*** فرخنده باد میلاد پیامبر اکرم (ص) و امام صادق (ع) ***

[saeed623]

ميلاد با سعادت پيامبر اعظم حضرت ختمي مرتبط محمد مصطفي صلي الله عليه وآله و امام صادق
عليه السلام و هفته وحدت مبارك

[saeed623]

[reza007]

سيد محمود عليپور
كد خبر: ۴۰۶۲۴تاريخ انتشار: ۱۸:۲۰ - ۲۴ اسفند ۱۳۸۷تعداد بازديد: ۵۹۰
زمين امشب بار ديگر به خود مي‌بالد و به کاينات فخر مي‌فروشد که لياقت حضور نگيني چون محمد (ص) را در دامن خود پيدا کرده است. و آسمان زمين را چراغاني مي‌کند تا از قافله حمد محمد (ص) عقب نمانده باشد.

امشب، انسان خود را از گردنه‌هاي پر پيچ و خم تاريخ به مکه مي‌رساند تا شاهد بزرگترين نقطه عطف حيات خود باشد و هادي و نجات‌بخش خويش را در دامان پر برکت آمنه (س) به نظاره بنشيند. به گمانم پيامبران هم به اين همه شور و اشتياق غبطه مي‌خورند، چه خاتم آنها، محبوبترين آنها در کاينات است.

امشب خط و خال شمع وجود محمد (ص) هوش از سر پروانه‌هاي عالم مي‌ربايد و عشق‌ها و معشوقه‌هاي مجازي را در حيرت جذابيت خويش سرگردان مي‌کند.
امشب کوير جان فرزندان آدم ترنم حقيقت را از پس خط و خال‌هاي اعتباري دنيا بر تن خشکيده خود احساس مي‌کنند تا نسيم هدايت و روشنايي، ظلمت وجود آنان را، به خنکاي عطر و بوي محمدي طراوتي جاودانه ببخشد.

آري امشب شب ميلاد بزرگمردي است که سنگيني بار هدايت ابناي بشر را يک‌تنه بر دوش گرفت تا حتي يک نفر هم به آتش نافرماني خداوند قهار گرفتار نيايد، اما چه سود که انسان، غافل، خاسر و فراموشکاري بزرگ است که هيچ گاه عظمت اين برترين نعمت خداوندي را درک نکرده‌ و از عهده فهمش برنيامده است.

پيامبر رأفت و رحمت و آن يگانه هستي که هستي، وجودش را از او به عاريه گرفته است، امشب در دامان پر مهر آمنه (س) ديده به جهان مي‌گشايد تا بزرگترين رسالت بشر را از آغاز تا پايان به انجام ‌برساند. هم او که با تولدش، عالم بر خود لرزيد، خدايان سنگي در هر جاي جهان بر زمين فرو افتادند،‌کنگره‌هاي کسرا فرو ريخت، آتشکده فارس به محاق خاموشي رفت و درياچه ساوه که معبود برخي شده بود، در زمين فرو رفت و به خشکي گراييد.

آري، مولودي که چهل سال بعد، خداوند قلب او را به واسطه جبرئيلش مأمن وحي خويش قرار داد و افواج ملايک گروه، گروه به تبريک‌گويي او سر بر آستانش ساييدند،‌ حق خلافت الهي را در حد اعلاي خويش به جاي آورد و بشريت را در برابر يکتا خالق هستي آبرويي دوباره بخشد تا مخلوقات، همه بدانند که وجه تسميه اشرف مخلوقات چيست و چرا خداوند تنها انسان را به اين صفت توصيف کرده است، اما آيا اين امت «کفور» مي‌تواند از عمق دره‌هاي تغافل،‌ خويشتن خويش را به برکت اين پيامبر اعظم (ص) رهايي بخشيده و سعادتي ابدي را براي خويش به ارمغان بياورد و آيا ما مي‌توانيم تنها اندکي خود را در اخلاق، رفتار و گفتار به پيامبرمان نزديک کرده و به معناي واقعي شيعه او باشيم؟

[║★║فاطمی║★║]

