نقش رهبري در ايجاد وحدت

[مسافر]

قرآن مجيد! انبياء الهى(ع) را به عنوان رهبران مردم معرفى كرده و در تمامى زمينه هاى اعتقادى، نظامى و سياسى، اطاعت از آنان را بر تمامى مردم واجب کرده است. و مى فرمايد: «ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم، مگر براى اين که به فرمان خدا، از وى اطاعت شود.» (نساء، 64) از طرفى ديگر جوامع بشرى در آتش اختلاف سوخته و مى سوزند و ملتهانيز از اختلاف وتفرقه رنج مى برند و از سوى ديگر، خود آنان قادر به رفع اختلاف، از ميان خودشان نيستند; چرا که علم آن ها به حقايق عالم از هر جهت محدود بوده و خودخواهى ها، ظلم و فساد و... کمتر اجازه وحدت آنان را مى دهد; ولى انبياء الهى که علمشان، از درياى بى پايان علم الهى سرچشمه مى گيرد و هرگز به «خود» دعوت نمى کنند، بلکه مردم را فقط به «خدا» دعوت مى کنند،مى توانند نقش بسيار مهمّى، به عنوان رهبران الهى، در بر طرف ساختن اختلاف هاى مردم داشته و آنان را در مقابل دشمنان دين و خدا، متحد سازند.

[مسافر]

نعمت الهي از نگاه قرآن:


«َاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُوا ...; (آل عمران، 103) و همگى به ريسمان خدا {قرآن و اسلام و هرگونه وسيله ارتباط ديگر} چنگ زنيد و پراکنده نشويد.»


از منظر قرآن کريم، «ولايت» و «رهبرى» الهى بر جامعه اسلامى، بزرگترين نعمت الهى محسوب مى شود،بر طبق احاديث ائمه(ع) يکى از مصاديق «حبل اللّه» همان ولايت و «رهبرى» اهل بيت(ع) مى باشد که علاوه بر راهنمايى و هدايت جامعه اسلامى، رهبرى آن را نيز بعهده دارند. پس از مجموع اين آيه و آموزه هاى روايى ائمه(ع) اتّحاد بايد حول محور «ايمان و اسلام» و «قرآن» و از همه مهمتر «رهبرىواحد» باشد. و همين امر دليلي است برنقش محورى «رهبرى» در اتحاد مسلمانان. يعنى اگر اتّحاد و وحدتى باشد بايد حول محور قرآن و رهبرى الهى باشد و در غير اين صورت اتحادى نيست، بلکه يک تجمع صورى است همان طور که قرآن مى فرمايد: «تَحْسَبُهُمْ جَمِيعًا وَ قُلُوبُهُمْ شَتَّى ; (حشر، 14) آنها را متحد مى پندارى، در حالى که دل هايشان پراکنده است.»

[مسافر]

قرآن کريم تأکيد فراوانى در مورد اطاعت و فرمانبردارى از انبياء الهى دارد و حتى اطاعت از آنان را به عنوان رهبران جامعه، در کنار اطاعت و عبوديّت خود قرار داده است• و چه زيبا مى فرمايد: «وَأَطِيعُواْ اللَّهَ وَرَسُولَهُو وَلاَ تَنَـزَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِيحُکُم; (انفال، 46) وخدا و پيامبرش را اطاعت نماييد و از (پراکندگى و) نزاع بپرهيزيد، تا سست نشويد، و قدرت (و شوکت) شما از ميان نرود» تمام اينها، نشانگر اهميت و توجّه به پيروى از دستورات پيشوا و رهبرى جامعه اسلامى از طرفى و نقش رهبرى و اطاعت از او در اتحاد و عدم پراکندگى جامعه است.