روزه و خود کنترلی

[D.HAMID]

روزه و خود کنترلی
سؤال مهمی که به ذهن می‌رسد این است که اگر روزه با دستورات خورد و کلانش می‌تواند انسان را خویشتندار کند تا بر هیجان‌ها، انگیزه‌ها و تکانه‌هایش کنترل درونی داشته باشد پس چرا افرادی که مؤمنند و این عبادت را انجام می‌دهند به این خود کنترلی (self-control) نمی‌رسند؟ در پاسخ باید بگوییم که پاسخ این سؤال مربوط به آسیب‌شناسی تحلیل روان‌شناختی این گزاره «روزه باعث خویشتنداری می‌شود» است و در جای خودش به طور مفصل قابل بحث است اما اجمالاً به چند علت اشاره می‌کنیم:
الف) ضعف در نگرش ایمانی؛
اگر نگرش ایمانی در سه بعد شناختی، عاطفی و رفتاری‌اش خوب شکل بگیرد و به شناخت که اساس آن است اهمیت داده شود افراد به دستورات الهی علاقة زیادتری نشان می‌دهند و تلخی تکلیف با دیدن حضرت حق در کنار آن برطرف می‌شود. سؤالات بنیادین بی‌پاسخ شبهات دربارة عدل الهی، وسوسه‌های شیطان انسی و جنی، هواهای نفسانی، ارتکاب به گناه، عدم تمرین و تربیت صحیح دینی عبادی اختلافی و اعتقادی در فرآیند تحول در رشد، الگو‌های ناسالم محیطی خانواده، مدارس، محل کار و ... ) ناهماهنگی الگو‌ها و تعارض حاصل از آنها، استبداد و یا سهل‌انگاری الگو‌ها، شایعات سیاسی دربارة حاکمان دینی و دولت‌مداران دینی، و عملکرد غیر دینی برخی از آنان، استرس‌های زندگی زیاد مشکلات عاطفی و شخصیتی و ترکیبی از عوامل مزبور از جمله عوامل شناختی، عاطفی و رفتاری هستند که می‌توانند باعث سستی و ضعف نگرش ایمانی و در پی آن نرسیدن به باطن عبادات شوند، از جمله مشکلات و موانع این قسمت این است که اعتقادات عقلی ما به صورت باور‌های عاطفی درنیامده است و آنچه را می‌دانیم با قلب خود احساس نکرده‌ایم سوخت موتور انسان به سوی نیکی‌ها استدلال و احساس (عقل و عشق) است.
ب) نگاهی حداقلی به روزه
اغلب به روزه نگاهی حداقلی دارند و تنها از نظر رفتاری خود را نسبت به مبتلات روزه حفظ می‌کنند و در واقع آنها به مغز عبادت روزه نمی‌رسند و در پوست ظاهری روزه گیر می‌کنند. از نظر بزرگان اخلاق و عرفان عبادت سه لایه دارد: 1. احکام که همان واجبات و محرمات است که در کتب فقهی آمده است. 2. آداب، که بخشی از آن در کتب فقهی به نام مستحبات و مقداری از آن در کتاب‌های اخلاقی آمده است.3. اسرار عبادت که باطن و سر عبادت است و انسان با سر عبادت مشحور می‌شود. اسرار عبادات با باطن انسان در ارتباط است. این قسم در کتب عرفانی آمده است. قرآن شریف ما را هم به ظاهر و هم به باطن عبادات دعوت می‌کند. در جریان روزه‌گرفتن همان‌طوری که قرآن اصل روزه گرفتن و ماه و ساعت شروع و ختم روزه و خصوصیات آنرا تعیین کرده است سر روزه گرفتن را هم فرموده