نقد هاي كلي بر دين شينتو

[اميد بارتيمائوس]

پرسش :

چه نقدهاي كلي بر دين شينتو وارد است؟


پاسخ :

در تعريف «دين» بين دانشمندان،‌ اختلاف وجود دارد و تا كنون تعريف جامع و مانعي براي دين پيدا نشده است. حال اگر دين را به معناي «اعتقاد به يك امر قدسي»[1] بگيريم يا آن را «ايمان به موجودات روحاني»[2] تعريف كنيم، مي‌توانيم ادعا كنيم كه آئين «شينتو» هم يك دين است. با اين همه نمي‌توان آن را جزو اديان آسماني دانست، بلكه بايد آن را نوعي «آنيميسم»[3] به شمار آورد.
«واژه شينتو مركب از دو كلمه «شين» به معني روان‌هاي نيك و «تائو» به معني راه و روش است ... و روي هم رفته شينتويي به معني «راه روان‌هاي نيك» مي‌باشد.»[4]
شينتو كه نام مذهب بومي كشور ژاپن است، در ‌آغاز ديني كه مبتني بر اصول و فروع كلامي باشد، نبود، بلكه بعدها داراي مبادي اساسي شده است[5] و دو ويژگي مهم يعني حبّ وطن و اطاعت بي‌چون و چرا از امپراطور، اساس آن را تشكيل مي‌دهد.
آيين شينتو در طول تاريخ سه جلوه و نمود پيدا كرده است.
1 . شينتوي قديم.
2 . شينتوي تركيبي (ريوبو) كه تركيبي از آيين بومي و قديم شينتو و آيين بودايي بود و بعدها وارد ژاپن شده و در قرن هشتم ميلادي با تركيب اين دو آيين، آيين «ريوبو» به وجود آمد.[6]
3 . شينتوي جديد: در قرن نوزدهم بعد از تصويب قانون اساسي ژاپن اسطوره قديمي شينتو دوباره احيا شد[7] و سعي شد عناصر بودايي از آن زدوده شود و از اين پس بود كه آيين شينتو به دو گونه نمود پيدا كرد.
الف) شينتوي دولتي و رسمي كه از آن تعبير به «ژينژا ـ شينتو» مي‌شود.
ب) شينتوي عمومي و ملي كه از آن تعبير به «كيوها ـ شينتو» مي‌شود.
با توجه به مطالب پيش گفته معلوم شد كه آيين شينتو چارچوب مشخص و معيني ندارد و نقد آن براساس قواعد كلامي متداول در ميان اديان ابراهيمي مشكل مي‌نمايد. با اين همه مي‌توان نقدهاي كلي بر اين آيين را در موارد زير خلاصه كرد:
1 . فقدان اصول و فروع كلامي:
آيين شينتو مجموعه‌اي از اوهام ديرين درباره‌ آلهه متعدد كشور ژاپن مي‌باشد و فاقد اصول و فروع كلامي است[8] به همين دليل به سادگي تغيير شكل داده و بر هيچ اصل اصيلي استوار نمي‌ماند به طوري كه در طول تاريخ بارها تغيير شكل و روش داده است. به عنوان مثال به محض رودررويي با آيين بودا به شدت تحت تأثير آن واقع شده و در آن منحل شد.[9] و در دوره‌هاي اخير نيز كه با تمدن غرب مرتبط شده در زير سايه فرهنگ غرب كاسه داغ‌تر از آش و به قول غربي‌ها كاتوليك‌تر از پاپ شده و سمبلي براي فرهنگ و تمدن غرب گشته است و همة‌ اين‌ها بدان دليل است كه آيين شينتويي هيچ بنيانگذار تاريخي، متون مقدس ديني و يا اصول جزمي و ... ندارد.[10]
2 . نژادپرستي
