(◕‿◕) نقش بازی در شادی و مسئولیت پذیریه کودکان(◕‿◕)

[طلوع1]

انسان نیاز به حرکت و جنبش دارد و بازی بخش مهمی از این نیاز است . هر فرد برای رشد ذهنی و اجتماعیه خود نیازمند اندیشه و تفکر است و بازی خمیر مایه ی این تفکر و اندیشه است . امادگیه جسمی و روحی برای مقابله با مشکلات بخشی از فلسفه ی بازیه کودکان است . بنابراین بازی هر چه گسترده تر ، پیچیده تر و اجتماعی تر باشد کودک از مصونیت روانیه بیشتری برخوردار می شود . کشف دنیای اطراف بخش دیگری از فلسفه ی بازی است که کودک حس کنجکاویه خود را از این طریق ارضا می کند . بازی تن و روان کودک را ایمنی می بخشد و مسئولیت های اجتماعی واقتصادی را که در اینده باید تجربه کند به او می اموزد . کودک با بازی کردن موقعیتی به دست می اورد تا اعتقادات احساسات و مشکلات خود را پیدا کند و مهارتهای زندگی را بیاموزد .
رابرت وایت می گوید : ساعات زیادی را که کودکان صرف بازی می کنند نمی توان به هیچ وجه تلف شده تلقی نمود . بازی ممکن است شادی بخش باشد ولی در دوران کودکی یک کار جدی است .
بدون تردید بازی بهترین شکل فعالیت طبیعیه هر کودک محسوب می شود .
تعریف بازی : به هرگونه فعالیت جسمی یا ذهنیه هدف داری که به صورت فردی یا گروهی انجام پذیرد و موجب کسب لذت و اقناع نیازهای کودک شود بازی می گویند .

شما در کودکی چه بازی هایی می کردید که باعث تقویت حس مسئولیت پذیری در شما شد؟

[ازاد]

امروزه در روانشناسی کودک می گویند: با بچه باید بچه بود، این مطلب در روایت های اهل بیت علیهم السلام مورد تأکید قرار گرفته است و فرموده اند: « من کان له فی بیته صبی فلیتصب له » (هرکس در خانه کودکی دارد با او کودکانه رفتار کند).

تأکید دیگر دین بر این است که نباید در زمان کودکی از بچه ها کارهای بزرگترها را توقع داشت، بچه باید بچگی کند و بازی نماید. لذا بچه تا هفت سالگی در منزل امیر به حساب آمده است و در نوجوانی وزیر و یاور پدر و مادر.

اگر در غالب بازی های کودکانه و با نرمی لازم، تعالیم دینی به آنان آموخته شود علاوه بر اینکه جاذب و جالب است و دافعه ندارد پایدار هم خواهد ماند. آنچه را کودک با حلاوت می آموزد بهتر در ذهن می سپارد؛ جلوگیری از بازیهای کودکانه کودک مایه عقده های درونی می گردد و در بزرگی آثار سوئی به دنبال میآورد.

[╫❀نیایش❀╫]

بازي جزئي تفكيك ناپدير از زندگي كودكان است. كودكان بيش از هر امر ديگر وقت خود را به بازي اختصاص مي دهند. البته بازي مختص كودكان نيست بلكه بازي در تمام طول زندگي انسان مشاهده مي شود منتها نوع بازي و مدت زماني كه افراد در سنين مختلف به آن اختصاص مي دهند متفاوت است.

آخی یاد دوران کودکی به خیر
ممنون طلوع عزیز از این تایپیک خوبتون

[zareza]

ورود به دنیای کودکان را از پیامبر اسلام (ص) بیاموزیم:
گاهی فکر می کنیم باید بچه ها را به حال خودشون رها کنیم و هیچ دخالتی در بازی اونها نداشته باشیم، اما یه کم به کودکی خودتون فکر کنید . چقدر دوست داشتید بابا و مامان تو بازیهاتون شرکت کنند. پس همانطور که پیامبر بزرگوارمون هم به بچه ها احترام می گذاشتند و با آن ها بازی می کردند، شما هم تو بازی بچه ها شرکت کنید.
خدا را چه دیدی شاید معصومیت از دست رفته دوران کودکیمون را دوباره به دست بیاریم. آره ...
ما که با هم تعارف نداریم.

[╫❀نیایش❀╫]

شما در کودکی چه بازی هایی می کردید که باعث تقویت حس مسئولیت پذیری در شما شد؟

تا جایی که خودم یادم می یاد و مادرم تعریف می کردن عاشق معلم بازی بودم دوستان را جمع می کردم و یه تخته سیاه می گذاشتم خودم هم می شدم معلم .

حالا آن طفلی ها که من معلمشان بودم


به قول مامان چنان سخت گیر بودی


که بعضی ها گریشون در می اومد


ولی باز فردا هم می اومدن برای بازی بهر حال تجربه خوبی بود
تا حالا هم هنوز که هنوزه عاشق شغل معلمی هستم

یادش به خیر عجب دورانی بود ها

[نیلا.]