لعلکم تتقون و لعلکم تفلحون و ... روزه بگیرید برای اینکه تقوا پیدا کنید؛ تقوا را هم که مدار کرامت می‌داند و هر انسان با تقوا ] و خویشتندار[، کریم است؛ و هرکه تقوا ]و خود نگهداری[ او برتر است اکرم ]و با کرامت‌تر[ است؛ پس باطن روزه گرفتن، انسان را کریم می‌کند و کرامت از وصاف برجستة فرشتگان است. کرامت معادل فارسی ندارد. کرامت بزرگی و عظمت و محترم بودن نیست. اگر بخواهیم آن را در فارسی تبیین کنیم چون معادل ندارد نیاز به چند کلمه داریم ... کرامت به فضایل و ارزش‌های معنوی انسان باز می‌گردد و انسان کریم، انسانی است که دارای منش‌های اخلاقی و انسانی‌ باشد. محترم انسانی است که در اجتماع و جامعه او را احترام گذارند و چه بسا دارای کرامت‌های نفسانی هم نباشد. محترم اعم از کریم است. کرامت مخصوص فرشتگان است اما در قرآن به ما فرموده روزه بگیریم تا کریم بشویم. یعنی تا با تقوا بشویم، تقوا محور کرامت است. آنگاه انسان کریم گناه نمی‌کند. برای اینکه با کرامت او سازگار نیست، نه برای اینکه به جهنم می‌رود و نه برای اینکه بهشت برود بلکه چون انسان است گناه نمی‌کند.
مراتب روزه و خویشتنداری؛
عارف به نام میرزا جواد‌آقا ملکی تبریزی که خود نگاه حداکثری به روزه داشته و به مراتب بالای خویشتنداری رسیده است برای روزه مراتبی ذکر کرده‌اند: 1. روزة عوام؛ یعنی عموم مردم که روزة آنان عبارت از نخوردن و نیاشامیدن و ترک مفطرات ]و مبتلات روزه[ بسته است به گونه‌ای که فقها در کتب فقهی خود واجبات و مبتلات آن را بیان فرموده‌اند. 2. روزة خواص؛ یعنی افراد ویژه که روزة آنان علاوه بر ترک مفطرات، حفظ جوارح و اعضاء از مخالفت با خداست 3. روزة خاص خواص؛ یعنی ویژة ویژگان که روزة آنان ترک هر چیزی از آدمی را از خداوند بازدارد خواه حلال باشد یا حرام. برای دو نوع دوم و سوم و بویژه روزة خواص، اقسام بیشماری ذکر شده است. سخن حضرت علی که می‌فرمایند روزة دل (کنترل افکار، هیجان‌ها و احساسات) برتر از روزة زبان (کنترل گناه بسیار زیاد زبان) و روزة زبان ارزش‌مند‌تر از روزة شکم است ناظر به همین امر است. بی‌تردید همان‌گونه که روزه مراتبی دارد همتراز و همسان با آن خویشتنداری در مراتب متناسب شکل می‌گیرد. طبق تقسیم یاد شده بالاترین مراتب خویشتنداری را در افرادی می‌بینیم که روزة خاص خواص می‌گیرند. دین که برنامه‌های تکامی و رشدی دارد و برای این منظور اصول عقلانی تربیتی (تسهیل، تدریج، استمرار و...) ابزار‌ها و شیوه‌ها و الگو‌های برجسته (انسان کامل و ....) معرفی کرد. در جریان و نظام خود انسان را با بالاترین مراتب خویشتنداری و تقوا می‌رساند. پس افرادی که دید حداقلی به روزه دارند در مراتب ضعف خویشتنداری قرار دارند.

