** فلا خوف علیهم و لاهم یحزنون **

[╫❀نیایش❀╫]

به راستی

فَلا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَ لا هُمْ يحْزَنُونَ
کسانی که هر گز در دنیا و در اخرت بیمناک و اندهگین نخواهند شد

چه کسانی هستند و چه خصوصیاتی دارند

ان شا الله که به کمک همه دوستان و اساتید گرامی این خصوصیات را بشناسیم
تا ان شا الله که ما هم جزء این دسته باشیم

[╫❀نیایش❀╫]

قُلْنَا اهْبطوا مِنهَا جَمِيعاً فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُم مِّنى هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَاى
فَلا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَ لا هُمْ يحْزَنُونَ
بقره (38)



گفتیم همه از بهشت فرود آئید تا آنگاه که از جانب من راهنمایی برای شما آید پس هر کس پیروی او کند هر گز ( در دنیا و آخرت ) بیمناک و اندوهگین نخواهد گشت

[mohammad_sadegh]

اگر اشتباه نكنم صفحه 205 قرآن نوشته بود خصوصياتشون رو
اون بالا رو نيگا كن.اوناهاش
سلام ما رو برسونين

[╫❀نیایش❀╫]

إِنَّ الَّذِينَ ءَامَنُوا وَ الَّذِينَ هَادُوا وَ النَّصرَى وَ الصبِئِينَ مَنْ ءَامَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الاَخِرِ وَ عَمِلَ صلِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَ
لا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَ لا هُمْ يحْزَنُونَ
بقره( 62)



كسانى كه (به پيامبر اسلام ) ايمان آورده اند، و يهود و نصارى و صابئان (پيروان يحيى يا نوح يا ابراهيم ) آنها كه ايمان بخدا و روز رستاخيز آورده اند و عمل صالح انجام داده اند پاداششان نزد پروردگارشان مسلم است ، و هيچگونه ترس و غمى براى آنها نيست

(و هر كدام از پيروان اديان كه در عصر و زمان خود
بر طبق وظائف و فرمان الهى عمل كرده اند ماجورند و رستگار).

[╫❀نیایش❀╫]

قانون كلى نجات



در اينجا قرآن به يك اصل كلى و عمومى ، اشاره كرده مى گويد: آنچه ارزش دارد واقعيت و حقيقت است ، نه تظاهر و ظاهرسازى ، در پيشگاه خداوند بزرگ ايمان خالص و عمل صالح پذيرفته مى شود كسانى كه به پيامبر اسلام ايمان آورده اند و همچنين يهوديان و نصارى و صابئان (پيروان يحيى يا نوح يا ابراهيم ) آنها كه ايمان به خدا و روز قيامت آورند و عمل صالح انجام دهند پاداش آنها نزد پروردگارشان ثابت است (ان الذين آمنوا و الذين هادوا و النصارى و الصابئين من آمن بالله و اليوم الاخر و عمل صالحا فلهم اجرهم عند ربهم ).
و بنابراين ((نه ترسى از آينده دارند و نه غمى از گذشته ))
(و لا خوف عليهم و لا هم يحزنون )

[نسیم حیات]

در چهارده جای قرآن از «لا خوف علیهم و لا هم یحزنون; اولیای خدا که بر آن‏ها حزن و خوفی نیست‏» بحث‏شده است . در مورد این آیه، وقتی به روایات و تفاسیر مراجعه می‏کنیم که مراد آیه‏ی شریفه‏ی «لا خوف علیهم و لا هم یحزنون‏» چه کسانی هستند، می‏فرماید: مراد کسانی‏اند که واجباتشان را انجام می‏دهند و محرماتشان را ترک می‏کنند، این افراد اولیای خدا هستند

[╫❀نیایش❀╫]

اين آيه(62 سوره بقره که در بالا ذکر شد ) تقريبا با همين عبارت در سوره مائده آيه 69 آمده ، و با تفاوتى بيشتر در سوره حج آيه 17 آمده است .

مطالعه آياتى كه بعد از اين در سوره مائده آمده است نشان مى دهد كه يهود و نصارى به خود مى باليدند كه دينشان از اديان ديگر بهتر است و بهشت را دربست منحصر به خود مى دانستند.

شايد همين تفاخر ميان جمعى از مسلمانان نيز بود، آيه مورد بحث مى گويد: ايمان ظاهرى مخصوصا بدون انجام عمل صالح چه از مسلمانان باشد و چه از يهود و نصارى و پيروان اديان ديگر بى ارزش است ، تنها ايمان واقعى و خالص به خدا و دادگاه بزرگ قيامت كه با كار نيك و عمل صالح و تواءم باشد در پيشگاه خدا ارزش دارد، تنها اين برنامه موجب پاداش و جلب آرامش و امنيت مى گردد.

يك سؤ ال مهم
بعضى از بهانه جويان آيه فوق را دستاويزى براى افكار نادرستى از قبيل صلح كل و اينكه پيروان هر مذهبى بايد به مذهب خود عمل كنند قرار داده اند، آنها مى گويند بنابراين آيه لازم نيست يهود و نصارى و پيروان اديان ديگر اسلام را پذيرا شوند، همين قدر كه به خدا و آخرت ايمان داشته باشند و عمل صالح انجام دهند كافى است .

