وجود انسان بهتراز عدم اوست.

[hoseintabar]

از آنجا که بعضی از دوستان از جمله سارا خانم و.. به زبان ساده توضیح ترجیح وجود بر(شبهه عدم بهتر از وجوده ) را خواستند و همچنین ابهامی که برای بعضی دوستان دیگه محسوس بود لذا با استفاده از قرآن برای جمع بندی و بستن این پرونده با یک آیه قرآن و تفسیر روان آن کمک میطلبیم.قرآن می فرماید:
هل اتی علی الانسان حین من الدهر لم یکن شیئا مذکورا .(سوره انسان آیه 1)
درحدیثی از امام صادق علیه السلام است که فرمود : کان شیئا مقدورا ولم یکن مکونا. یعنی انسان از ابتدا شایستگی و ملکه وجود را داشته هرچند تکون و وجود زمانی نداشته یعنی از لحاظ زمانی وقتی شرائط حاصل شد بوجود آمد.( تفسیر جوامع الجامع ج4 ص 782)
و در نورالثقلین از امام صادق علیه السلام است که فرمود : کان مذکورا فی العلم و لم یکن مذورا فی الخلق. یعنی انسان در علم خدا وجود داشت ولی در زمان نبود -و با حصول شرائط رمانی برای پیدایش پیدا شد-. (تفسیر نورالثقلین ج5 ص468)
ودرتفسیر نمونه از امام باقر علیه السلام است که فرمود : انسان در علم خدا مذکور بود هر چند در عالم خلق (از لحاظ زمانی) مذکور نبود. تفسیر نمونه ج25 ص333 )
وبتعبیر فلسفی انسان عدم اضافی بود یعنی شایسته وجود را دارا بود و با حصول شرائط زمانی خلق شد(دقت) نه اینکه اصلا نبودو عدم بود . ( اقتباس از تفسیر المیزان ج 20 ذیل آیه شریفه)
جمع بندی و حاصل ساده این بحث این است که:
اصل این شبهه که در پست اولی ذکر شد( انسان عدم بود بهتر بود تا وجودی که برایش دردها و سختیها را در پی دارد) شبهه عمربن الخطاب است!
در تفسر نمونه در ذیل تفسیر آیه شریفه هل اتی علی الانسان حین من الدهر لم یکن شیئا مذکورا..نقل شد که با نزول این آیه عمربن الخطاب وقتی این آیه را شنید گفت: کاش آدم همچنان غیر مذکور باقی مانده بود و از مادر زاده نمیشد وفرزندانش مبتلا ( به سختیها و رنجهای وجود )نمیشدند واین سخن تعجب آور است چرا که در واقع ایراد به مساله آفرینش است.( تفسیر نمونه ج25 ذیل آیه و نیز تفسیر جوامع الجامع ج4 ص 782)
بنا براین وجود خیروبهتر است . اما عدم هیچ است و پوچ وباطل. تمام
واخر دعوانا ان الحمد لله رب العالمین