حضرت داوود(ع):

[ریحانه]

بسم الله الرحمن الرحیم

حضرت داوود(ع):

زره با فی حضرت داوود:

حضرت داوود در سرزمینی بین مصروشام بدنیا آمد واز نواده های حضرت یعقوب است وبه نه واسطه به یکی از فرزندان حضرت یعقوب میرسد اوصد سال عمر کرد که چهل سال آن را حکومت کرد.
پدرش ایشا نام داشت او کوچکترین پسر ایشا به شمار میرفت واو بسیار خوش صوت بود که وقتی صدایش به مناجات بلند می شد پرندگان به سوی او می آمدند وحیوانات وحشی گردن می کشیدند تا صدای دل نشین او را بشنوند اوکوتاه قد کبود چشم وکم موبود.
ده خصلت او :

1-صبر ومقامت
2-مقام عبودیت وبندگی
3-قوت ومعنی وجسمی
4-بازگشتورجوعبه خدا
5-کوها در تسخیر اوبودند وهمواره بااو تسبیح میگفتند
6-پرندگان در تسبیح خدابا او هم آواز می شدند
7-نه تنها در آغاز کار بلکه در همه احوال بااو تسبیح میگفتند
8-داشتن حکومت مستقر ومقتدرانه
9-علم ودانش سرشار که مایه برکات است
10-منطقی گویا وبیان لطیف وشیوا

روزی خداوند به داوود گفت:
نزد دختر اوس برود واو را به بهشت مژده بدهد وبگوید هم نشین تواست داوود به این دستور عمل کرد وبه در خانه خلاده آمد ودر خانه را کوبید خلاده پشت در آمد وهمین که در را باز کرد چشمش به داوود (ع) افتاد عرض کرد آیا از سوی خدا فرمانی آمده است که آمده ای خبر دهی؟
داوود(ع): آری
خلاده: آن چیست؟
داوود(ع)به او گفت که تو هم نشین من در بهشتی.
خلاده گفت:
گویا مرا عوضی گرفته ای
گفت: نه خودت هستی
خلاده گفت من در خود چیزی نمی بینم تادر بهشت تو در بهشت باشم.
داوود (ع): برای من تعریف کن که چکارمیکنی؟
خلاده گفت: من یک حالتی دارم که هر دردی به من وارد میشود وهر زیان ونیاز وگرسنگی به من برسدهر گونه باشد بر آن صبر میکنم تا خودش بر طرف شود وجای آن دردها وزیانها عوضی از خدا نمی خواهم بلکه به جای آن شکر وسپاسگزاری میکنم.
حضرت داوود راز این مطلب را فهمید وبه او گفت: تو به خاطر همین خصلتها به این مقام رسیدی.

..

[شاماهي]

حضرت داوود از پیامبران بزرگ بنی اسرائیل است. او علاوه بر مقام نبوت، سلطنت و پادشاهی و اداره امور بنی اسرائیل را هم داشت.
داوود در زبان عبری «داوید » تلفظ می‌شود و به معنای «محبوب» است. نام او در قرآن کریم 16 مرتبه در سوره های بقره، نسا، مائده، انعام، اسرا، انبیا، نمل، سبا و ص آمده است. البته بیشتر سرگذشت او در سوره های بقره و ص میباشد.
حضرت داوود در عبادت و بندگی خدا پایداری و جدیت زیادی داشت. در همه حال به یاد خدا بود. بسیار گریه و توبه و استغفار می کرد. شب زنده دار بود. نصف عمرش را روزه بود، یعنی یک روز را روزه می گرفت و روز دیگر افطار می کرد. این پیامبر خدا برای زندگیش، نظم و قاعده خاصی داشت، به این معنا که روزگار خود را به چهار قسمت کرده بود. بخشی از آن به قضاوت و حل و فصل مرافعات مردم و قسمتی برای تسبیح و عبادت خدا و بخشی دیگر برای تربیت جوانانش و قسمتی هم برای حاجات و امور شخصی اختصاص داشت.