پاسخ : به خوبى مى دانيم كه آيات قرآن يكديگر را تفسير مى كنند، قرآن در آيه 85 سوره آل عمران مى گويد: و من يبتغ غير الاسلام دينا فلن يقبل منه : ((هر كس دينى غير از اسلام براى خود انتخاب كند پذيرفته نخواهد شد)).

[╫❀نیایش❀╫]

الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَلَهُمْ فى سبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لا يُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُوا مَنًّا وَ لا أَذًى

لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ

وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ

(بقره آیه 262)

كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى كنند، سپس به دنبال انفاقى كه كرده اند، منت نميگذارند و آزارى نميرسانند، پاداش آنها نزد پروردگارشان (محفوظ) است ،
و نه ترسى دارند، و نه غمگين مى شوند

[درگاه محبوب]

قال الله تعالي:

ألا اِنَّ اولياءَ الله لا خوفٌ عليهم ولا هم يحزنون

(سوره يونس آيه 61)

ترجمه :
آگاه باشيد!(دوستان و) اولياي خدا،نه ترسي‌برآنهاست‌ونه اندوهگين مي‌شوند.

(برگرفته ازمبادي اخلاق در قرآن: آيت الله جوادي آملي)

توضيح :

شرط آسايش در جهان پر آشوب

همه ما مي‏خواهيم هميشه اهل نشاط و سرور باشيم. گروهي مي‏گويند خوشحالي مستمر در دنيا ممكن نيست؛ زيرا دنيا پيچيده به درد و رنج است: «دارٌ بالبَلاء محفوفة»[1].

اين سخن، حق است، امّا آيا مي‏شود انسان در جهاني كه پيچيده به درد و رنج است آسوده باشد؟ عارفان گفته‌اند: آري، آسودگي در جهان پر آشوب ممكن است. حال چگونه زندگي كنيم كه در دنيا راحت و آسوده باشيم؟ جواب: به آنچه ماندني است دل ببنديم.

توضيح اين كه:

ما همواره به بسياري از چيزها دل مي‏بنديم؛ به آنچه نداريم علاقه پيدا مي‏كنيم و با از دست دادن آنچه داريم مي‏رنجيم؛ چون شناخت ما ناقص و قدرت انتخاب و دوست يابي ما ضعيف است، هميشه در رنج هستيم. آنچه ماندني است بايد مطلوب و محبوب ما باشد. از اين رو قرآن كريم مي‏فرمايد: اولياي الهي، نه ترسي دارند و نه اندوهي:

﴿ألا اِنَّ اولياءَ الله لا خوفٌ عليهم ولا هم يحزنون﴾[2]؛

چون چيزي كه محبوب اينهاست از بين رفتني نيست و چيزي كه از بين رفتني است محبوبشان نيست.

امّا از اين مرز الهي يا محدوده عقل كه بگذريم، مرز جهل شروع مي‏شود. آنها كه جهلشان بيشتر است، دشمنهاي بي‌شماري مانند حسد، بخل، خوف، حزن و ... در درون خود فراهم كرده‌اند. اگر كسي بداند دنيا تنها براي ما خلق نشده و ديگران هم در آن سهيمند و بداند به عنوان آزمون و امتحان الهي، هر روز مقداري از آن در دست كسي است، اگر به مقامي برسد، خوشحال نمي‌شود و يا اگر چيزي از دست او رفت، نگران نيست.

دنيا اگر از دست دادني نبود كه به ما نمي‏رسيد. و چون به دست ما رسيده معلوم مي‏شود از دست ما هم مي‏رود. پس چه بهتر كه ماهم اكنون به آن دل نبنديم. اگر به دنيا دل بستيم، بايد بدانيم كه هنگام رفتن، رنجي داريم كه از جهل ما بر ما تحميل شده است. از اين رو اولياي الهي هميشه راحتند. پس، عاقل، راحت و جاهل، در عذاب است.

رذايل اخلاقي واقعاً آتش است و آتش، از خود سوزي شروع مي‏كند و سپس ديگران را مي‏سوزاند. قوّه غضبي كه رذايلي مانندحسد از شعب فرعي آنهاست مادّه منفجره بي خاصّيتي است. اصل قوّه غضبيّه را به منظور حمايت از دين و دفاع در برابر بيگانگان بايد حفظ كرد؛ امّا آن را در درون جان نبايد جاي داد. اين كه گفته‌اند سگ را به خانه راه ندهيد؛ زيرا خانه‌اي كه سگ در آن باشد، فرشته به آن در نمي‌آيد،معناي ظاهري دارد كه سگ آلوده است و در خانه‌اي كه در آن سگ هست فرشته‏ها وارد نمي‌شوند. سگ جاي مشخّصي دارد. سگ را در اتاق مخصوص و شخصي جا نمي‏دهند.

