*@@@ اسلام و اقليت هاي مذهبي از ديدگاه قرآن@@@*

[شاماهي]

(هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ); او كسى است كه رسول خود را با هدايت و دين حق فرستاد تا آن را بر همه ى اديان غالب سازد، هرچند مشركان كراهت داشته باشند

خورشيد عالم تاب اسلام به واسطه ى مردى الهى و آسمانى، پيامبر گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) تابيدن گرفت و پايه ى سعادت انسان ها را بر اساس ايمان و تقوا، علم و عمل، عدل و احسان، مواسات و برادرى بنا نمود و چون بر اصل فطرت استوار است، همواره باقى خواهد ماند.
رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) از قبايل عقب مانده و بت پرست و پراكنده در صحرا، امّتى واحد به وجود آورد و در مدّتى كوتاه حكومت عظيم و پهناورى را تشكيل داد.
آن حضرت، برترى قلم بر شمشير را مطرح نمود و در اسلام، جايگاه دانشمندان برتر از مقام مجاهدان است. مسلمانى كه نيروى انديشه ى خود را به كار اندازد، از كسى كه وقت خود را صرف عبادت كند به خدا نزديك تر است.
فرمان اوّليه ى اسلام از خواندن و نوشتن و دانستن آغاز شد.ارتباط اين سه با هم ناگسستنى است، و علم و فهم و هدايت انسان ها خواست خداوند است.
هيچ بهانه اى نبايد مانع فراگيرى، هدايت و پيشرفت بشر گردد، تا جايى كه قرآن را كه بالاترين و مقدس ترين كتاب آسمانى است و بايد از دست رسى كفّار دور نگه داشته شود، مى توان به آنان فروخت تا شايد براى هدايت آنان مفيد افتد.
اسلام بر پايه ى محبّت و لطف و گذشت بنا گرديده است; چنان كه قرآن علت رسالت پيامبر(صلى الله عليه وآله) را چنين بيان مى نمايد: «اى محمّد ما تو را نفرستاديم، مگر آن كه براى جهانيان رحمت باشى»
حسن سلوك اسلام نسبت به پيروان اديان ديگر، تحسين جهانى را برانگيخت. غيرمسلمانان مى توانند با دادن جزيه و ماليات، با كمال آرامش در سايه ى رحمت حكومت اسلامى زندگى كنند. در اروپا، على رغم اين كه از ترويج اسلام به شدت جلوگيرى مى شد، نه تنها گروه گروه به اسلام گرويدند كه خود آنان مروّج آن شدند.
در اسلام، قانون گذار، خداوند و ملاك قانون گذارى فقط مصلحت مردم است، بر عكسِ قوانين اجتماعى معمولى كه پيرو خواست اكثريت افراد جامعه (نصف + 1) است. در اسلام اگر خواسته ى مردم مخالف با مصالح آنها باشد خداوند مصلحت را مقدم مى دارد; چنان كه قرآن كريم مى فرمايد: «چه بسا از چيزى متنفّريد و به مصلحت شماست و يا چيزى را دوست داريد و براى شما مضرّ است».
هيچ قانونى مثل اسلام حيات انسان ها را عزيز و محترم نشمرده است. معمولا در كشورهاى جهان زندگى يك فرد با يك فرد قيمت گذارى مى شود، ولى در اسلام حيات يك نفر با حيات و زندگى همه ى افراد بشر برابر است; چنان كه قرآن مى فرمايد: «اگر كسى، انسانى را كه قاتل نبوده و فسادى در زمين برپا نكرده است بكشد مثل اين است كه مردم جهان را كشته است، و هر كس نفسى را از مرگ برهاند مانند اين است كه تمام مردم را زنده كرده است»
يكى از حقوق قانونى براى انسان ها، حق انتخاب مسكن است كه دين اسلام آن را محترم شمرده و مى فرمايد: «اوست خدايى كه آنچه در زمين است براى همه ى شما آفريد».
يكى ديگر از حقوق قانونى، حق انتخاب همسر است و از ديدگاه اسلام هيچ طبقه اى بر ديگرى امتياز ندارد، مگر به جهت تقوا. اسلام براى جلوگيرى از نفوذ كفار در جامعه ى مسلمين، ازدواج زن مسلمان با كافر را ممنوع كرده، ولى به مرد كه سرپرست خانواده است اجازه مى دهد با زنان اهل كتاب ازدواج نمايد تا به وسيله ى او زن به اسلام گرايش پيدا كند.

