شعرهایی که کاربران می سرایند

[saeed623]

از كاربران عزيز در خواست مي كنم
اگر از خود شعري سروده اند در اين تاپيك قرار بدهند

[reza007]

با سلام
این شعر4بیتی را برای مولا در اولین شب بعد از ضربت که بر بستر بیماری بودند سروده ام که تقدیم میکنم به شیعیان آن حضرت :
امشب از دردو غم دوست در اندوهم من
از دل و جان به شفایش به درگاهم من
کاش می بودم و تن را به سپر می دادم
دگر اکنون به که گویم ز مریدانم من
اوست مولای من و من طلب خدمت او
پس که داند که چرا اینهمه بی تابم من
آن جوانان بهشتی به که گویند غم خویش
آرزویم به رکاب است و پریشانم من
خداوندا مارا از شیعیان بااخلاص مولایمان قرار ده که دوستان و دوستداران علی(ع ) بهشتی خواهند بود.

[yeganeh]

درد است در این سینه اگر یار نباشد
در دل شرر و محرم اسرار نباشد
در کوی پریشانی ما خنده مپیچد
در دیده ما حسرت دیدار نباشد
ایندل همه جز بار غمش جاه گزیند
با باد صبا همدم گفتار نباشد
از راه دگر بار سفر بسته بیاید
در صحبت او فرصت تکرار نباشد
در روشنی اش سجده به بازار نیاید
در همهمه اش عشق پدیدار نباشد
در ظلمت شب دیده بیدار نیابد
از صاحب دل لطف بدهکار نباشد


البته در حد شعر نیست بیشتر چینش کلماته دیگه باید ببخشید

[reza007]

دیدار یار
ساقیا امشب در اندوهم مرا جامی بده
از برای دیدن یارم مرا یاری بده
منکران عالم باقی چه دانند عشق چیست
باده عشق مرا لبریز کن حالی بده
سال و ماه و روز و شبهایم شده در انتظار
ازبرای محنتم یارب به من جانی بده
مغرب و مشرق در اندوهند از جور و جفا
شیعیان دست دعا دارند دیداری بده
آن سفر کرده چه وقت آید برای حق و داد
از برای انتقام کربلا آید مرا صبری بده
این شعرمو تقدیم می کنم به عاشقان حضرت ولی عصر (عج )

[reza007]

دنیای دگر
این چه شوری است که من در دل و جان می بینم
مهر خالق طلب و عشق و صفا می بینم
چون به مهمانی آن پیر خرابات روم
نکهت یار در آن دیر به جان می بینم
من ز دنیا چه طلب خواهم و میل چه کنم
راز دردم به که گویم که ترا می بینم
بت پرستان به وصال که در این دهر خوشند
من به دنیای دگر سود و وفا می بینم
از جناب آقای saeed623 تقاضا دارم که با راهنمائی های خود ما را در سرودن شعر یاری فرمایند.

[reza007]

افسرده
من در این دنیا چرا بی تاب و دل افسرده ام
قصه هایم ناتمامند و چرا پژمرده ام
دیر سالی است این دلم از درد و غم افزون شده
من به که گویم کز این دنیا چرا آزرده ام
رنج های زندگی آشفته حالم کرده است
من ز دنیا هیچ می خواهم چرا افسرده ام
من نماز عشق را بی استخاره خوانده ام
پس چرا بی آرزو از آن سفر وامانده ام
سود دنیا من نمی خواهم جز برای آخرت
بار الها جز تو که داند چرا من مانده ام
یا حق

[reza007]

آرزو
من در این دنیا برای خود جهانی ساختم
زندگی در آخرت را از خدا من خواستم
عشقهای دنیوی از ریشه من آتش زدم
بخشش از خالق طلب - عفو از خدا من خواستم
آرزوئی من ندارم جز شفاعت از نبی
مهر آل مصطفی را از خدا من خواستم
ناسپاسان را در آن عالم نباشد هیچ بخت
شکرگویانم - قبولش از خدا من خواستم
زاهد و عابد چه دانند من چه می خواهم ز دوست
من فقط جز یک نظر -هیچ از خدا من خواستم
شاعران دنیوی از عشق و می دم می زنند
من شراب پاک جنت - از خدا من خواستم
مال اندوزان بی دین در عذابند روز و شب
فقر با عزت چه زیباست - از خدا من خواستم
راضیم من بر رضای حق چرا محزون شوم
صبر توام با شرافت - از خدا من خواستم

[yeganeh]

در شب اکنون گاهی
ساقه ای میشکند
ساقه یک عشق است
ساقه یک فریاد
پشتم از وسعت تنهایی خود میلرزد
کوچه را میبینم غرق در تاریکی
دستهایی در شب
مثل گل در مرداب
میخزم در رویا
جای عشقم خالیست
جای او تنهایی است
مرگ من در راه است
مرگ عشقی دیگر
و سکوتی در راه
فرصت ماندن نیست
باید از مرگ گریخت
باید از شب رفتن
باید این دل را هم به بهایش دادن
خواب چشمانم را میشکافد دستی
راه افکارم را میگشاید عشقی
فرصت ماندن نیست
در شعاع مهتاب
میورزم درراهی
تا کجا باید رفت؟
و سپیده ان دور
پشت کوهستان است
میدوم تا ساحل
فاصله یک دریاست
با غم چشمانم زورقی میسازم
قلب من طوفانی است
تا سپیده راه است
تا سپیده مهلت
فرصت فهمیدن
که چرا باید بود؟
یا چرا باید رفت؟
گرچه ره طوفانی است
گرچه ناهموار است
لیک باید فهمید فرصت ماندن نیست
وسپیده اینجاست
توی تنهاییها
در دل کوهستان
در نگاه باران
سبز باید باشد لحظه فهمیدن
یاد عشقم باشد
یک سپیده در راه
لحظه ای بارانی
باید از سایه برید
بر لبش میبندم
نقشی از بوسه عشق
با دعایی بر لب
میروم تا بر دوست
مرگ من میگوید با غم چشمانش
فرصت ماندن نیست
مرگ ما در راه است

[.:MONTAZER:.]

بسیار بسیار عالی بود!
تاپیک جذابی از کار در اومد!
از تمامی کاربران متشکرم!
از ذوق جناب سعید هم متشکرم!

[reza007]

جدائی
ما ز اندوه جدائی به خرابات شدیم
جملگی هم نفس و بی می و بی یار شدیم
آه در سینه فرو برده و حیران گشتیم
دل به دریا زده بی مرهم و بیمار شدیم
جمله ای در سبب عشق به ماهان گفتیم
مست دیدار رخ آن مه دردانه شدیم
عاشقان ره ما - شکوه ز - مستان دارند
در خیالات وجود - مست ز- مستانه شدیم
شاهدان حرم و میکده از ما گفتند
که چرا در پی آن ساقی بی باده شدیم
جن و انس و ملک از خانه و کاشانه شدند
چو بدیدند که ما بی کس و بی خانه شدیم
بارالها به ما راه طریقت بنما
که سرانجام بسوی بت و بتخانه شدیم