ღ•*♥*•ღ ماه رمضان در طپش قلم شاعران ღ•*♥*•ღ

[║★║فاطمی║★║]

هرگز نبود ماهي اين سان همه زيبايي

***************

سر زد ز افق نوري در كوچه شيدايي

عطري زده بر بستان آن ماه شكيبايي

گسترده به زيبايي خالق ز كرم ماهي

بر خوان كرم بينم حوري وش رعنايي

آمد به سراي دل سي روز شكيبايي

هرگز نبود ماهي اين سان همه زيبايي

هر صبح سحر آيد آيات سماواتي

هر شام اذان گويد بر سفره مينايي

با اشك زنم جامي لبريز به تنهايي

با عشق تو برخيزم از بستر تنهايي

آن شب كه قدرش بهتر زهزاران شب

اشكي است كه ميريزم بر صحن تماشايي

كان شب كه به خلوتگه بر سجده فرو افتم

از يار طلب سازم آن جام مسيحايي

دربارگهت يا رب سرگشته و حيرانم

بخشش ز تو ميخواهم اي صاحب زيبايي

بخشش ز تو ميجويم از عشق تو ميگويم

نالان به سر كويم اي چاره تنهايي

يك بار دگر آمد اين ماه اهورايي

بر خوان كرم بنشين اين است شكوفايي

احمد سردشتي

[║★║فاطمی║★║]

بازامشب حق صدایت کرده است
وارد مهمان سرایت کرده است

با همه نقصی که در من بوده است
باز هم او دعوتم بنموده است

میهمانی شد شروع ای عاشقان
نور حق کرده طلوع ای عاشقان

باز مولا سفره داری می کند
دعوت از عبد فراری می کند

دوستان آیید تا نجوا کنیم
محفل عشاق را بر پا کنیم

نیمه شب ها ناله و آوا کنیم
شاید آن گم گشته را پیدا کنیم

بسته ام من با دلم عهدی دگر
تا ببینم چهره مهدی دگر

السلام ای میهمانی خدا
ماه خوب آسمانی خدا

السلام ای روزه داران السلام
عاشقان مخلص ماه صیام

السلام ای ناله های نیمه شب
حال پر سوز و دعای نیمه شب

السلام ای ذکر پر سوز سحر
ای مناجات دل افروز سحر

السلام ای روزهای بی گناه
السلام ای شور اشک و سوز و آه

السلام ای روزه دار بی قرین
السلام ای دلبر صحرا نشین

یک شبی افطار مهمانم نما
تو خودت قاری قرآنم نما

[║★║فاطمی║★║]

حكمت روزه داشتـن بگـذار

باز هم گفته و شنیده شود

صبرت آمــوزد و تسلط نفـس

و ز تو شیطان تو رمیده شود

هر که صبرش ستون ایمان بود

پشت‏ شیطان ازو خمیده شود

آفتــــاب ریــاضتی که ازو

میوه معرفت رسیده شود

چه جلایی دهد به جوهر روح

کادمی صافی و چکیـده شود

بذل افطار سفره عدلی است

که در آفــاق گستـــریده شود

فقر بر چیده‏ دارد از خوانـی

که به پای فقیر چیده شود

شب قدرش هزار ماه خداست

گوش کن نکتــه پروریـده شود

از یــکی میــــوه عمـــل کـــه درو

کشته شد، سی هزار چیده شود

گر تکانی خوری در آن یک شب

نخـل عمــر از گنـه تکیـده شود

مفت مفروش کز بهای شبی

عمرهـا باز پـس خـریده شود

روز مهلت گذشت و بر سر کوه

پرتــوی مانـده تــا پریــده شـود

تا دمی مانده سر بر آر از خواب

ور نه صور خــدا دمیـــده شــود

شهريار

[║★║فاطمی║★║]

مبارک باد آمد ماه روزه

رهت‏ خوش باد، ای همراه روزه

شدم بر بام تا مه را ببینم
که بودم من به جان دلخواه روزه

نظر کردم کلاه از سر بیفتاد
سرم را مست کرد آن شاه روزه

مسلمانان، سرم مست است از آن روز
زهی اقبال و بخت و جاه روزه

بجز این ماه، ماهی هست پنهان
نهان چون ترک در خرگاه روزه

بدان مه ره برد آن کس که آید
درین مه خوش به خرمنگان روزه

رخ چون اطلسش گر زرد گردد
بپوشد خلعت از دیباه روزه

دعاها اندرین مه مستجاب است
فلکها را بدرد آه روزه

چو یوسف ملک مصر عشق گیرد
کسی کو صبر کرد در چاه روزه

سحوری کم زن ای نطق و خمش آن
ز روزه خود شوند آگاه روزه

[║★║فاطمی║★║]