پايه اصلي آيين شينتو، الهي دانستن سرزمين ژاپن و ساكنين آن مي‌باشد. آنان فرمانروايان خود را بلاواسطه فرزند خداي آفتاب، آماتراسو، مي‌دانند و معتقدند همه آن جزاير و مردم آن مبدأ و منشأ الهي علوي دارند.[11] از همين رو اين آيين و مؤمنين به آن دچار نژادپرستي افراطي شده‌اند. و ساير نژادها را به هيچ مي‌انگارند. «موتوري» يكي از دانشمندان آيين شينتو مي‌گويد: «هيچ خلقي در شأن و منزلت برابر با ژاپنيها نمي‌باشد.. و ديگران بايد همه دون مقام او قرار گيرند»[12]
3 . طبيعت پرستي و روح‌پرستي.
آيين شينتو دچار نوعي طبيعت‌پرستي و «آنيميسم» است و براي هر يك از مظاهر طبيعت، الهه‌اي متصور بوده و آنها را مي‌پرستد. الهه‌هايي چون «آماتراسو» يعني الهه خورشيد يا «تسوكي ـ يومي» يعني خداي قمر و همچنين «سوسا ـ نو ـ وو» خداي طوفان و... از جمله صدها خدايي است كه مورد پرستش مؤمنين به آيين شينتو واقع مي‌شود.
از ديدگاه آيين شينتو، ارواح مردگان همگي قابل پرستش هستند و ارواح‌پرستي جزو اصول اين آيين مي‌باشد و به قول يكي از بزرگان اين آيين در مملكت ژاپن خدايان، همان نياكان مي‌باشند. وي مي‌گويد: «هر چند در كشور ما هنوز تا حدي عبادت حيوانات و جمادات و اشجار و جبال نيز معمول است، ولي خداياني كه در محراب شينتو عبادت مي‌شوند فقط نياكان مقدس مايند كه آنها را مانند خدا مي‌پرستيم»[13] آيين شينتو مانند ساير اديان ابتدايي «توتم» و «تابو»ي فراوان دارد. وقتي فِتيشيسم يعني احترام به يك شي مادي كه نيرويي جادويي در آن نهفته است، رواج كامل دارد. «سحر و جادو و احترام به تابوها و ايمان به مبادي بسيار ساده ديني درهم آميخته و در آن جامعه بدوي ريشه و رسوخ پيدا كرده است از آن جمله جانور روباه نزد ايشان رسول خدايان علوي شمرده مي‌شده و مورد پرستش بوده است هم‌چنين تير و كمان را «فتيش» مقدس دانسته و آن را مانند مظهر خدايان عبادت مي‌كرده‌اند».[14] هنوز مهمترين جشن‌هاي ژاپني‌ها به نام «عيد خرس» معروف است،[15] چرا كه خرس نيز از تابوهاي آنان به شمار مي‌آيد.
4. تعدد خدايان
آيين شينتو تفسيري عقلي براي توضيح مبدأ عالم و انسان و همچنين عاقبت و معاد او ندارد و سعي مي‌كند همه چيز را با افسانه‌هاي اساطيري پاسخ گويد. توحيد كه اصل شناخته شده اديان آسماني است،‌ جايگاهي در اين آيين ندارد و از كثرت خدايان مي‌توان آيين شينتو را آيين هزاران خدا ناميد. «عدد خدايان آن قوم (ژاپن) ازحد شمار و حساب بيرون است و از آنجاست كه از ديرباز ژاپنيان باستاني كشور خود را سرزمين خدايان، نام نهاده‌اند و عدد آنها را به هشتاد گروه و بعد به هشتصد گروه و هر گروه شامل هزاران خدا به حساب آورده‌اند»[16] و گاهي ادعا مي‌شود ژاپن سرزمين مادري هشت ميليون خدا مي‌باشد.[17] و البته معلوم نيست با كدام دليل عقلي و منطق استواري، مي‌توان اين همه خدا را پرستش كرد و قصه‌هاي كودكانه را به نام دين بر مردم القاء كرد.