!با بخشي جديد در خدمت شما دوستان هستيم لطفا نگاهتون رو از مطالب ما دريغ نكنيد!

[شاماهي]

حقوق اقليت ها در ايران قبل از اسلام
پرسش : آيا در ايران قبل از اسلام آزادى مذهبى وجود داشته و حقوق اقليّت ها رعايت مى شده است؟
پاسخ : آيين ايرانيان قبل از اسلام زردشت بود. آنچه در مورد اقليّت ها در آيين زردشت به دست مى آيد اين است كه به جز مزداپرستان (پيروان زردشت) ديگران داراى حقوق انسانى نبوده اند، و جنگ و تضّاد بين خوبى ها و بدى ها (نور و ظلمت) ايدئولوژى آنها را تشكيل مى داده و تضّاد بين پيروان خوبى (مزداپرستان) و پيروان بدى (همه ى انسان هاى ديگر) را نيز جدّى گرفته و جنگ بين آن دو اجتناب ناپذير بود; به طورى كه در كتاب يسنا آمده است:
آنچه را من براى خود آرزو مى كنم بايد كاملاً قانونى باشد و تجاوز از اين حدود را مجازات بسيار شديدى قايل خواهم بود.
(ژان وارن) اوستاشناس فرانسوى مى نويسد:
تنها مسئله ى مسلّم، رسميّت يافتن آيين زردشت در دوران ساسانيان است. اين رسميت هم به طورى كه مى دانيم به قدرى گسترش داشت كه دولت وقت، بسيارى از مسيحيان و مادوديان را در كشور خود به نام كفّار و خارج از دين به قتل مى رسانيد.
در نظر آنها چنين وانمود مى شد كه كليساهاى مسيحى يا ساير ملل، استقلال آنان را تهديد مى كند. «كارى» كه يكى از وزراى متعصّب در دوره ى ساسانى بود، در زمان اردشير و شاپور با تعصّب تمام رفتار مى كرد. او دستور دست گيرى مانى را صادر كرد و او را به قتل رساند. جانشين او «آتوريات» در زمان شاپور دوم چنان تعصّبى نشان مى داد كه سرهاى قربانيان مسيحى را در قدم آهورامزدا به زمين مى ريخت.
زردشت گفته بود: شريران بايد قتل عام شوند; و سازمان اجراى عدالت ساسانيان با سختى تمام دستورات او را به موقع به اجرا مى گذاشتند. در عهد فيروز، پادشاه ساسانى، در اثر تحريك مؤبدان به خاطر يك افتراى واهى، مبنى بر اين كه يهوديان اصفهان دو مؤبد را كشته اند، فرمان قتل عام يهوديان اين شهر صادر گرديد و بيش از نيمى از يهوديان را به قتل رسانيدند و اطفال را نيز ربودند و اين رويه در سراسر ايران تا بابل سرايت كرد و بعضى نيز، علّت مهاجرت يهوديان به عربستان و هندوستان را همين امر دانسته اند.
از مطالب فوق بى اساس بودن ادّعاى بعضى از نويسندگان كه مدّعى شده اند در ايران قبل از اسلام آزادى مذهبى وجود داشته و حقوق اقليّت ها رعايت مى شده است، نيز روشن مى گردد

[شاماهي]

دين زرتشتى را مزديسنى Mazde - Yasni هم مى گويند. اين كلمه مركّب از دو كلمه ى مزده و يسنى است. مزده يا مزدا به معناى خداى بزرگ و دانا و يسنى به معناى پرستش است. به اين ترتيب، معناى واژه ى اوستايى مزديسنى، خداپرستى يا پرستش خداى بزرگ و داناست. موبد اردشير آذرگشسب، مراسم مذهبى و آداب زرتشتيان
.اهورامزدا Ahura _ Mazda از دو واژه ى اهورا به معناى هستى بخش و مزدا به معناى بزرگ و داناست و معنى تركيبى آن هستى بخش بزرگ و دانا يا خداوند جان و خرد است. نويسنده بر آن عقيده است كه چكامه سراى نامدار ايران، فردوسى طوسى در بيت زير معناى دقيق و درست اهورامزدا را گنجانيده است.
به نام خداوند جان و خرد كز آن برتر انديشه برنگذرد
(موبد اردشير آذرگشسب، همان).
اوستا به معناى اساس، بنيان و متن اصلى است. اوستاى كنونى به چهار بخش تقسيم شده است كه عبارت اند از: يسنا، يشت ها، ويسپرد، و خرده اوستا. ر.ك: مهربان خداوندى، شناسايى زرتشت.