مژده ای منتظران ماه خدا امده است
ماه شبهای مناجات و دعا امده است

ماه پر مغفرت و رحمت و برکت امده
ماه زیبای عنایات خدا امده است

ماه دلدادگی بنده به معبود رسید
بر سر سفره شاهانه گدا امده است

ایکه دل خسته به وسواس شیاطین هستی
دل قوی دار بشارت زصبا امده است

رفت بی عفتی و هرزگی و بدبختی
ای گنه پیشه بیا ماه حیا امده است

ای به دام گنه افتاده رهیدن سر کن
ماه پرواز بسوی شهدا امده است

دل بیمار بیا مژده طبیب امده است
دردمندانه بیا اذن شفا امده است

حضرت دوست در این ماه تماشا دارد
یار در جلوه سر کوی وفا امده است

ان سفر کرده که سالیست از او بی خبریم
بهر شادی دل اهل بکا امده است

امده ماه خدا وقسم تنها نیست
هم رهش منتقم ال عبا امده است

[║★║فاطمی║★║]

اي در غرور نفس به سر برده روزگار
برخيز ، كاركن ، كه كنونست وقت كار

اي دوست ! ماه روزه رسيد و تو خفته‌اي
آخر زخواب غفلت ديرينه سر برآر

سالي دراز بوده‌اي اندر هواي نفس
ماهي ، خداي را شو و دست از هوا بدار

پنداشتي كه چون بخوري ، روزه تو نيست
بسيار چيز هست جز آن شرط روزه‌دار

هر عضو را بدان كه به تحقيق روزه‌اي است
تا روزه تو روزه بود نزد كردگار

اول نگاه دار نظر ، تا رخ چو گل
در چشم تو نيفكند از عشق خويش خار

ديگر ببند گوش زهر ناشنيدني
كز گفت‌وگوي هرزه شود عقل تار و مار

ديگر زبان خويش كه جاي ثناي اوست
از غيبت و دروغ فرو بند استوار

ديگر بسي مخسب كه در تنگناي گور
چندانت خواب هست كه آن هست در شمار

ديگر ز فكر آينه دل چنان بكن
كز غير ذكر حق نشيند برو غبار

اين است شرط روزه اگر مرد روزه‌اي
گرچه ز روي عقل يكي گفتم از هزار

شيخ فريد‌الدين عطار

[║★║فاطمی║★║]

به سلام رمضان بر شده ام باز به بامی
ماه نو ! ماه نو! از مات درودی و سلامی

ماه نو! ماه نو! امسال به پیمانه چه داری؟
پیش از این از رمضانم نه می یی مانده نه جامی

ماه نو! ماه نو! امشب چه شب واقعه جوشی ست
چه شب واقعه جوشی! چه شب آینه فامی!

ماه نو! ماه نو! امسال مرا نور بیاموز
تو که در مهر امامی - تو که در سوز تمامی

ماه نو! در پی تفسیر نویی از رمضانم
روزه آن نیست که صبحی برسانیم به شامی

رمضان آمد و در سفره افطار و سحر نیست
نه تو را نان حلالی - نه مرا آب حرامی

در سلام رمضان کاش یکی آینه باشیم
آه - آیینه در آیینه - عجب حسن ختامی!
عليرضا قروه

[║★║فاطمی║★║]

بوي ربّنا

در اتاقي كه پر است از ابر و مه
دست‌هايم بوي باران مي‌دهد
عكس من در قاب مي‌خندد به من
خنده‌اش بوي دبستان مي‌دهد

بوي باد از كوچه مي‌آيد ، و من
در اتاقم چاي را دم كرده‌ام
با بخار گرم چايي ، سقف را
پر زباغ سرد شبنم كرده‌ام

قُل قُل گرم سماور در اتاق
مي‌برد من را به عصر كوزه‌ها
مي‌برد تا لحظه‌ي افطارها
مي‌برد من را به ماه روزه‌ها

