با قهرمانان وطن به بهانه ی روز جانباز

[shamim]

لحظاتی با قهرمانان وطن به بهانه ی روز جانباز:

تهران - بیمارستان بقیةالله. طبقه دهم. بخش 10 دی (بخش فوق تخصصی ریه):
جایتان خالی بود دیروز .
خدای من ! این جا چه فضای سبزی از ایمان دارد چه خلوت دلنشینی دارد؛ بی ریا بگویم وقتی در کنار این انسان های بزرگ قرار می گیری احساس غرور میکنی .برای من که همراه افتخاری یکی از جانبازای شیمیایی بودم و چند روزی هم اتاق یکی دیگه از جانبازان شیمیایی ؛ افتخار بزرگی بود . به گفته پرستاران بخش همیشه چند یا چندین جانباز شیمیایی در بخش بستری هستند و هر کدام تا مدتی سیر درمانی خود را می گذرانند و بهبودی مختصری که پیدا می کنند مرخص می شوند و تا یه مدت دیگه... و باز بیمارستان ، بخش ،دارو و مراقبت .
خیلی زود آن ها را می شناسی و وقتی یکی از اعضای خانواده ات هم درد آن ها باشد خیلی زود تر . درمیان این آشنایی ها از سید براتون بگم - سید عنایت الله ناصری- جوان و جوانمرد 42 ساله خوزستانی که در عملیات کربلای5 همراه با لشگر 7 حضرت ولی عصر مورد اصابت راکت های حاوی گاز خردل رژیم بعث عراق قرار می گیرد واز ناحیه ریه ،چشم و پوست آسیب شدید میبیند و به درجه جانبازی مفتخر میشود. پیوند قرنیه در مورد ایشان انجام میشود ازآن به بعد به مرور ناراحتی های تنفسی اش بیشتر و بیشتر میشود و مورد درمان قرار می گیرد اما حالش روز به روز آهسته آهسته بد تر میشود تا این که یه سال و نیم قبل ایشان را برای ادامه درمان به اتفاق خانواده به تهران اعزام می شود و الان حدود 7 ماه است که به طور مداوم در بیمارستان بقیه الله به سر می برد ؛خانواده صبور و آرام ایشان که همراه همیشگی او هستند هر روز فرصتی را در کنار پدر و همسر افتخار آفرینشان میگذرانند . سید باوجود درد و ناراحتی زیادی که تحمل میکند بسیار شوخ طبع و شاد است واز روحیه بالایی برخوردار است .او که همیشه ذکر بر لب دارد دائم با نفس هایش که توان او را می گیرند ووآرامش را از او سلب می کنند در گیر است و اگر به کمک گاز اکسیژن و هلیوم نبود معلوم نبود الان او در چه درجه ای از ایثار قرر داشت . و چه خوب بود شما هم به عیادت ایشان یا جانبازان دیگه میرفتید .عکس سید رو میتونید روی جلد مجله خانواده سبز –نیمه اول همین ماه (مرداد ماه ) ببینید و این مطالب رو از خانواده سبز : "نوشتن از سید عنایت الله که بی تردید مورد عنایت الله می باشد بسیار دشوار است چرا که حرف های نا گفته و درد های نا نوشته او بسیار است . باشد قرار ما وقتی دیگر ... تا از هر داستان راستان نسل او برایتان بیشتر بنویسیم اما امید وعشق به آینده ایران فردا که در چشم های سید عنایت الله نقش می زند ، انگار پایه شعور انسانی است که یوسف ورا به دنبال کنعان وجود وجود خویش می گردد . سید عنایت الله و نسل او دین ابزاری نمی کنند چرا که طرف معامله آن ها خداست ، آن ها رنگ خدایی دارند و درست که دقت کنید بوی بهشت می دهند . آن ها انتظار ندارند حتی در طول ده سال روی جلد یک مجله خانوادگی بروند ، آن ها توقعی از مردم ایران ندارند اما وظیفه ما چه می شود ؟ نشانی اتاق سید و هم رزمانش را اگر می خواهید ببینید این است : «بیمارستان بقیةالله- طبقه دهم – بخش فوق تخصصی جانبازان شیمیایی » . راستی یادم رفت بنویسم سید معلم هم است ؛ معلمی که به جای بابا آب داد به ما درس معرفت ، ایمان و عشق به وطن و معامله با خدا را آموخت ... برای سید و هم اتاقی هایش دعا کنید .

