ویژه نامه شهادت مولای متقیان امام علی (ع)

[سفیر]

عزاى على(عليه السلام)

ناله كن اى دل به عزاى على
گريه كن اى ديده براى على
كعبه ز كف داده چو مولود خويش
گشته سيه پوش عزاى على
عمر على عمره مقبوله بود
هر قدمش سعى و صفاى على
ديده زمزم كه پر از اشگ شد
ياد كند، زمزمه‏هاى على
تيغ شهادت سر او را شكافت
كوفه بود، كوه مناى على
عالم امكان شده پر غلغله
چون شده خاموش صداى على
نيست هم آغوش صبا بعد از اين
پيك ظفربخش لواى على
منبر و محراب كشد انتظار
تا كه زند بوسه به پاى على
ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعاى على
آه كه محروم شد امشب دگر
چشم يتميان ز لقاى على
مانده تهى سفره بيچارگان
منتظر نان و غذاى على
واى امير دو سرا كشته شد
خانه غم گشته،سراى على
پيش حسين و حسن و زينبين
خون چكد از فرق هماى على
خواهم اگر ملك دو عالم حسان
از دل و جان باش گداى على

حسان

[سفیر]

شهادت و وصيت امام على عليه السلام

علامه طبرسى گويد: على عليه‏السلام شصت و سه سال زندگانى كرد، ده سال پيش از بعثت، و در سن ده سالگى اسلام آورد. و پس از بعثت‏بيست و سه سال با رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم زندگانى كرد، سيزده سال در مكه پيش از هجرت در امتحان و گرفتارى به سر برد و سنگين‏ترين بارهاى رسالت آن حضرت را به دوش كشيد، و ده سال پس از هجرت در مدينه در دفاع از حضرتش با مشركان جنگيد و با جان خود او را از شر دشمنان دين نگاه داشت، تا آنكه خداى متعال پيامبر خود را به سوى بهشت انتقال داد و او را به بهشت آسمانى بالا برد و على عليه‏السلام در آن روز سى و سه ساله بود، و بيست و چهار سال و چند ماه حق او را از ولايت غصب كردند و او را از تصرف در امور بازداشتند، و آن حضرت در اين دوران با تقيه و مدارا مى‏زيست، و پنج‏سال و چند ماه خلافت را به دست گرفت و در اين سالها گرفتار جهاد با منافقان از ناكثين و قاسطين و مارقين (اصحاب جمل و صفين و نهروان) بود چنانكه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم سيزده سال از روزگار نبوت خود را ممنوع از پياده كردن احكام آن و ترسان و محبوس و فرارى و مطرود بود و نمى‏توانست‏با كافران به جهاد پردازد و از مؤمنان دفاع كند، سپس هجرت كرد و ده سال پس از هجرت با مشركان به جهاد پرداخت و گرفتار منافقان بود تا خداوند او را به سوى خود برد...

آن حضرت در شب بيست‏يكم ماه مبارك رمضان سال چهل هجرى با شمشير به شهادت رسيد. عبدالرحمن بن ملجم مرادى شقى‏ترين امت آخر زمان - لعنة الله عليه - در مسجد كوفه او را ضربت زد; بدين قرار كه آن حضرت در شب نوزدهم به مسجد رفت و مردم را براى نماز صبح بيدار مى‏كرد و ابن ملجم ملعون از آغاز شب در كمين حضرتش بود، چون حضرت در مسجد عبورش به او افتاد او كه مطلب خود را پنهان مى‏داشت و از روى نيرنگ خود را به خواب زده بود ناگهان از جاى جست و ضربتى با شمشير زهر آلود بر فرق مباركش زد. آن حضرت روز نوزدهم و شب و روز بيست و يكم را تا نزديك ثلث اول شب زنده بود آن گاه به شهادت رسيد و در حالى كه محاسن شريفش به خون سرش رنگين بود مظلومانه به ديدار خداى خود شتافت.
سبب كشتن آن حضرت را داستانى دراز است كه اينجا گنجايش ذكر آن را ندارد. حسن و حسين عليهم السلام به امر آن حضرت مراسم غسل و تكفين او را عهده‏دار شدند و بدن شريفش را به سرزمين غرى در نجف انتقال دادند و شبانه پيش از سپيده صبح در همان جا به خاك سپرده شد. حسن و حسين و محمد پسران آن حضرت عليه‏السلام و عبدالله بن جعفر رضى الله عنه وارد قبر شدند و بنا به وصيت‏حضرتش اثر قبر پنهان گرديد. اين قبر پيوسته در دولت‏بنى‏اميه پنهان بود و كسى بدان راه نمى‏برد تا آنكه امام صادق عليه‏السلام در ولت‏بنى‏عباس آن را نشان داد

[سفیر]

وصيت امام على عليه‏السلام در بستر شهادت

هنگامى كه ابن ملجم - كه خدا لعنتش كند - او را ضربت زد حضرتش به حسن و حسين عليهم‏السلام چنين فرمود: «شما را به تقواى الهى سفارش مى‏كنم و اينكه در طلب دنيا بر نياييد گرچه دنيا در طلب شما برآيد، و بر آنچه از دنيا محروم مانديد اندوه و حسرت مبريد و حق بگوييد و براى پاداش (اخروى) كار كنيد و دشمن ظالم و ياور مظلوم باشيد.