لحظه‌‌ افطار وقتي مي‌رسيد
سفره پر مي‌شد ز عطر گل ياس
لحظه‌اي احساس مي‌كردم كه من
نور دارم بر تنم جاي لباس

سبز مي‌شد با پدر ، باغ دعا
نرم مي‌خواند از كتابي آشنا
با فطير تازه مادر مي‌رسيد
دستهايش داشت بوي ربّنا

جعفر ابراهيمي ( شاهد )

[سوگند]

رمضان آمد و آهسته صدا كرد مرا
مستعد سفـــر شهر خدا كرد مرا

از گلستان كرم طرفه نسيـمي بوزيد
كه سراپاي پر از عطر و صفا كرد مرا

نازم آن دوست كه با لطف سليماني خويش
پــــله از سلسـله ديـــو دعــا كـــــرد مـــرا

فيض روح‌القدسم كرد رها از ظلمات
همرهـي تا به لـب آب بقـا كرد مـرا

من نبودم بجز از جاهل گم كرده رهي
لايـــق مكتب فخــر النجبا كـــرد مـــرا

در شگفتم ز كرامات و خطاپوشي او
من خطا كردم و او مهر و وفا كرد مرا

دست از دامن اين پيك مبـارك نكشم
كه به مهماني آن دوست ندا كرد مرا

زين دعاهاست كه با اين همه بي‌برگي و ضعف
در گلـستــــان ادب نـغمـــه ســرا كــــرد مـــرا

هر سر مويــم اگـر شـكر كند تـا به ابــد
كم بود زين همه فيضي كه عطا كرد مرا

فتح‌الله اسلامي‌نيا

[سوگند]

رمضان ماه عترت و قرآن

رمضان شهر عشق و عرفان است * * * رمضان بحر فيض و احسان است
رمــضــــان، مــاه عــتــرت و قــرآن * * * گــــاه تــــجديد عهد و پيمان است
رمــضــان امــتــــداد جــــاده نــــور * * * در گذرگاه هــر مــــسلمــان است
رمــضــان چــلچــراغ نـــور افـشان * * * در شبــستان قلــب انـسان است
مـــاه تــحكــيــم آشنـــايــــي هـــا * * * مــاه تعــطيل قــهر و حرمان است
مـــاه شـــب زنــده داري عـشــاق * * * مــاه بــيــدار بــاش وجــدان است
مـــاه اشــك و خـروش و ناله و آه * * * راه برگــشت هــر پــشيمان است
مــــاه آســـايــش قــلــوب بــشــر * * * مــاه پــالايــش تـــن و جــان است
مــــاه تــسليــم در بــــر خـــالـــق * * * مــاه تــمريــن كــار نــيـكــان است
رمضــان چــشمــه عـطــاي خـــدا * * * ماه عفو و گذشت و غفــران است
رمــضــان رهــنـــمــا و راه گــشــا * * * بهــر گــم گـشتگان حـيــران است
رمــضــان شــاخساري از طــوبـي * * * غرفه اي از بــهشـت رضوان است
رمــضــان بــارگــــاه (بــســم ا...) * * * جلــوگاه (رحيـم) و (رحمان) است
مــاه تـــحصيــل دانــش و تــقــوي * * * گــاه تــطهـيــر و راه ايــمـان است
مــــاه اكـــرام عـــتــرت و قـــــرآن * * * مــــاه اطفــــاء نــــار نــيــران است
عيــــد مســعــود زاد روز حــســن * * * روز پــر فــيــض نــيــمــه آن است
شــب قــدرش ســلام بــر مــهدي * * * تــا بــه فـجرش كه نور باران است
مـــغــرب آفــتــاب عــمــر عــلـــي * * * مشــرق مــــاهتــــاب قــرآن است
در چــنين مه كه انس و جان يارب * * * بر سر سفــره تــو مــهــمـان است
نظـــري ســوي دردمنــدان كــــن * * * اي كــه نــامـت شفا و درمان است
بــــارالــها بــــه درگــه كــــرمـــت * * * سائــل خــستــه دل فـراوان است
كشــــور مــــا بــهشت زهــرا شد * * * بس كــه پــر لاله خــاك ايران است
اي خــــــدا آرزوي ايــــــن امـــــت * * * جشــن پــيــروزي شــهيــدان است
واي بــر حـال آن كسي كه حسان * * * خــصــم قــرآن و يـار شيطان است