چگونه با خدای خود دوست می شوی؟

[شاگرد بچه باحال]

دوستان سلام

چگونه با خدای خود دوست شویم و رابطمون با اون بهتر شود؟؟

[اخلاقي]

به نظر من با شناخت خود میتونیم رابطمو ن ر وبا خدا بیشتر و صمیمی تر کنیم

[سینا]

دوستان سلام

چگونه با خدای خود دوست شویم و رابطمون با اون بهتر شود؟؟

با سلام
[justifyfull]
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرِينَ يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ (54)المائده
ترجمه:
اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد هر كس از شما از آئين خود باز گردد (به خدا زيانى نمى ‏رساند) خداوند در آينده جمعيتى را مى ‏آورد، كه آنها را دوست دارد و آنها (نيز) او را دوست دارند، در برابر مؤمنان متواضع و در برابر كافران نيرومندند، آنها در راه خدا جهاد ميكنند و از سرزنش كنندگان هراسى ندارند.اين فضل خدا است كه بهر كس بخواهد (و شايسته ببيند) مى ‏دهد و (فضل) خدا وسيع و خداوند داناست.
تفسير:
پس از بحث در باره منافقان، سخن از مرتدانى كه طبق پيشبينى قرآن بعدها از اين آئين مقدس روى بر مى ‏گرداندند به ميان مى ‏آورد و به عنوان يك قانون كلى به همه مسلمانان اخطار مى ‏كند:" اگر كسانى از شما از دين خود بيرون روند، زيانى به خدا و آئين او و جامعه مسلمين و آهنگ سريع پيشرفت آنها نمى ‏رسانند، زيرا خداوند در آينده جمعيتى را براى حمايت اين آئين برمى ‏انگيزد". (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ)[/justifyfull]

تفسير نمونه، ج‏4، ص: 416

[سینا]

با سلام

[justifyfull]سپس صفات كسانى كه بايد اين رسالت بزرگ را انجام دهند، چنين شرح مى ‏دهد:
1- آنها به خدا عشق مى ‏ورزند و جز به خشنودى او نمى ‏انديشند" هم خدا آنها را دوست دارد و هم آنها خدا را دوست دارند". (يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ).
2 و 3-" در برابر مؤمنان خاضع و مهربان و در برابر دشمنان و ستمكاران، سرسخت و خشن و پرقدرتند". (أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرِينَ).
4- جهاد در راه خدا به طور مستمر از برنامه ‏هاى آنها است. (يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ).
5- آخرين امتيازى كه براى آنان ذكر مى ‏كند اين است كه در راه انجام فرمان خدا و دفاع از حق، از ملامت هيچ ملامت كننده‏اى نمى ‏هراسند. (وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ).در حقيقت علاوه بر قدرت جسمانى، چنان شهامتى دارند كه از شكستن سنت هاى غلط و مخالفت با اكثريت هايى كه راه انحراف را پيش گرفته‏ اند، و با تكيه بر كثرت عددى خود ديگران را به باد استهزاء مى‏ گيرند، پروايى ندارند.
بسيارى از افراد را مى‏ شناسيم كه داراى صفات ممتازى هستند، اما در مقابل غوغاى محيط و هجوم افكار عوام و اكثريتهاى منحرف بسيار محافظه كار، ترسو، و كم جرئتند، و زود در برابر آنها ميدان را خالى مى ‏كنند، در حالى كه براى يك رهبر سازنده و افرادى كه براى پياده كردن افكار او وارد ميدان مى ‏شوند، قبل از هر چيز چنين شهامتى لازم است، عوام‏زدگى، محيط زدگى، و امثال آن كه همگى نقطه مقابل اين امتياز عالى روحى هستند، سد راه بيشتر اصلاحات محسوب مى ‏گردند.و در پايان مى ‏گويد:" بدست آوردن اين امتيازات، (علاوه برکوشش انسان) مرهون فضل الهى است كه به هر كس بخواهد و شايسته ببيند مي دهد".
(ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ).او است كه دايره فضل و كرمش، وسيع و به آنها كه شايستگى دارند آگاه است.
(وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ).[/justifyfull]

تفسير نمونه، ج‏4، ص: 417