[شاماهي]

زبور کتاب مختص حضرت داوود است.
او از علم حکمت و داوری برخوردار بود. حلم و کیاست و فراست بی نظیری داشت. به آئین حق حکم می کرد و از پیروی هوای نفس اجتناب داشت
. خداوند نعمات و عنایات زیادی به او داد. نیروی جسمی و قدرت فوق العاده ای داشت، بطوریکه در همان جوانی، در یکی از جنگها، جالوت دشمن سرسخت و نیرومند قومش را کشت. او اولین کسی بود که زره بافی را یاد گرفت و چون آهن در دست او نرم می شد، از این رو درجنگهائی که با دشمنان می کرد، بسیار مورد استفاده قرار میگرفت. صوت خوش و صدای زیبا و روح افزائی داشت که هرگاه زبور می خواند، تمام کوهها و پرندگان پاسخ میگفتند و با او هم آواز میشدند

[شاماهي]

داوود علیه السلام، علم منطق الطیر داشت که سخن پرندگان را می فهمید.
علاوه بر اینهمه نعمات و عنایات، او فرزندی چون حضرت سلیمان علیه السلام داشت که از انبیای بزرگ الهی بود. خداوند سلطنت و پایه های حکومت او را محکم کرد. کشورش قدرتمند و سپاهش بسیار زیاد بود. از این رو داوود پس ازجنگهائی که با دشمنانش کرد، شهر های ساحلی فرات را فتح و فلسطین و دمشق را تصرف نمود و از خلیج عقبه تا رود فرات و تا مرز ایران را تحت حکومت خود در آورد.

[raiat.hossin]

فَفَهَّمْنَاهَا سُلَيْمَانَ وَكُلًّا آتَيْنَا حُكْمًا وَعِلْمًا وَسَخَّرْنَا مَعَ دَاوُودَ الْجِبَالَ يُسَبِّحْنَ وَالطَّيْرَ وَكُنَّا فَاعِلِينَ

وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا يَا جِبَالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَالطَّيْرَ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ

وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ عِلْمًا وَقَالَا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِّنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ


وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا

[شاماهي]

بعضی از مفسرین تسنن، تحت تاثیر تورات تحریف شده، داستانهای جعلی و تهمت های ناروا در مورد داوود گفته اند که همه آنها اسرائیلیات و دروغ محض است.
حضرت داوود بنا به روایتی 100 سال و بنا به قول دیگری 140 سال عمر کرد که چهل سال آن، دوران سلطنتش بود. در موقع مرگ خود، پسرش حضرت سلیمان را وصی و جانشین خود کرد. پس از اینکه او از دنیا رفت، بنی اسرائیل جنازه اش را در بیت المقدس در قریه داوود به خاک سپردند.

[شاماهي]

زبور داوودنبي(ع)

زبور نام کتابی‌است که بر اساس قرآن و روایات اسلامی، بر داوود(ع) از پیامبران بنی‌اسرائیل نازل شده‌است. زبور به زبان عبری است و سراسر اندرز و دعا و مناجات با ایزد متعال و تجلیل مقام ربوبی است و پس از تورات نزول یافته‌است.

ریشه نام:

بنا بر روایت وجه تسمیه این کتاب آن است که به صورت مجموعه‌ای مکتوب بر الواح فرود آمده‌است.برخی نیز زبور را به معنی مکتوب دانسته‌اند.بعضی پژوهشگران زبور را از ریشه عبری زمرهکه هم به معنی قدرت و هم به معنی آواز یا سرود است؛ دانسته‌اند.

[شاماهي]

زبور در قرآن

در سوره‌های نساء، انبیاء و اسراء قرآن زبور نام برده شده‌است.

●به راستی که ما به تو وحی کردیم چنان‌که به نوح و پیامبران پس از او و همچنین به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط بنی‌اسرائیل و عیسی و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحی کردیم و به داوود هم زبور را عطا کردیم.

●و پروردگار تو به آن‌چه در آسمان‌ها و زمین است داناتر است و به داوود زبور را بخشیدیم.

●و ما در زبور پس از ذکر نوشتیم که به راستی بندگان نیکوکار من زمین را وارث خواهند شد.

[شاماهي]

زبور در تفاسیر

با این که قرآن به اعطای زبور به داوود اشاره کرده‌است،
برخی از مفسرین اهل سنت آن را به طور مطلق کتب انبیاء معنی کرده‌اند.
بر اساس تفسیر نمونه، کتاب زبور احکام شریعتی خاصی نداشته و آیین جدیدی نیاورده‌است.
در تفسیر نمونه، زبور دلیل برتری داوود بر دیگر پیامبران دانسته شده‌است.
در این تفسیر همچنان ذکر شده که بخش‌هایی از زبور از تحریف مصون مانده‌اند.

[شاماهي]

زبور در روایات اسلامی

در روایتی ابوذر غفاری از پیامبر اسلام نقل کرده‌است:

که زبور یکی از ۱۰۴ کتابی‌است‌ که بر مردم جهان نازل گشته‌است.

در صحیح بخاری، ابوهریره از محمد نقل کرده‌است که:
خواندن زبور بر داوود آسان گشته بود و چون به خادمانش می‌فرمود اسب‌ها را زین کنند؛ پیش از آن‌که اسب‌ها زین شود زبور را به پایان می‌برد.