شما دو نفر و همه فرزندان و خانواده‏ام و هر كس را كه اين نامه‏ام به او مى‏رسد سفارش مى‏كنم به تقواى الهى و نظم كارتان و اصلاح ميان خودتان، چرا كه از جدتان صلى الله عليه و آله و سلم شنيدم كه فرمود: «اصلاح ميان دو كس از انواع نماز و روزه برتر است.»

خدا را خدا را درباه يتيمان در نظر آريد، هر روز به آنان رسيدگى كنيد و حتى يك روز دهان آنان را خالى نگذاريد و مبادا در حضور شما تباه شوند.

خدا را خدا را درباه همسايگان در نظر داريد، كه آنان سخت مورد سفارش پيامبرتان هستند، پيوسته به همسايگان سفارش مى‏كرد تا آنجا كه پنداشتم آنان ارث بر خواهد نمود.

خدا را خدا را درباره قرآن ياد كنيد، مبادا ديگران به عمل به آن بر شما پيشى گيرند.

خدا را خدا را درباره نماز ياد كنيد كه آن ستون دين شماست.

خدا را خدا را درباره خانه پروردگارتان ياد كنيد، تا زنده هستيد آن را خالى و (خلوت) نگذاريد; كه اگر اين خانه متروك بماند ديگر مهلت نخواهيد يافت.

خدا را خدا را درباره جهاد در راه خدا به مال و جان و زبانتان ياد آريد، و بر شما باد به همبستگى و رسيدگى به يكديگر، و بپرهيزيد از قهر و دشمنى و بريدن از هم. امر به معروف و نهى از منكر را رها نكنيد كه بدانتان بر شما چيره مى‏شوند آن گاه دعا مى‏كنيد ولى مستجاب نمى‏گردد.

اى فرزندان عبدالمطلب! مبادا شما را چنان بينم كه به بهانه اينكه اميرالمؤمنين كشته شد دست‏به خون مسلمانان بيالاييد; هش داريد كه به قصاص خون من جز قاتلم را نبايد بكشيد; بنگريد هر گاه كه من از اين ضربت او جان سپردم تنها به كيفر اين ضربت‏يك ضربت‏بر او بزنيد و اين مرد را مثله نكنيد. (2) چرا كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم شنيدم كه مى‏فرمود: «از مثله كردن بپرهيزيد گرچه با سگ هار باشد.» (3)

از وصيت ديگر آن حضرت پيش از شهادت و پس از ضربت زدن ابن ملجم ملعون: «وصيت من به شما آن است كه چيزى را با خدا شريك مسازيد، و به محمد صلى الله عليه و آله و سلم سفارش مى‏كنم كه سنت او را ضايع مگذاريد. اين دو ستون را به پاداريد و اين دو چراغ را افروخته بداريد، و تا از جاده حق منحرف نشده‏ايد هيچ نكوهشى متوجه شما نيست. من ديشب يار و همدم شما بودم و امروز مايه عبرت شما گشته‏ام و فردا از شما جدا خواهم شد. خداوند من و شما را بيامرزد. اگرزنده ماندم خودم صاحب اختيار خون خود هستم و اگر فانى شدم فنا ميعادگاه من است، و اگر بخشيدم بخشش مايه تقرب من به خدا و نيكويى براى شماست; پس شما هم ببخشيد «آيا نمى‏خواهيد كه خدا هم شما را ببخشايد؟» (4) به خدا سوگند هيچ حادثه‏اى ناگهانى از مرگ به من نرسيد كه آن را ناخوش دارم، و نه هيچ وارد شونده‏اى كه ناپسندش دانم; و من تنها مانند جوينده آبى بودم كه به آب رسيده، و طالب چيزى كه بدان دست‏يافته است; «و آنچه نزد خداست‏براى نيكان بهتر است‏» (5) و (6)

از اين كه فرمود: «به خدا سوگند هيچ حادثه‏اى ناگهانى از مرگ به من نرسيده كه...» معلوم مى‏شود كه امام عليه‏السلام پيوسته از روى شوق در انتظار شهادت به سر مى‏برده و مى‏دانسته است كه آنچه پيامبر راستگوى امين صلى الله عليه و آله و سلم به او خبر داده ناگزير فراخواهد رسيد چنانكه قيامت آمدنى است و شكى در آن نيست و وعده او ترك و تخلف ندارد و آن حضرت با دلى پر صبر در انتظار آن بود و - بنا به نقل گروهى از دانشمندان مانند ابن عبدالبر و ديگران - مى‏فرمود: «شقى‏ترين اين امت از چه انتظار مى‏برد كه اين محاسن را از خون اين سر سيراب سازد؟» و بارها مى‏فرمود: «به خدا سوگند كه موى صورتم را از خون بالاى آن سيراب خواهد كرد.»

