وحدتي كه ما اعلام مي‌كنيم و شعار مي‌دهيم و به آن دلبسته هستيم و دنبال آن، حركت و كار مي‌كنيم، اولين نقطه‌اش بايد ناظر به رفع اين تعارض‌ها و تناقض‌ها و اختلاف‌ها و درگيري‌ها باشد، كه خداي متعال به اين راضي است و مؤمنان و مخلصان و اوليا و عقلا، از آن خشنودند. بايد مقدمات و زمينه‌هاي اين كار فراهم بشود. اختلاف عقيدتي دارند، داشته باشند، اختلاف قومي دارند، داشته باشند، تغاير نژادي دارند، داشته باشند. اينها، مستلزم و مستوجب تنافس و تعارض و درگيري و جدال بين مسلمين نشود. بايد همه مخلصانه كار كنند. علماي بزرگ، متفكران، روشنفكران، نويسندگان، شعرا، هنرمندان، واقعاً اين را واجب الهي بدانند. اين آيه شريفه قرآن: «وَ اعتَصِموا بِحَبلِ اللهِ جَميعًا (آل عمران: 103)» و آيات ديگر، خطاب به ما و همه مسلمين در مقابل دشمنان اسلام است. به اين آيات عمل كنيم.

از وحدت، زياد سخن گفته‏ايم. اگر به برخي از آنچه گفته‏ايم، عمل مي‏کرديم، امروز سرنوشت مسلمانان از آنچه هست، بهتر بود. به‏طور طبيعي برخي عوامل ضدوحدت وجود دارد ـ اختلافات قومي، اختلافات مذهبي و طايفه‏اي، اختلافات سياسي ـ که بايد با آنها مقابله کرد. با تکيه به نام مقدس پيغمبر و ياد آن بزرگوار ـ که محور وحدت امت اسلامي است ـ بايد بر اين اختلافات غلبه کرد؛ ليکن از اين دشوارتر، موجبات تفرقه‏اي است که به امت اسلامي تزريق مي‏شود. در بستر همين اختلافات قومي و طايفه‏اي و مذهبي، دشمنان اسلام طبق سياست هميشگي خودشان، بين مسلمانان اختلاف ايجاد مي‏کنند. دست دشمن، توطئه دشمن و تدبير دشمن را در وراي اين اختلافات مي‏شود به وضوح ديد؛ اين را بايد علاج کرد. عقلاي امت از همه فرقه‏ها بايد نگذارند امواج فتنه در ميان مسلمان‌ها ـ که به وسيله دشمنان اسلام تحريک مي‏شود ـ به‏طور روزافزون آرامش و الفت و محبت را به خطر بيندازد. قرآن ما را به وحدت توصيه کرده است. قرآن ما را تهديد کرده است که اگر اتحاد و همبستگي خودتان را از دست بدهيد، آبرو و هويت و قدرت شما نابود خواهد شد. (اشاره به آیه 46 سوره انفال)