اولين اثر اتحاد اين است كه انسان احساس قدرت مي‌كند. اولين اثر تفرق اين است كه باطن انسان را تهي مي‌كند، «وَ تَذهَبَ ريحُکُم (انفال: 46)» طراوت و نشاط يك انسان و يك ملت را از آنها مي‌گيرد. ما بايد اين درس را در درون كشور خود رعايت كنيم. همه آحاد ملت و به خصوص مسئولين كشور بايد نعمت وحدت و اتفاق و همدلي را كه خداي متعال آن را به ما ارزاني داشت، براي خود حفظ كنند و آن را به خطر نيندازند، «وَ اذکُروا نِعمَتَ اللهِ عَلَيکُم اِذ کُنتُم اَعداءً فَاَلَّفَ بَينَ قُلوبِکُم فَاَصبَحتُم بِنِعمَتِه اِخوانًا (آل عمران: 103)» برادري، احساس همگامي و همدلي، نعمت بزرگ خداست. در داخل كشور، در صفوف مختلف مردم، در صفوف مسئولان، در جمع سياستمداران، در ميان كساني كه حرف و جايگاه آنها در نظر مردم وقعي دارد، اين احساس بايد احساس مسلط باشد، بر تفرق‌ها و مايه‌هاي تفرق غلبه كنند، به يكديگر نزديك‌تر بشوند، موارد جزيي اختلاف را در موارد كلي وحدت و اشتراك حل و هضم كنند، نه اين كه آن جزيي‌ها را عمده كنند و مشتركات بزرگ را نديده بگيرند