برنامه مراتب روزة اسلامی خود کنترلی (تقوا)

------------------------------------------------------------------------عوام

بازداشتن شکم و حفظ وامن ازمفطرات عمومی روزه پرهیز از محرمات

------------------------------------------------------------------------

خواص

بازداشتن گوش، چشم، زبان، دست و سایر اعضاء و جوارح از گناه اجتناب ازمشتهیات

------------------------------------------------------------------------خاص خواص

بازداشتن قلب و فکر از افکار دنیوی و همت‌های پست (نگهداری از ماسوی‌الله)دوری از مباحات در پرتو اشتغال به واجبات و مستحبات

------------------------------------------------------------------------

روزه عبادتی است که باید ابعاد و لایه‌های شخصیت انسان مثل بعد شناختی، عاطفی، تجسمی، رفتاری و ... را پوشش دهد. اغلب تنها بعد رفتاری آن یعنی روزة شکم (نه دل و زبان) اکتفاء می‌کنند و از برنامة سازنده و جامع روزه نتایج خوبی دریافت نمی‌کنند. برخی افراد واقعا با فرهنگ جامع روزه آشنایی ندارند، برخی برای آن تمرین ندیده‌اند و هوس و تمایلات خود را براساس تجارب خود، غالب می‌دانند و عده‌ای عالما و عامدا به دنبال هوس‌ها تمایلات نفسانی‌ خوداند‌. در فرآیند تک‌بعدی خود وقتی افطار می‌شود همة حصر‌ها را شکسته می‌بینند و با هجوم به خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها و ... ریسیده‌های ناچیز خود را پنبه می‌کنند. به عنوان مثال افرادی که به ظاهر روزه اکتفا می‌کنند در کنار روزة خود تلاوت و دعاهای روزانه، شبانه و سحری ندارند و یا در مناجات‌های خود تفکر و تدبیر ندارند. از نظر شناختی و عاطفی بی‌بهره یا کم‌بهره می‌مانند و بی‌تردید موتور حرکت آنها (شناخت و احساس‌های قلبی و عاطفی) به سوی خیرات و نیکی‌ها بی‌انرژی و یا بسیار کم انرژی است.
ج) تعطیلی برنامة خود نگهداری (قبل، بعد و در ماه مبارک رمضان) در غیر ماه مبارک؛
در دین اسلام برای طول سال برنامه‌های جامع سازنده‌ای در ابعاد شناختی، عاطفی، تجسمی، رفتاری و ... در جهت تولید و تثبیت خود نگهداری و خویشتنداری دارد. تشویق به تمرین عبادت کودکان و تنظیم همبازی‌های آنان دعوت به کنترل زبان، چشم، تشویق به عدم گفتگوی غیرضروری با نامحرم، پرهیز از افراط در خوردن و روابط زناشویی، تشویق به صبر در طاعت، معصیت و مصیبت حلم، کظم غیظ، تشویق به روزه‌های مستحبی، ترغیب به تلاوت قرآن، مناجات و دعا و راز و نیاز، تشویق به تفکر، معاد اندیشی و مال اندیشی، تفکر قبل از عمل برای حفظ از ندامت و توصیه و تشویق یکدیگر به صبر و خویشتنداری و ... از جملة برنامه‌های شناختی رفتاری و عاطفی است که ما را در رسیدن به صفت خویشتنداری کمک می‌کند. بی‌تردید افرادی که قبل از ماه مبارک به پرورش بعد حیوانی خود همت گماشته‌اند و یا در ماه رمضان و پس از افطار و پس از این ماه اندوخته‌های خود را بی‌جهت خرج می‌کنند. عادت‌های مثبت خود را می‌شکنند، از دریافت تمام و کامل فوائد روزه‌داری و خویشتن‌داری بهره‌مند نمی‌شوند. بنابراین در ماه مبارک این دسته با اینکه در برنامة خویشتنداری هم قرار می‌گیرند ولی به دلیل عدم مراقبت و رعایت برنامه‌های خود نگهداری رشد ضعیفی می‌کنند. چرا که قبل از ماه و در وقت روزه‌ها پس از افطار و بعد از ماه آن را هدر می‌دهند. بنابراین ممکن است فردی به ابعاد سازندة روزه نیز توجه داشته باشد ولی همین‌که برای خودسازی و خود تربیتی برنامه‌ای ندارد، لحظه به لحظه با تسلط ابعاد حیوانی‌اش از رسیدن به هدف مطلوب خود فاصله می‌گیرد و خود را هر روز درمانده‌تر احساس می‌کند.
-----------------
منبع:روزة اسلامی راهی به سوی خود کنترلی،(تحلیل روان‌ شناختی روزه)،محمد حسین قدیری؛ روزه و خودكنترلي، م. ح قديري. نرم افزار پيام مشاور جامعه المصطفي.

[D.HAMID]

روزه سرگنجشکی(تکنیک شکل دهی)
یکی از پتانسیل‌های روان‌شناختی که در برنامه‌های روزه داری وجود دارد و سبب تمرین گام به گام خود کنترلی و خویشتن‌داری است می‌شود، تکنیک «شکل دهی» است. در این شیوه شباهت‌های پی در پی رفتار مطلوب با شبیه‌ترین و نزدیک‌ترین رفتار به رفتار هدف، آن قدر تشویق و تقویت می‌شود تا زمانی که به تدریج آن رفتار به طور کامل به وجود آید.
با روش شکل دهی مقدار، شکل، دوام و شدت رفتار را می‌توان به میزان دلخواه تغییر داد. روایات متعددی، برای تمرین دهی و عادت دهی کودکان و نوجوانان به خویشتنداری، ما را تشویق کرده‌اند تا از «تکنیک شکل دهی» رفتار کمک بگیریم.
به عنوان مثال، در روایتی از امام صادق می‌خوانیم، ما کودکانمان را در هفت سالگی به روزه گرفتن، به اندازه‌ای که توان آن را دارند، نصف روز، بیشتر یا کمتر توصیه و تشویق می‌کنیم، هرگاه تشنگی و گرسنگی بر آنها غلبه کرد افطار می‌کنند، تا به روزه «عادت کنند» و توان روزه‌داری بیابند. شما کودکانتان را در نه سالگی به روزه گرفتن، به هر اندازه که می‌توانند توصیه و تشویق کنید؛ هرگاه تشنگی بر آنها غلبه کرد افطار کنند.
نکات تربیتی و روان‌شناختی حدیث