[شاماهي]

برخورد مسيحى ها با اقليّت ها
پرسش : برخورد مسيحى ها با اقليّت ها چگونه بوده است؟
پاسخ : هر چند انتظار مى رفت كه پيروان آيين مسيحيّت به تأسّى از پيامبر بزرگ خدا حضرت مسيح(عليه السلام) و الهام از دستورهاى او، رويه ى سازش و تسليم را پيشه سازند و مزاحمتى براى پيروان ديگر اديان الهى فراهم نكنند، متأسفانه از همان آغاز ـ يعنى اوّلين زمانى كه اين آيين در دربار روم نفوذ يافت و قيصر روم (كنستانتين) بدان گرويد ـ اين آيين تحت تأثير اوضاع سياسى قرا گرفت و محدوديت هاى زيادى براى پيروان ديگر مذاهب، به خصوص يهوديان فراهم آورد; زيرا معتقد بودند كه يهوديان در اعدام عيسى(عليه السلام) نقش عمده اى داشته اند، و قبلاً گروه هايى از مسيحيان را در آتش سوزانده اند. هنگامى كه قدرت در اختيار مسيحيان قرار گرفت آنان نيز همين روش را براى خود برگزيدند و بسيارى از يهوديان و غيريهوديان را در دوران قدرت كليسا (ده قرن) در آتش سوزاندند. جنگ هاى صليبى (و نهضت انگيزيسيون) نمونه اى از اين درگيرى هاى مذهبى پيروان مسيح با ديگر اديان الهى است.
در جنگ هاى صليبى، تنها مسلمانان مورد تجاوز سربازان پاپ واقع نشدند، بلكه يهوديان نيز قتل عام گرديدند.

[شاماهي]

در تاريخ يهود چنين مى خوانيم:
با به قدرت رسيدن اولين امپراطورى مسيحى (كنستانتين) فشار بر يهوديان شروع شد. يهود كه هنوز از مخاطرات و مظالم بت پرستان بابل و... نفس راحتى نكشيده بود، بارديگر دچار همان بت پرستان ـ كه به لباس جديدى درآمده بودند ـ شد. آرى مذهب آنان عوض شده بود، ولى معتقدات ملى و رسومات اجدادى آنها كه يهوديان را به چشم برده و اسير و مغلوب مى نگريستند، باقى مانده بود و بدين طريق، قدرت جديد در مسيحيّت كوشش نمود كه آثار باقى مانده ى فرهنگ يهود در يهوديه را نابود سازد.
در اواسط جنگ هاى صليبى، يكى از روحانيون مسيحى به لويى هفتم نوشت:
چه حاجت است كه ما براى سركوبى دشمنان مسيحيّت به ممالك دور برويم، در حالى كه يهوديان در ميان ما راحت اند و به عقايد مقدّس ما مى خندند.
در سال 1451 پاپ نيكولاى پنجم فرمان داد كه هر شخص مظنون به انجام آداب مذهبى يهود به محكمه ى انگيزيسيون جلب شود و بدين ترتيب 000/300 يهودى قتل عام و بقيه به ايتاليا گريختند و از آن جا نيز مجبور به مهاجرت به ممالك دولت عثمانى شدند.
تنها از زمان پيدايش پروتستان و خروج قدرت از دست كاتوليك ها و به رسميّت شناخته شدن پروتستان ها، فشار بر اقليّت ها كم شد و مقدّمات شكل گرفتن حقوق بشر و اقدام به حقوق اقليّت ها فراهم گرديد. رهبران حركت پروتستان و بسيارى از دانشمندان اروپا مانند لوتر، ولتر، روسو و...دراين گرايش قبل از همه چيز متأثّر از مكتب اسلام بوده اند.

[شاماهي]