6 . انعطاف‌ و تأويل‌پذيري
به خاطر مطالبي كه در مورد اوهام‌پرستي، طبيعت‌‌پرستي و اصول و فروع كلامي نداشتن آيين شينتو گفته شده، معلوم شد كه اين آيين نمي‌تواند منطق استواري براي دفاع از خود داشته باشد و در مقابل منطق اديان ديگر چاره‌اي جز انعطاف‌ ندارد. اين آيين خيلي بيش از اندازه منعطف و تأويل‌پذير است و هر گونه تأويلي ولو با اختلاف صد و هشتاد درجه با اصل آيين را مي‌پذيرد. به همين دليل بعد از جنگ جهاني دوم آنگاه كه دولت ژاپن حمايت رسمي خود را از آيين شينتو به عنوان دين دولتي قطع كرد. اين دين در مدت كوتاهي يعني در عرض چند دهه به بيش از هشتصد فرقه تقسيم شد كه هر فرقه‌اي تفسيري خاص از آيين شينتو، ارايه مي‌دادند[18] و هر كدام داراي عقايد و رسوم جداگانه و متباين و متضادي با هم بودند.
در نهايت مي‌توان چنين گفت كه «شينتو» آييني است ابتدايي كه تنها به عنوان يك باستان‌شناس مي‌توان به تحليل و بررسي آن پرداخت و در مقابل اديان خاورميانه، دين ناميدن اين آيين دور از انصاف است و بايد آن را مجموعه‌اي از پيشينه‌ اساطيري مردمي دانست كه امروزه به يمن رشد اقتصادي رنگ و لعابي به خود گرفته است.
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1 . رساله در تاريخ اديان، ميرچا الياده، ترجمه جلال ستاري.
2 . آشنايي با تاريخ اديان،‌ دكتر غلامعلي آريا.
3 . تاريخ جامع اديان، جان بي‌ناس، ترجمه علي اصغر حكمت.
4 . آشنايي با اديان بزرگ، حسين توفيقي.[1] . توفيقي، حسين، آشنايي با اديان بزرگ، انتشارات سمت، چاپ اول، 1379 هـ . ش، ص 13.
[2] . همان.
[3] . آنيميسم به معناي مقدس دانستن اشياء‌ است.
[4] . آريا، غلامعلي، آشنايي با تاريخ اديان، انتشارات پايا، چاپ سوم، 1379، هـ . ش، ص 43.
[5] . بي‌ناس، جان، تاريخ جامع اديان، ترجمه علي اصغر حكمت، تهران، انتشارات آموزش انقلاب اسلامي، چاپ پنجم، 1370، ص 421.
[6] . آشنايي با اديان بزرگ، ص 59.
[7] . تاريخ جامع اديان، ص 433.
[8] . همان، ص 421.
[9] . آشنايي با اديان بزرگ، ص 59.
[10] . وير، رابرت، جهان مذهبي، (اديان در جوامع امروز)، ترجمه عبدالرحيم گواهي،‌ تهران، انتشارات نشر و فرهنگ اسلامي، چاپ دوم، 1378، ص 533.
[11] . تاريخ جامع اديان، ص 424.
[12] . همان، ص 431.
[13] . همان، ص 435.
[14] . همان، ص 426.
[15] . آريا، غلامعلي، آشنايي با تاريخ اديان، انتشارات پايا، چاپ سوم، 1379، ص 42.
[16] . تاريخ جامع اديان،‌ص 424 و 425.
[17] . جهان مذهبي (اديان در جوامع امروز) ص 539.
[18] . تاريخ جامع اديان، ص 444.