نقش بازی در رشد اجتماعی کودک :

موجب ارتباط کودک با محیط بیرون می شود و دنیای اجتماعی او را گسترش می دهد . موجب شکوفایی استعدادهای نهفته و بروز خلاقیت می شود . همکاری ، همیاری و مشارک کودک توسعه می یابد . با رعایت اصول و مقررات اشنا می شود . همانند سازی با بزرگسالان را می اموزد . با مفهوم سلسله مراتب اشنا شده و انرا رعایت می کند . رقابت را می اموزد و شکست را بطور واقعی تجربه می کند . قدرت ابراز وجود پیدا می کند و از ترس ، کمرویی و خجالت بیهوده رها می شود . حمایت از افراد ضعیف را می اموزد .

نقش بازی در رشد عاطفی کودک :

نیاز به برتری جویی را ارضا می کند . موجب ابراز احساسات ، عواطف ، ترس ها و تردید ها ، مهر و محبت ، خشم و کینه و نگرانی ها می شود . تمایل به جنگجویی و ستیزه گری را کم می کند .«برون نگری » کودک را افزایش می دهد .

نقش بازی در رشد جمسی کودک :

موجب رشد هماهنگ دستگاهها و اعضای مختلف بدن می شود . باعث تقویت حواس کودک می شود . نیرو و انرژی بدن را به بهترین شکل مصرف می کند . کودک به توانمندیهای فکری و بدنی خود آگاهی پیدا می کند.

نقش بازی در رشد ذهنی کودک :

در یادگیری زبان نقش بسزایی دارد . در رشد هوشی کودک بسیاز موثر است . با مفاهیم ساخت ، فضا و شکل اشنا می شود . رفتارهای هوشمندانه ی کودک تقویت می شود . موقعیت استفاده از قوه ی تخیل در کودک به وجود می اید . زمینه ی بهتری برای تفکر فراهم می کند .

انواع بازیها :

کودکان روحیات متفاوتی دارند و با توجه به ویژگی های خود بازیهای مختلفی را تجربه می کنند . عواملی که در انتخاب نوع بازی کودکان دخالت دارند عبارتند از : تفاوتهای فردی ، میزان سلامتی ، سطح رشد جسمی و حرکتی ، بهره هوشی ، جنسیت ، خلاقیت ، فرهنگ خانواده و موقعیت جغرافیایی بر همین اساس بازی به انواع گوناگون تقسیم می شود :

1-بازیهای جسمی : از قدیمی ترین نوع بازیهاست ، به ابزار مخصوصی نیازمند است ، هم به صورت انفرادی و هم به صورت گروهی انجام می شود . برای مصرف انرژی اضافی بدن و نجات یافتن از خستگی و کسالت بسیار مفید است و رفتارهای ناارام و پرخاشگری توام با عصبانیت کودک را کاهش می دهد .
2-بازیهای تقلیدی : کودک به تقلید نقش هایی می پردازد که انها را باور کرده است . معمولا هم بهترین شخصیت ها برای شروع ایفای نقش ، والدین ، برادران ، خواهران و دوستان هستند .
3-بازیهای نمایشی : کودک در تقلید از بزگترها از لباس و وسایل مخصوص انها نیز استفاده می کند مانند پسر کوچکی که کت پدر را به تن کرده عینک او را به چشم می زند .
4-بازیهای نمادی : زمانی که کودک دستیابی به ابزار و وسایل مورد نیاز خود را غیر ممکن می بیند نیازها و ارزوهای خود را با استفاده از وسایل نمادین و از طریق بازی بیان می کند . مثلا بر تکه ای چوب سوار می شود و وانمود می کند که اسب است .
5-بازیهای اموزشی :مهمترین وسیله ی اموزشی کودک استفاده از وسایل بازی مناسب است مانند مکعب های چوبی که کودک با جور کردن و دسته بندی انها می تواند با مسائل اساسی اما ساده و اسان ریاضی اشنا شود .
6-بازیهای خلاقیتی : کودک از طریق به وجود اوردن چیزی ، عقاید و احساساتش را اظهار می کند مانند نقاشی ، موسیقی ، خمیر بازی و شن بازی و یا استفاده از لغات که او را قاد می سازد تا در اینده داستان شعر و نمایشنامه بنویسد .


