صفات عبد الرحمان

[sky]

با سلام

لطفا صفات عبد الرحمان را همراه با ذکر سوره بیان کنید

با تشکر

[مسجدي]

با سلام

لطفا صفات عبد الرحمان را همراه با ذکر سوره بیان کنید

با تشکر

بسم الله الرحمن
انصافا سوال خوب و زيبايي است در آيات قرآن 12 صفت از صفات عباد الرحمن چنين بر شمرده شده است :
وَ عِبَادُ الرَّحْمَانِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلىَ الْأَرْضِ هَوْنًا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَهِلُونَ قَالُواْ سَلَامًا(63)
وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّدًا وَ قِيَامًا(64)
وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَامًا(65)
إِنَّهَا سَاءَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقَامًا(66)
وَ الَّذِينَ إِذَا أَنفَقُواْ لَمْ يُسْرِفُواْ وَ لَمْ يَقْترُُواْ وَ كَانَ بَينْ‏َ ذَالِكَ قَوَامًا(67)
وَ الَّذِينَ لَا يَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلَاهًا ءَاخَرَ وَ لَا يَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتىِ حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقّ‏ِ وَ لَا يَزْنُونَ وَ مَن يَفْعَلْ ذَالِكَ يَلْقَ أَثَامًا(68)
يُضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ يخَْلُدْ فِيهِ مُهَانًا(69)
إِلَّا مَن تَابَ وَ ءَامَنَ وَ عَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُوْلَئكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيَِّاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَ كاَنَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا(70)
وَ مَن تَابَ وَ عَمِلَ صَالِحًا فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلىَ اللَّهِ مَتَابًا(71)
وَ الَّذِينَ لَا يَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ إِذَا مَرُّواْ بِاللَّغْوِ مَرُّواْ كِرَامًا(72)
وَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُواْ بَِايَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ يخَِرُّواْ عَلَيْهَا صُمًّا وَ عُمْيَانًا(73)
وَ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَ ذُرِّيَّتِنَا قُرَّةَ أَعْينُ‏ٍ وَ اجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا(74)
أُوْلَئكَ يجُْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِمَا صَبرَُواْ وَ يُلَقَّوْنَ فِيهَا تحَِيَّةً وَ سَلَمًا(75)
خَلِدِينَ فِيهَا حَسُنَتْ مُسْتَقَرًّا وَ مُقَامًا(76)
بندگان (خاص خداوند) رحمان، كسانى هستند كه با آرامش و بى‏تكبّر بر زمين راه مى‏روند و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گويند)، به آنها سلام مى‏گويند (و با بى‏اعتنايى و بزرگوارى مى‏گذرند) (63)
كسانى كه شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قيام مى‏كنند (64)
و كسانى كه مى‏گويند: «پروردگارا! عذاب جهنم را از ما برطرف گردان، كه عذابش سخت و پر دوام است! (65)
مسلّماً آن (جهنم)، بد جايگاه و بد محلّ اقامتى است!» (66)
و كسانى كه هر گاه انفاق كنند، نه اسراف مى‏نمايند و نه سخت‏گيرى بلكه در ميان اين دو، حدّ اعتدالى دارند. (67)
و كسانى كه معبود ديگرى را با خداوند نمى‏خوانند و انسانى را كه خداوند خونش را حرام شمرده، جز بحق نمى‏كشند و زنا نمى‏كنند و هر كس چنين كند، مجازات سختى خواهد ديد! (68)
عذاب او در قيامت مضاعف مى‏گردد، و هميشه با خوارى در آن خواهد ماند! (69)
مگر كسانى كه توبه كنند و ايمان آورند و عمل صالح انجام دهند، كه خداوند گناهان آنان را به حسنات مبدّل مى‏كند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان بوده است! (70)
و كسى كه توبه كند و عمل صالح انجام دهد، بسوى خدا بازگشت مى‏كند (و پاداش خود را از او مى‏گيرد.) (71)
و كسانى كه شهادت به باطل نمى‏دهند (و در مجالس باطل شركت نمى‏كنند) و هنگامى كه با لغو و بيهودگى برخورد كنند، بزرگوارانه از آن مى‏گذرند. (72)
و كسانى كه هر گاه آيات پروردگارشان به آنان گوشزد شود، كر و كور روى آن نمى افتند. (73)
و كسانى كه مى‏گويند: «پروردگارا! از همسران و فرزندانمان مايه روشنى چشم ما قرار ده، و ما را براى پرهيزگاران پيشوا گردان!» (74)
(آرى،) آنها هستند كه درجات عالى بهشت در برابر شكيباييشان به آنان پاداش داده مى‏شود و در آن، با تحيّت و سلام رو به رو مى‏شوند. (75)
در حالى كه جاودانه در آن خواهند ماند چه قرارگاه و محلّ اقامت خوبى! (76)


اين آيات دوازده صفت از صفات ويژه آنان را بيان مى‏كند كه بعضى به جنبه‏هاى اعتقادى ارتباط دارند، و برخى اخلاقى، و پاره‏اى اجتماعى، قسمتى جنبه فردى دارد و بخش ديگرى جمعى است، و رويهم رفته مجموعه‏اى است از والاترين ارزشهاى انسانى.
نخستين توصيفى كه از" عِبادُ الرَّحْمنِ" شده است، نفى كبر و غرور و خودخواهى است‏
دومين وصف آنها حلم و بردبارى است
در دومين آيه به سومين ويژگى آنها كه عبادت خالصانه پروردگار است پرداخته مى‏گويد" آنها كسانى هستند كه شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قيام مى‏كنند
چهارمين صفت ويژه آنان خوف و ترس از مجازات و كيفر الهى است:" آنها كسانى هستند كه پيوسته مى‏گويند پروردگارا عذاب جهنم را از ما بر طرف گردان كه عذابش سخت و شديد و پر دوام است"
پنجمين صفت ممتاز" عباد الرحمن" اعتدال‏
و دورى از هر گونه افراط و تفريط در كارها مخصوصا در مساله انفاق است
ششمين ويژگى" عباد الرحمن" كه در آيات مورد بحث آمده توحيد خالص است كه آنها را از هر گونه شرك و دوگانه و يا چند گانه پرستى دور مى‏سازد
هفتمين صفت، پاكى آنها از آلودگى به خون بيگناهان است:" آنها هرگز انسانى را كه خداوند خونش را حرام شمرده، جز به حق، به قتل نمى‏رسانند
هشتمين وصف آنها اين است كه: دامان عفتشان هرگز آلوده نمى‏شود
نهمين صفت برجسته آنان احترام و حفظ حقوق ديگران است" آنها كسانى هستند كه هرگز شهادت به باطل نمى‏دهند
دهمين توصيف اين گروه از بندگان خاص خدا، داشتن چشم بينا، و گوش شنوا به هنگام برخورد با آيات پروردگار است، مى‏فرمايد:" آنها كسانى هستند كه هر گاه آيات پروردگارشان به آنها ياد آورى شود كر و كور روى آن نمى‏افتند
يازدهمين ويژگى اين مؤمنان راستين آن است كه توجه خاصى به تربيت فرزند و خانواده خويش دارند و براى خود در برابر آنها مسئوليت فوق العاده‏اى قائلند" آنها پيوسته از درگاه خدا مى‏خواهند و مى‏گويند پروردگارا از همسران و فرزندان ما كسانى قرار ده كه مايه روشنى چشم ما گردد
و بالآخره دوازدهمين وصف برجسته اين بندگان خالص خدا كه از يك نظر مهمترين اين اوصاف است اينكه آنها هرگز به اين قانع نيستند كه خود راه حق را بسپرند بلكه همتشان آن چنان والا است كه مى‏خواهند امام و پيشواى جمعيت مؤمنان باشند و ديگران را نيز به اين راه دعوت كنند.( تفسير نمونه، ج‏15، ص: 150)
خدايا ما را نيز از اين افراد قرار بده آمين

[كوتاه]

خطبه ي متقين (همّام) در نهج البلاغه شرح كاملي است بر صفات عباد الرحمان از زبان امام علي(ع)

[Lachini]

یکی از صفات عبد الرحمن هم این است که اسماء و صفات الله را محترم می شمارند و از آنها برای نامگذاری فرزندانشان استفاده نمی کنند ، مثلا از احد ، صمد ، کریم ، رحیم ، رحمان و غیره به این منظور استفاده نمی کنند و در صورت استفاده همانند عبد الرحمن به اول همه آنها عبد اضافه می کنند که می شود عبدالاحد ، عبد الصمد ، عبدالکریم ، عبدالرحیم وغیره.
ضمنا عبدالرحمن هرگز برای نامگذاری از اسمهایی همانند عبدالحسن ، عبدالحسین ، عبدالرضا و غیره استفاده نمی کنند چه رسد به اینکه از اسمهایی همانند غلامحسن ، غلامحسین ، غلامرضا استفاده کنند.

[صدیقین]

یکی از صفات عبد الرحمن هم این است که اسماء و صفات الله را محترم می شمارند و از آنها برای نامگذاری فرزندانشان استفاده نمی کنند ، مثلا از احد ، صمد ، کریم ، رحیم ، رحمان و غیره به این منظور استفاده نمی کنند و در صورت استفاده همانند عبد الرحمن به اول همه آنها عبد اضافه می کنند که می شود عبدالاحد ، عبد الصمد ، عبدالکریم ، عبدالرحیم وغیره.
ضمنا عبدالرحمن هرگز برای نامگذاری از اسمهایی همانند عبدالحسن ، عبدالحسین ، عبدالرضا و غیره استفاده نمی کنند چه رسد به اینکه از اسمهایی همانند غلامحسن ، غلامحسین ، غلامرضا استفاده کنند.

عبد در لغت در اصل به معنای اظهار تذلل و خشوع است. یک درجه خشوع همین است که به همدیگر احترام می گذاریم و هر چه شخص مقابل محترم تر، اظهار فروتنی و خشوع ما بیشتر است و ایرادی هم ندارد اما بالاترین درجه خشوع و خضوع و تذلل عبادت است که مختص ذات اقدس اله است و عبادت غیر او شرک است.

(لسان العرب، ج‏3، ص: 271): أَصل العُبودِيَّة الخُضوع و التذلُّل

(المفردات في غريب القرآن، ص: 542): العُبُودِيَّةُ: إظهار التّذلّل، و العِبَادَةُ أبلغُ منها، لأنها غاية التّذلّل، و لا يستحقّها إلا من له غاية الإفضال، و هو اللّه تعالى، و لهذا قال: أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ‏ [الإسراء/ 23]

به برده و غلام هم بخاطر خضوع و خشوع و فرمانبری اش در برابر صاحب و مولایش عبد اطلاق می شود: عَبْداً مَمْلُوكاً لا يَقْدِرُ عَلى‏ شَيْ‏ء (نحل/75)
برده مملوكى را كه قادر بر هيچ چيز نيست.

در حدیث آمده که دانشمندی یهودی از امیر المؤمنین علی (ع) سؤالاتی پرسید از جمله اینکه: تو پیغمبری؟ فرمود: من برده و غلامی از غلامان محمدم.

تعبیر حضرت چنین است:
فَقَالَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَفَنَبِيٌّ أَنْتَ فَقَالَ وَيْلَكَ إِنَّمَا أَنَا عَبْدٌ مِنْ عَبِيدِ مُحَمَّدٍ (ص) (الكافي ج : 1 ص : 90)
در اینجا هیچکس عبد را به معنای عبودیت نمی داند چون شرک است و از ساحت علوی بدور است بلکه به معنای برده و غلام است.

عبدی که در نامهای عبدالحسین و عبدالرضا و مانند آن دیده می شود، به معنای خضوع و خشوع لغوی است نه به معنای عبادت و از این جهت ایرادی ندارد.
البته از آنجا که کلمه عبد در بیشتر موارد، درباره عبادت خدای تعالی استفاده می شود، بهتر است که بجای آنها، نام حسین و رضا و مانند آن انتخاب شود و عبد اضافه نشود.

در باب نامگذاری فرزندان در احادیث سفارش شده که نام نیکو برای فرزندان انتخاب نمایید و نامهایی که دلالت بر بندگی خدای تعالی داشته باشد، به عنوان بهترین نامها ذکر شده:

پیامبر اکرم فرمودند: «بهترین نام‌ها، عبدالله و عبدالرحمان و نام‌هایی است که دلالت بر بندگی خدا دارند».

امام باقر(ع): «درست‌ترین نام‌ها آن است که به بندگى خوانده شود و برترین آنها نام پیامبران است».