روش برخورد با دنيا

[ghadr]

حکمت 103 نهج البلاغه

روش برخورد با دنيا

(پيراهن و صله دارى بر اندام امام(ع) بود شخصى پرسيد چرا پيراهن وصله دار مى‏پوشى)
ایشان فرمود:
دل با آن فروتن، و نفس رام مى‏شود، و مؤمنان از آن سر مشق مى‏گيرند. دنياى (حرام) و آخرت، دو دشمن متفاوت، و دو راه جداى از يکديگرند، پس کسى که دنيا پرست باشد و به آن عشق ورزد، به آخرت کينه ورزد و با آن دشمنى خواهد کرد. و آن دو همانند شرق و غرب از هم دورند، و رونده به سوى آن دو، هر گاه به يکى نزديک شود از ديگرى دور مى‏گردد، و آن دو همواره به يکديگر زيان رسانند.

[مجیب]

آنچه از دنیا هم اكنون در دست تو است، پیش از تو در دست دیگران بود، و پس از تو نیز به دست دیگران خواهد رسید، و همانا تو برای دو نفر مال خواهی اندوخت، یا شخصی كه اموال جمع شدة تو را در طاعت خدا به كار گیرد، پس به آنچه كه تو را به هلاكت افكند سعادتمند می شود، یا كسی است كه آن را در گناه به كار اندازد، پس با اموال جمع شدة تو هلاك خواهد شد، كه هیچ یك از این دو نفر سزاوار نیستند تا بر خود مقدمشان بداری، و بار آنان را بر دوش كشی، پس برای گذشتگان رحمت الهی، و برای بازماندگان روزی خدا را امیدوار باش.
(حكمت 416)

[محمد]

در پستی دنیا همین بس که بی وفاست...
حضرت علی علیه السلام

[مجیب]

مولای متقیان امیرالمؤمنین حضرت علی بن ابیطالب (ع) در حکمت ۳۶۷ کتاب شریف نهج البلاغه ، به چگونگی « روش برخورد با دنیا » می پردازد و هشدار می دهد :

« ای مردم ! کالای حرام دنیا ، چون برگ های خشکیده ی پدید آورنده بیماری « وَبا » است .


پس از چراگاه دنیا ، دوری کنید دل کندن از دنیا ، لذت بخش تر از اطمینان داشتن به آن است و به قدر ضرورت از دنیا برداشتن ، بهتر از جمع آوری سرمایه فراوان است .
آن کس که از دنیا زیاد برداشت ، به « فقر» محکوم است .


آن کس که خود را بی نیاز انگاشت ، در آسایش است و آن کس که زیور دنیا دیدگانش را خیره سازد ، دچار کوردلی گردد و آن کس که به دنیای حرام عشق ورزد ، درونش پُر از اندوه شود و غم ها و اندوه ها ، در خانه ی دلش به رقص درمی آیند و دردهایی که او را مشغول سازند و غم هایی که رهایش ننمایند تا آنجا که گلویش را گرفته و در گوشه ای بمیرد ، رگ های حیات او ، قطع شده است و نابود ساختن او ، بر خدا آسان است و به گور انداختن او ، به دست دوستان است .


اما مؤمن ، با چشم عبرت به دنیا می نگرد و از دنیا ، به اندازه ضرورت برمی دارد و سخن دنیا را از روی دشمنی می شنود چرا که تا گویند : « سرمایه دار شد ! » ، گویند : « فقیر شد ! » و تا در زندگی شاد می شود ، با فرا رسیدن مرگ ، غمگین می گردد و این اندوه ، چیزی نیست . زیرا هنوز روز پریشانی و نومیدی اصلی ـــ روز قیامت ـــ فرا نرسیده است . »