مشاعره (مراعات مطلع اشعار با شعر درج شده در پست قبلی ضروریست)

[Tuberose]

تو به سیمایِ شخص می نگری

ما در آثارِ صُنع حیرانیم

هر چه گفتیم جز حکایتِ دوست

در همه عُمر از آن پشیمانیم

سعدیا بی وجودِ صبحتِ یار

همه عالم به هیچ نستانیم


سعدی

[مهااجر]

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

شبهای هجر را گذراندیم و زنده ایم

#شکیب

[شقایق]

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد

تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد


نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها

که وصال هم بلای شب انتظار دارد


تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی

که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد

نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ار من

که کمند زلف شیرین هوس شکار دارد

استاد شهریار

[مهااجر]

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آی ، ای کوکب هدایت

حافظ

[Tuberose]

تو مگر عشقِ منِ خسرو و پرویز کنی


همچو فرهاد و روم از عقبِ کوه کنی

تو مگر شاهِ نکو رویانی


تو مگر ماهِ نکو رویانی


بادِ صبا بر گل گذر کن

گل گذر کن، گل گذر کن

از حالِ گل ما را خبر کن

نازنین ما را خبر کن

با مدعی کمتر بِنِشین

نازنین، ای مه جبین

تو مگر عشقِ منِ خسرو و پرویز کنی


همچو فرهاد و روم از عقبِ کوه کنی

تو مگر شاهِ نکو رویانی


تو مگر ماهِ نکو رویانی


بادِ صبا بر گل گذر کن

گل گذر کن، گل گذر کن

از حالِ گل ما را خبر کن

نازنین ما را خبر کن

با مدعی کمتر بِنِشین

نازنین، ای مه جبین

بیچاره عاشق،ناله تا کی، ناله تا کی

یا دل مده، ترکِ سر کن،ترکِ سر کن

شد خون فِشان، چشمِ ترِ من

پر خونِدل شد ساغرِ من

ای یارِعزیز، مطبوع و تمیز

در فصلِ بهار، با ما مَسِتیز


آخر گذشت آب از سرِمن


ببیبن چشمِ ترِمن، ببیبن چشمِ ترِمن

گل چاکِ غم بر پیرِهَن زد، پیرِهَن زد، پیرِهَن زد

از غیرت آتش، در چمن زد، در چمن زد، در چمن زد

بلبل چو من شد درچمن دستانسرا بَهرِ وطن

دیدی که ظالم، تیشه اش را، تیشه اش را

آخر بپایِ خویشُتَن زد، خویشُتَن زد

شد خون فِشان، چشمِ ترِ من


پر خونِدل شد ساغرِ من


ای یارِعزیز، مطبوع و تمیز

در فصلِ بهار، با ما مَسِتیز

آخر گذشت آب از سرِمن

ببیبن چشمِ ترِمن، ببیبن چشمِ ترِمن

خواننده استاد محمدرضا شجریان

شاعر ملک الشعرا بهار

[مهااجر]

نشود فاش کسی، انچه میان من و توست
تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش، سخن می گویم
پاسخم گو، به نگاهی که زبان من و توست...

هوشنگ ابتهاج

[شقایق]

تا جهان بود از سر مردم فراز

کس نبود از راز دانش بی‌نیاز

مردمان بخرد اندر هر زمان

راز دانش را به هر گونه زبان

گرد کردند و گرامی داشتند

تا به سنگ اندر همی بنگاشتند

دانش اندر دل چراغ روشنست

وز همه بد بر تن تو جوشنست

رودکی

[Tuberose]

تا مرا عشقِ تو تعلیم سخن گفتن کرد


خلق را وردِ زبان مدحت و تحسینِ من است


دولتِ فقرِ خدایا بمن ارزانی دارِ


کین کرامت سببِ حشمت وتمکینِ من است

حافظ

[شقایق]

تشریف داد و رفت ندانم ز بیخودی


کاین دوست بود در نظرم یا خیال دوست


هوشم نماند و عقل برفت و سخن نبست


مقبل کسی که محو شود در کمال دوست


سعدی حجاب نیست تو آیینه پاک دار


زنگارخورده چون بنماید جمال دوست

سعدی شیرازی

[guest]

تا کـــی به تمـــنای وصــال تو یـــگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

شیخ بهایی