به همان معيار هم گفته‌اند به خانه دلي كه در آن سگهايي مانند حرص، هوس و حسد باشد فرشته فضيلت راه پيدا نمي‏كند. بر همين اساس گفته‌اند:


محرم دل نيست جاي صحبت اغيار ٭٭٭٭ ديو چو بيرون رود فرشته درآيد


بنابراين،

هر جاهلي در صدد انتحار است، ولي نمي‏فهمد كه سرگرم خودكشي خويش است و اصولاً ممكن نيست جاهل با مرگ طبيعي از دنيا برود. حرص، حسد، بخل، كينه، تكبّر و برتري طلبي، كشنده است و همه اينها از جهل نشئت مي‏گيرد.

مشكل بعدي آن است كه ما چيزي را كه بايد از دست بدهيم رها مي‏كنيم؛ ولي او ما را رها نمي‏كند. كساني كه معتاد به موادّ مخدّر هستند، اگر مجبور به ترك آن بشوند، اعتياد به موادّ مخدّر آنان را رها نمي‏كند. مشكل ما از مردن به بعد شروع مي‏شود؛ زيرا اوّلاً ما ناچاريم اين لذّتها و محبوبها را ترك كنيم و ثانياً اعتياد به اموري كه مورد علاقه ماست ما را ترك نمي‏كند و عذاب از اين جا شروع مي‏شود؛ زيراعلاقه موجود است و متعلَق آن مفقود.

از اين رو رنج دامنگير مي‌شود پس چه كنيم كه معذّب نباشيم؟ راه حلّ اين است كه خود را به فضايل عادت دهيم و به چيزهايي دل ببنديم كه هنگام مرگ همراه ما بيايد و هرگز ما را رها نكند.

منبع :
برگرفته از تفسيرموضوعي قرآن كريم – مبادي اخلاق در قرآن –تاليف : آيت الله جوادي آملي ج11/صص 145-146
پي نوشت:



[1] ـ نهج‌البلاغه، خطبه 226، بند 1.
[2] ـ سوره يونس، آيه 62.

[╫❀نیایش❀╫]

در ایه 262 سوره بقره که در بالا ذکر شد مى فرمايد:




((كسانى كه اموال خود را در راه خدا انفاق مى كنند سپس به دنبال انفاقى كه كرده اند منت نميگذارند و آزارى نميرسانند پاداش آنها، نزد پروردگارشان است ))
از اين آيه به خوبى استفاده مى شود كه انفاق در راه خدا در صورتى در پيشگاه پروردگار مورد قبول واقع مى شود كه به دنبال آن منت و چيزى كه موجب آزار و رنجش نيازمندان است نباشد.

بنابراين كسانى كه در راه خداوند بذل مال مى كنند ولى به دنبال آن منت ميگذارند يا كارى كه موجب آزار و رنجش است مى كنند در حقيقت با اين عمل ناپسند اجر و پاداش خود را از بين مى برند.

آنچه در اين آيه بيشتر جلب توجه مى كند اين است كه قرآن در واقع سرمايه زندگى انسان را منحصر به سرمايه هاى مادى نمى داند، بلكه سرمايه هاى روانى و اجتماعى را نيز به حساب آورده است .

كسى كه چيزى به ديگرى مى دهد و منتى بر او ميگذارد و يا با آزار خود او را شكسته دل مى سازد، در حقيقت چيزى به او نداده است زيرا اگر سرمايهاى به او داده سرمايهاى هم از او گرفته است و چه بسا آن تحقيرها و شكستهاى روحى به مراتب بيش از مالى باشد كه به او بخشيده است .

بنابراين اگر چنين اشخاصى اجر و پاداش نداشته باشند كاملا طبيعى و عادلانه خواهد بود بلكه مى توان گفت چنين افراد در بسيارى از موارد بدهكارند نه طلبكار زيرا آبروى انسان به مراتب برتر و بالاتر از ثروت و مال است .

نكته ديگر اينكه منت گذاردن و اذيت كردن در آيه با كلمه ((ثم )) كه معمولا براى فاصله بين دو حادثه (و به اصطلاح براى تراخى ) است ذكر شده بنابراين معنى آيه چنين مى شود كسانى كه انفاق مى كنند و بعدا منتى نميگذارند و آزارى نميرسانند پاداش آنها نزد پروردگار محفوظ است .

و اين خود ميرساند كه منظور قرآن تنها اين نيست كه پرداخت انفاق مؤ دبانه و محترمانه و خالى از منت باشد بلكه در زمانهاى بعد نيز نبايد با يادآورى آن منتى بر گيرنده انفاق گذارده شود، و اين نهايت دقت اسلام را در خدمات خالص انسانى مى رساند.
بايد توجه داشت كه منت و آزارى كه موجب عدم قبول انفاق مى شود اختصاص به مستمندان ندارد بلكه در كارهاى عمومى و اجتماعى از قبيل جهاد درراه خدا و كارهاى عام المنفعه كه احتياج به بذل مال دارد نيز رعايت اين موضع لازم است