منبع : سايت انديشه قم .

[اميد بارتيمائوس]

پرسش :

عقايد و احكامي را كه اختصاص به آيين شينتو دارد بيان كنيد؟


پاسخ :

دين شينتو خدايان بيشماري داشته و خداي واحدي ندارد. براي همين اين آيين را «راه خدايان» يا «طريق روان هاي پاك» نامگذاري كرده اند. در آئين شينتو عالم فيزيكي را سه بخش مي دانستند: آسمان اثيري در بالا، جهان در سطح زمين و مناطق پست سايه گون در بطن خاك، در اين عالم خدايان بيشماري بودند كه همه را با هم، «كامي» مي ناميدند كه در لغت به معناي «بالا» يا «مهتر» است.
موتوئوري[1] نوري ناگا، دانشمند نام آور آيين شين تو، كامي را اينگونه تعريف مي كند:
اصطلاح كامي به خدايان گوناگون آسمان و زمين كه ذكرشان در گزارش هاي باستاني آمده است، و نيز به ارواح آنها (ميتاما)، كه ساكن ايزدكده هايي كه آنها را در آنجا مي پرستيدند اطلاق مي شود. ديگر نه فقط انسان ها بلكه پرندگان، چهار پايان، درختان، درياها، كوه ها و همه چيز هاي ديگر كه به خاطر نيروهاي فوق العاده و برجسته اي كه دارند، و هراس انگيز و شايسته احترام اند، نيز كامي خوانده مي شوند. هم چنين فرزند خورشيد نيز پرستش مي شود. ربّ النوع خورشيد كه طبق افسانه اي خود بوجود آمده است، حكومت ژاپن را در اختيار فرزندش كه همان «ميكادو» باشد، قرار داد. اصطلاح ميكادو در فرهنگ ژاپني به فرمانروايان و امپراطور اطلاق مي شود. بنابراين ميكادو فرزند خداي خورشيد است و پرستش وي تا جنگ جهاني دوم متداول بود تا اينكه «هيروهيتو» امپراطور سابق ژاپن در سال 1947 ميلادي الوهيت يعني جنبه خدايي خود را لغو كرد و حاكميت ملي را به رسميت شناخت.
بنابر تحقيقات انجام شده، بنيانگذار آيين شين تو معلوم نيست و احتمالاً از چين و هند و ديگر عقايد و اقوام ابتدايي اقتباس شده است. بنابراين معلوم مي شود كه آيين شينتو پيامبري نداشته است و فرقه هاي مختلف آن هم كه بيش از 800 فرقه مي باشد، پيامبر به آن معنا كه در اديان آسماني مطرح مي باشد، نداشته است. البته مؤسسين برخي از فرقه ها، مخصوصاً آنهايي كه اخيراً به وجود آمده اند معلوم است و جالب است كه بدانيم برخي از به وجود آورندگان فرقه هاي نو، خانم مي باشند كه از حقوق زنان دفاع مي كنند.
مردم ژاپن به بهشت و دوزخ معتقد نيستند و مي گويند :«بهشت و دوزخ در دل ماست.» دين شينتو روانها (ارواح) را بدون مجازات و پاداش رها كرده و به بقاي دائمي آنها معتقدند مهمترين متن مقدس دين شينتو دو كتاب است كه اولي به نام «كوجيكي» كه در سال 712 م نوشته شده و دومي به نام «نيسهون گي» خوانده مي شود كه به سال 720م به كتابت در آمده است.
اندرزهايي از كتاب هاي مقدس شينتويي:
1. سازش نيكو است و پرهيز از ستيزه مايه سرافرازي.
2. كسي كه مطلقاً بد باشد، كمياب است.
3. خوبي ديگران را مپوشان و اگر بدي ديدي آن را اصلاح كن.
4. كمتر كسي با خرد به دنيا مي آيد، فرزانگي حاصل انديشه است.
5. هر كاري را از كوچك و بزرگ به صاحب فن بسپار تا به خوبي انجام شود.
