آیه ی ۲ سوره نحل

[Mohammadmsp]

سلام
در آیه ۲ سوره نحل ؛ ینزّل الملائکة بِالرّوح مِن أمره .... .
خدا ملائکه را با روح ، از امرش ( با دستور خودش ) نازل می کند .... .
سوال من این است ؛ ملائکه با روح ( به همراه روح ) .... . ؛ یا ملائکه با نیرو .... .
خدا ملائکه را با نیرو ، از امرش ( با دستور خودش ) نازل می کند ... .
اگر ملائکه و روح دو وجود مجزا بود ؛ ملائکه و روح می نوشت ولی نوشته ملائکه با روحلطفا راهنمایی کنید .
با تشکر

[نور الثقلین]

با نام و یاد دوست

کارشناس بحث: استاد هدی

[هدی]

سوال من این است ؛ ملائکه با روح ( به همراه روح ) .... . ؛ یا ملائکه با نیرو .... .
خدا ملائکه را با نیرو ، از امرش ( با دستور خودش ) نازل می کند ... .
اگر ملائکه و روح دو وجود مجزا بود ؛ ملائکه و روح می نوشت ولی نوشته ملائکه با روحلطفا راهنمایی کنید .

با سلام و احترام
«يُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ أَنْ أَنْذِرُوا أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاتَّقُونِ؛فرشتگان را با روح به فرمان خود بر هر كس از بندگانش كه بخواهد نازل مى ‏كند كه بيم دهيد كه معبودى جز من نيست پس از من پروا كنيد»(1)

در تفسیر شریف المیزان، مرحوم علامه با توضیح جداگانه در مورد "روح" و "امر" بخوبی به توضیح این آیه کریمه پرداخته اند:

«ميتوان بطور اجمال از آيات كريمه قرآن استفاده نمود، مثلا از آيه (يوم يقوم الروح و الملائكة صفا) و از آيه (يعرج الملائكة و الروح اليه ) و از آيات ديگر به دست مى آيد كه روح، حقيقت و موجود مستقلى است، و موجودى است داراى حيات و علم و قدرت، نه اينكه از مقوله صفات و احوال بوده و آنطور كه بعضى پنداشته اند: قائم به موجودى ديگر باشد.»(2)

1. نحل/2
2. ترجمه المیزان، ذیل آیه 2 سوره نحل

[هدی]

در ادامه:
«قرآن كريم از سوى ديگر روح را معرفى مى كند به اينكه از امر پروردگار است، و مى فرمايد: (قل الروح من امر ربى ) و سپس امر پروردگار را با امثال آيه (انما امره اذا اراد شيئا ان يقول له كن فيكون فسبحان الذى بيده ملكوت كل شى ء) معرفى نموده و مى رساند كه: امر خدا همان كلمه ايجادى است كه خداى سبحان هر چيزى را با آن ايجاد مى فرمايد. و به عبارت ديگر: امر خدا همان وجودى است كه به اشياء افاضه مى فرمايد، اما نه وجود از هر جهت بلكه از اين جهت كه مستند به خداى تعالى است، و آميخته با ماده و زمان و مكان نيست، همچنانكه آيه (و ما امرنا الا واحدة كلمح بالبصر) به اين مجرد از ماده و زمان و مكان اشاره دارد. زيرا تعبير مذكور در جايى گفته مى شود كه تدريج در كار نباشد، يعنى مادى و محكوم به حركت مادى نباشد.»(3)

3. پیشین

[هدی]

«معلوم شد كه روح، كلمه حيات است كه خداى سبحان آن را در اشياء به كار مى برد و آنها را به مشيت خود زنده مى كند، و به همين جهت آن را در آيه (و كذلك اوحينا اليك روحا من امرنا) وحى ناميده و القاى آن را بر رسول و نبى، ايحاء خوانده، پس معناى القاى كلمه خداى متعال (كلمه حيات ) به قلب رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) اين است كه روح را بسويش وحى كند (دقت فرماييد).