فلسفه ى دريافت جزيه از اقليت ها
پرسش : با اين كه اقليت هاى مذهبى، شهروند كشور اسلامى اند و شهروندان از حقوق برابر بهره مند هستند، گرفتن جزيه چه توجيهى دارد؟ آيا اين يك نوع باج گيرى نيست؟
پاسخ : جزيه ماليات مخصوصى است كه حكومت اسلامى از اهل كتاب (يهودى، مسيحى، مجوسى) كه در حمايت او هستند مى گيرد و به منزله ى زكاتى است كه مسلمين مى پردازند.
هر حكومتى براى اداره ى كشور و حفظ و حراست از آن به بودجه نياز دارد كه آن را به صورت ماليات هاى مستقيم و غيرمستقيم از مردم دريافت مى كند.
در اسلام، ماليات مستقيم از مسلمانان به صورت (خمس و زكات) و از غيرمسلمانانى كه تابع حكومت اسلامى هستند به عنوان «جزيه» دريافت مى شود.
فلسفه ى پرداخت جزيه
بديهى است در صورتى امنيت جان و مال مسلمين و غيرمسلمين حفظ مى شود كه عدّه اى با انجام خدمت سربازى اين كار را بر عهده بگيرند و آن وظيفه ى هر مسلمان سالم (از نظر جسم و روان) است، ولى اهل ذمه از خدمت سربازى معاف اند. حكومت اسلامى همانند مسلمين از آنها نيز حفاظت مى نمايد.
اهل ذمه به خاطر حمايت و حفاظتى كه سربازان اسلامى از آنان در مقابل متجاوزان انجام مى دهند خود را موظّف به پرداختن جزيه مى دانند.
پس اهل كتاب به جهت بهره مندى از امنيّت و انجام ندادن خدمت سربازى، به حكومت اسلامى جزيه مى پردازند و حكومت اسلامى مى تواند به جاى جزيه، در امر امنيت (خدمت سربازى) يا امور ديگر از آنان استفاده نمايد.
اگر حكومت اسلامى از حمايت آنان عاجز باشد، جزيه از آنها ساقط مى شود.

[شاماهي]

گواه تاريخ بر اثبات جزيه در برابر حمايت
1. هنگامى كه ابوعبيده، فرمانده ارتش اسلام در زمان خليفه ى دوّم احساس كرد كه نمى تواند امنيّت مردم شامات را در برابر لشكر امپراطور روم «هرقل» حفظ كند، مالياتى را كه از آنها گرفته بود، به آنها رد كرد و خطاب به اهالى اين نقاط چنين نوشت:
ما به اين سبب اموال شما را پس داديم كه از بسيجى كه عليه ما شده خبر يافتيم; شما با ما شرط كرده بوديد در برابر دشمن از شما محافظت كنيم ولى اكنون به اين كار قادر نيستيم. ما آنچه را گرفته بوديم پس داديم. هرگاه خدا ما را بر دشمن پيروز گرداند، بر شرط خود و آنچه ميان ما و شما نوشته شده باقى هستيم.
اهالى نيز، درباره ى پيروزى آنها دعا كردند و گفتند: خداوند شما را به ما بازگرداند و بر روميان پيروز كند. اگر آنها بودند، هيچ چيز به ما بازنمى گرداندند و هرچه هم داشتيم از دست ما مى گرفتند!
2. قبيله ى مسيحى «جراجمه» كه در نزديكى انطاكيه سكونت داشتند، هم چنين مسيحيانى كه در شمال فارس زندگى مى كردند، چون با مسلمين پيمان همكارى نظامى بسته و مانند مسلمين در خدمت نظامى شركت نموده بودند، از دادن جزيه معاف و حتى از غنايم جنگى نيز بهره مند گرديدند.
به گفته ى نمرمحمدخليل نمر، اجتماع اسلامى هم چنان كه حقوقى براى شهروندانش قايل است، واجباتى بر آنان مقرّر نموده و هيچ كس به حقّش دست نمى يابد مگر به واجباتش گردن نهد.
اهل ذمّه نيز جزو جامعه ى اسلامى محسوب مى شوند و اين قاعده در مورد آنان نيز جارى است كه اگر مى خواهند به حقوقشان دست يابند، حتماً بايد به واجباتى كه با عقد ذمّه بر آنان ثابت شده عمل كنند و آن پرداخت جزيه است.
افزون بر اين، دولت اسلامى، دولتى بر مبناى فكر، عقيده، ايدئولوژى و انديشه است و معقول نيست شخصى كه معتقد به بطلان آن است سر خود را بر كف بگيرد و خونش را در راه دينى بريزد كه به آن ايمان ندارد.
لذا اسلام جهاد را منحصر به مسلمانان دانسته و آن را امرى مقدس و عبادتى مى داند كه انسان را به خدايش متقرّب مى گرداند، تا حدى كه ثواب مجاهد از ثواب عابدى كه روز را روزه بدارد و شب را قيام نمايد بيش تر است، لكن اسلام از اين اقليّت هاى غيرمسلمان هموطن خواسته است كه با پرداخت جزيه در مخارج دفاع شركت و از وطنى كه در آن به سر مى برند حمايت كنند.