سرکوب طاغوت: هدف امام حسین (ع)

[اخلاقي]

بشر در طول تاريخ، بيشترين خطا و گنهكاري و بي‌تقوايي خود را در عرصه حكومتداري نشان داده است. گناهاني كه از سوي حاكمان و زمامداران و مسلطان بر سرنوشت مردم سرزده است، با گناهان بسيار بزرگ افراد معمولي و عادي قابل مقايسه نيست. در اين عرصه، بشر كمتر از خرد و اخلاق و حكمت بهره برده است، در اين عرصه، منطق خيلي كمتر از عرصه‌هاي ديگر زندگي بشري حاكم بوده است. آن كساني كه خسارت اين بي‌خردي و بي‌منطقي و فساد و گناه آلودگي را پرداخته‌اند، آحاد افراد بشر، گاهي مردم يك جامعه، گاهي مردم جوامع متعدد بودند. اين حكومت‌ها در آغاز به شكل استبداد فردي بودند، بعد با تحول جوامع بشري، به صورت استبداد جمعي و سازمان‌يافته درآمدند. لذا مهم‌ترين كار انبياي عظام الهي مقابله با طواغيت و كساني است كه نعمت‌هاي خدا را ضايع كردند «وَ اِذا تَوَلّي سَعي فيِ الارضِ لِيُفسِدَ فيها وَ يُهلِکَ الحَرثَ وَ النَّسلَ (بقره: 205)».
آيه قرآن، از اين حكومت‌هاي فاسد، با اين تعبيرات تكان‌دهنده ياد مي‌كند، سعي كردند تا فساد را جهانگير كنند. «اَلَم تَرَ اِلَي الَّذينَ بَدَّلوا نِعمَتَ اللهِ کُفرًا وَ اَحَلّوا قَومَهُم دارَ البَوارِ * جَهَنَّمَ يَصلَونَها وَ بِئسَ القَرارُ (ابراهيم: 28 و 29)» نعمت‌هاي الهي و انساني و طبيعي را به كفران تبديل كردند و انسان‌ها را كه بايد از اين نعم برخوردار مي‌شدند، در جهنم سوزاني كه از كفران خود به وجود آوردند، سوزاندند و كباب كردند. انبيا در مقابل اينها صف‌آرايي كردند. اگر انبيا با طواغيت عالم و طغيانگران تاريخ برخورد نداشتند، احتياج به جنگ و جدل نبود. اين كه قرآن مي‌گويد «وَ کَاَيِّن مِن نَبِيٍّ قا‍تَلَ مَعَه رِبِّيّونَ کَثيرٌ (آل عمران: 146)» چه بسيار پيامبراني كه همراه با مؤمنان خداپرست، به قتال و جنگ دست زدند، اين جنگ با چه كساني بود؟ طرف جنگ انبيا، همين حكومت‌هاي فاسد، قدرت‌هاي ويرانگر و طغيانگر تاريخ بودند كه بشريت را بدبخت و نابود كردند.
انبيا، نجات‌دهندگان انسانند. لذا در قرآن، يك هدف بزرگ نبوت‌ها و رسالت‌ها، اقامه عدل معرفي شده است «لَقَد اَرسَلنا رُسُلَنا بِالبَيِّناتِ وَ اَنزَلنا مَعَهُمُ الکِتابَ وَ الميزانَ لِيَقومَ النّاسُ بِالقِسطِ (حديد: 25)» اصلاً انزال كتاب‌هاي الهي و ارسال رسل براي اين بوده است كه قسط و عدل در ميان جوامع حاكم شود، يعني نمادهاي ظلم و زورگويي و فساد از ميان برخيزد. حركت امام حسين، چنين حركتي بود. فرمود: «انما خرجت لطلب الاصلاح في امة جدي». همچنين فرمود: «من رأي سلطاناً جائراً مستحلاً لحرام او تاركاً لعهدالله مخالفاً لسنة رسول الله فعمل في عباد الله بالاثم و العدوان ثم لم يغير عليه بقول و لا فعل كان حقاً علي الله ان يدخله مدخله»، يعني اگر كسي كانون فساد و ظلم را ببيند و بي‌تفاوت بنشيند، در نزد خداي متعال با او هم سرنوشت است. فرمود: من براي گردنكشي و تفرعن حركت نكردم. دعوت مردم عراق از امام حسين براي اين بود كه برود و حكومت كند، امام هم به همين دعوت پاسخ دادند. يعني اين چنين نيست كه امام حسين به فكر حكومت نبود، امام حسين به فكر سركوب كردن قدرت‌هاي طاغوتي بود، چه با گرفتن حكومت و چه با شهادت و دادن خون