تنها خداوند از درجات معنوي و مقامات سالكين الي الله اطلاع دارد

[ناصح]

حالا آيا چه كساني از اين آزمايشات سربلند بيرون آمده‌اند و چه كساني مردود شده‌اند و آن‌ها كه موفق شده‌اند، در چه كلاس و چه مقام و چه درجه‌اي از ايمان هستند، اين‌ها چيزهايي است كه با زبان و ادعا نمي‌شود به حقيقت مطلب رسيد؛ بلكه خداوند خودش دست به كار است و درجه و مقام مؤمنين آزمايش شده را مي‌داند و اگر مصلحت باشد، گاهي به ديگران هم برتري آن ها را نشان مي‌دهد. علت اين‌كه تعيين درجات و مقامات ارزشمند مراحل ايمان و تزكيه نفس، در دست خداي تبارك و تعالي است و ما نمي‌توانيم آن‌ها را بفهميم، آن است كه هر كسي نتواند وارد اين ميدان وزنه برداري معنوي شود و ادعا كنـد كـه فلان وزنه سنگين معنوي و فلان مرحله ايمان و كمال را مي‌توانم بردارم و بالاتر از اين، ادعا كند كه من در اين وزن قهرمان هستم، و نيازي به آزمايش من نيست اگر همين ادعا كافي باشد و آزمايشي از طرف خداوند در كار نباشد صحت و كذب حرف آن‌ها حتي برخودشان كه مدعي اين مقام هستند معلوم نمي‌شود و مردم به اشتباه مي‌افتند چون گاهي خود انسان هم ممكن است خيلي ادعايش بشود ولي وقتي مثل وزنه برداران، زير بارسنگين وزنه رفت كمر خم كند و خودش بفهمد كه اشتباه فكر مي‌كرده است.

لذا خداي تبارك و تعالي اين مسئله را در اختيار خود گرفته و فرموده است: «فَلَا تُزَكُّوا أنفُسَكُمْ هُوَ أعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَي»«پس شما نبايد خودتان را تزكيه شده و برتر از ديگران معرفي كنيد زيرا از درجه و مقام ديگران و ميزان پاكي روح آن‌ها خبر نداريد و ممكن است حرفتان درست در نيايد و بالاتر از شما هم باشند».

بعضي از دانشمندان بزرگ فقط اسم و رسمشان و اصطلاحاتي كه حفظ كرده‌اند بزرگ است، ولي قلب‌شان كوچك و كم ظرفيت است

از بـاب نمـونـه، افرادي هستند كه انسان اصلاً تصورش را هم نمـي‌كنـد اين‌ها از دانشمندان بزرگ و معروفـ كه فقط در علوم اصطلاحي حوزوي و دانشگاهي پيشرفت كرده‌اند ولي دل‌هايشان، آن قلب‌هاي امتحان شده در آزمايشات الهي نيست بيشتر بدانند و حتي گاهي خود آن‌ها هم از اين علم و حكمتي كه به قلب‌شان جاري شده، بي‌خبر باشند.

اين‌ها مكاشفات حقيقي و علومي است كه خداي تعالي به خاطر قلب پاكي كه اين شخص دارد، مستقيماً مطلب را به قلب او وارد كرده و از قلـب او روزنه‌اي به درياي حكمت و علوم خاندان عصمت و طهارت(عليهم‌السلام) باز شده است؛ اين را هم بدانيد كه چنين افرادي اگر خودشان هم با زبان علمي نتوانند مطالب را بيان كنند، اما خداي تعالي آن اصل مطلب، آن مغز و جوهره مطلب را، به آن‌ها فهمانده و زندگي آن‌ها را عوض كرده و آن‌ها مثل ما نيستند كه با اصطلاحات بازي كنند و در علم رسمي كه:

سر به سر قيل است و قال ني از آن كيفيتي حاصل نه حال

بمانند و سردرگم شوند؛ بلكه آن‌ها در بهشت پر از نعمت ولايت اهـل بيت(عليهم‌السلام)، در همين دنيا، زندگي مي‌كنند هرچند به صورت ظاهر، ما فكر مي‌كنيم زندگي آن‌ها با ما فرقي ندارد، چطور آن‌ها در بهشت زندگي مي‌كنند و ما در اين همه بدبختي و عذاب؟

زندگي بهشتي اولياء خدا در همين دنيا

پـاسـخ اين مـطلـب هم زنـدگـي انبيا و بهتر از آن، زندگي ائمه هدي(عليهم‌السلام) و اولياء خدا است، كه مثل ما، همين سختي‌ها و رنج‌ها را كشيدند. اما زندگي آن‌ها، مثل ما، با ناخشنودي و غضب پروردگار همراه نبود، بلكه: «رَضِي اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عنه«خدا از آن‌ها راضي بود و آن‌ها هم از خدا راضي بودند». اين مخصوص انبيا و ائمه(عليهم‌السلام) نيست، بلكه هر انساني كه تزكيه نفس كند و امام زمان شناس بشود، از اين نعمت بهره مي‌برد.

آيا انسان در بهشت از رضايت الهي بالاتر سراغ دارد، كه خداي تعـالـي درباره بهشت مي‌فرمايد: «وَرِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أكْبَرُ» «در بهشت، رضايت پروردگار از هرچيز بالاتر و مهم‌تر است». اهل معرفت مي‌دانند كه بهشت آن‌جاست كه خدا از انسان راضي باشد، حتي بايد گفت كه تا انسان رضايت الهي را به دست نياورد، او را به بهشت راه نمي‌دهند؛ پس اگر در همين دنيا، انسان به رضاي پروردگار برسد، كه اين درجه، تقريباً بالاترين درجات پس از تزكيه نفس و كسب كمالات روحي است و كسي كه به اين درجه مي‌رسد، اگر ذره‌اي احساس كند خدا راضي نيست او از دنيا برود، حتي اگر همين الان بدون هيچ مانعي و بدون هيچ ناراحتي، خداي تعالي در بهشت را به روي او باز كند، او سرسوزني جلو نمي‌رود و در همين دنيا مي‌ماند و مي‌گويد بهشت من همين دنياي پر از بلا است، چون محبوبم دوست دارد من اين‌جا بمانم و من راضي به رضاي او هستم.


كوشش كنيد به مقام انس با پروردگار برسيد و بعد از آن، مكاشفات علمي كه خداوند به قلبتان باز مي‌كند داشته باشيد

كوشش كنيد اين طور مكاشفه داشته باشيد، يعني تلاش كنيد خودتان را به مقام بندگي و انس با پروردگار برسانيد، آن وقت ببينيد خـداي تبـارك و تعالي چگونه قلب شما را از علم و حكمت آبياري مـي‌كـند و از درياي علوم اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم‌السلام)، سيراب مي‌شويد؛ در دعاي ندبه به عنوان آخرين درخواست از خداوند عرض مي‌كنيم: «واسقنا من حوض جده بكأسه و بيده رياً روياً هنيئاً سائغاً لاظمأ بعده»: «خدايا با دست مبارك حضرت بقيةالله(ارواحنافداه) ما را از علوم و حكمت‌هاي آن حضرت و از حوض كوثر سيراب بفرما».

الـبته فكر نكنيد اين‌ها راحت به دست مي‌آيد، نه! بايد زحمت كشيد! بايد از همان قدم اول، كه بيداري از خواب غفلت است، انسان روي خودش كار كند، چون علم و حكمت كم كم به قلب انسان وارد مي‌شود، از همان مرحله اول به تدريج نم مختصري به قلب مي‌زند، بـعـد بيشتر و بيشتر مي‌شود، بعد يك قطره مي‌شود، و وقتي قلب متصل شد، باريكه‌اي از علم و حكمت به قلب شما راه پيدا مي‌كند و تا آخر، تا ابد، تا بي‌نهايت، متصل هستيد و اين علم تمامي ندارد و زنـدگـانـي انـسـان با بي‌نهايت گره مي‌خورد؛ با بي نهايت علم، با بـي‌نهايت خوبي، با بي‌نهايت محبت خداوند، با بي‌نهايت رأفت و رحـمـت و خـلاصـه هرچه دلخواه شما باشد، به طور بي‌نهايت در اختيارتان قرار خواهد گرفت.