1) استفاده از عادت‌دهی در قالب برنامه و اصل «تدریج» و «تسهیل» بسیار دقیق و ظریف است. در آموزش روزه نباید انتظار داشت کودک با دو یا چند روز روزه داری، به این عمل عادت کند؛ بلکه ایجاد عادت فرآیندی طولانی است، به همین جهت اما شروع این آموزش را نه سالگی معین کرده است که شش سال تا سن بلوغ (پسران) فاصله دارد.
2) در آموزش روزه باید توانایی جسمانی کودک را در نظر گرفت و متناسب با آن، از کودک انتظار روزه‌درای داشت. از این رو امام(ع) می‌فرماید: تا آنجا که تاب آن را دارند روزه بگیرند، اما هرگاه تشنگی یا گرسنگی بر آنها غلبه کرد افطار کنند. به تدریج که توانایی کودکان بیشتر می‌شود، مدت بیشتری را روزه می‌گیرند. این تمرین ادامه می‌یابد تا جایی که بعد از چند سال، به راحتی می‌توانند روزة کامل بگیرند.
3) کودکان با تمرین روزه داری، توانایی روزه‌داری را به دست می‌آورند، در روایت آمده «حتّی یَتعوّدوه و یطیقوه» این بدان معنا است که توانایی روزه‌داری تنها وابسته به رشد جسمانی نیست، بلکه علاوه بر آن، وابسته به عادت نیز هست، چه بسا افراد بزرگسالی که به لحاظ جسمانی قوی‌اند. اما توانایی روزه‌داری ندارند؛ زیرا به انجام آن عادت نکرده‌اند[1]. سعدی در گلستان داستانی نقل می‌کند که مؤید این مطلب است؛ او می‌گوید:[2]
دو درویش خراسانی ملازم صحبت یکدیگر سفر کردندی. یکی ضعیف بود که هر دو شب، افطار کردی و دگری قوی که روزی سه بار خوردی، قضا را بر در شهری به تهمت جاسوسی گرفتار آمدند. هر دو را به خانه‌ای کردند و در به گل برآوردند. بعد از دو هفته معلوم شد که بی‌گناهند. قوی را دیدند که مرده و ضعیف جان سالم به در برده. در این عجب ماندند. حکیمی گفت: خلاف این عجب بودی، یکی بسیار خوار بود، طاقت بینوایی نیاورد و به سختی هلاک شد، وین دگر خویشتندار بود، لاجرم بر عادت خویش صبر کرد و سلامت ماند.
روایات و آموزش روزه‌داری

روایات اسلامی، آموزش روزه داری را دو مرحله‌ای بیان کرده‌اند.
الف) مرحلة نخست؛ 9 الی 14 ـ 13 سالگی؛ در این مرحله کودک تنها با اصل روزه‌داری هر اندازه که بتواند نصف روز کمتر یا بیشتر، آشنا می‌شود و از او انتظار روزة کامل و صحیح نمی‌رود، در این سال‌ها باید کودک را به روزه گرفتن و قرار گرفتن در برنامه‌های خود کنترلی و خود مهار گردی نفس، به هر اندازه که می‌تواند سفارش و تشویق کرد.
ب) مرحله دوم 15 الی 14 یا 13 سالگی؛ این مرحله از 13 ـ 14 سالگی شروع و به بلوغ ختم می‌شود. در این مرحله باید آنها را به روزة کامل امر و الزام کرد و در صورت شانه خالی کردن از روزه گرفتن و انجام تمرین‌های خود نگهداری از مفطرات روزه و با وجود توانایی و قدرت بر روزة کامل باید نوجوان را مؤاخذه (تنبیه مثبت) کرد.

----------------------------------
منبع:روزة اسلامی راهی به سوی خود کنترلی،(تحلیل روان‌ شناختی روزه)،محمد حسین قدیری؛ روزه و خودكنترلي، م. ح قديري. نرم افزار پيام مشاور جامعه المصطفي.

[1]توصیه‌های آموزشی، تربیتی، عاطفی و شناختی دیگری که در دستورات دینی است سبب می‌شود که این عادات از تمرین‌های صرفاً رفتاری خشک و اتوماتیکی خارج شود.

