لزوم انجام وظيفه

[اخلاقي]

وظيفه‏مان را هم بايد انجام بدهيم ... شما حركت را علي باب الله و متوكلاً علي الله و قاصداً لوجهه الكريم ادامه دهيد، تا ان شاء الله خداي متعال از شما قبول كند؛ كه اگر قبول كرد، از همه اينها عظمتش بيشتر است. غصه و درد آن‏جاست كه تلاشي بكنيم، اما خدا آن را قبول نكند؛ به خاطر اين‏كه اخلاص ما در آن كم است. مخلصاً، موقناً و متوكلاً علي الله راه بيفتيد، خداي متعال ان شاء الله كمك خواهد كرد؛ هم كمك مادّي، و هم كمك غيرمادّي. البته گاهي هم خدا كمك مادّي نمي‏كند. اين‏طور هم نيست كه ما فرض كنيم در همه حالات خداي متعال موظف است كمك مادّي كند؛ نه، طبيعت عالم هرچه هست، نقشه الهي كار خودش را مي‏كند. زكرياي نبي را با اره به دو نيم كردند. من ذيل اين آيه شريفه «الَّذينَ قالَ لَهُمُ النّاسُ اِنَّ النّاسَ قَد جَمَعوا لَکُم فَاخشَوهُم فَزادَهُم ايمانًا وَ قالوا حَسبُنَا اللهُ وَ نِعمَ الوَکيلُ * فَانقَلَبوا بِنِعمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضلٍ لَم يَمسَسهُم سوءٌ(آل عمران: 173 و 174)» سابقاً روايتي ديدم كه اين «فَانقَلَبوا بِنِعمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضلٍ لَم يَمسَسهُم سوءٌ» مربوط به همان‌هايي است كه در راه خدا كشته شدند. كشته شدن در راه خدا، سوء نيست. معناي «لَم يَمسَسهُم سوءٌ» اين نيست كه يك سيلي هم به ما نخواهد خورد؛ چرا، سيلي هم مي‏خورد؛ بالاتر از سيلي هم مي‏خورد؛ منتها اين «سوء» نيست. با معيار الهي كه نگاه كنيد، «لَم يَمسَسهُم سوءٌ»؛ اما با معيارهاي مادّي بشري كه نگاه كنيد، همه‏اش «سوء» است. خداي متعال با معيارهاي خودش حرف مي‏زند؛ با معيار محدود ما مادّي‏دل‌ها و مادّي‏ذهنها كه حرف نمي‏زند.

انقلاب و امام، اين را به ما ياد دادند. ياد دادند كه در انجام تكليف، منتظر ديگران نشويم. «لايَضُرُّکُم مَن ضَلَّ اِذَا اهتَدَيتُم(مائده: 105)». وقتي كه شما مي‌توانيد پا در ركاب وظيفه باشيد، باشيد. و لو ملت‌هاي ديگر، نباشند. و لو دولت‌هاي ديگر، اجازه ندهند. دولت و ملت ايران، به فضل الهي، در راه انجام وظيفه اسلامي، پيشگام باشند. حال، آن وظيفه اسلامي، هر چه كه مي‌خواهد، باشد