نظام ما، نظام سرمايه‏داري نيست. نظام سرمايه‏داري، به جمعِ ثروت، به رونق اقتصادي و به مجموع در آمد ملي نگاه مي‏کند و برايش مهم نيست که اين ثروتْ چگونه به دست مي‏آيد، به دست کي مي‏آيد و چند درصد از مردم، چگونه از آن استفاده مي‏کنند! بايد در آمد ملي بالا برود، ثروت زياد شود، تلاش اقتصادي مورد حمايت قرار گيرد؛ که مورد حمايت هم قرار مي‏دهند. قوانين هم در اين جهت است. قدرت اجرايي هم در اين جهت است. کشورهاي سرمايه‏داري ـ آن هم نه همه بلکه بعضي ـ حداکثر کاري که مي‏کنند اين است که بيمه‏ها و تضمين‌هايي را براي قشرهاي مظلوم و محروم مي‏گذارند، تا حداقلي هم به آنها برسد. اين، نظام سرمايه‏داري است.
نظام اسلامي، اين‏گونه نيست. نظام اسلامي مي‏فرمايد: «بالعدل قامت السماوات و الارض». اصل، عدالت است. البته، توليد ثروت هست. نظام اسلامي، يک جامعه فقير نمي‏خواهد. يک ملت فقير و يک درآمد عمومي ناچيز نمي‏خواهد. از ثروت‌ها استفاده مي‏کند؛ علم را پيشرفت مي‏دهد، منابع زيرزميني را استخراج مي‏کند، انسان‌ها را به رشد عقلاني مي‏رساند، تجارت مي‏کند و صنعت راه مي‏اندازد. تاريخ اسلام نشان داد که اسلام به برکت همين احکام نوراني، در يک دوره طولاني، صاحب علم و صنعت در کلّ جهان بوده است. اما جهت همه اينها، عدالت است. ثروت هست؛ اما بايد عدالت در جامعه تضمين شود. براي عدالت، منتظر امام زمانيم. پيغمبران آمدند؛ همه هم براي اقامه قسط آمدند؛ «لِيَقومَ النّاسُ بِالقِسطِ (حديد: 25)» اينها حرف‌هاي خيلي پرمعنايي است که قرآن به ما گفته است؛ نهج‌البلاغه به ما گفته است و در روايات ائمّه هم هست.
اين، جهت را مشخّص مي‏کند. قسط يعني همين: اگر جامعه برخوردار است، همه باشند. نمي‏گوييم همه يکسان؛ چون يکساني امکان ندارد. بالاخره تلاش‌ها، همّت‌ها و قوّت‌ها مختلف است. بعضي بيشتر تلاش مي‏کنند؛ بعضي کمتر مي‏کنند. بعضي ابتکار بيشتري دارند. استعدادها يکسان نيست. «وَ لايَزالونَ مُختَلِفينَ * اِلا مَن رَحِمَ رَبُّکَ وَ لِذلِکَ خَلَقَهُم (هود: 118 و 119)» مردم، داراي اختلاف در استعدادند. بحث در اين نيست که يکسان باشند. بحث در اين است که به قدر استعدادشان کار کنند و به قدر همّتشان تلاش کنند و همه بتوانند به قدر قدرتشان به دست بياورند. کسي محروم نماند؛ کسي مظلوم نماند؛ کسي سرکوب شده نماند. اين، آن هدف اصلي است