یا علی گویید خیل عاشقان

[مهدیار313]

یاعلی ذکر قیام مهدی است
یاعلی ذکر مدام مهدی است
یا علی قفل فرج وا می کند
درد غیبت را مداوا می کند
یا علی گویید خیل عاشقان
تا بیاید مهدی صاحب زمان

#رایةُ_الْهُدی
‌#رُکْنُ_الأولیاء
#زَینُ_الصِّدّیقین

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَة وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بَنیها وَ سِرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحَاطَ بِهِ عِلْمُک
اَللّهُـمَّ عَجـِّـل لِوَلیِّـکَ الفَــرَج

[مهدیار313]

نیست در اوج دلم جز الف قامت یار
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

یاعلی

[مهدیار313]

(پرنده‌ای بریان در محضر پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله بود. حضرت عرض کرد) بارالها! محبوب‌ترین خلق خود را برسان تا با من هم‌خوراک این پرنده شود. در این هنگام علی علیه‌السلام رسید و از آن پرنده تناول نمود.
(این حدیث مشهور بنام «حدیثُ‌الطَّیر» معروف است.)

(سنن ترمذی، ج ٥، ص ٦٣٦ ـ مستدرك حاكم، ج ٣، ص ١٣٠ـ١٣٢)

[مهدیار313]

به جز از علی نباشد به جهان گره‌ گشایی
طلب مدد از او کن چو رسد غم و بلایی
چو به کار خویش مانی در رحمت علی زن
به جز او به زخم دل‌ ها ننهد کسی دوایی
ز ولای او بزن دم که رها شوی ز هر غم
سر کوی او مکان کن بنگر که در کجایی
بشناختم خدا را چو شناختم علی را
به خدا نبرده‌ ای پی اگر از علی جدایی
علی ای حقیقت حق علی ای ولی مطلق
تو جمال کبریایی تو حقیقت خدایی
نظری ز لطف و رحمت به من شکسته دل کن
تو که یار دردمندی تو که یار بینوایی
همه عمر هم چو شهری طلب مدد از او کن
که به جز علی نباشد به جهان گره‌ گشایی

[عباس شهری]

[sistani]

شب و ظلمت وتباهی چه غمم ز بی پناهی

که علــی است رهنمـــایم بنگر چنین قضـا را

همه همتم به سویش بروم به ســوی کویش

کـــــــه ره نفــوذ نَبــــوَد به حریـــــم او بــلارا

نه به اصل، کس رسیده نه به نسل، کس بیارد

که علــی است آنکه دارد چو امــام مجتبی را

بجـــــز ازعلــــی که دارد پســـری ابوالفضائل

کـــه بــه یک اشــاره در دم برساند او شفا را

نه شجاعتش به وصف و نه لطافتش به معنی

متحیرم کـــــه دوزد به تنـــی چنین قبـــــــا را

همـه هست آرزویــــم که نظر کنی بـه سویم

ز گدایی ره تــــــو بــه زمین کشــم سمـــا را

تـــو و این فقیــر مفلس بنــه کیمیـــای بر مس

نَدَرَم جـــزاین بـــه کویت همـــه پرده حیــــا را

اگـــر ازپیاله ی تـــو ، به لبـــــم رسد نشانی

چــه غــم ازهزار دردم ، که رسانده ای دوا را

تــــو بچسب حلقـــه زین در تـــو بکوب تا توانی

کـــه چــــودر گشــاده گردد بسرآورد عــــزا را

ز نسیــــم صبحگاهــی برســـد چنین نوایـــی

کــــه بجز علی مجوی وبستـــــان از او نوا را


سیستانی