واژه قران به چه معنی است.

[شهيدان]

در فـرهـنـگ اسلام و تشيع قرآن را همواره با صفت كريم به صورت قرآن كريم ( اهل سنت ) با صفت مجيد , به صورت قرآن مجيد ( اهل تشيع ) مى نامند و اين دو صفت منشا قرآنى دارد. از قرآن مجيد دوگونه تعريف مى توان به دست داد. نـخـسـت تـعريف ساده و عرفى كه قرآن را كتاب مقدس و آسمانى اسلام و وحى الهى بر حضرت محمد (ص ) مى داند. دوم تـعريف علمى كه قرآن را وحى نامه اعجازآميز الهى مى داند كه به زبان عربى , به عين الفاظ توسط فرشته امين وحى , جبرئيل , از جانب خداوند و از لوح محفوظ , بر قلب و زبان پيامبر اسلام (ص ) هـم اجمالا يكباره و هم تفصيلا در مدت بيست و سه سال نازل شده و حضرت (ص ) آن را بر گـروهـى از اصـحـاب خـود خوانده و كاتبان وحى ( از ميان اصحاب ) آن را با نظارت مستقيم و مـسـتـمر حضرت (ع ) نوشته اند و حافظان بسيار , هم از ميان اصحاب , آن را حفظ و به تواتر نقل كـرده انـد و در عـصـر پـيامبر (ص ) هم مكتوب بوده ولى مدون نبوده است , و در عصر عثمان با نظارت او طى چند سال , منتهى به حدود سال 28 هجرى , مدون بين الدفتين ,از سوره فاتحه تا ناس , در 114 سوره , مى گردد. و متن آن مقدس و متواتر و قطعى الصدور است و تلاوت آن مستحب مؤكد است . ايـمـان بـه قـرآن مـجـيد به توصيفى كه گفته شد و نيز معجزه الهى و سند نبوت دانستن آن و مـحـفوظ بودنش از خطا و هرگونه افزود و كاست ( تحريف ) , از ضروريات اسلام و مذهب تشيع است . قـرآن به زبان عربى بسيار شيوايى كه مايه اعجاب فصحاى عرب ( و بعدها اقوام ديگر ) گرديده و در تـاريـخ زبـان عـربى , سابقه و همانندى نداشته , در طى مدت بيست و سه سال , يعنى سراسر زمـانـى كـه حـضـرت رسـول (ص ) به وظيفه رسالت و ابلاغ پيام الهى و دعوت به اسلام اشتغال داشـتـه انـد , بـه صورت بخش بخش ( منجما يا نجوما ) بر حضرت رسول (ص ) وحى شده است و چنانچه اشاره شد حافظان , حفظش كرده و كاتبان با نوشت افزارهاى بسيار ابتدايى , با خطى كه هـنـوز نـقـطـه و نـشان و علائم اعراب نداشته است , و كوفى نام داشته است , در چندين نسخه بازنويس شده است .
منبع

[askari110]

معرفى قرآن از طريق قرآن :