6. در امور مهم، تصميم بايد از شورا باشد، نه از يك نفر.
7. وقتي در دل كينه داري به زبان مهر نورز.
8. تنها به فكر خود نباش.
عبادت مذهبي شينتو در معبد چهار بخش دارد كه عبارتند از:
1. تطهير (هارايي harai): كسي كه براي عبادت به معبد مي آيد قبل از ورود به آن خود را در حوضچه اي كه براي شستشو تعبيه گرديده، تطهير مي كند. دست ها را شسته و در دهان نيز آبي را مزمزه مي كند و علاوه بر اين با ريختن آب بر روي سر، تمامي بدن را غسل مي دهد. سپس كاهن با ماليدن شاخه يا برگي از درخت ساكاكي بر روي سر، او را تطهير مي كند.
2.تقديم هدايا (شينسن shinsen ) : كه معمولاً از جنس حبوبات يا شراب بوده و اخيراً چنين متداول شده است كه زائران هداياي خود را به صورت نقدي به معابد مي دهند. چنانچه زائر توانايي مالي نداشته باشد، مي تواند شاخه اي از درخت ساكاكي را به معبد هديه كند.
3. نماز خواندن (نوريتو norito) : نماز در آئين شينتو منحصر به خواست هاي مادي و بشري مي گردد. اين نماز خواندن به صورت دعا و ايستاده و با احترام به خدايان به صورت زدن كف دو دست به همديگر مي باشد.
4. ميهماني سمبليك (نيوراي neorai) : كه در آن زايران با «كامي» معبد، غذا تناول مي كنند و معمولاً اين پذيرايي به صورت نوشيدن چند قطره از عرق برنج است كه آن را يكي از كاهنان معبد به زايران مي دهد. زايران مي توانند در هنگام زيارت، درخواست اجراي رقص مذهبي مخصوص معبد را بنمايند.
عبادت در منزل:
در هر بامداد و هر شامگاه پيروان آيين شينتو بايد هدايايي را براي «خدايان روي طاقچه» كه در حقيقت مجسمه هاي كوچكي هستند، و ارواح نياكان خود تقديم كنند. پيروان اين آئين بايد پس از گرفتن وضوء به شيوه خاص خود و تطهير خويش در برابر خدايان خانگي خويش تعظيم كنند و براي مدت يك دقيقه ساكت شوند.
از ميان عقايد متعدد شينتو، ريشه دارترين و مهم ترين آنها، تقديس و بزرگداشت خورشيد به عنوان منبع روشنايي و زندگي است كه در شخصيت الهه بزرگ «اماتراسو» متجلي مي شود. به همين علت ژاپني ها معتقدند كه معبد بزرگ «ايسيه» كه مخصوص عبادت اين الهه است، مقدس ترين معبد مذهب شينتو است. چنين اعتقادي به خورشيد براي مردمي كه اكثريت آنان را كشاورزان تشكيل مي دهند، امري بسيار طبيعي است، اما ما امروزه شاهديم كه اين عقيده با وجود گذشت قرن ها و علي رغم پيشرفت صنعتي ژاپن، هنوز هم در ميان ژاپني ها استوار است. شاهد ما بر اين مطلب نقش خورشيد سرخي است كه بر پرچم ملي ژاپن قرار گرفته و نماينده سرزمين آفتاب تابان ژاپن است.
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. جهان مذهبي اديان (اديان در جوامع امروز، مذهب در ژاپن)، كنت دالر هايد، ترجمة دكتر عبدالرحيم گواهي.
2. تاريخ اديان و مذاهب جهان، جلد 1، تاليف مبلغي آباداني.
3. تاريخ جامع اديان، جان بي ناس، مترجم علي اصغر حكمت.[1] . جان ژاپني، ويراسته چارلز اي مور، ترجمه ع پاشايي، نشر نگاه معاصر، چاپ اول، 1381 هـ . ش، ص 24.

