مشاعره (مراعات مطلع اشعار با شعر درج شده در پست قبلی ضروریست)

[Tuberose]

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود


گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من ان جا مگر شود


در تنگنای حیرتم ازنخوت حریف
یا رب مباد ان که گدا معتبر شود


بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

   

حافظ

[شقایق]

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو


مرغان باغ را به لب افسانه تو بود


هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی


بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود



استاد شهریار

[Tuberose]

دوش دور از رویت ای جان، جانم اَزغَم تاب داشت


اَبرِچَشمَم بَر رُخَت سودایِ تو سِیلاب داشت


نَز تَفکُر عقل ِمِسـکـیـن پـایـگـــاهِ صَبر دید

نَز پَریشاني دلِ شُوریدهِ، چشمِ خواب داشت


نَـقــشِـــ نـامــَتــ کَـردهِ دل،مِحرابِتَـســبـیـحِ وجــود

تا سَـحَـر تَسـبیـح گویـان روی دَر مِـحــراب داشت


شاعر سعدی شیرازی

   

دوش دور از رویت ای جان، جانم اَزغَم تاب داشت

دوش دور از رویت ای جان، جانم اَزغَم تاب داشت

اَبرِ چَشمَم بَر رُخَت سودایِ تو سِیلاب داشت

نَز تَفکُر عقل ِمِسـکـیـن پـایـگـــاهِ صَبر دید

نَز پَریشاني دلِ شُوریدهِ، چشمِ خواب داشت

نَـقــشِـــ نـامــَتــ کَـردهِ دل،مِحرابِتَـســبـیـحِ وجــود

تا سَـحَـر تَسـبیـح گویـان روی دَر مِـحــراب داشت

دیــدهِ اَم ميـــ جُــســـتـــ گُـفــتـَـنــدَمـــ نَـبـیــنـيــــ رویِــــ دوســتـــــ

عاقِــبَــتـــ مَـعــلــوُمـــ کَــردَنَــد کَــنـــ دَر اوُ ســیـــمــابـــ داشــتـــ

عاقِـبَـتــ مَعــلـوُم کَـردَنَـد کَـن دَر اوُ سیـمـاب داشت

روَزِگـارِعِــشـــقِخُـوبـان، شَهَــد فـائِــق ميـنِــمُــود

باز دانـِسـتَـم کِهِ شَـهَــدِ آلـودهِ‌، زَهـرِنـابـــ داشت

سَعدی این رَه مُشکِل اُفتادَست در دریایِ عِشق

سَعدی این رَه مُشکِل اُفتادَست در دریایِ عِشق

کِه اَول آخر دَر صَبُوري اَنـدَکي پایاب داشت

دوش دور از رویت ای جان، جانم اَزغَم تاب داشت

اَبرِ چَشمَم بَر رُخَت سودایِ تو سِیلاب داشت

نَز تَفکُر عقل ِمِسـکـیـن پـایــگـــاهِ صَبر دید

نَز پَریشاني دلِ شُوریدهِ، چشمِ خواب داشت

مي بَر زَنَد زِ مَشرِق، شَـمـعِفَــلـَکــــ زَبانهِ

اِیـــ ســاقــيِــــسَـبُــوحـيـــ دَردِ میِ شَـبــانـهِ

عَــقــلـَـمـــ بِــدُزد لـَخـتـيــــ چَندي خیالِ دانش

هُــوشَـــم بِـبــَر زَمـانـي تـا کِـی غَـمِ زَمـانــهِ

گَـر سَـنـگِ فـِتـنـهِ بــارَد، فَــرقِ مَـنَـش سِـپَــر کُن

گَـر تـیـــرِ طَـنـعـــهِ آيَــد جـانِ مَـنَــشـــ نِـشــانــهِ

صُــوفـي و کُـنـجِ خَـلـوت،سَعدی وُ طَرفِ صَحرا

صـاحِـب هُـنَــر نَـگـیــرَد بـَر بـي هُــنَــر بَـهـانــهِ

خواننده زنده یاداستادمحمدرضا شجریان

آلــبـــــومــــِ دَســـتـــــانــــــ

[اللیل والنهار]