[shamim]

"از میان مومنان مردانی هستند که به آن چه با خدا عهد بستند صادقانه وفا کردند. برخی ازآنان به شهادت رسیدند و برخی درهمین انتظارند وهرگز عقیده خود را تبدیل نکردند."
(سوره احزاب آیه 23)

[shamim]

ضمیر سوم غایب :


زمانه خواست تو را ماضی بعید کند

ضمیر سوم غایب کند شهید کند

شناسنامه درد تو را کند تمدید

تو را اسیر زمین مدتی مدید کند

زمانه خواست که در خانقاه تاول ها

تو را مراد کند درد را مرید کند

خدا نخواست فقط ازتوسربگیردخواست

که ذره ذره تمام تو را شهید کند

------------------------------------------

اگر عروس شهادت جواب کرد تو را

برای مصلحتی انتخاب کرد تو را

گذاشت تا که بمانی خدا خدا بکنی

برای رهبر جانبازمان دعا بکنی

[Amoo Mehraboon]

...جانبازان ما هم عمدتاً از مجموعه ى فداكار تشكيل شده اند؛ يعنى كسانى كه با روحيه از محيطهاى شغلى و درسى و كارى و خانوادگى خودشان بيرون آمدند؛ در همان ميدان خطر رفتند و تا مرز شهادت هم پيش ‍ رفتند؛ منتها شهادت نصيبشان نشد و به زندگى برگشتند؛ ليكن با نقص جسمانى، سلامت خودشان را فداى اين راه كردند؛ بعد هم صبر كردند...

... وقتى جانباز صبر مى كند، وقتى پاى خدا حساب مى كند، وقتى يك جوان نيرومندِ زيباى برخوردار از محسنات طبيعى، با از دست دادن پا، دست، كبد، سلامتى و محروم از بسيارى از خيراتى كه انسان بر اثر سلامت جسمانى از آنها برخوردار مى شود، در ميان ساير مردم راه مى رود، اما شاكر است، اما احساس سرافرازى و سربلندى مى كند كه در راه خدا كارى كرده؛ اين قيمت و ارزشش از شهداى ما كمتر نيست؛ گاهى هم بيشتر است ...

...من به شما عرض كنم، براى يك ملت اگر عزت سياسى و اجتماعى مطرح است، اگر رفاه مادى و رفاه در زندگى مطرح است، اگر رسيدن به آرزوها و آرمانهاى بزرگِ معنوى و دنيايى و آخرتى - هر دو مطرح است، اگر دنبال علم است، اگر دنبال قدرت جهانى و بين المللى است، هرچه كه اين ملت به دنبال آن است، اين در صورتى تأمين مى شود كه اين ملت بتواند يك عناصرى را، يك چيزهايى را در خود به وجود بياورد؛ اول ايمان است، ايمان به همان هدف؛ ايمان به همان راه...

