تفرقه جهان اسلام و جنگ های صلیبی

[hekayat]

بسم الله الرحمن الرحیم

دوره امویان را به راستی می توان دوره فتوحات بزرگ مسلمانان نامید كه طی آن قلمرو آنان به بزرگترین امپراطوری جهان آن زمان تبدیل شد. گرچه ساده انگاری است اگر تصور شود هدف امویان از این فتوحات نشر اسلام و برآوردن آوای توحید در سراسر جهان بوده است. امویان درصدد برآوردن امپراتوری عرب بودند و چون دانستند که این امپراتوری به راحتی می تواند از شور ایمان رزمندگان مسلمان برای کشورگشایی استفاده برد از این سوء استفاده دریغ نورزیدند.

در قرن اول اسلامی مقارن با قرن هفتم میلادی شهر بیت المقدس به تصرف اسلام درآمد و به مدت 4 قرن تا روی كارآمدن فاطمیان مصر، زوار مسیحی به راحتی می توانستند به این شهر رفت و آمد كنند، ولی فاطمیان سخت گیری هایی را بر مسیحیان اعمال كردند و این امر به تیرگی روابط میان مسلمانان و مسیحیان انجامید و با برآمدن سلاجقه ی روم بر این تیرگی افزوده شد. اِتسِز (از حكام سلاجقه روم ) اورشلیم را که در اختیار خلفای فاطمی بود تصرف كرد و به كاروان های زیارتی مسیحیان بسیار سخت گرفت ، این وقایع با نبرد الپ ارسلان سلجوقی با امپراتور بیزانس كه با شكست امپراتور همراه بود توأم شد.
دامنه اختلافات در اندلس نیز مانند سایر سرزمین های اسلامی بالا گرفته بود و فرانک ها پی در پی به مرز های ولایات تحت تصرف والیان مسلمان حمله می بردند.
ولی آنچه جنگ های صلیبی را برانگیخت دعوت پاپ اوربانوس دوم از مسیحیان اروپا برای گرفتن اورشلیم از مسلمانان بود.

پاپ و امپراتوری بیزانس نیز همانند امویان از احساسات مسیحیان برای كشورگشایی به سود خود، استفاده بردند چرا كه آنان، اشراف و شهسواران اروپایی ، در این راه، توسعه اراضی ، بسط قدرت و ازدیاد ثروت خود را در سر داشتند و در این جنگ ها اهداف مادی و معنوی را به یكدیگر درآمیخته بودند.این جنگ ها به دلیل صلیب هایی كه بین سپاهیان مسیحی توزیع شده بود به جنگ های صلیبی شهرت یافت و سپاهیان شركت كننده در این جنگ ها را نیز صلیبیون می نامیدند.

نقل از سایت تبیان - فریبا کاظم نیا (با دخل و تصرف)

[مسلمان ایرانی]

سلام. تفرقه های بین مسلمین خیلی به سقوط بیت المقدس در جنگهای صلیبی کمک کرد ولی این تفرقه ها ناشی از این مسائل نبود! اونموقع دو حکومت عمده بر جهان اسلام حکومت میکردن: فاطمیان بر مصر و سلجوقیان بر ایران، عراق، عربستان و سوریه. حکومت سلجوقی از طرف عباسیان رسمیت داشت و خلیفۀ عباسی عملا فقط احترامش حفظ میشد.


فاطمیان و سلجوقیان که به ترتیب شیعۀ اسماعیلی و سنی بودند با هم نمیساختند و لذا مدام با هم درگیر بودند. فلسطین در زمان هجمۀ صلیبیان در دست فاطمیان بود. آنها سعی کردند با صلیبیان رابطۀ دوستانه برقرار کنند تا بتوانند در مقابل سلجوقیان بایستند ولی صلیبیان نامردی کردند و به لبنان و فلسطین حمله بردند و فطمیان هم که ضعیف بودند خیلی راحت شکست خوردند.

صلیبیان پس آمدن به شهر تمام مردم بیت المقدس را اعم از زن، مرد و کودک را در داخل مسجدالاقصی کشتند(آنهم بعد از آنکه فرماندهشان به انها امان داده بود!) طوری که تا زانویشان را خون گرفته بود و بعد به قول نویسندگان خودشان به زیارت مزار(!) مسیح رفتند!

در ادامه هم اختلاف فاطمیان و سلجوقیان همچنان مانع از حرکتی مفید بر ضد صلیبیون بود.

بعدها با روی کار آمدن ایوبیان، صلیبیون از بیت المقدس اخراج شدند و مدتی بعد بیبرس سرسلسلۀ ممالیک تمام صلیبیون را از فلسطین و لبنان اخراج کرد. بیبرس که تجربۀ اولین شکست را به مغولها داده بود بر آخرین سلطان ایوبی شورید و خود سلطان شد و سپس صلیبیون را اخراج کرد.

در ضمن امپراتوری بیزانس را نیز سلطان محمد فاتح، از سلاطین عثمانی منقرض نمود.

لازم به ذکر است که مسیحیون برای نابودی مسلمانان با مغولها همکاری میکردند و آنها را تشویق به پیشروی مینمودند.