من وقتی بچه بودم بیشتر خاله بازی می کردم که نقش دختر خانواده رو داشتم و خیلی تو روابط خانوادگیم تاثیر گذار بوده این بازی . معلم بازی هم می کردم همیشه نقش شاگرد زرنگ و داشتم که این هم در ضمیر ناخوداگاهم ثبت شده بود که همینطور در دنیای واقعی هم شاگرد زرنگ بمونم . (البته تعریف از خود نیستا واقعیته . )

[مونس]

راه همبازي شدن نبي مكرم اسلام- صلي الله عليه وآله وسلم- با كودكان اين بود كه ايشان معتقد بودند، بچه هاي خردسال مفهوم زندگي و زنده بودن را با بازي مي شناسند، لذا هميشه مي فرمود: " بگذار فرزندت تا هفت سال بازي كند." ( كليني، 1370،ج 2، ص94)
اين سفارش حكايت از آن دارد كه پيامبر بازي را نوعي ابزار سرگرمي واتلاف عمر نمي دانست. هفت سال اول زندگي، دوره شناخت جهان پيرامون خود است، كودكان در اين دوره با پديده هاي اطراف خود بازي مي كنند و ياد مي گيرند كه چگونه با اين پديده ها برخورد كنند. در همين دوره است كه در پي بازي، حس بينايي و حس لامسه آنها بهتر به كار گرفته مي شود، ذهنشان قدرت ابتكار و روحشان اعتماد به نفس مي يابد. هم بازي شدن با كودك علاوه بر اينكه او را غرق در لذت و شادي مي كند، بسياري از اصول اخلاقي را نيز به طور مستقيم و غير مستقيم به وي مي آموزد.
بنابراين والدين بايد خود را تا سر حد طفوليت پايين آورده، هم سطح كودك شوند تا بتوانند شخصيت فرزند خويش را به روش صحيح پرورش دهند.
(منبع: مجله پيوند، شماره324، ص 34)

[Hakim]

بازي کردن علاوه بر اين که جزء ذات و سرشت کودکان است، موجب شکل گيري شخصيت و رشد مناسب جسمي، هوشي و رواني آن ها نيز مي شود؛ از همين روي رسول گرامي اسلام ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي فرمايد: «بازي گوشي و (شيطنت) بچه در دوران کودکي اش، موجب افزايش عقل او در بزرگسالي اش است»[1]
بازي، روح خلاقيت و نو آوري، ابداع و ابتکار کودک را رشد مي دهد، پرده از روي ضعف ها و قوت هايش کنار مي زند، دنياي بيروني را برايش تجربه پذير و ملموس مي کند؛ جسم، حافظه و احساساتش را به جنب و جوش وا مي دارد. و نشاط و شادابي را ارزاني اش مي کند؛ بنابر اين بازي تنها يک سرگرمي نيست؛ بلکه علاوه بر سرگرمي فرايندي در جهت رشد و شکوفايي استعداد هاي نهفته در کودک است.

[1]. ميزان الحکمه، ج7، ص 3073، ح 10497.

[Hakim]

اسلام به عنوان آخرين و کامل ترين دين آسماني نه تنها در اين باره سکوت نکرده؛ بلکه بازي را به دليل انطباق با طبيعت کودک ضروري و اجتناب ناپذير دانسته است. امام صادق ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: «فرزند خود را آزاد بگذار تا هفت سال به بازي بپردازد»[1] سيره عملي معصومان ـ عليهم السلام ـ نيز دليل قاطع و مستقلي بر توجه اسلام به بازي کودکان است؛ بنابر اين بازي جزء طبيعت و سرشت تفکيک ناپذير کودک است که علاوه بر سرگرمي و ايجاد شادابي موجب شکوفايي استعداد هاي دروني وي مي شود و از اين رو داراي اهميت فوق العاده است.

[1]. اصول کافي، ج6، ص 46.

[╫❀نیایش❀╫]

تـــوصيه هايـــي بــــراي والــــديــــن(1)

1-به بازي کـــودکان اهميت دهيم، زيرا زندگي آنها در بازي،شکل واقعي به خود مي گيرد.


2-تلاش کنيم تا بازيهاي کودکان متناسب با فرهنگ وارزشهاي خانواده باشد.

3-با دقت در تفکرات خلاق و پويايي کودکان در حال بازيمي توانيم با چگونگي شخصيت آنها بيشتر آشنا شويم

4-در بازي کودکان دخالت نکنيم اما راهنما و کمک کننده خوبي باشيم.

5-با همبازي شدن با کودکان راه دوستي ها راباز کنيم و راه پنهان کاري هاي دوره نوجواني را ببنديم.



6-کاري کنيم که بازي به صورت تجربه اي لذت بخش در ذهن کودک باقي بماند

7-بـــراي متوقف کردن بازي از امـــر و نهي استفاده نکنيم.

8-با توجه به روحيه ي کنجکاو کودک، به گونه اياو را راهنمايي کنيم که به تفکر مثبت و انديشه خلاق و سازنده دست يابد.

9-مراقب باشيم که محيط بازي موجب آسيب جسمي، فکري و يا رواني نشود


10-در انتخاب نوع بازي، به سن ، جنس و توانايي هاي فرزندمان توجه کنيم.

11-نوع و مدت زمانبازي فرزندمان را طوري کنترل کنيم که از فشارهاي هيجاني و روحي بيش از حد دور باشد( به ويژه بازي هاي رايانه اي

12-بـــراي انتخاب الگوهاي صحيح، زمينه مناسبي را براي بازي هاي تقليدي کـــودکانمان فراهم نماييم.

13-از محدود کـــردن کـــودک در هنگام بازي بپــرهيـــزيم