...بى ايمانى و ولنگارى و بارى به هرجهتى و دمدمى مزاج بودن، با آينده ى روشن و افتخارآميز نمى سازد. شما اگر تاريخ را نگاه كنيد، خواهيد ديد هر ملتى هم كه به جايى رسيده است، اولين چيزى كه داشته است، ايمان و اعتقاد بوده است.. اگر سير تاريخ را مطالعه كنيد - نه تاريخ هزار سال و پنج هزار سال قبل؛ نه، همين تاريخ معاصر؛ همين كشورهايى كه امروز در دنيا هستند؛ اگر به تاريخ همين ها مراجعه كنيد - مى بينيد آنچه كه دارند - حالا هر چه هست - امور مثبت و ايجابى كه از آن برخوردار هستند، اين در يك فصلى به آنها داده شده است كه در آن فصل، اين خصوصيات را داشته اند؛ اول ايمان.. آن وقت آن جامعه يى كه با فكر درست خود، با تشخيص درست خود، عزت و افتخار و سعادت زندگى را در راه خدا يافته است و مى داند كه اگر به دين خدا عمل كند، هم دنيا و هم آخرت ، هم ماديت و هم معنويت با هم نصيب او خواهد شد، اولين شرط اين راه اين است كه به اين فكر، به اين مبنا، به اين راه ايمان داشته باشد...

ایام مبارک شعبانیه سالروز میلاد امام حسین امام سجاد و علمدار کربلا حضرت ابوالفضل العباس و روز جانباز بر همه عاشقان ولایت بخصوص جانبازان عزیز مبارک باد

[نهان]

جنگ تمام شد و مرد به شهر بازگشت. با تنی خسته و زخم هایی در آن که آرام آرام خود را نشان می داد. زخم هایی که می خواست سال های سخت ماندن را کوتاه کند، اما زندگی در کار دیگری بود.
لحظه لحظه اش او را به خود پیوند می زد و ماندن بهانه ای شده بود برای این که پیوند ردی از او برای همیشه بر زمین بگذارد. جنگ تمام شد اما حضور پنهانش هنوز در زندگی اش مخفیانه گسترده است
.
در طول جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران ، به دفعات از جنگ افزارهای شیمیایی استفاده کرد.
در ابتدای جنگ، میزان استفاده از سلاح شیمیایی محدود بود اما از اسفند سال ۶۴ رژیم بعث عراق در سطح گسترده ای از این سلاح استفاده کرد و بررسی ها نشان می دهد سلاح شیمیایی مورد استفاده به طور عمده شامل عوامل اعصاب ، گاز خردل و سیانور بودند.
گاز خردل به طور وسیع و با غلظت های زیاد به دفعات در مناطق مختلف جنگی به کار برده شد. این گاز با توجه به اثرات حاد و تاخیری که ایجاد می کند سبب نگرانی و وحشت فراوان در مصدومان و مختل شدن سلامت روانی آنان می شد.

سلامت روانی و جانبازان شیمیایی
تحقیقات نشان داده است که سلامت روانی مصدومان شیمیایی ، توسط خود حادثه و استرس های ناشی از شرایط جسمانی فرد مورد تهدید قرار می گیرد. طی مطالعاتی که در امریکا در زمینه ارتباط عوامل خرد با عوارض روان شناختی جهت افزایش توان مقابله در برابر جنگ شیمیایی صورت گرفته است، شایع ترین اختلالات ایجاد شده در سربازان شامل اختلالات خلقی طولانی مدت، اختلالات اضطرابی و برخی پاسخ های ناشی از استرس بوده است.
همچنین با بررسی سلامت روانی جانبازان شیمیایی سردشت در کشورمان نیز متوجه می شویم که تنها ۱۰ درصد از افراد از سلامت روانی برخوردار بودند و میانگین نمره افراد ۴۸.۹۲ بود که بیانگر وضعیت پاتولوژیک آنهاست.
مطالعه دیگری روی ۷۰ نفر از رزمندگان با عوامل شیمیایی از جمله گاز خردل صورت گرفت، نشان داد آنها دارای اختلالاتی از جمله اختلالات اضطرابی، افسردگی اساسی و اختلال جسمانی بودند. متاسفانه عوارض جسمی و روانی دیررس ناشی از آسیب های شیمیایی به دلیل محدودیت های خاصی که برای افراد ایجاد می کند، سبب کاهش کیفیت زندگی آنها می شود. در بررسی شیوع و شدت افسردگی در جانبازان شیمیایی نیز مطالعات نشان داد شیوع و شدت افسردگی در جانبازان شیمیایی بالاتر از جانبازان دیگر است و در این گروه عوارض شیمیایی همراه با علایم روانی و محدودیت های فیزیکی همراه بود. با وجود گذشت ۱۶ سال از پایان دفاع مقدس، هنوز یکی از مشکلات اساسی جانبازان و بویژه مصدومان شیمیایی ، عوارض روانی بعد از جنگ و آسیب به سلامت روانی و عملکرد اجتماعی آنان است.

