! رباعیات رودکی !

[سوگند]

رباعیات رودکی

[سوگند]

در رهگذر باد چراغی که تراست
ترسم که: بمیرد از فراغی که تراست

بوی جگر سوخته عالم بگرفت
گر نشنیدی، زهی دماغی که تراست!

[سوگند]

با آن که دلم از غم هجرت خونست
شادی به غم توام ز غم افزونست

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب
هجرانش چنینست، وصالش چونست؟

[سوگند]

جایی که گذرگاه دل محزونست
آن جا دو هزار نیزه بالا خونست

لیلی صفتان ز حال ما بی خبرند
مجنون داند که حال مجنون چونست؟

[سوگند]

دل خسته و بسته‌ی مسلسل موییست
خون گشته و کشته‌ی بت هندوییست

سودی ندهد نصیحت، ای واعظ
ای خانه خراب طرفه یک پهلوییست

[سوگند]

تقدیر، که بر کشتنت آزرم نداشت
بر حسن و جوانیت دل نرم نداشت

اندر عجبم زجان ستان کز چو تویی
جان بستد و از جمال تو شرم نداشت

[سوگند]

چشمم ز غمت، به هر عقیقی که بسفت
بر چهره هزار گل ز رازم بشکفت

رازی، که دلم ز جان همی داشت نهفت
اشکم به زبان حال با خلق بگفت

[سوگند]

بی روی تو خورشید جهان‌سوز مباد
هم بی‌تو چراغ عالم افروز مباد

با وصل تو کس چو من بد آموز مباد
روزی که ترا نبینم آن روز مباد

[سوگند]

زلفش بکشی شب دراز اندازد
ور بگشایی چنگل باز اندازد

ور پیچ و خمش ز یک دگر بگشایند
دامن دامن مشک طراز اندازد

[سوگند]

چون روز علم زند به نامت ماند
چون یک شبه شد ماه به جامت ماند

تقدیر به عزم تیز گامت ماند
روزی به عطا دادن عامت ماند