مثال زدن برای خدا

[m2babaey]

فلا تضربوا لله الامثال در نحل 74 با توجه به اینکه بلافاصله دنبالش مثال آمده آیا یعنی اینکه ما بلد نیستیم چه طوری مثال بزنیم یا اینکه اصلا برای خدا نباید مثال زد؟

[baquran]

فَلاَ تَضْرِبُواْ لِلّهِ الأَمْثَالَ إِنَّ اللّهَ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ [النحل : 74]
خداوند در آيه قبل از اين مي فرمايد : مشركان غير از خدا موجوداتى را پرستش مى‏كنند كه مالك روزى آنها از آسمان و زمين نيست، و كمترين نقشى در اين زمينه ندارد.
اين آيه (74) نتيجه گيري آيه قبل (73) است . " اكنون كه چنين است شما براى خدا امثال و شبيه و نظير قائل نشويد" (فَلا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثالَ).
پس موضوع در مثال نزدن نيست در شبيه و نظير براي خدا قائل نشدن است .

توضيح : بعضى از مفسران گفته‏اند جمله" فَلا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثالَ" اشاره به منطقى است كه مشركان عصر جاهلى داشته‏اند (و شبيه آن در ميان بعضى از مشركان عصر ما نيز ديده مى‏شود) آنها مى‏گفتند ما اگر به سراغ بتها مى‏رويم به خاطر اين است كه ما شايسته پرستش خدا نيستيم بايد به سراغ بتها برويم كه آنها مقربان درگاه او هستند! خداوند همانند يك پادشاه بزرگ است كه وزراء و خاصان او به سراغ او مى‏روند، ولى توده مردم كه دسترسى به او ندارند به سراغ حواشى و خاصان و مقربانش خواهند رفت.
اينگونه منطقهاى زشت و غلط كه گاهى در لباس يك مثل انحرافى مجسم مى‏گردد يكى از خطرناكترين منطق‏ها است.
قرآن در پاسخ آنها مى‏گويد:" براى خداوند مثال نزنيد" يعنى مثالى كه متناسب با افكار محدود و موجودات" ممكن" و مملو از نقائص است.
شما اگر توجه به احاطه وجودى خداوند نسبت به همه موجودات و لطف‏ و مرحمت بى انتهاى او و نزديكيش به خودتان مى‏داشتيد، تا آنجا كه از شما به شما نزديكتر است، هرگز براى توجه به خدا به وسائط متوجه نمى‏شديد.
خدايى كه شما را دعوت به نيايش و سخن گفتن مستقيم با خودش كرده، و درهاى خانه‏اش را شب و روز به روى شما باز گذارده، اين خدا را نبايد به پادشاه جبار مستكبرى تشبيه كرد كه درون قصرش خزيده و جز عده معدودى، راه به درون خانه او ندارند" فَلا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثالَ".
در بحثهاى صفات خدا مخصوصا اين نكته را متذكر شده‏ايم كه يكى از خطرناكترين پرتگاه‏هايى كه در راه شناخت صفات او وجود دارد، پرتگاه تشبيه است، يعنى صفات او را با بندگان مقايسه كردن و شبيه دانستن، چرا كه خدا وجودى است بى‏نهايت از هر نظر و ديگران وجودهايى هستند محدود از هر جهت و هر گونه تشبيه و تمثيل در اينجا مايه بعد و دورى از شناخت او مى‏شود.
حتى در آنجايى كه ناچار مى‏شويم ذات مقدس او را به نور و مانند آن تشبيه كنيم بايد توجه داشته باشيم كه اين گونه تشبيهات، به هر حال ناقص و نارسا است، و تنها از يك جنبه قابل قبول است نه از تمام جهات! (دقت كنيد).
در حالى كه بسيارى از مردم توجه به اين واقعيت ندارند، غالبا در دره تشبيه و قياس سقوط مى‏كنند، و از حقيقت توحيد به دور مى‏افتند و لذا قرآن كرارا هشدار مى‏دهد، گاهى با جمله وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ" چيزى شبيه او نمى‏باشد" (سوره توحيد- 4) و گاهى با جمله لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‏ءٌ:" هيچ چيز مانند او نيست" (شورى- 11) و گاهى با جمله فَلا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثالَ كه در آيات فوق آمده است، مردم را به اين واقعيت توجه مى‏دهد.

منبع : تفسير نمونه، ج‏11، ص: 324

[avareh]

خوب پس چرا شیعه معتقد است برای اجابت دعاهایش و یا اعمال دیگرش باید به 14 معصوم متوسل شد ؟
در این متن که شما عقاید شیعی را هم زیر سوال بردید

[حامد14]

تا آنجا كه از شما به شما نزديكتر است، هرگز براى توجه به خدا به وسائط متوجه نمى‏شديد.

