قران در کلام اهل بیت

[سخن آشنا]

به نام خدا
با عرض سلام
در این موضوع دوستان لطف کنند حدیثهایی که در زمینه قران از اهل بیت عصمت و طهارت وارد شده است رو با سند نقل نمایند

خدا انشاء الله همه ما رو با ثقلین محشور گرداند

برای شروع بنده حدیثی رو از کتاب غرر الحکم جلد 2 ص 1175 ترجمه سید حسین شیخ الاسلامی رو خدمتتون عرض می کنم
حضرت فرمودند : "اتبعوا النور الذی لا یطفا و الوجه الذی لا یبلی و استسلموا و سلمو لامره فانکم لن تضلوا مع التسلیم "
(از نوری که خاموش نمی گردد و چهره ای که کهنه نمی شود پیروی کنید و اطاعت کرده و تسلیم امر آن باشید زیرا که با تسلیم و قبول فرمان آن هرگز گمراه نخواهید شد )
یا حق

[سخن آشنا]

به نام خدا
با سلام
قال علی (علیه السلام ):
أحسنوا تلاوة القرآن فإنه أنفع القصص و استشفوا به فإنه شفاء الصدور
ترجمه : نیکو کنید خواندن قران را ، زیرا که آن بهتر یا سودمند ترین گفتار و قصه هاست ، و از آن طلب شفا نموده ، پس براستی که آن شفای سینه هاست .
(غرر الحکم جلد 2 ص 1175 ترجمه سید حسین شیخ الاسلامی)
یا حق

[سخن آشنا]

به نام خدا
با عرض سلام
قال علی (علیه السلام ) : " و فیه ربیع القلب ، و ینابیع العلم ، و ما للقلب جلاء غیره "
بهار دلها و چشمه های دانش در قران است و برای قلب و فکر جلایی جز قران نتوان یافت
( نهج البلاغه خطبه 176)
یا حق

[بهار]

هو العشق

سلام عليكم

عن عبدالله بن سليمن قال : سألت أبا عبدالله عليه السلام عن قول الله عزّوجلّ ( ورتِّل القرآن ترتيلا ) قال عليه السلام قال أمير المؤمنين عليه السلام بيّنه تبيانا ولا تهزّه هزّ الشعر ،
ولا تنثره نثر الرّمل ، ولكن اقرعوا به قلوبكم القاسية ولا يكن همُّ أحدكم آخر السورة
السرائر لابن إدريس : ص 476 واورد الكليني (ره) في اصول الكافي : ج2 ص 614


مقصود از آيه اين است كه قرآن را با بيانى آشكار تلاوت كن و آن را همانند شعر و نثر ندان . از قرآن براى كوبيدن دلهاى سخت بهره گير و مباد كه كسى در تلاو قرآن ، تنها در انديشه تمام كردن سوره اى باشد.

التماس دعا

[بهار]

سلام عليكم


قال أمير المؤمنين علي بن أبي طالب عليه السلام : ( عليكم بكتاب الله فإنه الحبل المتين والنور المبين ، والشفاء النافع ، والرأي الناقع ، والعصمة للمتمسك والنجاة للمتعلق لا يعوج فيقوم ، ولا يزيغ فيستعتب ، ولا تخلقه كثرة الرد ، وولوج السمع ، من قال به صدق ، ومن عمل به سبق )

نهج البلاغة الرقم 154 من الخطب .

به کتاب خدا تمسّک بجوييد، زيرا آن ريسمان محکم الهي، نور آشکار، شفادهنده‌اي سودمند و نوشيدني گواراست. هر کس بدان تمسک بجويد، مصون خواهد بود و هر کس بدان چنگ زند، نجات مي‌يابد. کج نمي‌شود تا به راست‌گشتن نياز داشته باشد. منحرف نمي‌شود تا به راه آورده شود. هر چند تکرار شود، کهنه نمي‌گردد. هر کس با زبان آن سخن بگويد، راست گفته، و هر کس بدان عمل کند، پيشي گرفته است



يا علي

[سخن آشنا]

به نام خدا
با عرض سلام

اللّه اللّه فی القران لایَسْبِقُكُم بالعَمَل به غَیرُكُم
خدا را، خدا را در نظر بگیرید در مورد قرآن! مبادا دیگران در عمل به آن از شما پیشی گیرند!

علی علیه السلام با یك‌ كلام كوتاه نتیجه همه آنچه را در طول عمر پربركتش درباره قرآن مطرح كرده است، یادآوری می‌نماید. قرآن از دیدگاه ایشان اقیانوسی عمیق‌ از معرفت و حكمت است كه برای دعوت انسان به هدایت كافی است. قرآن نوری است برای كسی كه هدایت جو باشد، راهنمایی است كه راهنمایی خود را با هوس و شبهه نمی‌آمیزد، ریسمان محكم پیوند انسان با خالق‌ است، سرچشمه‌های علم و آگاهی، راه راست است و برترین هدایت كننده، از دو هدایت كننده بزرگ.
قرآن «ثقل اكبر» است كه هرگز از «اهل بیت» جداشدنی نیست، اگر كسی به «اهل بیت» تمسك‌ جوید، آنان او را به «قرآن» دعوت می‌كنند و اگر به «قرآن» تمسك‌ جوید، قرآن وی را به اطاعت و پیروی از «اهل بیت» ارجاع می‌دهد. هیچ كسی لحظه‌ای را با قرآن سپری نمی‌كند مگر آنكه یك‌ گام در هدایت، پیشتر رفته و یك‌ گام از نقصان و كمبودش جبران شده است.
علی علیه‌السلام راه حل مشكل جامعه را در «عمل به قرآن» می‌داند و هشدار داده است كه مبادا دیگران با عمل به محتوای قرآن، بر شما پیشی گیرند.