جنگ یک پدیده مخرب
جنگ پدیده مخربی است که در طول تاریخ توسط حاکمان مستبد و جاه طلب به ملت ها تحمیل شده و در این راستا از ابزار مختلفی استفاده شده است.
در این میان ناتوان کننده ترین تجهیزات جنگی مورد استفاده شامل گازهای سمی و شیمیایی است که موجب تخریب جسمی و روحی فراوانی در افراد مورد تهاجم می شود و گاز خردل نیز یکی از انواع روش هایی است که بارها در جنگ تحمیلی علیه رزمندگان ایران به کار گرفته شد. متاسفانه در بررسی سلامت روانی جانبازان شیمیایی، وضعیت نامطلوب است به طوری که سهم قابل توجهی از این افراد به افسردگی، اضطراب، اختلالات خلقی، اختلال استرس پس از سانحه و اختلالات جسمی مبتلا هستند.

پس یادمون نره که جنگ هنوز تمام نشده و کسایی هستن که هر روز و هر دقیقه دارن ایام جنگ رو مرور میکن .

هفته دفاع مقدس را به خانوادهای شهدا .جانبازان عزیز. رزمندگان و ملت ایران تبریک
می گویم

[نهان]

راه مي‌رود
سرفه مي‌كند

پلك مي‌زند
سرفه مي‌كند

تكيه مي‌دهد
سرفه مي‌كند

سرفه مي‌كند
سرفه مي‌كند
ايستاده مرده است

لحظه‌اي
هزار بار
تكه‌تكه او
شهيد مي‌شود

[سپیدارسبز]

اي واي بر اسيـــــري كز ياد رفته باشد
در دام مانده باشد صيــــــاد رفته باشد
ديشب صداي تيشه از بيستـــون نيامد
شايد به خواب شيرين فرهادرفته باشد

ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــ
ماشوق وصــــال يار داريم هنـوز
يك سينه پر از بهـــــار داريم هنوز
زين باغ تمـــام بيقـــــــراران رفتند
ما هم دل بيقرار داريم اي دوست

[Moamma]

اجازه بدهید کمی در مورد چرایی جانباز شدن این عزیزان صحبت کنم.

جانباز کسی است: که به خاطر ایمانش به خدا و پیغمبر و با اراده شخصی خودش به میدان کارزار رفته و در صحنه جنگ زخمی شده و جانباز نامیده می شود.

نگاه کنید در طول تاریخ بسیار رزمنده و جانباز و شهید داشته ایم که در راه ایمان و عقاید خود به میدان جنگ می رفتند.
رزمندگان دفاع مقدس از دانشگاه و خانواده و شغلشان گذشتند و به میدان جنگ رفتند زیرا به امام و فرمان او ایمان داشتند.

در دفاع مقدس رزمندگان با یک کشور درگیر نبودند، قریب به 38 کشور جهان به عراق کمک می کردند ضمن اینکه با دشمنان خودی همچون مجاهدین خلقی ها هم درگیر بودند، منافقین در نیروهای خودی نفوذ می کردند و مثلا به یکباره نارنجک در اتاق فرماندهان می انداختند.
شرایط محیطی و آب و هوایی برای همه رزمندگان مناسب نبود، حیوانات عجیبی که در آنجا آزار می دادند. خوب شرایط جنگ هم که شرایط خاصی است.
شما فکر کنید یک رزمنده مدام در کنارش می بیند دوستانش را که به وضع فجیعی کشته می شوند، سختی های مختلف به او فشار می آورد و در آخر هم یک بمب در کنارش منفجر می شود و موج انفجار او را می گیرد و بسیاری از جانبازان اعصاب و روان به این شکل جانباز می شدند.

