طبق آيه قرآن كه فرمود «وَ نُريدُ اَن نَمُنَّ عَلَي الَّذينَ استُضعِفوا فِي الارضِ وَ نَجعَلَهُم اَئِمَةً وَ نَجعَلَهُمُ الوارِثينَ (قصص: 5)» انسان مي‌فهمد كه جهت حركت كلي اديان الهي، به سمت رفع استضعاف و محروميت است. اين است كه اسلام و پرچم دين را، از پرچم‌هاي فرهنگ‌ها و تمدن‌ها و ايديولوژي‌ها و مكاتب گوناگون، به كلي متمايز مي‌كند: سعي براي طبقه محروم، امروز در دنياي سرمايه‌داري و كشورهايي كه زير سلطه استكبار جهاني است، حركت به سمت رشد پولدارها و سرمايه‌دارهاست، و آنچه به فكر آن نيستند، طبقات محروم است. اگر يك وقت كمكي هم به محرومين بشود، براي اين است كه بتوانند از آنها به نفع پولدارها و سرمايه‌دارها استفاده كنند. مبناي اقتصاد امروز دنياي سرمايه‌داري و استكبار، بر اين است. در طول زمان هم، هميشه سلاطين و قدرتمندان و مستكبران، بر همين روال حركت كرده‌اند. اما اسلام اين را نمي‌گويد. اسلام مي‌خواهد محروميت از روي زمين، و به خصوص در جوامع اسلاجهت حرکت کلی ادیان الهیمي، برداشته شود. آنجا كه دين خدا حاكم است، بايد محروميت نباشد. انسان‌ها بايد از مواهب الهي برخوردار شوند، تا بتوانند در يك محيط مناسب و مساعد، خود را به كمال برسانند. عدل در جامعه بايد مستقر شود. اين، شعار اسلام است، و شعاري است كه دنبال آن، عمل است، و شعاري است كه براي توده‌هاي مظلوم و محروم عالم، داراي جاذبه است. نه مثل آن سوسياليست‌ها و كساني كه دم از طرفداري از محرومين مي‌زدند، اما هفتاد سال كشورها و ملت‌ها و جوامع را معطل كردند و روزبه‌روز آنها را عقب‌تر راندند. نه مثل آنهايي كه خواستند ايمان ديني را از مردم بگيرند. انساني كه ايمان ديني ندارد، اميد روشن ندارد. انساني كه ايمان ديني ندارد قدرت برخورد با مشكلات را، به صورت اساسي، ندارد. در نيمه راه مي‌ماند، و از نيمه راه برمي گردد. لذا شما ديديد آن كشورهايي كه هييت‌هاي حاكمه آنها، بي‌ديني و الحاد و بي‌خدايي و تفكرات ماركسيستي را بر مردم خودشان تحميل كردند، در نيمه راه ماندند و از پا درآمدند، و غرب غارتگر و استعمارگر بر آنها فايق و پيروز شد. اما اسلام اين گونه نيست. حركت اسلامي يك حركت دايمي ست. مبارزه اسلام براي زندگي نيكو و زيبا و عادلانه انسان، يك حركت هميشگي است.