سلام
منظور واسطه قرار دادن چیزهایی است که در عبودیت خدا نقشی نمی توانند داشته باشند
والله الهادی

[نظیر]

توضيح : بعضى از مفسران گفته‏اند جمله" فَلا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثالَ" اشاره به منطقى است كه مشركان عصر جاهلى داشته‏اند (و شبيه آن در ميان بعضى از مشركان عصر ما نيز ديده مى‏شود) آنها مى‏گفتند ما اگر به سراغ بتها مى‏رويم به خاطر اين است كه ما شايسته پرستش خدا نيستيم بايد به سراغ بتها برويم كه آنها مقربان درگاه او هستند! خداوند همانند يك پادشاه بزرگ است كه وزراء و خاصان او به سراغ او مى‏روند، ولى توده مردم كه دسترسى به او ندارند به سراغ حواشى و خاصان و مقربانش خواهند رفت.
اينگونه منطقهاى زشت و غلط كه گاهى در لباس يك مثل انحرافى مجسم مى‏گردد يكى از خطرناكترين منطق‏ها است.
قرآن در پاسخ آنها مى‏گويد:" براى خداوند مثال نزنيد" يعنى مثالى كه متناسب با افكار محدود و موجودات" ممكن" و مملو از نقائص است.
شما اگر توجه به احاطه وجودى خداوند نسبت به همه موجودات و لطف‏ و مرحمت بى انتهاى او و نزديكيش به خودتان مى‏داشتيد، تا آنجا كه از شما به شما نزديكتر است، هرگز براى توجه به خدا به وسائط متوجه نمى‏شديد.
خدايى كه شما را دعوت به نيايش و سخن گفتن مستقيم با خودش كرده، و درهاى خانه‏اش را شب و روز به روى شما باز گذارده، اين خدا را نبايد به پادشاه جبار مستكبرى تشبيه كرد كه درون قصرش خزيده و جز عده معدودى، راه به درون خانه او ندارند" فَلا تَضْرِبُوا لِلَّهِ الْأَمْثالَ".

این مطالب واقعا برای من هم سوال ایجاد کرد
چون ما هم می گوییم ماباید برای ارتباط با خدا به سراغ مقربانش برویم تا انها در روز قیامت مارو شفاعت کنند

واقعا چکار کنیم بریم در خانه خدا یا بریم در خانه امامان ؟

[yanoor]

امامان معصوم ع بهترین وسیله ارتباطی ما با خداوند متعال هستند

آنها ما را با هدایت معنوی به خدا می رسانند

پیامبران راه را نشان می دادند و بعضی از آنها منصب امامت را هم داشتند

امام معصوم ع دست ما را می گیرد و ما را به مقصد می رساند

[✿ عاشق قرآن ✿]

سلام

اتفاقا منم که تفسیر سوره رو خوندم همین سوال برام ایجاد شد . البته میدونم اگه تا انتهای سوره و تفسیرش رو بخونیم به احتمال 99 درصد جواب رو میگیریم . اما بازم بهتر دیدم اینجا هم سوالم رو مطرح کنم تا ان شاء الله در کنار سایر دوستان پاسخ سوال رو دریافت کنیم .

[مریم]

این مطالب واقعا برای من هم سوال ایجاد کرد
چون ما هم می گوییم ماباید برای ارتباط با خدا به سراغ مقربانش برویم تا انها در روز قیامت مارو شفاعت کنند

واقعا چکار کنیم بریم در خانه خدا یا بریم در خانه امامان ؟

با سلام و عرض احترام

علامه امینی می فرمایند:"توسل به اولياء(عليهم السلام) همان توسل به خداوند متعال، به وسيله آنان است و آنان را وسيله قرار دادن نزد خداوند براى برآورده شدن حاجات مى باشد،

زيرا آنان مقرّب و داراى ارزش نزد خدا هستند، و آنان مجراى فيض و حلقه وصل واسطه بين خدا و خلق هستند، همانگونه كه در تمام كارهاى مردم نيز چنين

است كه براى تقرب به بزرگان وسائلى را پيش مى آورند. و اين حكم شامل همه اولياء و صالحين نيز مى گردد، گرچه آنان در مراحل قرب به خداوند يكسان

نمى باشند. بله تمام اينها با توجه به اين عقيده مسلّم است كه لامؤثر فى الوجود الاّالله، و اين هيچ گونه تضادى با توحيد ندارد."

