@@@سوالی در مورد گروه مرجئه( امیدواران)@@@

[Moamma]

سلام بر سروران گرام
آیا کسی در مورد گروه مرجئه اطلاعاتی دردست دارد؟
فقط میدونم این گروه به گروه امیدوارن معروف بودند و در قرون اول و دوم هجری در جامعه اسلامی پیدا شدند. اعتقاد داشتند عمل, شرط ایمان نیست وایمان به تنهای برای رسیدن به سعادت کافی است
ممنون میشوم کمکم کنید

[نسیم حیات]

فرقه مرجئه

اين فرقه از حدود سال 70 هجرى به صورت يك فرقه و جريان فكر ى نمود و ظهور يافت.

بعضى بر اين باورند كه اولين كسى كه اين نظر را بيان كرد، حسن بن محمد بن حنفيه،نوه امام على(ع)،بوده است.دليل آن را هم جمله‏اى مى‏دانند كه وى گفته است:«الايمان لايزيد ولاينقض»[4]. ايمان نه زياد و نه كم مى‏شود. ظاهر اين جمله اين مطلب را مى‏رساند كه از آنجاكه ايمان كم و زياد شدنى نيست، خللى به ايمان مرتكب كبيره وارد نمى‏شود.گفته شده است كه وى كتابى در اين زمينه نوشت ولى بعداً پشيمان شد و از نوشتن آن اظهار ندامت كرد. برخى هم گفته‏اند كه وى مى‏خواست از اين طريق سبّ بر جدش اميرالمؤمنين على(ع)را از بين ببرد ولى بعداً از اين كار پشيمان شد. گرچه شواهد تاريخى حاكى از آن است كه اين جمله معروف از وى مى‏باشد ولى قصد او از بيان اين سخن،چنين برداشتى نبوده است و هواداران اين عقيده براى مشروعيت بخشيدن به عقيده خويش،او را طرفدار اين عقيده معرفى كرده‏اند. از اين رو نسبت دادن اين موضوع به حسن بن محمد بن حنفيه نارواست،زيرا اولاً او در خانواده‏اى شيعى، بزرگ شده‏است،ضمن اينكه وى در اواخر خلافت عثمان كه اين بحث مطرح شد تنها پنج سال داشته‏است.

شعب‏مرجئه

مرجئه به چهار شاخه اصلى تقسيم شده‏اند كه عبارتند از:

1- مرجئه خوارج

2-مرجئه قدريه

3- مرجئه خالصه

4- مرجئه جبريه.هريك از اين شاخه‏ها نيز خود به گروه‏هاى فرعى‏ترى منشعب مى‏شود. مثلاً مرجئه خالصه به شش گروه منشعب شد:

1- يونسيه

2- عبيديه

3- غسانيه

4- شعبانيه

5- تومينيه

6- صالحيه.ناگفته نماند كه‏مرجئه تنها يك وجه مشترك دارند كه موجب پيداش آنان شده است و آن بحث «ايمان و كفر» است. در مورد مسايل ديگر هر گروه، عقايد متفاوتى دارند. انشعاباتى كه در اين فرقه ايجاد شد،به واسطه بعضى اختلافات جزئى بود كه در عقايد هر گروه وجود داشت و نام هرگروه معمولاً از نام رئيس آن نشأت مى‏گيرد،مثلاً غسانيه اصحاب غسان كوفى بودند[5].

عقايدمرجئه

طرفداران اين فرقه را از نظر عقايد مى‏توان به سه دسته كلى تقسيم كرد:

الف) برخى قايل بودند كه مقصود از ايمان،معرفت قلبى به خداست.اگرچه در ظاهر يهودى يا بت پرست باشى و كفربگويى،ولى همين كه بدانى صانعى در عالم وجود دارد كافى است. رئيس اين دسته جهم بن صفوان بود.

ب) عده‏اى معتقد بودند كه ايمان تنها اقرار به وجود خدا و كتاب اوست، اگرچه در قلب،كافر و منكر وجود خدا باشى. رهبر اين گروه محمدبن كرام سجستانى بود.

ج) عده‏اى بر اين باوربودند كه ايمان،شناخت خدا در قلب و اقرار به زبان،همراه با قبول كتب آسمانى است ولى اعمال را جزو ايمان نمى‏دانستند و اين قول اكثر علماى آنهاست.

خوب است بدانيم كه شعار معروف مرجيان اين بود:«هيچ گناهى به ايمان انسان ضرر نمى‏رساند همانطور كه با كفر هيچ طاعتى سود نمى‏دهد».

براي دريافت اطلاعات بيشتر مراجعه کنيد به:http://www.tebyan.net/index.aspx?pid...x=2&Language=1