ولادت با سعادت اشرف اوصياء ؛ خاتم الانبياء؛
خير المرسلين؛ حبيب اله العالمين ؛ طبيب
القلوب المومنين ؛ پيامبرعطوفت ورافت
و رحمت ،حضرت محمد (ص) و آغاز هفته
وحدت بر مسلمانان وشيعيان ومحبان خاندان
عصمت و طهارت عليهم السلام مبارك باد

__________________

[║★║فاطمی║★║]

وحدت و يکپارچگى مسلمانان و لزوم اتحاد و اتفاق کلمه ميان ايشان بلکه ضرورت توحيد کلمه بر محور کلمه توحيد براى همه موحدان و خداپرستان روى زمين، از تعاليم و آموزشهاى اساسى آيين اسلام و از اصول فرهنگ قرآنى است.

و بر همين اساس، قرآن کريم يکى از عمده ‏ترين و سازنده ‏ترين اهداف رسالت رسول اکرم صلى الله عليه و آله را تاليف قلوب و ايجاد انس و تفاهم به جاى خصومت و دشمنى بيان مى‏دارد و اگر کسى در تاريخ، به ديده عبرت بنگرد اين معنى را از شاهکارهاى رسالت محمدى‏ صلى الله عليه و آله مى‏يابد.


«واعتصموا بحبل الله جميعا ولاتفرقوا»

همگى به حبل و رشته خداوندى چنگ بزنيد و پراکنده نگرديد.

بعد از رحلت پيامبر عظيم ‏الشان اسلام اوصياى معصوم او کوشيدند تا آن وحدت و يکپارچگى را حفظ کنند و آنان از حقوق شخصى خويش چشم پوشيدند و در طول تاريخ، دانشمندان مصلح و همه تلاشگران راستين انسانيت، هم خودشان از عوامل اختلاف و تجزيه گريختند و از دامن زدن به آتش خصومت ‏بين مسلمانان، برکنار زيستند و هم ديگران را به اتحاد و تفاهم فراخواندند.


ما مسلمانان به اين آيه زيباى قرآن، بيشتر بايد بينديشيم:

«فتقطعوا امرهم بينهم زبرا کل حزب بمالديهم فرحون‏»

اهل کتاب و پيروان اديان آسمانى و اتباع رسولان الهى، گروه، گروه شدند، ضد و دشمن هم گشتند و هر يک به آنچه نزد اوست‏ خرسند و شادمان گرديدند. (المؤمنون /53)

[║★║فاطمی║★║]

هفته وحدت ؛ قلب‌هاي يكصدا ، دست‌هاي متحد

همانگونه كه بدن از سلول‌هاي گوناگون تشكيل يافته كه با وسايل مشترك تغذيه، تنفس، تكثير مثل با همبستگي كامل كشور تن را اداره مي‌نمايند، جامعه نيز از افرادي تشكيل شده كه اگر روح برادري در روابط آنان دميده نشود، آن جامعه راه تكامل را نپيموده ودر تمام شئون حياتي عقب خواهد ماند.

اگر در هر مساله‌اي از مسايل اجتماعي شك و ترديد كنيم و يا در ثبوت آن به تجربه يا آزمايش نيازمند باشيم، درباره ي لزوم اتحاد و همبستگي اجتماع و منافع سرشار آن شك و ترديد به خود راه نمي‌دهيم.

هرگز در جهان كسي را پيدا نخواهيم كرد كه بگويد پراكندگي ودودستگي مفيد و اتحاد بد ومضر است. زيرا كوچكترين سودي كه از اتفاق و وحدت عايد اجتماع مي‌گردد همان پيوستن نيروهاي كوچك و پراكنده به يكديگر است تا در سايه چنين پيوستگي، نيروي عظيمي به وجود آيد كه توانايي " مبدا تحولات شدن" در شئون مختلف جامعه را دارد.

سدهاي بزرگ جهان كه به صورت درياچه‌اي جلوه مي‌كنند از پيوستن رودهاي كوچك به وجود مي‌آيد. هريك از اين رودهاي كوچك نه قدرت توليد برق دارند و نه چندان به حال كشاورزي مفيدند.

