مؤمنان را مسخره نكنيد

[saeed623]

تمسخر و استهزا و فحاشى به ديگران، به خصوص افراد با ايمان كارى زشت و غير اخلاقى است; هم چنين نفرين و لعن ديگران نيز، كار صحيحى نيست، مگر افرادى كه قرآن و اهل بيت(عليهم السلام)، آن ها را استثنا نموده اند.
خداوند متعال در قرآن كريم گروه و اشخاصى را مورد نفرين و لعنت خويش قرار داده است; از جمله:
1. تكذيب كنندگان كتاب آسمانى قرآن و حق; «كسانى كه دلايل روشن و وسيله هدايتى را كه نازل كرديم، بعد از آن كه در كتاب براى مردم بيان ساختيم كتمان مى كنند، خدا آن ها را لعنت مى كند و همه لعن كنندگان نيز آن ها را لعن مى نمايند.» (بقره، 159) كه اشخاصى مانند ابوجهل، ابولهب و... را شامل مى شود كه البته ابى لهب در سوره مسد، آيه 1، نيز مورد نفرين و لعنت خداوند متعال قرار گرفته است.
2. كافرانى كه در حال كفر از دنيا مى روند; «كسانى كه كافر شدند و در حال كفر از دنيا رفتند، لعنت خدا و فرشتگان و تمام مردم بر آن ها خواهد بود». (بقره، 161)
3. استكبارگران و زورگويانى مانند فرعون و لشكريان و ياران كه خداوند متعال آن ها را مورد لعنت قرار داده و مى فرمايد:
«در اين دنيا لعنت پشت سر لعنت نصيب آن ها كرديم، و روز قيامت از زشت رويانند.» (قصص، 42)
4. ابليس; «و لعنت بر تو خواهد بود تا روز قيامت.» (حجر، 35)
5. بنى اميه; براساس برخى روايات و سخنان پيشوايان معصوم منظور از «الشجرة الملعونة» (درخت لعنت شده) در سوره اسراء، آيه 60، بنى اميه و خاندان آن ها هستند. چنان كه حضرت امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: «درختى كه در قرآن مورد لعنت قرار گرفته، همان خاندان اميه و بنى اميه هستند.»
6. آزار دهندگان خدا و رسول: «إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُو لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِى الدُّنْيَا وَ الاَْخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِينًا; (احزاب،57) و آن ها كه خدا و پيامبرش را اذيت مى كنند، خداوند آن ها را از رحمت خود در دنيا و آخرت دور مى سازد، و براى آن ها عذاب خوار كننده اى آماده كرده است.» و يا فقرات زيادى از ادعيه و زيارات وارد شده از معصومين(عليهم السلام)مانند زيارت عاشورا كه پايه گذاران ظلم و جور به اهل بيت(عليهم السلام) و قاتلين آن ها و تمام بنى اميه و پيروان آن ها را مورد لعن قرار داده است. با توجه به لزوم ترك لعن و نفرين به افرادى بى گناه، شايسته است كه مسلمان مؤمن در نفرين و لعن ديگران دقت نموده، تا مبادا فرد بى گناهى را مورد لعن قرار دهد.
پاورقي:
ر. ك: تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازى و ديگران، ج 12، ص 170،

[سمیع]

باسمه تعالی
با سلام:
مسخره کردن عبارت است از اين كه انسان، سخن يا رفتار و كردار شخص را به زبان يا در عمل يا به ايماء و اشاره، طورى نقل و بازگو كند كه سبب خنده ديگران شود،

قرآن كریم این عمل را شدیدا نهى كرده و آن را به عنوان ظلم و ستم مورد توبیخ و تهدید قرار داده است و امر به توبه مى‏كند و مى‏فرماید:

یا ایُّهَا الَّذینَ امَنُوا لا یَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسى‏ انْ یَكُونُوا خَیْرا مِنْهُم وَ لا نِساءٌ مِنْ نِساءٍ عَسى‏ انْ یَكُنَّ خَیْرا مِنْهُنَّ وَ لا تَلْمِزُوا انْفُسَكُمْ وَ لا تَنابَزُوا بِالالْقابِ بِئْسَ الاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الایمانِ وَ مَنْ لَمْ یَتُبْ فَاولئِكَ هُمُ الظّالِمُونَ(1)

اى كسانى كه ایمان آورده‏اید نباید گروهى از مردان شما گروه دیگر را استهزاء كنند، شاید آنها كه مورد استهزاء واقع مى‏شوند بهتر از مسخره كنندگان باشند.
و همچنین زنان یكدیگر را مسخره نكنند، زیرا ممكن است زنان مسخره شده از آنها كه مسخره مى‏كنند بهتر باشند. و مبادا از یكدیگر عیب جویى كنید و زنهار از اینكه یكدیگر را با القاب زشت و ناپسند یاد كنید كه پس از ایمان آوردن، نامى كه نشان از فسق و فجور دارد بسیار زشت است و هر كس كه از این رفتار توبه نكند ستمگر و ظالم است.