حالا همه این جانبازان با درصدهای مختلف جانبازی شرایط مشکلی را در زندگی دارند. این جانبازان خانواده دارند، باید دنبال دوا و درمان خودشان باشند، دختر و پسری دارند که باید عروس و داماد کنند و حداقل می توان ادعا کرد هرگونه مشکلی که در زندگی امروز ما وجود دارد مثل مسکن و گرانی گریبانگیر ایشان هم هست.

***اینها کسانی اند که بخاطر حفاظت از ناموس ما و بخاطر امنیت و پیشرفت این سرزمین الان دوران سخت جانبازی را تحمل می کنند.***
بنده با جانبازان اعصاب و روان کار می کنم با جانبازان شیمیایی و قطع نخاعی هم کار می کنم، باور کنید زندگی سخت و مشقت باری دارند که هیچ عقل سلیمی و هیچ کشوری چنین کسانی را که بخاطر دفاع از مملکتشان به این وضعیت دچار شدند در مشکلات مادی زندگی شان رها نمی کند ضمن اینکه مردم کشور از ایشان تجلیل می کنند.

از میان جانبازان مختلفی که وجود دارد بگذارید از جانبازان مظلوم اعصاب و روان بگویم.

کسی که دندان درد دارد، می فهمد و به دندان پزشک مراجعه می کند اما جانباز اعصاب و روان چه می کند! دندان ایشان درد می کند، دهانش باد می کند اما متوجه نمی شود، اعصاب دردی ایشان کار نمی کند چون درد زیادی کشیدند. پزشک ها و روانشناسان کار می کنند تا بفهمند چه مشکلی برای این جانباز اتفاق افتاده تا هم داروهایش را مشخص کنند و هم درمانش جهت دار شود.

این جانبازان اصلا متوجه درد در بدنشان نمی شوند، به یکباره می بینیم صورتشان زخم برداشته، در آسایشگاه همدیگر را می زنند و متوجه نمی شوند حالا چگونه می توان از این عزیزان قدردانی کرد؟ من فکر می کنم ایشان از دین ما دفاع کردند و الان هر گونه دین و جایگاهی که در زندگی داریم مدیون ایشانیم.:Geryan::Geryan:
---------------
منبع سایت شهید آوینی

[Moamma]

جانباز نشان داده است که به جامعه خود وفادار است
جانبازی در تهران داریم به نام هاسوس کشیش دانیالیان که یک جانباز مسیحی و قهرمان پینگ پنگ است. از خانواده های یهودی و مسیحی دعوت می شود که در کشور های اروپایی زندگی کنند از این خانواده هم بارها و بارها دعوت شده اما ایشان می گوید اینجا وطن من است و نمی توانم اینجا را ترک کنم و او می گوید من از شرف و خانه ام دفاع کردم. یک مسیحی با این اعتقاد حاضر به قبول جانبازی شده و به جانبازی خودش افتخار می کند.

اما باید سوال پرسید جامعه هم به ایشان وفادار بوده است؟!

یک روز دیدم یکی از جانبازان زیر چشمانش باد کرده و سیاه شده. از او پرسیدم چی شده؟ گفت هیچی متوجه شدم که چقدر متمدنم! دیروز در میدان ونک دیدم پاچه های یک خانم بالاست و به او گفتم که خانم لطفا پاهای خود را بپوشانید. برگشت به من گفت: آدم ریشو! از انقلاب گذشته، اینها هم نشانه های تمدن است. این جانباز هم رفت وسط حوض های میدان و پایین تنه خودش را برهنه کرد و فریاد می کشید مردم ببینید که من چقدر متمدنم!

