! دیوان فریدون مشیری !

[سوگند]

آسمان کبود

بهارم دخترم از خواب برخيز
شكر خندي بزن وشوري برانگيز
گل اقبال من اي غنچه ي ناز
بهار آمد تو هم با او بياميز
***
بهارم دخترم آغوش واكن
كه از هر گوشه، گل آغوش وا كرد
زمستان ملال انگيزبگذشت
بهاران خنده بر لب آشنا كرد
***
بهارم، دخترم، صحرا هياهوست
چمن زير پر و بال پرستوست
كبود آسمان همرنگ درياست
كبود چشم تو زيبا تراز اوست
***
بهارم، دخترم، نوروزآمد
تبسم بر رخ مردم كندگل
تماشا كن تبسم هاي او را
تبسم كن كه خود راگم كند گل
***
بهارم، دخترم، دست طبيعت
اگر از ابرها گوهرببارد
و گر از هر گلش جوشدبهاري
بهاري از تو زيبا ترنيارد
***
بهارم، دخترم، چون خنده ي صبح
اميدي مي دمد درخنده تو
به چشم خويشتن مي بينم از دور
بهار دلكش آينده ي تو !

[سوگند]

احساس

نشسته ماه بر گردونه عاج .
به گردون مي رود فرياد امواج .
چراغي داشتم، كردندخاموش،
خروشي داشتم، كردند تاراج ...

[سوگند]

ارمغان

چگونه ماهي خود رابه آب مي سپرد !
به دست موج خيالت سپرده ام جان را .
فضاي ياد تو، در ذهن من، چو دريائي است؛
بر آن شكفته هزاران هزار نيلوفر .
درين بهشت برين، چون نسيم مي گذرم،
چه ارمغان برم آن خنده گل افشان را ؟

[سوگند]

از ژرفای آن غرقاب

شب تاريك و « بيم موج » و گردابي چنين هائل
كجا دانند حال ما « سبكباران ساحل ها »
((حافظ ))
***
در آن شب تاريك وآن گرداب هول انگيز،
حافظ را
تشويش توفان بود و « بيم موج » دريا بود !
ما، اينك از اعماق آن گرداب،
از ژرفاي آن غرقاب،
چنگال توفان برگلو،
هر دم نهنگي روبرو،
هر لحظه در چاهي فرو،
تن پاره پاره، نيمه جان، در موج ها آويخته،
در چنبر اين هشت پايان دغل، خون از سراپا ريخته،
***
صد كوه موج از سرگذشته، سخت سر كشته،
با ماتم اين كشتي بي ناخداي بخت برگشته،
هر چند، اميد رهائي مرده در دل ها؛
سر مي دهيم اين آخرين فرياد درد آلود را :
- (( ... آه، اي سبكباران ساحل ها ... ! ))

[سوگند]

ای عشق

اي عشق، شكسته ايم،مشكن ما را
اينگونه به خاك ره ميفكن ما را
ما در تو به چشم دوستي مي بينيم
اي دوست مبين به چشم دشمن ما را

[سوگند]

ایثار

سر از دريا برون آورد خورشيد
چو گل، بر سينه دريا، درخشيد
شراري داشت، بر شعر من آويخت
فروغي داشت، بر روي تو بخشيد !

[سوگند]

از اوج

باران، قصيده واري،
- غمناك -
آغاز كرده بود.

مي خواند و باز مي خواند،
بغض هزار ساله ي درونش را
انگار مي گشود
اندوه زاست زاري خاموش!
ناگفتني است...
اين همه غم؟!
ناشنيدني است!
***
پرسيدم اين نواي حزين در عزاي كيست؟
گفتند: اگر تونيز،
از اوج بنگري
خواهي هزار بار از اوج تلخ تر گريست!

[سوگند]

برآمد آفتاب

لبخند او، بر آمدن آفتاب را
در پهنه طلائي دريا
از مهر، مي ستود .
در چشم من، وليكن...
لبخند او بر آمدن آفتاب بود!

[سوگند]

بغض

در اين جهان لايتناهي،
آيا، به بي گناهي ماهي،
- ( بغضم نمي گذارد،تا حرف خويش را
از تنگناي سينه برآرم ! )
گر اين تپنده در قفس پنجه هاي تو،
اين قلب برجهنده،
آه، اين هنوز زنده لرزنده،
اينجا، كنار تابه !
در كام تان گواراست؛
حرفي دگر ندارم ! ...

[سوگند]

بگو کجاست ؟

اي مرغ آفتاب!
زنداني ديار شب جاودانيم
يك روز، از دريچه زندان من بتاب
***
مي خواستم به دامن اين دشت، چون درخت
بي وحشت ازتبر
در دامن نسيم سحرغنچه واكنم
با دست هاي بر شده تا آسمان پاك
خورشيد و خاك و آب وهوا را دعا كنم
گنجشك ها ره شانه يمن نغمه سر دهند
سرسبز و استوار، گل افشان و سربلند
اين دشت خشك غمزده را با صفا كنم
***
اي مرغ آفتاب!
از صد هزار غنچه يكي نيز وا نشد
دست نسيم با تن من آشنا نشد
گنجشك ها دگرنگذاشتند از اين ديار
وان برگ هاي رنگين،پژمرده در غبار
وين دشت خشك غمگين،افسرده بي بهار
***
اي مرغ آفتاب!
با خود مرا ببر به دياري كه همچو باد،
آزاد و شاد پاي به هرجا توان نهاد،
گنجشك پر شكسته ي باغ محبتم
تا كي در اين بيابان سر زير پر نهم؟
با خود مرا ببر به چمنزارهاي دور
شايد به يك درخت رسم نغمه سر دهم.
من بي قرار و تشنه ي پروازم
تا خود كجا رسم به هر آوازم...
***
اما بگوكجاست؟
آن جا كه - زير بال تو - در عالم وجود
يك دم به كام دل
اشكي توان فشاند
شعري توان سرود؟