اما از اجتماع همين رودهاي كوچك در يك نقطه، درياچه‌اي به وجود مي‌آيد كه قدرت توليد صد هزار كيلو وات برق در ساعت را دارد و با آن هزاران هزار خانه روشن مي‌شود، آبي كه با آن مي‌توان هكتارها زمين مزروعي تشنه را سيراب كرد.

اين منافع سرشار از كجاست؟ آري اين همه، از پيوستگي و اتحاد منبعث مي شود.

پس بياييم در تقارن سال نو با آغاز هفته وحدت، فارغ از هر مذهب وانديشه در اتحاد جهاني مسلمانان بكوشيم.

[║★║فاطمی║★║]

طرح اندیشه «وحدت جهان اسلام‏»



یكى از مشغولیت‏ هاى فكرى دیرینه و اساسى حضرت امام (ره) بود كه او در طول دوران فعالیت اجتماعى - سیاسى خود چه قبل ازپیروزى «انقلاب‏» اسلامى و چه بعد از آن لحظه ‏اى از آن غفلت نورزید. وفادارى صادقانه امام به «وحدت‏» نه تنها او را به برجسته‏ ترین شخصیت انقلابى جهان اسلام تبدیل نمود، بلكه او توانست در میان فرقه ‏هاى اسلامى مختلف نیز جایگاه بس رفیعى كسب نماید.
استراتژى مبارزاتى امام (ره); درجهت ایجاد بستر و شرایط لازم براى تحقق وحدت و همیارى در جهان اسلام، اصولا روى دو محور عمده تمركز یافته است:
«حركت فكرى - فرهنگى‏» و «حركت‏ سیاسى - عملى‏». امام (ره) با توجه به مراحل مبارزه، «تعلیم وتربیت‏» سیاسى را زیربناى حركت ‏سیاسى دانسته و اولین وظیفه مردم را در تحقق و توسعه، امر «تبلیغ‏» و «تعلیم‏» قرار داده است.

در این زمینه امام خمینی (ره) فرموده اند:
«...وظیفه ما این است كه از حالا براى پایه ‏ریزى یك دولت‏ حقه اسلامى كوشش كنیم، تبلیغ كنیم، تعلیمات بدهیم، هم‏فكر بسازیم، یك موج تبلیغاتى و فكرى ب‏وجود آوریم تا یك جریان اجتماعى‏ پدید آید و كم ‏كم توده‏ هاى آگاه، وظیفه‏ شناس و دیندار در نهضت ‏اسلامى متشكل شده قیام كنند و حكومت اسلامى تشكیل دهند. تبلیغات و تعلیمات دو فعالیت مهم و اساسى ماست...‏»
امام خمینى (ره) به عمق نقش اجتماعات دینى چه در بعد اندیشه ‏سازى و چه در بعد اجتماع ‏سازى به خوبى پى‏برده بود. او اجتماعات و مراسم دینى را صرفا به منظور كاربرد تعلیمى و آموزشى آن در مقولات فكرى، مورد تشویق قرار نمى‏دهد بلكه مهم‏تر از آن به نقش اجتماع ‏سازى و شكل ‏دهى روابط اجتماعى جدید از طریق گردهمایى‏ها و نیز آگاهى یافتن مسلمین از قدرت و نیروى ارادى و انسانى‏شان هم اشاره دارد. به همین جهت است كه «روز قدس‏» به عنوان سمبل وحدت جهان اسلام كه پیام انقلابى و ضد استعمارى هم دارد از سوى ایشان در سطح جهان اسلام پیشنهاد گردید و همچنین بزرگداشت «هفته وحدت‏» میلاد حضرت رسول (ص) (از 12 ربیع الاول به روایت اهل تسنن تا 17 ربیع الاول) مورد حمایت وى قرار گرفت; چه این‏كه از دیدگاه او روند وحدت بین مسلمین، ضرورت ایجاد سمبل‏ها و نهادهاى تازه ‏اى را مى‏طلبد كه فراتراز زمان و مكان قرار دارد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در رابطه با هفته وحدت فرموده اند:
اگر امروز بشریت متوجه این رحمت‏ بشود - رحمت وجود اسلام، رحمت تعالیم نبوى، این سرچشمه جوشان" وحدت" و آن را بیابد و خود را از آن سیراب كند، بزرگترین مشكل بشر برطرف خواهد شد. اگر چه همین امروز هم، تمدنهاى موجود عالم، بلاشك از تعالیم اسلام بهره ‏مند شده ‏اند و بدون تردید آنچه از صفات و روشهاى خوب و مفاهیم عالى در بین بشر وجود دارد، متخذ از ادیان الهى و تعالیم انبیاء و وحى آسمانى است و بخش عظیمى از آن، به اسلام متعلق است، لیكن امروز بشر به معنویت و صفا و معارف روشن و حق و دلپذیر اسلام - كه هر دل با انصافى آن معارف را مى‏پذیرد و مى‏فهمد - نیازمند است. لذاست كه دعوت اسلامى در جهان، طرفدار پیدا كرده است و بسیارى از غیر مسلمین هم دعوت اسلامى را پذیرفته ‏اند.