در همین خاطره ببینید چه کسی مریض است؟ چه کسی جانباز است و مشکل دارد؟ چه کسی از دنیا عقب است؟ پیغمبر ما مردم را آزار می داد یا همین قدرت های جهانی؟

من نمی دانم اینجور آدم ها چگونه در این مملکت امام زمانی شکل گرفته اند! در مدارس و آموزشگاه های ما چه چیزی آموزش داده می شود! این دخترهای خود ما هستند که حجاب و عفتشان را از دست می دهند و مردهای ما که غیرت و حمیت خود را فراموش کرده اند.

کدام مملکت از جانبازهایش اینگونه تجلیل می کند. در اتوبوس ها و متروها صندلی مخصوص جانباز وجود دارد اما چه کسانی از این صندلی ها استفاده می کنند. متاسفانه هم مسئولین و هم مردم توأمان در مورد جانبازان و خانواده هایشان غفلت دارند. باور کنید که اینها قهرمانهای جنگ اند.

وقتی به تاریخ نگاه می کنیم، می بینیم که تا قبل از انقلاب اسلامی اراضی این کشور را از سر سادگی و ترسویی به بیگانگان بخشیدند اما شما می بینید که جنگ تمام عیاری بعد از انقلاب با ما شروع شد و همین جوانان این ملت نگذاشتند یک وجب از خاک به دست بیگانگان بیافتد. این خانواده ها و همسران جانبازان بیشترین فداکاری ها را برای این مملکت کردند که متاسفانه مغفول واقع شدند.

فکر می کنم باید رجوع دوباره ای به آموزه های دینی خودمان داشته باشیم. به جوانمردی، غیرت، حیا، وفاداری برای کسانی که جانشان را برای ما به خطر انداخته اند. توجه به این جانبازان توجه به خداست. پس باید یک توجه جدی به خود خدا داشته باشیم. سعی کنیم در روز چند حسنه داشته باشیم.

در بسیاری از مراکز درمانی، جانبازانی را می بینم که واقعا با گمنامی زندگی می کنند. از فرماندهان و قهرمانان جنگ بودند و الان با بی توجهی و حتی سوء برخوردها مواجه اند و ایشان به واسطه نیتهای خالصشان تحقیرها را تحمل می کنند.

باید مراکزی درست شود و از کسانی که تخصص و علاقه به کار برای جانبازان دارند استخدام شود.

کدام مسئول شهرداری به تفقد از خانواده های جانباز در محدوده خودش پرداخته، نفس فقط دیدار یک خانواده جانباز و خانواده شهید و گوش کردن به درد ایشان کافی است، هیچ چیز دیگر هم نمی خواهد. باید توجه جدی از سوی مسئولان و مردم جامعه به قشر ایثارگر شود. باید احترام گذاردن و به چه کسی احترام گذاشتن را یاد بگیریم به کسی که صاحب مکنت و مال دنیا ست یا کسی که برای ما شرف و عزت به ارمغان آورد. باور کنید که اینها دین ما را به ما هدیه دادند.

متاسفانه دوستانی هستند که حاضرند از تمام پیکرهای مطهر این شهدا بگذرند و به بسیاری از مطامع دنیوی برسند. آخر این جانبازان تا کی زنده اند که این سوء استفاده ها از ایشان می شود. مشکلات عجیبی گریبانگیر ایشان است.

[Moamma]

هر انسانی وقتی مریض می شود و به گوشه بیمارستان یا درمانگاه یا حتی خانه اش قرار می گیرد بعد از مدتی حوصله اش سر می رود، احساس بی اهمیتی و بی هدفی می کند، غذا نمی خورد، اندامش تغییر می کند، اصلا جوهره انسان در تحرک است و وقتی این جانباز به حرکت می افتد از درصد جانبازیش کاسته می شود، بارها مشاهده شده است که جانبازان با همین ورزش کردن توانسته اند هم شادابی بدنشان را تامین کنند و هم به معنویت بیشتری پرداخته اند.