وخداوند متعال در قرآن مجید نیز می فرماید: الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِي الصَّدَقَاتِ وَالَّذِينَ لاَ يَجِدُونَ إِلاَّ جُهْدَهُمْ فَيَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللّهُ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(2

آنهايى که از مؤمنان اطاعت کار، در صدقاتشان عيبجويى مى‏کنند، و کسانى را که (براى انفاق در راه خدا) جز به مقدار (ناچيز) توانائى خود دسترسى ندارند، مسخره مى‏نمايند، خدا آنها را مسخره مى‏کند (و کيفر استهزاکنندگان را به آنها مى‏دهد) و براى آنها عذاب دردناکى است

[سمیع]

از نظر قرآن یکی از گناهان بزرگ مسخره کردن و استهزای دیگران است. قرآن فرموده است: ویل لکلّ همزه لمزه؛(3) وای به کسی که دیگران را مسخره می‌کند و از دیگران عیب جویی می‌کند. با چشم و ابرو دیگران را مورد تمسخر قرار می‌دهد

رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلم فرمودند: مَنْ أَذَلَّ مُؤْمِناً أَذَلَّهُ اللَّه(4كسى كه مؤمنى را خوار شمارد خدا او را ذلیل خواهد كرد

در جریان معراج، پیامبر اکرمصلی الله علیه و آله و سلم گروهی را دید که لبانشان مانند لبان شتر آویزان بود. این افراد گوشت بدن خویش را قیچی می‌کردند و در دهان خود می‌جویدند. از جبرئیل سؤال کرد: اینان چه گروهی هستند؟ او گفت: اینان کسانی بودند که دیگران را عیب جویی می‌کردند . با زبان و چهره دیگران را مسخره می‌کردند.(5)

حضرت امام صادق علیه السلام در ضمن حدیث قدسى می فرمایند: قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِيَأْذَنْ بِحَرْبٍ مِنِّي مَنْ آذَى عَبْدِيَ الْمُؤْمِنَ وَ لْيَأْمَنْ غَضَبِي مَنْ أَكْرَمَ عَبْدِيَ الْمُؤْمِنَ (6)

خداوند عزّ و جلّ فرمودند: كسى كه بنده مؤمن مرا خوار شمارد باید بداند كه خداوند با او در جنگ است و كسى كه بنده مؤمن مرا تعظیم و تكریم كند بى شك از غضب من در امان است.

پی نوشت:
1-سوره حجرات،/11
2-سوره توبه، / 79
3-همزه /1
4-بحارالانوار،ج 72،ص 142
5- بحارالانوار،ج 75،ص 203
6-اصول کافی ،ج 2،ص350

[yanoor]

سورة الهمزة




بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِّكلّ‏ِ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ(1)
ترجمه آيات


به نام الله كه رحمان و رحيم است .


واي به حال هر طعنه زن عيب جوي ( 1)



........................



ويل لكل همزة لمزة در مجمع البيان گفته : كلمه همزه به معناي كسي است كه بدون جهت بسيار به ديگران طعنه مي‏زند و عيب‏جويي و خرده‏گيريهايي مي‏كند كه در واقع عيب نيست .


و اصل ماده همز به معناي شكستن است ، و كلمه لمز نيز به معناي عيب است پس همزه و لمزه هر دو به يك معنا است .


ولي بعضي گفته‏اند : بين آن دو فرقي هست ، و آن اين است همزه به آن كسي گويند كه دنبال سر مردم عيب مي‏گويد و خرده مي‏گيرد ، و اما لمزه كسي را گويند كه پيش روي طرف خرده مي‏گيرد - نقل از ليث .


و بعضي گفته‏اند : همزه كسي را گويند كه همنشين خود را با سخنان زشت آزار دهد ، و لمزه آن كسي است كه با چشم و سر عليه همنشين خود اشاره كند ، و به اصطلاح فارسي تقليد او را در آورد .


http://www.andisheqom.com/Files/qura...=4&subid=28012