[║★║فاطمی║★║]

ماه فرو ماند از جمال محمد

سرو نباشد به اعتدال محمد

قدر فلك را كمال و منزلتى نيست

در نظر قدر با كمال محمد

وعده ديدار هر كسى به قيامت

ليله اسرى، شب وصال محمد

آدم و نوح و خليل و موسى و عيسى

آمده مجموع، در ظلال محمد

عرصه گيتى مجال همت او نيست

روز قيامت نگر، مجال محمد

و آن همه پيرايه بسته جنت فردوس

بو كه قبولش كند، بلال محمد

همچو زمين خواهد آسمان كه بيفتد

تا بدهد بوسه بر نعال محمد

شمس و قمر در زمين حشر نتابد

پيش دو ابروى چون هلال محمد

چشم مرا، تا به خواب ديد جمالش

خواب نمى ‏گيرد از خيال محمد

«سعدى‏» اگر عاشقى كنى و جوانى

عشق محمد بس است و آل محمد

[║★║فاطمی║★║]

نگاهي گذرا برزندگي رسول اكرم صلوات الله عليه وآله

جناب عبدالمطلب، پدر بزرگ پيغمبر (ص)، پس از آن که به کمال رشد رسيد و مناصب کعبه به او منتقل گرديد، چيزي نگذشت که فوق العاده عظمت يافته بر مردم مکه و قريش امير و مهتر شد، عبدالمطلب مردي چهار شانه، خوش سيما، اندکي چاق و پرتو جواني در چهره اش ميدرخشيد و مع الوصف تمام موهاي سرش سپيد بود.
عبدالمطلب چنان بزرگي يافت که از بلاد و کشورهاي دور، به نزد او تحف و هدايا ميفرستادند، و هر که او را زنهار ميداد در امان بود، و چون عرب را داهيه اي پيش مي آمد، او را برداشته به کوه خثبير برده قرباني ميکردند، انجام حاجات خود را به بزرگواري او ميشناختند، ديگران خون قرباني خود را بر پيشاني بتها ميماليدند، اما او جز خداي يگانه چيزي را مورد ستايش قرار نميداد ...


عبدالمطلب در آن وقت که حفر زمزم ميکرد، قريش او را استهزا نموده، گفتند: تو خوشبخت بودي اگر بيش از يک پسر داشتي. آنگاه عبد المطلب با خداي خود عهد بست که اگر او را 10 پسر آيد، يک تن را که از همه برگزيده تر باشد در راه او قرباني کند.


چيزي نگذشت که اين موهبت نيز نصيبش گشته داراي ده پسر و شش دختر شد!
اين خزانه پسران بر افتخارات او افزود، وقتي که به صحن مسجد الحرام مي آمد، ده پسر جوان او، که دنبالش بودند، هاله سر افرازي و جلال بر او انداخته، ديده ها به سويش دوخته ميشد!!

او کسي بود که تير دعايش براي داشتن ده پسر به اجابت رسيده بود، اما از اين طرف موقع آن رسيده بود که عبد المطلب به عهد خود وفا نموده، يکي از پسر ها را در راه خدا قرباني کند، ولي گاهي که فکر ميکرد، دل از يکي برکند و مهر او را در نه پسر ديگر قرار دهد در موقع انتخاب عاجز ميماند.


