فرق روان شناس و روان پزشک

[D.HAMID]

فرق روان شناس و روان پزشک و...؟

[نسیم حیات]

روانپزشك :
فردي است كه بيشتر با بيماران حاد رواني سروكار دارد. كساني كه آنقدر مشكل دارند كه قادر به تصميم گيري و حل مسائل خود نيستند. اين افراد معمولاً‌ به علت مشكلشون وابسته به فرد ديگري هستند. لذا در اكثر موارد بايد كسي اين بيماران را نزد روانپزشك ببرد. و روانپزشك هم با تجويز دارو يا بستري كردن آنها ، به درمانشان مي پردازد. بيماراني مثل اسكيزوفرنيا ، مانيا (‌ديوانگي) و از اين دست ، بيشتر با روانپزشك سروكار دارند.

روانشناس باليني:
فرديست كه به درمان بيماران حاد رواني نمي پردازد، بلكه بيشتر با افراد مشكل دار سرو كار دارد. ولي دامنه مشكلات اين دسته از افراد ، مانند گروه اول (‌مراجعين به روانپزشك)، حاد نيست. ولي مشكلشان عميق هست. روانشناس هرگز به فرد دارو نمي دهد ، چون افرادي كه به روانشناس مراجعه مي كنند، از نظر فكري و رواني قادر به تغيير خود هستند. و اغلب اوقات اين افراد شخصاً جهت حل مشكلشان به روانشناس مراجعه مي كنند ، معمولاً روانشناس هم با تكاليفي كه به آنها مي دهد به آنها كمك مي كند كه طي جلساتي موفق به حل مشكلشان گردند. افرادي با مشكلاتي شبيه وسواس شديد ، شب اداري كودكان ، ترس ها و .... ،‌با روانشناس باليني سرو كار دارند.

مشاور :
افرادي كه به مشاور مراجعه مي كنند،‌ اكثراً خواهان بهبود كيفيت زندگيشان از طريق حل مشكلات، ثبات وضعيت مطلوب يا ارتقاء سطح زندگيشان هستند. مشاوره به سه رشته تخصصي تقسيم مشود.
1 - مشاوره تحصيلي
2– مشاوره شغلي
3 – مشاوره خانواده

[D.HAMID]

ممنون از نکات خوب نسیم حیات
نسیم جان ، گاهی افراد با بیماری خفیف نیز لازم است از روان پزشک کمک بگیرد مثل فردی که اضطراب بالایی دارد او می تواند تصمیم بگیرد و بر مشکل خود بینش دارد البته فرایند تصمیم گیری و تمرکز او تا حدودی دچار مشکل می شود .روان شناس بالینی برای روان درمانی گاهی لازم می بیند افرادی را که دچار اضطراب ،آشفتگی ، عدم تمرکز و...هستند را به روان پزشک ارجاع دهد تا حال او مساعد برای روان درمانی شود ان شاءالله در ادامه توضیح بیشتری می دهیم با من همراه باشید



روان‌پزشک، فردی است که پس از اتمام دوره پزشکی عمومی یک دوره تخصصی 3 ساله روان‌پزشکی را طی می‌کند و پس از آن به عنوان روان‌پزشک محسوب می‌گردد. در طی دوران آموزش این افراد، تاکید اصلی بر درمان‌های داروئی می‌باشد و در کنار آن و با توجه به گرایش دانشگاه، آموزش‌های محدود درمان‌های غیرداروئی را هم طی می‌کنند که البته گرایش فرد می‌تواند آن را وسیع‌تر کند.

• 
  
  • دارای درجه دکتری پزشکی به اضافه دوره تخصصی روان‌پزشکی.
  • روان‌پزشک باید موفق به گذراندن امتحان بورد تخصصی در پایان دوره خود گردد.
  • روان‌پزشکان می‌توانند برای بیماران دارو تجویز کنند.
  • به روان پزشک،متخصص اعصاب و روان هم می گویند.
  • متخصص مغز واعصاب جراح است برخلاف روان پزشک (متخصص اعصاب و روان) .

[D.HAMID]

• روان‌شناس
  
  • دارای درجه کارشناسی ارشد روان‌شناسی با یک تا دو سال آموزش تکمیلی.
  • دارای درجه دکتری روان‌شناسی که معمولاً با 4 سال آموزش روان‌شناسی بعد از دوره کارشناسی همراه است.
  • در بسیاری از کشورها روان‌شناسان قبل از آن که اجازه کامل روان درمانی دریافت کنند باید یک تا دو سال زیر نظر یک روان‌شناس دیگر تجربه کاری کسب کنند.

• مشاور
  
  • دارای دو تا سه سال آموزش‌های دانشگاهی در روش‌های مشاوره.
  • حوزه‌های تخصصی شامل ازدواج، مشاوره خانواده، مشاوره تحصیلی و مشاوره اجتماعی می‌باشد.

• مددکار اجتماعی
  
  • دارای تقریباً 2 سال آموزش دانشگاهی به همراه تکمیل دوره دستیاری و تجربه کار زیر نظر روان‌شناس یا مددکار اجتماعی.
  • برخی مددکاران اجتماعی ممکن است دارای مدرک کارشناسی ارشد در امور اجتماعی بوده و یا تجربه کارهای بالینی زیر نظر روان‌شناسان و دیگر متخصصان را داشته باشند.

• سرپرستار روان‌پزشکی
  
  • دارای درجه کارشناسی ارشد یا بالاتر در پرستاری سلامت روانی یا روان‌پزشکی.
  • سرپرستار روان‌پزشکی می‌تواند به ارزیابی بیمار و تشخیص اختلال بپردازد و نتیجه را به روان‌پزشک گزارش کند.
  • روان‌پزشک می‌تواند برخی از روان درمانی‌ها را به سرپرستار روان پزشکی محوّل کند.
  • سرپرستار روان‌پزشکی به عنوان پرستار متخصص بالینی در مکان‌های مختلف نظیر بیمارستان‌ها، درمانگاه‌های خصوصی، اورژانس‌های روان‌پزشکی و مراکز درمان اعتیاد و سوء مصرف مواد کار می‌کند.

فرق دیگر روان شناس بالینی و روان پزشک
روان شناس بالینی مانند روان پزشک از اختلالات روان شناختی و داروهای مربوط به آن آگاهی دارد ولی تبحر او روان درمانی است او اجازه تجویز دارو ندارد. امروزه در بسیاری از اختلالات روانی لازم است از این دو متخصص در کنار هم کمک بگیریم.
متاسفانه برخی روان پزشکان از ارجاع بیمار به روان شناس بالینی خود داری می کنند در درمان بردارو به تنهایی متکی هستند. در بسیاری ازاین موارد دارو لازم است ولی کافی نیست.