پس اينكه فرمود: (ينزل الملائكة بالروح من امره ) چه حرف (باء) را سببيه بگيريم و چه مصاحبت، معنايش يكى مى شود و تفاوت زيادى ميان آند و نخواهد بود، و اين خود با دقت و تامل روشن مى شود، چونكه تنزيل ملائكه با مصاحبت و همراهى روح عبارتست از القاى آن در قلب پيامبر تا قلب وى با داشتن آن روح، آماده گرفتن معارف الهى گردد، و همچنين تنزيل ملائكه به سبب روح به همين معنا است، چون كلمه خداى تعالى كه همان كلمه حيات باشد در ملائكه اثر گذاشته و آنان را مانند انسانها زنده كند(4)».

4. پیشین

[هدی]

«و معناى آيه اين است كه خداى تعالى منزه و برتر از شرك ورزيدن، و از شريكى كه ايشان برايش گرفته اند مى باشد، و بخاطر همين تعالى و تنزهش از شريك است كه ملائكه را با همراهى روح كه از سنخ امر او است و از كلمه ايجاد وى است - و يا به سبب امر او و كلمه او است - بر هر كس از بندگانش كه بخواهد نازل مى كند، تا آنها بشر را انذار كنند كه معبودى جز من نيست، و زنهار دهد از اينكه معبود ديگرى بگيريد»(5)

بنابراین پاسخ سوال شما در توضیح مرحوم علامه کاملا مشخص است که فرمودند تنزيل ملائكه با مصاحبت و همراهى روح عبارتست از القاى آن در قلب پيامبر تا قلب وى با داشتن آن روح، آماده گرفتن معارف الهى گردد، و همچنين تنزيل ملائكه به سبب روح به همين معنا است، چون كلمه خداى تعالى كه همان كلمه حيات باشد در ملائكه اثر گذاشته و آنان را مانند انسانها زنده كند.

5. پیشین

[هدی]

پرسش: بر اساس آیه 2 سوره مبارکه نحل، آیا ملائکه و روح دو وجود مجزاهستند؟

پاسخ:«يُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ أَنْ أَنْذِرُوا أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاتَّقُونِ؛فرشتگان را با روح به فرمان خود بر هر كس از بندگانش كه بخواهد نازل مى ‏كند كه بيم دهيد كه معبودى جز من نيست پس از من پروا كنيد»(1)

در تفسیر شریف «المیزان»، مرحوم علامه بخوبی به توضیح این آیه کریمه پرداخته اند:

«روح، كلمه حيات است كه خداى سبحان آن را در اشياء به كار مى برد و آنها را به مشيت خود زنده مى كند، و به همين جهت آن را در آيه (و كذلك اوحينا اليك روحا من امرنا) وحى ناميده و القاى آن را بر رسول و نبى، ايحاء خوانده، پس معناى القاى كلمه خداى متعال (كلمه حيات ) به قلب رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) اين است كه روح را بسويش وحى كند.
پس اينكه فرمود: (ينزل الملائكة بالروح من امره ) چه حرف (باء) را سببيه بگيريم و چه مصاحبت، معنايش يكى مى شود و تفاوت زيادى ميان آن دو نخواهد بود، و اين خود با دقت و تامل روشن مى شود، چونكه تنزيل ملائكه با مصاحبت و همراهى روح عبارتست از القاى آن در قلب پيامبر تا قلب وى با داشتن آن روح، آماده گرفتن معارف الهى گردد، و همچنين تنزيل ملائكه به سبب روح به همين معنا است، چون كلمه خداى تعالى كه همان كلمه حيات باشد در ملائكه اثر گذاشته و آنان را مانند انسانها زنده كند(2)».
بنابراین پاسخ سوال شما در توضیح مرحوم علامه کاملا مشخص است که فرمودند نازل شدن ملائكه با مصاحبت و همراهى روح عبارتست از القاى آن در قلب پيامبر تا قلب آن حضرت با داشتن آن روح، آماده گرفتن معارف الهى گردد، و همچنين نزول ملائكه به سبب روح به همين معنا است، چون كلمه خداى تعالى كه همان كلمه حيات باشد در ملائكه اثر گذاشته و آنان را مانند انسانها زنده كند. لذا ملائکه و روح دو موجود مجزا هستند.

1. نحل/2
2. طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، جامعه مدرسین قم، دفتر انتشارات اسلامی، قم، 1374، چاپ پنجم، ج12، ص302