منبع: سايت انديشه قم .

[اميد بارتيمائوس]

پرسش :

آيا غير از اين است كه مسلمانان نيز مانند پيروان آئين شينتو ارواح را مي‌پرستند؟


پاسخ :

در دين اسلام ارواح مورد پرستش قرار نمي‌گيرند و فقط خداوند كه همتايي ندارد، پرستش مي‌شود.[1]به همين دليل اسلام از زمرة اديان توحيدي به حساب مي آيد. در جهان‌بيني اسلامي مرگ پايان زندگي نيست و روحِ انسان‌ها سرانجام در بهشت يا جهنّم جاودان خواهند بود و مسلمانان با صدقه دادن و طلب مغفرت، از خداوند مي‌خواهند كه ارواح گناهكاران را بيامرزد و ارواح نيكوكاران را علو درجه دهد.[2] به اين ترتيب در اسلام براي ارواح در گذشتگان استقلال ويژه‌اي در نظر گرفته نمي‌شود امّا در آئين «شين‌تو» كه از عقايد ابتدايي ژاپني‌هاي اوليه شكل گرفته، اجداد خانواد‌ه، نياكان عشيره و به ويژه امپراتوران و خدايان ژاپني، هر يك به صورت مستقل يا به طور دسته جمعي، مورد پرستش قرار مي‌گيرند.[3] به اين ترتيب اين آيين با يگانه‌پرستيِ اسلام در تضاد كامل است. از سوي ديگر در آيين شين‌تو سخن از بهشت و جهنّم و يا جاودانگي ارواح نيست.[4]
نام شين‌تو در قرن ششم ميلادي پيدا شد، به اين قصد كه فرقي بگذارند ميان دين بومي و آيين بودا كه وارد ژاپن شده بود. شين‌تو در اساس، بيشتر يك مجموعه باورها و آداب باستاني است و فاقد مسائل اعتقادي و نظام ديني مي‌باشد.[5] تلاش‌هاي مكرّري كه براي سازمان دادن اين باورهاي ابتدايي به صورت دين ملّي يا دولتي صورت گرفته، حول ستايش پادشاه به مثابه خلف «خدايي كه دولت را بنياد نهاد» خصوصاً بانو خداي خورشيد، مستقر شده است. اين بانو خدا برترين خداي دين شين‌تو است.[6]
پرستش مردگان در آئين شين‌تو ريشة در ترس آنان از مردگان داشته[7] و بر يك اعتقاد و جهان‌بيني پيشرفته مبني بر جاودانگي ارواح و مانند آن استوار نيست.
بنابراين بايد گفت مقايسة پرستش ارواح در آيين شين‌تو با طلب مغفرت از درگاه خداوند يگانه براي مردگان صحيح نيست و هيچ گونه سنخيّتي ندارد.
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. درسهايي از اصول دين، هيئت تحريرية مؤسسة در راه حق.
2. دين شين‌تو، ماساهارو آنه ساكي، مترجم: ع . پاشايي.
3. مقدمة كتاب كوجيكي، كتاب مقدس ژاپن، آئين شين‌تو، ترجمة احسان مقدس.[1] . انبياء/25.
[2] . ابراهيم/41.
[3] . كوجيكي، كتاب مقدس ژاپن، آئين شين‌تو، ترجمة احسان مقدس، انتشارات نيروانا، چاپ اول، 1380، ص 7.
[4] . همان.
[5] . مجلة هفت آسمان، شمارة 5، بهار 1379، ماساهارو آنه ساكي، ترجمه ع پاشايي، ص 73 به بعد.
[6] . همان.
[7] . كوجيكي، كتاب مقدس ژاپن، آئين شين‌تو، ص 12.

منبع : سايت انديشه قم.