از منظر علی علیه‌السلام قرآن كتابی است كه كسی با تمسك‌ بدان و اُنس با آن، نیازمند به هدایت دیگری نیست. كسانی كه «اهل قرآن» اند، درحقیقت «اهل اللّه»‌اند و بندگان خالص خدایند. قرآن، كلام خدا است و هیچ كلامی، با آن همانند نیست: تنها مجموعه وحی الهی كه كلام و سخن مستقیم خداوند متعال است و رشته پیوندِ معرفتی و هدایتی مستقیم بین انسان و خدا!
قرآن را باید خواند و خوب و زیاد هم باید خواند و با تدبّر و تامل هم باید فهمید، اما برتر از خواندن و فهمیدن، قرآن را باید عمل كرد. قرآن، نسخه شفابخش همه دردهای درونی و بیرونی انسان است، درمان همه دردهای بی درمان فردی و اجتماعی است، راه گشای همه بن بست‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، تربیتی و اخلاقی است، راهنمای سیر و سلوك‌ در عوالم هستی و راهبر انسان به سوی مبدا عالم وجود است...
قرآن سخن خدا است با انسان! و چه كلامی شیرین‌تر از كلامی كه معشوق‌ با عاشق ‌در میان نهد؟ كلام محبوب، خود داروی دردهای حبیب است! و قرآن كریم، «حبل الله» است و ریسمان محكم الهی! باید بدان تمسك‌ جُست، و «تمسك» یعنی گرفتن و خود را به آن متصل كردن و اگر پیوند انسان با خدا محكم شود، بدیهی است كه بادهای مخالف‌ و گرد وخاك‌های شبهه و انحراف‌، نمی‌تواند انسان را از راه راست باز دارد. بدون تمسك به قرآن، چه ثباتی برای انسان حاصل می‌شود؟ از چه راهی میتوان راه‌ سعادت را بازیافت؟ قرآن، راهنمای هدایت بشریت و چراغ فروزان سعادت است.
علی علیه‌السلام چون با نگاه الهی خود آینده ناخوشایند مسلمانان را ـ كه ناشی از جداشدن و فاصله گرفتن با قرآن است ـ مشاهده می‌كند، هشدار می‌دهد كه «مبادا دیگران در عمل به قرآن بر شما پیشی گیرند». «دیگران» یعنی غیرمسلمانان! و علی علیه‌السلام می‌بیند كه زمانی فرا می‌رسد كه از قرآن جز نوشته آن و از اسلام جز نام آن و از مساجد جز بنای زیبای آن، باقی نمی‌ماند!!
قرآن، نسخه شفابخش همه دردهای درونی و بیرونی انسان است، درمان همه دردهای بی درمان فردی و اجتماعی است،

قرآنی كه باید برنامه زندگی باشد، اسلامی كه باید روح فرد و جامعه اسلامی باشد و مساجدی كه باید مراكز هدایت و تزكیه باشند، از محتوای اصلی خود دور می‌شود و ریشه همه اشكالات و مشكلات مسلمانان، در همین نكته است!
امام علی علیه‌السلام چنین زمانی را از فاصله سده‌ها و هزاره‌ها می‌بیند و در بستر شهادت، دغدغه هدایت و سعادت مسلمانان، او را وا می‌دارد كه خدا را شاهد بگیرد و قرآن او را مورد سفارش قرار دهد.
از نگاه علی علیه‌السلام، قرآن برای «عمل» است، گرچه تلاوت و تدبر آن را هم سفارش كرده است، ولی معلوم است كه بدون خواندن و بدون فهمیدن، نمیتوان به قرآن عمل كرد. چه كسانی باید به قرآن عمل كنند؟ همه مسلمانان مخاطب این كلام علی علیه‌السلام هستند. هرمسلمانی وظیفه دارد كه قرآن را بخواند، بفهمد و عمل كند.
علی علیه‌السلام راه حل مشكل جامعه را در «عمل به قرآن» می‌داند، و هشدار داده است كه مبادا دیگران با عمل به مضمون و محتوای قرآن، بر شما پیشی گیرند. آیا پیشی گرفتن دیگران را در بكاربستن اصول كلّی و راهبردی قرآن كریم ـ حداقل در عرصه مسائل و موضوعات اجتماعی ـ نمی‌بینیم؟


منبع :
ذوعلم، علی، کتاب چهل گام، با اندکی تصرف
از سایت تبیان: www.tebyan.com
یا حق