عجله نكنيد و بگذاريد خداوند شما رادر مراحل مختلف آزمايش بكند و قلبتان پرظرفيت بشود

نكته ديگري كه بايد در اين باره تذكر بدهم اين است كه بايد صبور باشيد، زود خودتان را به ميدان نياوريد، مثل پيغمبر اكرم(صلي الله عليه وآله) باشيد كه چهل سال حرف نزد، كه البته اين براي تعليم ما است، بگذاريد ظرفيتتان بالا برود، بگذاريد درس‌هاي پروردگار را در زندگي تجربه كنيد، بگذاريد مراحل تزكيه نفس روي شما پياده شود و خداوند از شما امتحان بگيرد و تأييدتان كند؛ آن وقت، وقتي علم و حكمت مثل سدي پشت سينه شما جمع شد، ديگران از علم شما، از تقواي شما، از صفات خوب شما استفاده كنند و اهل بهشت شوند و شما آن وقت هدايت كننده و پيشواي اهل تقوا مي‌شويد.

كوشش كنيد به قدري در مراحل هفت‌گانه سيرالي الله پخته شويد و اسـتقـامـت پـيدا كنيد، كه امام عصر(ارواحنافداه) شما را براي خودش انـتخـاب كـنـد. مـثـل حـضـرت حـمـزه و جـعـفـر (علـيهما‌السلام)، كه اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) مي‌فرمود اگر فقط حمزه و جعفر زنده بودند، نمي‌گذاشتم خلافت غصب شود. در حالي كه در همان موقع عقيل و عباس هم زنده بودند، هم عباس برادر حمزه بود و هم عقيل برادر جعفر بن ابي طالب(عليه‌السلام)؛ اما چرا حضرت اسم حمزه و جعفر را مي‌برند؟ چـون آن‌هـا قلـبشان امتحان شده بود، استقامت داشتند، در صراط مستقيم بودند، در قلبشان جز محبت علي بن ابي طالب(عليه‌السلام) و رسول اكرم(صلي الله عليه وآله) و ائمه هدي(عليهم‌السلام) چيز ديگري نبود و چيزي كه در زندگي آن‌ها معنايي نداشت، خواسته‌هاي دل بود و تنها كسي را كه مولا و سرور خود مي‌شناختند، رسول خدا(صلي الله عليه وآله) و امـيرالـمؤمنين(عليه‌السلا م) به عنوان حجت خدا بود و ديگر چيزهاي متفرقه در قلبشان يافت نمي‌شد. ‌ ‌

خوب شما هم چنين باشيد و اين مراحل را روي خودتان كار كنيد و پـخـته بشويد و لااقل بيست سال، به اندازه‌ي يك دانشجوي درس خوان، كه شب و روز سرش توي كتاب‌ها است و پس از ده، پانزده سال دكتر يا مهندس مي‌شود، شما هم لااقل همين مقدار كار كنيد و عجله نداشته باشيد، تا ان‌شاءالله حجاب‌هاي روحي از قلبتان كنار برود و حقايق را مستقيماً از قرآن و روايات به قلب شما بريزند و امام عصر روحي‌فداه شما را براي برداشتن بارهاي حكومت جهاني خود انتخاب بفرمايند الهی امین

[ناصح]

بسم الله الرحمن الرحیم

مسیر عبودیت را پیش بگیریم وراضی به رضای خدا باشیم همه اسباب را خدا خودش فرا هم میکند وبه همه جامیرسیم

[moohajer]

وقتی انسان این احساس را داشته باشد که خداوند همیشه شاهد و ناظر اعمال و رفتار و کردار اوست. سعی کند که در دو راهی ها آن راه را انتخاب کند که رضایت او در اوست.