[اميد بارتيمائوس]

پرسش :

آئين شينتو داراي چه احكام فقهي است و برنامه هايي كه در رابطه با ارواح نياكان در آئين شينتو انجام مي شود چگونه اند؟


پاسخ :

شينتو قديمي ترين آئين در كشور ژاپن است كه تا امروز پا برجا مانده و رفتار آنها عمدتاً بر حول سه محور است: 1. پرستش امپراتور (خدايان ژاپني ها)‌. 2. پرستش نياكان عشيره. 3. پرستش اجداد خانواده. آئين شينتو از بهشت يا جهنم و نيز مسائل عقلي و استدلالي صحبت نمي كند بلكه فقط مومنان را موظف مي كند كه گه گاهي به زيارت جاهاي متبرك بشتابند و با زهد و تقوي به گذشته و نياكان و امپراتور حرمت گذارند. اين آئين كتاب آسماني ندارد چرا كه يك آئين بشري است و فرهنگ ابتدائي ژاپني هاي اوليه بود كه بر اثر گذشت زمان به تدريج قدرت گرفت و به شكل آئين در آمد. با اين حال چند كتاب در آئين شينتو مقدس است:
1ـ كوجيكي: آفرينش جهان و انسان و تاريخ باستان 2ـ نيهونگي: تاريخ ژاپن 3ـ نيكي شيكي: سروده هاي مذاهب محلي.[1]
احكام عملي آيين شينتو
1. عبادت در منزل: با توجه به پرستش اجداد و نياكان و بزرگان قوم و قبيله، در هر خانه صندوقچه و مكان معيني كه نقش معبد را دارد قرار مي دهند كه آن را «كامي دانا» مي نامند و الواح و يادگاري از چوپ يا كاغذ كه بر روي آن اسامي اجداد و نياكان صاحب خانه و نام خدايان آن محل را نوشته اند نصب مي كنند و هر بامداد و شامگاه بايد هدايايي را تقديم اين معبد خانگي و ارواح نياكان كنند و پس از وضو گرفتن ( شستن دست و دهان ) در برابر اين معبد تعظيم مي كنند سپس دو بار دست زده (كف مي زنند) و بار ديگر تعظيم كرده و براي مدت يك دقيقه سكوت مي‌كنند.[2]
2. عبادت در معبد: براي رفتن به معبد به نظر مي رسد هر وقت كه بتوانند مي روند و در ايام عيدهاي محلي نيز مي روند و عبادت در معبد چهار بخش دارد:
اول: هارايي: تطهير: پس از عبور از دروازه اوليه معبد، دست و دهان خود را با آب چشمه طبيعي يا آب موجود در حوض سنگي داخل معبد مي شويند و علاوه بر اين، با ريختن آب بر سر و تمامي بدن را غسل مي دهند. سپس كاهن معبد با ماليدن شاخه‌ي برگي از درخت ساكاكي (كه در معبد كاشته مي شود) بر روي زيارت كننده، او را پاك مي كند، پس از اين بايد دست زده (كف زند) و سر خود را به نشانة احترام فرود آورند و نيازهاي خود را زير لب زمزمه مي كنند.
دوم: شين سن: تقديم هدايا: هر كس به مقدار بنيه خويش از حبوبات و شراب و پول نقد به معابد مي دهند.
سوم: نوريتو (norito): نماز: با توجه به اين كه آئين شينتو مادي گراست نمازش نيز خواسته هاي دنيوي مردم است و لذا هر كاهن به فراخور شغل آن محله ذكري را تنظيم مي كنند تا پيروانش آنرا در معبد به عنوان نماز بخوانند. مهماني سمبليك: در اين مهماني، يكي از كاهنان مقداري نوشيدني و معمولاً عرق برنج به زوار مي دهد و با خوردن چند قطره از آن به كارهاي خود پايان مي دهند (با توجه به اينكه در اين مهماني فقط چند قطره نوشيدني است لذا آن را مهماني سمبليك مي گويند).[3]
