ܓ✿✿جوان و شخصیت(به مناسبت میلاد الگوی جوان، حضرت علی اکبر (علیه السلام))ܓ✿✿

[سلاله سادات]

رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) نیز می فرماید:




«خداوند هفت گروه را سایه رحمت خود جای می دهد، روزی که سایه ای جز سایه او نیست. اوّل زمامداران دادگر و دوّم جوانی که در عبادت خداوند پرورش یافته باشد.»

[سلاله سادات]

تأثیر دوست بر شخصیت جوان



رفیق خوب و شایسته در همه دوران زندگی بسیار ارزنده و مهم است، اما برای نسل جوان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. آنها تحت تأثیر دوست خوب و با فضیلت شخصیت خود را تقویت می کنند و استعدادهای خود را به فعلیت در می آورند و خود را برای فعالیتهای اجتماعی آماده سازند. با توجه به این مسئله نداشتن رفیق شایسته و دوست صمیمی مایه محرومیتهایی در دنیا و تأثراتی در آخرت می شود.


ولی مصیبت بسیار بزرگ همنشینی و رفاقت با افراد فاسد و ناباب است که جوان را به گمراهی می کشاند و او آرزو می کند که ای کاش با چنین عنصر فاسدی طرح رفاقت نریخته بودم. قرآن در این زمینه می فرماید: (یا وَیْلَتی لَیْتَنی لَمْ اَتَّخِذْ فلانا خلیلاً): «وای بر من! ای کاش فلان مرد پلید و گناهکار را دوست نمی گرفتم و به مصاحبتش تن نمی دادم».


اولیای گرامی اسلام هم خطر رفاقتهای مضرّ را یادآور شده و پیروان خود را از همنشینی با افراد فاسد و تبهکار بر حذر داشته اند.
حضرت علی (علیه السلام) در این زمینه می فرماید:

«از رفاقت با کسانی که افکارشان خطا و اعمالشان ناپسند است، بر حذر باش؛ چه آدمی به خوی و منش رفیقش خو می گیرد و به افکار و اعمال وی معتاد می شود.»


همچنین می فرماید:
«آنان که با بدان همنشینی می کنند از گزندهای بلا و گرفتاری در امان نیستند.»

[مطهره111]

ما جوانان به دنبال الگويي هستيم که نخست هم‏سن و سالمان باشدو همانند ما در توفان جواني بوده و در نشيب و فراز حوادث حضورداشته باشد.
دربحرانهاي اجتماعي سياسي و حتي اقتصادي درگير شده باشد تا به‏خوبي او را همانند خود بدانيم واز شيوه زندگاني، روش برخورداو با ديگران، چگونگي سخن گفتن،
شهامت، شجاعت، دليرمردي و بي‏باکي وي براي خود سرمشق بگيريم و او را نمونه‏اي تمام عيار براي‏امروز و فرداي زندگي خود بدانيم.
دفتر زندگاني چنين الگويي را، که برخي هجده ساله و پاره‏اي‏سالهايي بيشتر دانسته‏اند، مي‏گشاييم و با يکديگر به صحيفه صفات‏و ارزشهاي چشمگير او مي‏نگريم. آرام آرام با او همراه شده وبيشتر از گذشته به ناگفته‏هاي گفتني‏اش که همگي برايمان مشعلي‏فروزان خواهد بود، دل مي‏سپاريم.
او يازدهم شعبان سال سي و سوم هجري (1) به دنياي پر غوغاي حيات‏پاگذاشت. پدر در گوش راست او اذان گفت و ديگر گوش وي را باترنم اقامه آشنا ساخت تا از آغاز با نغمه توحيد، نبوت، امامت وولايت آشنا شود و با چنين سرودهايي راه روشن رستگاري را از عمق‏جان بيابد. ديري نپاييد که در هفتمين روز تولد وي، بنا به سنت‏پسنديده ديني، سرش را تراشيدند و هم وزن موهاي زيبايش، به‏مستمندان چشم به راه نقره صدقه دادند.


هرگز عيب‏جويي نمي‏کرد و از مداحي نابجا و شنيدن چاپلوسي افراددوري مي‏کرد.
تمامي انسانها را بندگان خدا مي‏دانست و از تحقيرآنان خود داري مي‏ورزيد. در طول
عمر خويش به کسي دشنام نداد وناسزا نگفت. از دروغ تنفر داشت و صداقت و
راستگويي شيوه هميشه‏او بود. بخشنده بود و آنچه به دست مي‏آورد، به ديگران
بويژه‏نيازمندان انفاق مي‏کرد. هرگاه کسي هديه‏اي به او تقديم مي‏کرد،با گشاده
رويي مي‏پذيرفت. اگر فردي مهماني داشت و او را دعوت‏مي‏کرد، مي‏پذيرفت.