[2]این داستان نیز در تعمیم قابل توجه است.

[D.HAMID]

روزة سرگنجشکی(قسمت دوم)

در عرف دینداران «روزة سرگنجشکی» کودکان و نوجوانان شهرت دارد. این شیوه که همسو و همنوای با سیرة معصومین(ع) در آموزش روزه‌داری است، مورد تأیید و تأکید بزرگان دین هم قرار گرفته است. در این شیوه به شکل مستقیم و یا غیر مستقیم تکنیک شکل دهی به شکل دقیق رعایت می‌شود. کودک با توجه به توانایی و رشد جسمانی، شناختی و عاطفی‌اش به این تمرین تشویق و سفارش می‌شود. بیداری شب برای صرف سحری در واقع نوعی خویشتنداری در برابر میل طبیعی خواب کودکانه است و تمرین‌های خودداری از مباحثات و عدم انجام مفطرات روزه، در حد نسبی، در ساعات صبح‌گاهی انجام می‌گیرد. آنها که توانایی بیشتری دارند. پس از خوردن و آشامیدن مختصری برنامه‌های خود نگهداری و خود کنترلی خویش را افطار ادامه می‌دهند. همنوایی با گروه خانواده، فضای روان‌شناختی ماه مبارک، الگویی فطری کودکانه و تشویق‌های کلامی و غیرکلامی و تلقین بزرگان، آنها را در موفق شدن گام به گام در این تمرین‌های خودداری کمک می‌کند. رعایت اصل تدریج، تسهیل برای عادت دهی نکتة روان‌شناختی دقیقی است که باعث می‌شود برنامة خویشتنداری به شکل موفقیت آمیزی پیش رود.
مراتب روزه و شکل دهی

براساس روایات و تقسیم بندی بزرگان اخلاق و عرفان، روزه‌داری مراتب و درجاتی دارد. این درجات عبارتند از:
1- روزة عام؛ باز داشتن شکم و حفظ دامن از مفطرات عمومی،
2- روزة خاص؛ باز داشتن گوش، چشم، زبان، دست، پا و سایر اعضاء و جوارح،
3- روزة اخص؛ باز داشتن قلب و فکر از افکار دنیوی و همت‌های پست و به طور کلی نگهداری قلب از ما سوی‌الله.
اگرچه حقیقت عبادت به باطن و رعایت آداب در کنار ظواهر آنهاست. ولی خداوند برای تسهیل در کار از تدریج و تمرین دهی یاری جسته است. به همین جهت در ابتدا سخت نگرفته به گونه‌ای که هر کس شکل ظاهری روزه (روزة عام) را بگیرد از نظر شرعی، تکلیف از او ساقط می‌شود این تسهیل در تکلیف باعث می‌شود که فرد در اصل برنامه وارد شود و به تدریج با آشنایی و معرفت بیشتر که از دستورات شناختی دین به دست می‌آورد در برنامة سیر و سلوک وارد شود و به مراتب بالاتر روزه و خویشتن داری برسد، این شیوه در واقع همان تکنیک شکل‌دهی است. هرچه بر مراتب روزه افزوده می‌شود و روزه دار به سمت روزة اخص پیش می‌رود به همان مقدار نیروی خویشتن داری و خود نگهداریش زیادتر می‌شود. چون در موازات روزة عام، خاص و اخص به ترتیب تقوای عام، خاص و اخص وجود دارد.
-----------------------------
منبع:روزة اسلامی راهی به سوی خود کنترلی،(تحلیل روان‌ شناختی روزه)،محمد حسین قدیری؛ روزه و خودكنترلي، م. ح قديري. نرم افزار پيام مشاور جامعه المصطفي.

[طلوع1]