3. رقص: در اعياد و مراسم شادماني در معابد و نيز ازدواج، دختران با رقص و سرودهاي جذاب و با هماهنگي كاهن معبد تماشاگران را بايد شاد كنند.
4. خواندن اوراد و ذكرهاي سِحري و جادوئي
5. نظافت و پاكيزگي جسماني: يعني علاوه بر مراسم « هارايي » بايد همه بدن و لباس و محيط را پاك نگه دارند.[4]
6. قانون بوشيدو: خودكشي: از جمله احكامي كه در آئين شينتو وجود دارد اينكه اگر كسي خيانتي كرد يا شكستي خورد و يا مافوق خود را از دست داد و اين باعث شكست روحيه ديگران شد بخصوص در مراكز نظامي، اين شخص بايد خنجر را به شكم خود فرو كرده و به راست و چپ بغلطاند و شخصي ديگر با شمشير پشت سرش مي ايستد كه اگر كوتاهي كرد گردنش را بزند.[5]
7. زيارت معبد امپراتور ايزه: در آئين شينتو «آماترا سو» خداي آفتاب است كه در معبد ايزه قرار دارد بنابراين بر هر فرد شينتويي واجب است حداقل يك بار در عمرش به زيارت اين معبد برود.[6]
8. تسليم حكومت: در آئين شينتو بي اعتنايي به ارواح سبب شر و دشمني آنها مي‎گردد و رضايت ارواح در اين است كه تابع محض دستورات امپراتوري و قانون حكومت باشند و اين به عنوان احترام به ارواح است كه بر همه واجب است.[7]
9. وظايف اخلاقي:
الف: خانواده: خانواده همانند يك مذهب است و عمل به وظائف خانوادگي عبادت كردن و پيروي از شينتو مي باشد.
ب: پاكدامني و رعايت عفت.
ج: راستگويي: در خانه و جامعه بايد صداقت حكم فرما باشد.
د: درستكاري: خيانت نكردن به امانت، كم كاري نكردن، دقت در ساخت لوازم مورد نياز جامعه و...[8]
10. مراسم ارواح نياكان: نياكان همان خدايان مردم هستند و مراسم شان همان عبادت در منزل و معبد است كه توضيح داده شد.[9]
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1ـ جان ژاپني (بنيادهاي فلسفه و فرهنگ ژاپني)؛ چارلز. اُ. مور، ترجمه:، ع. پاشائي، تهران، نشر نگاه معاصر.
2ـ دين شين تو؛ ماساهاروآنِه ساكي، ترجمه: پاشائي مجله هفت آسمان، شمارة 5 ، بهار 1379 هـ.ش.
3ـ جهان مذهبي: اديان در جوامع امروز؛ ريچارد بوش و ديگران، ترجمه: عبدالرحيم گواهي، تهران، نشر فرهنگ اسلامي.[1] . كوجيكي (كتاب مقدس شينتو)، ترجمه احسان مقدس، تهران، نيروانا، چاپ اول، 1380ش، ص16؛ ويل دورانت، تاريخ تمدن، گروه مترجمان، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامي، چاپ اول، 1365ش، ج1.
[2] . كوجيكي (كتاب مقدس شينتو)، همان، ص26؛ جان بي (باي). ناس؛ تاريخ جامع اديان، ترجمه علي اصغر حكمت، تهران، شركت انتشارات علمي و فرهنگي، چاپ نهم، 1377ش.
[3] . كوجيكي (كتاب مقدس شين تو)، همان، ص24.
[4] . آل اسحاق؛ بررسي مذاهب و اديان، قم، بي نا، بي تا، ص139.
[5] . همان، ص141.
[6] . جان بي، ناس؛ تاريخ جامع اديان، ترجمه علي اصغر حكمت، تهران، شركت انتشارات علمي و فرهنگي، چاپ نهم، 1377ش، ص437.
[7] . بررسي مذاهب و اديان، همان، ص139.
[8] . همان.
[9] . تاريخ جامعه اديان، همان، ص435.