پس در واقع توسل جستن به رسول خدا وائمه ی اطهار مستحب ست و می توان مستقیم با خداوند ارتباط گرفت امّا واسط قرار دادن پیامبران و ائمه ی اطهار

نکاتی را به همراه دارد،یکی اینکه قران کریم وعترتِ رسول اکرم از هم جدا نیستند و با به تمسک جستن به عترت ست که

موفق به یافتن طریق صحیح و درست کلام خدا خواهیم شد.

پس ما با رابط قرار دادن آنها هم الگوهای خود را فراموش نمیکنیم که الگوهای عملی ما هستند و

هم به یکی ازاصول دین (نبوت) و یکی از اصول مذهب(امامت ) عنایت بیشتری کرده ایم

پس توسل جستن به آنها مغایر با توحید نیست کما اینکه نبوت و امامت مغایر با توحید نیست .

[نظیر]

علامه امینی می فرمایند:"توسل به اولياء(عليهم السلام) همان توسل به خداوند متعال، به وسيله آنان است و آنان را وسيله قرار دادن نزد خداوند براى برآورده شدن حاجات مى باشد،

زيرا آنان مقرّب و داراى ارزش نزد خدا هستند، و آنان مجراى فيض و حلقه وصل واسطه بين خدا و خلق هستند، همانگونه كه در تمام كارهاى مردم نيز چنين

است كه براى تقرب به بزرگان وسائلى را پيش مى آورند. و اين حكم شامل همه اولياء و صالحين نيز مى گردد، گرچه آنان در مراحل قرب به خداوند يكسان

نمى باشند. بله تمام اينها با توجه به اين عقيده مسلّم است كه لامؤثر فى الوجود الاّالله، و اين هيچ گونه تضادى با توحيد ندارد."

سلام
به نظرم شما خدا رو مثل یک انسان بزرگ تصور می کنی که ما برای حاجاتمون باید از نزدیکانش استفاده کنیم
مثلا بگیم خدا یا به حق این انسان عزیز حاجات منو بده و خدا هم بخاطر عزیزی اون فرد حاجات منو می ده
اما این برای من قابل قبول نیست من این فرایند و بده بستان و نمی تونم باور کنم
مگر بصورت منطقی و یک فرایند اصولی بتونی بیانش کنی یعنی اینکه چه اتفاقی در فرایند قوانین هستی رخ خواهد
بصورت علمی و منطقی نه فرایند پارتی بازی

زيرا آنان مقرّب و داراى ارزش نزد خدا هستند، و آنان مجراى فيض و حلقه وصل واسطه بين خدا و خلق هستند،

بین خدا و خلق او هیچ واسطه ای نیست
خدا از رگ گردن به ما نزدیکتراست

[حامد14]

خدا از رگ گردن به ما نزدیکتراست

سلام
هیچ شکی نیست که خدای تعالی از ما به ما نزدیکتر است
و البته در این معنا سری نهفته است که کمتر کسی بدان واقف است
اما مفهوم این بیان این نیست خدای تعالی بی سبب با ما ارتباط قابل فهم برقرار می کند یا ما می توانیم بدون اسباب به او تقرب جوییم
نشانه هایش روشن است
آیا خدای متعال از ما به ما نزدیکتر نیست و نمی تواند بی هیچ سبب مادی رزق ما را بدهد ؟ چرا
اما می بینیم رزق مادی و معنوی ما را از طریق اسباب داد
رزق مادی از طریق پدر مادر دوستان جامعه
رزق معنوی را از طریق پیامبر و هدایتهای او و پیروانش
آیا خدای متعال نمی توانست به تک تک بندگانش مقاصد خود را القا کند ؟ بله می توانست اما نکرد
پس قانون اسباب قانون اوست
آیا نمی توانست ذکر و یاد ما را به ذکر قلبی منحصر کند و طریق تقرب به خودش را به خلق مرتبط نسازد ؟ چرا
اما عبادتهای مختلف به اشکال متفاوت وضع فرمود و طریق تقرب خود را از مسیر خلق قرار داد
بیایید شک کنیم
به اینکه بین خلق خدا و خدا تباین وجودی است
شاید اینها نه سبب بلکه جلوه گری خود او در این تقادیرند !!!
جای اندیشه نیست ؟
شاید توحید فراتر از آن چیزی است که ما می اندیشیم
خدایی در آنسوی آسمانهای مادی و معنوی ؟
پس چرا اسباب ؟ چرا اطاعت پیامبر اطاعت از خداست چرا قرض دادن به مومن قرض دادن به خداست چرا صدقه قبل از دست فقیر به دست خدا می رسد و چرا خدا با خلق به خلق رزق می دهد و چرا با خلقش خلقش را هدایت می کند ؟
خالق کیست خلق چیست ؟ سبب است آیت است یا جلوه است ؟ راز چیست ؟
والله الموفق