كودكان از 4 سالگی با مفاهیم ساده و به مرور در سنوات بعد با مفاهیم كلی روزه و ماه رمضان آشنا می شوند. والدین و مربیان، برای زیبا جلوه دادن این ماه پر بركت نقش ظریف و مهمی برعهده دارند. كودكان در برخورد با آداب رمضان پر از سؤال های بی جوابند و پاسخ هر كدام از سؤالات آنان می تواند تصویری عمیق در ذهن آنها بكارد. اگر این پاسخ ها، حساب شده و اصولی باشد، در پرورش این مفاهیم در ذهن كودك مؤثر خواهد بود و اگر پاسخ ها سطحی و غیر واقعی باشد، تأثیری منفی و مخرب برجا خواهد گذاشت. روزه گرفتن و یك روز تمام، لب به روی خوراكی ها بستن از نظر یك كودك، واقعه ای سخت و ناممكن است و عكس العمل والدین و بزرگترها می تواند ذهنیت كودك را تغییر دهد. والدین از ابراز سختی روزه، تشنگی و ضعف و... در مقابل كودك بپرهیزند و با دادن اطلاعاتی مفید، كودك را تشویق به گرفتن روزه های چند ساعته یا روزه ی كله گنجشكی كنند. تشویق كودك او را به روزه گرفتن مشتاق می كند و همین كه می تواند رفتار بزرگترها را تقلید كند، احساس بزرگی و استقلال می كند. و همه ی كودكان این حس را دوست دارند و اگر با شوق معنوی و اعتقادی هم همراه شود، نتیجه بسیار بهتری خواهد داشت. در سال های اخیر به كرّات دیده شده، در ماه مبارك رمضان در مدارس ابتدایی دخترانه و راهنمایی و دبیرستان های دخترانه و پسرانه برای تشویق و نیز به یادگار ماندن خاطرات شیرین افطار و ماه مبارك رمضان در خاطر نوجوانان، مراسم افطار برگزار می شود و بسیار مورد توجه و استقبال دانش آموزان قرار می گیرد. جالب است كه مطلع شدیم در یكی از مهد كودك های شهر قم، در یك حركت ابتكاری برای كودكان پیش دبستانی، مراسم افطار روزه كله گنجشكی برگزار شد. به كودكان 6 ساله برای گرفتن این روزه، آگاهی های لازم داده شد و بعد از گذشت نزدیك به بیست روز از ماه مبارك رمضان و آشنایی كودك با آداب روزه از طریق خانواده و رسانه ها و اطلاعات و آموزش هایی كه در كلاس داده می شد، كودكان مسلط به خواندن نماز شده و در یك روز، طبق اعلام قبلی همه كودكان همراه بزرگترها سحری خورده و مثل هر روز به مهد كودك آمدند. برنامه های آن روز به جهت روزه دار بودن نوگلان تغییر كرده و طوری طراحی شد كه كودكان انرژی زیادی مصرف نكنند و نزدیك ظهر، سفره افطار پهن شد و كودكان بعد از شنیدن اذان افطار كردند و نماز خواندند. تصویر شادی كودكان در آن مراسم، انسان را به وجد می آورد. پس از آن، بعد از گذشت چندین ماه، كودكان با شادی و افتخار از آن مراسم یاد می كردند و در انتظار ماه رمضان سال اینده بودند و در ذهن خود تصمیم می گرفتند كه سال اینده یك روزه ی كامل خواهند گرفت. اجرای چنین مراسم هایی شاید به نظر سمبلیك و یا ساده باشد، اما اثرات عمیق و ماندگاری دارد و چه زیباست كه این مراسم، به دور از هرگونه ریا و خودنمایی و اسراف برگزار گردد و با یك برنامه ریزی دقیق و اصولی انجام پذیرد. باید ارزش نهادن به روزه داران كوچك برای بزرگان، افتخار محسوب شود و ماه رمضان برای كودكان و نوجوانان به ماهی شیرین و پر خاطره و ماهی پر بركت و معنوی تبدیل شود

[ونوس313]

خدایا کاش در این ماه رمضان لایق اکرام شویم
سحــــری بـــا نظــر لطـف تـــــو بیـــدار شویم

در آستانه چهارمینروز از ماه مبارک رمضان 1433 هجری قرار داریم. در توصیف این ماه عزیز آمده است كه،ماه رمضان نهمین ماه از ماه های قمری و بهترین ماه سال است. واژه رمضان از نظراصطلاحی از ریشه (رمض) و به معنای شدت تابش خورشید بر سنگریزه است. می‌گویند چونبه هنگام نامگذاری ماه های عربی، این ماه در فصل گرمای تابستان قرار داشت، ماهرمضان نامیده شد. ولی از سوی دیگر، رمضان از اسماء الهی نیز می باشد. این ماه، ماهنزول قرآن و ماه خداوند است. در این ماه درهای آسمان و بهشت گشوده و درهای جهنمبسته می‌شود و عبادت در یکی از شب‌های آن (شب قدر) بهتر از عبادت هزار ماه است.فضیلت ماه رمضان بسیار زیاد و نامحدود است.

امیدواریم در این ضیافت الهی توفیق غبار روبی دلها را از دست ندهیم
و این شایستگی را داشته باشیم تا نزدیکی به خداوند را درک کنیم.