عبد المطلب يک شب تا صبح نخوابيد، تمام آن ده نفر را مقابل نظر خود آورده، سبک و سنگين کرد، راه حلي که به نظرش رسيد اين بود: قرعه به ميان آنها کشد و انتخاب را به خدا وا گذارد.


صبح روز بعد عبدالمطلب پسرها را داخل خانه کعبه نمود و بين آنها قرعه زد. قرعه به نام عبدالله درآمد، پس عبدالله را خوابانيد تا ذبح کند، قريش مانع گشتند، و زنهاي عبدالمطلب شروع به گريه و ناله نمودند، (عاتکه) دختر عبدالمطلب، عرض کرد: پدر، بين شترهايي که در حرم داري و بين عبدالله قرعه بزن، پس او شروع به قرعه زدن نمود، و ده ده زياد کرد، تا به صد شتر که رسيد قرعه به نام شترها برآمد، و بعد عبدالمطلب اين کار را سه بار تکرار کرد، و هر سه بار قرعه به نام شترها افتاد و عبدالله به سلامت ماند.

[║★║فاطمی║★║]

وديعه الهي را به آمنه سپرد

پس از آنکه جناب عبدالمطلب با قرباني صد شتر، حيات عبدالله را خريد، چند روزي بيش نگذشت که او را با خود به منزل (وهب) برد، خواست تلخ ترين احساسات چند روز خود، و فرزندش عبد الله را با شيرين ترين کارها جبران کند.

جناب آمنه را براي عبدالله خواستگاري کرد. وهب و خانواده او به شرافت و سخاوت مشهور بودند، و آمنه به حجب و حيا، عبدالمطلب گفت: پسر من از يک خانواده قديمي است که به اصالت معروفند، شمشير و اسب، دشت و کوه، با شجاعت و قدرت و قوت او را ميشناسند.

وهب گفت: دختر من در تقوي بي نظير است.
عبدالمطلب: پسر من، براي مهر هشت شتر مياورد، و شب عروسي را من تعيين مينمايم، بدين گونه آمنه خطبه خوانده شد.

از اين طرف نزديک شده بود که کاروان قريش براي سفر شام حرکت کند، عبدالله از طرف عبدالمطلب کانديداي اين سفر بود، از اين جهت چيزي نگذشت که عبدالمطلب، اسباب عروسي را فراهم ساخت تا عبدالله بتواند با کاروان رهسپار گردد.

جشن مفصلي گرفته شد، بزرگان قريش دعوت شدند، چند شتر براي ميهمانان کشتند، آمنه را به خانه عبدالله آوردند، عبدالله که حامل نور نبوت الهي بود آن وديعه الهي را به آمنه سپرد ....

آمنه در پاره اي از شبها صدائي ميشنيد، که اي آمنه تو مادر شده اي و بهترين پسر را مي آوري.

چند ماهي بيش نگذشت که يک روز صبح صداي طبل بلند شد، مردم مکه به يکديگر بشارت ميدادند که کاروان نزديک شهر رسيده است، مردم به جنبش آمده و به سوي کاروان حرکت کردند، در پيشاپيش آنها پسران عبدالمطلب سوار اسبهاي طلايي رنگ، به استقبال کاروان و برادرانشان شتافتند!

عبدالله در کاروان نبود! خاک يثرب عبدالله را در کام خود کشيده بود، افسوس که آخر الامر هم، عبدالله در جواني درگذشت. تنها دلخوشي آمنه پس از مرگ شوهر، فرزندي بود که انتظار او را ميکشيد و آرزو ميکرد پسر باشد، يک عبدالله کوچک باشد.

در آن زمان که کعبه را بتخانه اعظم ميخواندند، و در جزيره العرب، ايمان به خدا، و فضائل انساني مفهومي نداشت. در آن زمان که ابرهه با سپاهش به مکه تاخت، تا کعبه را ويران، و آن سال مبدأ تاريخ عرب گشته، آن را عام الفيل ناميدند، يعني سالي که ابرهه با پيلان مست، براي ويران ساختن کعبه آمد و خداوند آنها را هلاک ساخت.