[سفیر]

در سوگ امير مؤمنان

در خانه مولا نيست، يك خاطر شاد امشب
آن قامت همچون سرو، از پاى فتاد امشب
بر فرق سر عالم، خاك غم و ماتم ريخت
از ضربت‏شمشير فرزند مراد امشب
در كوفه زخم آلود، هر جا كه يتيمى بود
بارى ز غم و حسرت، بر دوش نهاد امشب
دلها همه محزون است، هر ديده پر از خون است
اين محنت عظمى را بر كوفه كه داد امشب؟
محراب على از خون، رنگين شده، واويلا
در سوگ على چشمى، بى اشك مباد امشب

جواد محدثى

[سفیر]

شب و على

على آن شير خدا شاه عرب
الفتى داشته با آن دل شب
شب ز اسرار على آگاهست
دل شب محرم سر الله است
شب على ديد و به نزديكى ديد
گرچه او نيز به تاريكى ديد
شب شنفته است مناجات على
جوشش چشمه عشق ازلى
شاه را ديد و به نوشينى خواب
روى بر سينه ديوار خراب
قلعه بانى كه به قصر افلاك
سر دهد ناله زندانى خاك
اشگبارى كه چون شمع بيزار
ميفشاند زر و ميگريد زار
دردمندى كه چولب بگشايد
در و ديوار به زنهار آيد
كلماتى چون در آويزه گوش
مسجد كوفه هنوزش مدهوش
فجر تا سينه آفاق شكافت
چشم بيدار على خفته نيافت
روزه‏دارى كه به مهر اسحار
بشكند نان جوين افطار
ناشناسى كه بتاريكى شب
ميبرد شام يتيمان عرب
پادشاهى كه به شب برقع پوش
ميكشد بار گدايان بر دوش
تا نشد پردگى آن سر جلى
نشد افشا كه على بود على
شاهبازى كه ببال و پر راز
ميكند در ابديت پرواز
شهسوارى كه ببرق شمشير
دردل شب بشكافد دل شير
عشقبازى كه هم آغوش خطر
خفت در جايگه پيغمبر
آن دم صبح قيامت تاثير
حلقه در شد از او دامنگير
دست در دامن مولا زد در
كه على بگذر و از ما مگذر
شال شه واشد و دامن بگرو
زينبش دست‏بدامان كه مرو
شال مى‏بست و ندائى مبهم
كه كمر بند شهادت محكم
پيشنوائى كه ز شوق ديدار
ميكند قاتل خود را بيدار
ماه محراب عبوديت‏حق
سر به محراب عبادت مشتق
ميزند پس لب او كاسه شير
ميكند چشم اشارت باسير
چه اسيرى كه همان قاتل اوست
تو خدائى مگر اى دشمن دوست
در جهانى همه شور و همه شر
ها على بشر كيف بشر
كفن از گريه غسال خجل
پيرهن از رخ وصال خجل
شبروان مست ولاى تو على
جان عالم بفداى تو على

محمد حسين بهجت (شهريار).

[سفیر]

على اى هماى رحمت
على اى هماى رحمت تو چه آيتى خدا را
كه بما سوى فكندى همه هما را
دل اگر خدا شناسى همه در رخ على بين
به على شناختم من بخدا قسم خدا را
بخدا كه در دو عالم اثر از فنا نماند
چو على گرفته باشد سرچشمه بقا را
مگر اى سحاب رحمت تو ببارى ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ما سوى را
برواى گداى مسكين در خانه على زن
كه نگين پادشاهى دهد از كرم گدا را
بجز از على كه گويد به پسر كه قاتل من
چو اسير توست اكنون به اسير كن مدارا
چو بدوست عهد بندد ز ميان پاكبازان
چو على كه مى‏تواند كه بسر برد وفا را
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحيرم چه نامم شه ملك لا فتى را
باميد آنكه شايد برسد بخاكپايت
چه پيامها كه دارم همه سوز دل صبا را
چو توئى قضايگردان بدعاى مستمندان
كه زجان ما بگردان ره آفت قضا را
چه زنم چوناى هردم زنواى شوق او دم
كه لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را
همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهى
به پيام آشنايى بنوازد آشنا را
زنواى مرغ يا حق بشنو كه در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست[شهريارا]

محمد حسين بهجت(شهريار).