تـــا بــدیــن جـــا بــهر دینــار آمـــدم
چـــون رســیدم مســت دیــدار آمـــدم
مولانا

[Tuberose]

ما گِدایان خِیلِ سلطانیم

شهر بَندِ هوای جانانیم

بنده را نام خویشتن نبود

هرچه ما را لقب دَهند آنیم

گَر بِرانَند و گَر بِبخشایند

ره به جای دِگر نمی دانیم

چون دلارام می زند شمشیر

سَر بِبازیم و رخ نَگردانیم

دوستان در هوایِ صبحتِ یار

زر فِشانند و ما سَر اَفشانیم

هر گُلی نو که درجهان آید

ما به عشقش هِزار دَستانیم

سعدی

   

ما گِدایان خِیلِ سلطانیم

شهر بَندِ هوای جانانیم

بنده را نام خویشتن نبود

هرچه ما را لقب دَهند آنیم

گَر بِرانَند و گَر بِبخشایند

ره به جای دِگر نمی دانیم

چون دلارام می زند شمشیر

سَر بِبازیم و رخ نَگردانیم

دوستان در هوایِ صبحتِ یار

زر فِشانند و ما سَر اَفشانیم

هر گُلی نو که درجهان آید

ما به عشقش هِزار دَستانیم

تنگ چشمان نظر به میوه کنند

ما تماشا کُنانِ بُستانیم

تو به سیمایِ شخص می نگری

ما در آثارِ صُنع حیرانیم

هر چه گفتیم جز حکایتِ دوست

در همه عُمر از آن پشیمانیم

سعدیا بی وجودِ صبحتِیار

همه عالم به هیچ نستانیم

[guest]

ما کسی را نشناسیم که غم نشناسد
هست بیگانه مرا آن که الم نشناسد
یا رب آن کس که کند تهمت شادی بر من
تا ابد کام دلش لذت غم نشناسد
عرفی شیرازی

[شقایق]

دل فارغ ز درد عشق، دل نیست


تن بی‌ درد دل جز آب و گل نیست

جامی

[Tuberose]

تو ای پری کجایی

شبی که آوازِنیِ تو شنیدم
چو آهویِ تشنه پیِ تو دویدم
دوان دوان، تا لبِ چشمه رسیدم
نشانه ای از نی و نغمه ندیدم
تو ای پری کجایی
که رخ نمی نمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی
من همه جا، پی تو گشته ام
از مه و مهرِ، نشان گرفته ام
بویِ تو را، ز گل شنیده ام
دامنِ گل، از آن گرفته ام
تو ای پری کجایی
که رخ نمی نمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی

   

تو ای پری کجایی

شبی که آوازِنیِ تو شنیدم
چو آهویِ تشنه پیِ تو دویدم
دوان دوان، تا لبِ چشمهرسیدم
نشانه ای از نی و نغمه ندیدم
تو ای پری کجایی
که رخ نمینمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی
من همه جا، پی تو گشته ام
از مهو مهرِ، نشان گرفته ام
بویِ تو را، ز گل شنیده ام
دامنِ گل، از آن گرفته ام
توای پری کجایی
که رخ نمی نمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی
دلِ منسرگشته ی توست
نفسم آغشته ی توست
به باغِرویاها، چو گُلت بویم
بر آب و آیینه، چومهت جویم
تو ای پری کجایی
در این شبِیلدا، ز پیت پویم
ز خواب و بیداری، سخنتگویم
تو ای پری کجایی
مه و ستارهدردِ من می دانند
که همچو من، پیِ تو سرگردانند
شبی کنارِ چشمه پیدا شو
میان اشکِ من چو گل وا شو
تو ای پریکجایی
که رخ نمی نمایی
از آن بهشت پنهان
دری نمی گشایی


https://www.uplooder.net//files/ad32...01-08.MP3.html

هوشنگ ابتهاج

[شقایق]

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد

یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند


فروغی بسطامی

[mohaddese18]

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد