نهج البلاغه و مظلومیت حضرت علی (ع)

[aliyekta]

از مظلوميت مولاي متقيان حضرت علي عليه السلام هرچه بگوئيم کم گفته ايم . مظلوميت اميرالمومنين علي(ع) در عصر خود را مي توان از خطبه هاي ايشان در نهج البلاغه تا حدودي که عقل گنجايش آن را داشته باشد درک کرد و فهميد . چه بسيار مردم کوفه دل امام را خون کردند . چنان که در خطبه 27 آمده است :
اي مرد نمايان نامرد! اي کودک صفتان بي خرد که عقل هاي شما به عروسان پرده نشين شباهت دارد . چقدر دوست داشتم که شما را هرگز نمي ديدم و هرگز نمي شناختم . شناسائي شما سوگند به خدا که جز پشيماني حاصلي نداشت و اندوهي غم بار سر انجام شد . خدا شما را بکشد که دل من از دست شما پرخون ، و سينه ام از خشم شما مالامال است . جرعه هاي غم و اندوه را جرعه جرعه به من نوشانديد و با نافرماني و ذلت پذيري ، راي و تدبير مرا تباه کرديد .


و يا در خطبه 26 آمده است : پس از وفات پيامبر(ص) و بي وفائي ياران ، به اطراف خود نگاه کرده ياري جز اهل بيت خود نديدم(که اگر مرا ياري کنند ، کشته خواهند شد) پس به مرگ آنان رضايت ندادم . چشم پر از خاک و خاشاک را ناچار فرو بستم و با گلوئي که استخوان شکسته در آن گير کرده بود جام تلخ حوادث را نوشيدم و خشم خويش فرو خوردم و بر نوشيدن جام تلخ تر از گياه حنظل شکيبائي نمودم .
از همه درد آورتر بيانات امام علي (ع) در خطبه 202 مي باشد که به هنگام دفن حضرت فاطمه زهرا(س) با پيامبر درد و دل نمودند :
... از اين پس اندوه من جاودانه و شبهايم ، شب زنده داري است تا آن روز که خدا خانه زندگي تو را براي من برگزيند . به زودي دخترت تو را آگاه خواهد ساخت که امت تو ، چگونه در ستمکاري بر او اجتماع کردند . از فاطمه(س) بپرس و احوال اندوهناک ما را از او خبر گير ، که هنوز روزگاري سپري نشده و ياد تو فراموش نگشته است ...
اما مظلوميت حضرت علي (ع) در زمان ما نيز مشهود است و حتي در بين ما مسلمانان که دم از شيعه علي عليه السلام مي زنيم .
جرد جرداق مسيحي استاد ادبيات عرب در لبنان در يکي از نوشته هاي خود اعتراف کرده بود : « جاذبه هاي کلمات امام علي (ع) شوري در من ايجاد کرد که 200 بار نهج البلاغه را مطالعه کردم » .
ابن ابي الحديد نيز که از ادباي اهل سنت است مي گويد : از وقتي که اين خطبه (خطبه221 )را يافتم تا کنون که پنجاه سال است ، حدود 1000بار آن را خواندم و هر بار در دلم ترس ، لرزش و پند پذيري تازه اي بوجود آمد .
براستي ما که خود را از شيعيان امام علي(ع) مي دانيم و ادعاي محبت و ولايت او را داريم چند بار نهج البلاغه را خوانده ايم ؟
چرا با آن بيگانه ايم ؟
اگر اندکي به آن توجه داشتيم آيا باز هم ، اين مشکلات و گرفتاري هاي دنيائي گريبانگير ما مي شد ؟
شهيد علم الهدي علاقه بسياري به نهج البلاغه داشتند به طوري که در صفحه اول نهج البلاغه موضوعي خودش نوشته بود : اين کتاب متعلق به اينجانب سيد حسين علم الهدي مي باشد بهيچ وجه رضايت ندارم که اين کتاب را از من جدا کنيد .
در پايان خاطره اي از انس و الفت اين شهيد بزرگوار با نهج البلاغه :
روزي حسين به کلاس نهج البلاغه وارد شد و از خواهري درخواست نمود که تحقيق خود را ارائه دهند لکن ايشان امادگي نداشت . نفر دوم و سوم نيز اعلام نمودند که متاسفانه فرصت مطالعه نداشته اند . حسين با ناراحتي شديد، از کلاس بيرون رفت و در حياط تربيت معلم قدم مي زد . برادر علي جمالپور که استاد فلسفه بود ، حسين را ديد که بسيار نگران و ناراحت است و چيزي نگفت . خواهران کلاس سراسيمه از آقاي جمالپور خواستند که واسطه شود تا از حسين معذرت خواهي نمايند . وقتي جمالپور از حسين معذرت خواهي کرد ناگهان اشکهاي حسين از چشم سرازير شد .
حسين با گريه گفت : من از خواهران ناراحت نيستم ، من بر مظلوميت حضرت علي (ع) گريه مي کنم که چرا حتي ما شيعيان او را درک نمي کنيم .