[سفیر]

معرفى اجمالى امام على عليه السلام

حضرت امير المؤمنين عليه السلام امام اول شيعيان در روز جمعه 13 رجب سال 30 عام الفيل درون خانه كعبه متولد شد(و جز او كسى در تاريخ بشريت چنين امتيازى ندارد)و در صبحدم روز دو شنبه 21 ماه رمضان 40 هجرى در كوفه شهيد شد.مرقد منورش در نجف و عمر مباركش 63 سال است.

پدر بزرگوارش ابوطالب سرپرست و حامى جان نثار پيامبر و مادرش فاطمه بنت اسد.او به تعبير مورخين اولين هاشمى است كه از دو هاشمى متولد شده است در ليلة المبيت‏با خوابيدن به جاى پيامبر و فداكردن خود موجب نجات پيامبر شد و صداقت و تسليم بى‏نظيرش او را به مقام برادرى رسول الله صلى الله عليه و آله ممتاز نمود.

ذو الفقارش لبخند شادى و پيروزى را در لحظات حساس بر لبان پيامبر و يارانش مى‏نشاند.و درايت و تقواى بى‏انتهايش دوست و دشمن را به ستايش واداشت.پس از پيامبر با اعتراف همگان به حقانيت او مدت 25 سال خانه نشين شد و در 5 سال حكومتش نيز ناكثين و قاسطين و مارقين لحظه‏اى او را به حال خود نگذاشتند.

[سفیر]

محرم راز

قال على عليه السلام:

كانت لى من رسول الله صلى الله عليه و آله منزلة لم يكن لا حد من الخلائق انى كنت آتيه كل سحر فاسلم عليه.

-و فى حديث-فان كان قائما يصلى سبح بى فكان ذاك اذنه لى و ان لم يكن يصلى اذن لى.

مسند احمد 1:85-77

و عن ابى سعيد الخدرى قال:

كانت لعلى من رسول الله صلى الله عليه و آله دخلة لم لا حد الناس.

انساب الاشراف 2:98 ح 25حضرت على عليه السلام فرمود:

موقعيتى كه من در محضر پيامبر خدا داشتم براى هيچ كس ديگر نبود.من هر روز سحر محضر ايشان مى‏رفتم،بهنگام ورود سلام مى‏دادم و پيامبر خدا اجازه ورود مى‏دادند و اگر هم مشغول نماز بودند با ذكر بلند تسبيح اجازه خود را اظهار مى‏نمودند.

ابن سعيد خدرى نيز مى‏گويد:

رفت و آمدى كه على با پيامبر خدا داشت‏براى هيچ كس ديگر امكان نداشت

[سفیر]

سردار اتقيا

كس را چه زور و زهره كه وصف على كند
جبار در مناقب او گفته هل اتى
زور آزماى قلعه خيبر كه بند او
در يكديگر شكست‏ببازوى لا فتى
مردى كه در مصاف، زره پيش بسته بود
تاپيش دشمنان نكند پشت‏بر غزا
شير خدا و صفدر ميدان و بحر جود
جان بخش در نماز و جهانسوز در دعا
ديباچه مرمت و ديوان معرفت
لشگركش فتوت و سردار اتقياء
فردا كه هر كسى به شفيعى زنند دست
مائيم و دست و دامن معصوم مرتضى

شيخ مصلح الدين سعدى شيرازى

[سفیر]

فدايى پيامبر

عن الصادق عليه السلام:

...و الله ما اكل على بن ابى طالب عليه السلام من الدنيا حراما قط حتى مضى لسبيله و ما عرض له امران كلاهما لله رضا الا اخذ باشدهما عليه فى بدنه-دينه-و ما نزلت‏برسول الله صلى الله عليه و آله نازلة قط الا دعاه ثقة به و ما اطاق احد عمل رسول الله صلى الله عليه و آله من هذه الامة غيره و ان كان ليعمل عمل رجل كان وجهه بين الجنة و النار يرجو ثواب هذه و يخاف عقاب هذه.

الارشاد:255

حضرت صادق عليه السلام فرمود:

به خدا سوگند على بن ابى طالب عليه السلام تا روزى كه از اين دنيا رفت مال حرامى نخورد و هيچگاه بر سر دو راهى-كه هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد-قرار نگرفت مگر اينكه پر زحمت‏ترين آنها را برگزيد و هر حادثه مهمى كه براى پيامبر خدا پيش مى‏آمد-به دليل اعتمادى كه به على داشت-از او كمك مى‏گرفت.و در ميان اين امت هيچ كس نتوانست همانند على عليه السلام:راه پيامبر را-بى كم و كاست-طى كند و با اين همه تلاش و كوشش همواره چون بيمناكان كار مى‏كرد،چشمى به بهشت و چشم ديگر بر آتش داشت،از سويى اميدوار پاداش بهشت و از سوى ديگر هراسناك از كيفر آتش