در ورزش وسایل، محیط پیرامونی، وزن شخص و بهداشت ایشان بسیار رعایت می شود. در آسایشگاه ها به بهداشت عمومی جسمی جانباز بسیار توجه می شوداما بارها گزارش هایی را برای روسا داده ایم که بهداشت روحی جانباز بسیار مهم تر است و باید توجه جدی به آن شود.

البته پرسنل درمانگر بعضی وقتها دو شیفته کار می کنند چون کمبود نیرو وجود دارد، درآمدهای پایینی دارند برای همین در رسیدن به جانباز هم کم حوصلگی و سستی بخرج می دهند، یا مثلا ناملایماتی در زندگی اجتماعی داشته اند در این وسط جانباز متضرر می شود.

ضمن اینکه نیرویی که به خدمت جانبازان مشغول است مورد تشویق نه تنها جامعه بلکه حتی روسای مجموعه هم قرار نمی گیرد، نیرویی که به نظافت جانبازان می پردازد کار سختی دارد که باید مورد تشویق و تقدیر قرار گیرد. البته این پرسنل با تمام نیات خالصی که به عشق خدا و پیغمبر دارند کار می کنند اما همه اینطور نیست و بلکه «من لم یشکر المخلوق، لم یشکر الخالق»

بنده در گذشته مسئولیت ورزش جانبازان استان تهران داشتم که بایکی از دوستان می رفتم به جنوب شهر و به این جانبازان سرکشی می کردیم.
یک جانبازی بود که زخم عجیبی داشت و نزدیک 220 کیلوهم وزنش بود. از دوتا پا جانباز بود و نمی توانست تحرک داشته باشد و اتفاقا میهمان از شهرستان هم برایشان می آمد و تمام مشکلات این جانباز بر گردن همسرش بود که ما دیدم بنده خدا دیسک کمر گرفته بود.

خوب ما ایشان را می بردیم باشگاه ورزشی جانبازان بهمن و با او بدنسازی کار می کردیم. بعد از یکسال و نیم که مربی ها بسیار با این جانباز کار کردند الان می تواند وزنه های 200 کیلویی را پرس کند و در حال حاضر هم مربی ورزشی استان تهران در سپاه پاسداران است.
خوب این یک قضیه اتفاقی بود که در روز جانباز رفتیم دیدن او و بعد از کنج خانه به باشگاه آوردیم و الان یک نیروی کارا در جامعه شده است.

مورد دیگر خانم حبیب وطن یک مربی تکواندو در تهران است. ما از ایشان خواستیم که برای خانواده های جانبازان مربی گری ورزشی کنند. ایشان کاری کرد که من همیشه از این خاطره به خوبی یاد می کنم.
خانم حبیب وطن از خانواده های جانبازی که بعلت وجود جانباز در خانواده یشان دچار اضطراب و استرس و یاس ناگهانی شدند تفقد می کرد و به ایشان امید می بخشید که این خانواده ها در مسابقات استانی مقام آوردند. پس هستند کسانی که واقعا دوست دارند به جانبازان کمک کنند و باید ایشان را گرد هم آورد.

غصه من اینست که این اتفاقات بطور مقطعی صورت می گیرد و اصلا جریانی برای پروراندن جانبازان در کشور وجود ندارد و اینگونه حرکت ها هم تداومی ندارد.
جامعه هم بصورت مقطعی به جانبازان توجه می کند مثلا یک روز جانبازی باشد یا همین مصاحبه شما را بخوانند و کمی به فکر این گروه ایثارگر بیافتند. البته باید مسئولین این امر بفکر باشند که جریانی در جامعه برای توجه به جانبازان و خانواده های مظلوم ایشان بوجود آید.