توجه شما را به قسمتى از آيات قرآن كه ماهيت قرآن را مى توان از آنها فهميد جلب مى كنيم :.
((ذلك الكتاب لاريب فيه هدى للمتقين )) (2/2).
((شهر رمضان الذى انزل فيه القرآن هدى للناس و بينات من الهدى و الفرقان )).
(185/2).
((ان هذا القرآن يهدى للتى هى اقوم )) (9/17).
((و لقد صرفنا فى هذا القرآن ليذكروا و ما يزيدهم الا نفورا)) (41/17).
((و ننزل من القرآن ما هو شفا و رحمة للمؤمنين و لا يزيد الظالمين الا خسارا)).
(82/17).
((و انك لتلقى القرآن من لدن حكيم عليم )).
(6/27) .
چـنـانـكـه ملاحظه مى كنيد, قرآن خود را حكمت , علم , نور, ذكر, هدايت , موعظه ,بلاغ , وسـيـله جدايى حق از باطل , شفاى بيماريهاى قلبى , بيان هر چيز و وسيله خروج از تاريكى به نور مـى دانـد و هـمـه ايـن عـنـاوين در پرتو توجه به محتواى قرآن وپيروى از رهنمودهاى آن ميسر مـى شـود, نـه از طريق دقت در ساختار لفظى و كشف تناسب و توازن حروف و كلمات اين كتاب آسمانى .
هرگز به وصف يا عنوانى براى قرآن برخورد نمى كنيم كه به جنبه لفظى آن هم از اين زاويه خاص نظر داشته باشد.
الـبـتـه يكى از وجوه اعجاز قرآن فصاحت و بلاغت آن است , اما آن دو نيز طريقى براى توجه هرچه بيشتر به مفاد و محتواى اين كتاب آسمانى است .
عـربـى بـودن قـرآن نـيـز در همين راستاست قرآن فلسفه عربى بودن خود را تدبر و دقت بيشتر بـندگان مى داند چنانكه مى دانيم , زبان عربى انعطافى بسيار بالا دارد و دقائق و لطائف معانى را در قالب هيچ زبانى همچون زبان عربى ,نمى توان به مخاطب القا نمودانا انزلناه قرانا عربيا لعلكم تعقلون )).
بنابراين , در هيچ جاى قرآن حتى بطور تلويحى نيز ما به اين گونه كاوشها دعوت نشده ايم .
بـلـكـه مى توان گفت به عدم آن تشويق شده ايم .
چنانكه مى دانيم , يكى ازقصه هاى عبرت انگيز و جالب قرآن قصه اصحاب كهف است .
قـرآن بـعـد از ذكـرداسـتان آنها, اظهار تاسف مى كند كه چرا مردم به جاى آنكه به پيام اين قصه تـوجـه كـنـنـد و راه اصحاب كهف را پيموده و از بيدار شدن آنها بعد از سيصد سال خواب ,نتيجه بگيرند كه خداوند قادر است آدميان را بعد از خواب گران مرگ در روز قيامت زنده نمايد, خود را مشغول مطالب حاشيه اى قصه نموده وبر سر تعداد اصحاب كهف باهم جدال مى كنند.
بعضى مى گويند: چهار نفر, بعضى مى گويند:شش نفر وعده اى آنها را هشت نفر مى دانند.
قـرآن مـى فرمايداى پيامبر! در اين باره با آنهاجدال مكن و از آنها چيزى مپرس و به افسانه هاى آنها اعتماد منما)).
بـه مورد ديگرى توجه فرمائيد: در مورد تعداد نگهبانان دوزخ , قرآن مى فرمايد:تعدادشان رانوزده نـفر قرار داديم , نه بدان جهت كه اسرار و رموزى در اين عدد درنظر گرفته ايم , بلكه فقط به اين مـنـظـور كـه چـون و چـراى افـراد مريض و كافر رابرانگيزيم و نيز ايمان مؤمنان را تقويت كرده بـاشيم و ما جعلنا اصحاب النار الاملائكة و ما جعلنا عدتهم الا فتنة للذين كفروا ليستيقن الذين اوتـوا الـكـتـاب و يـزدادالذين امنوا ايمانا و لا يرتاب الذين اوتوا الكتاب و المؤمنون و ليقول الذين فـى قـلـوبـهـم مـرض و الكافرون ماذا اراد اللّه بهذا مثلا كذلك يضل اللّه من يشا و يهدى من يشا)) (31/74).

[شهيدان]

چرا قرآن خود را سخن پيوسته و پي در پي معرفي ميفرمايد؟

از آياتي كه به پي در پي و پيوسته بودن قرآن دلالت دارد اين آيه است: كَذَ َلِكَ لِنُثَبِّتَ بِهِي فُؤَادَكَ وَ رَتَّلْنَـَهُ تَرْتِيلاً (فرقان،32) ما قرآن را به تدريج نازل كرديم تا قلب تو را محكم داريم، و آن را به صورت آيات جداگانه و آرام، امّا پشت سر هم بر تو وحي كرديم. واژة ترتيل از ماده رتل ـ بر وزن قمر ـ به معناي منظم و مرتب بودن است به همين جهت، ترتيل در كلام، به پي در پي آوردن سخنان يا آيات، روي نظام و حساب، گفته ميشود بنابراين، جملة وَ رَتَّلْنَـَهُ تَرْتِيلاً به اين واقعيت اشاره دارد كه آيات قران، اگرچه به تدريج و در مدت 23 سال نازل شده، امّا منظّم، پيوسته و پي در پي بوده است. در روايتي دربارة معناي ترتيل قرآن چنين آمده است: ابن عباس ميگويد: از پيامبر6 پرسيدم: ترتيل (در قرآن) چيست؟ پيامبر(ص) فرمود: حروف و كلمات آن را به طور كامل، روشن ادا كن، نه هم چون خرماي خشكيده ـ يا ذرات شن ـ آن را پراكنده كن، و نه همچون شعر، آن را با سرعت، پشت سر هم بخوان.(تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 15، ص 83ـ84، نشر دارالكتب الاسلامية.)

پس با توجه به آيات قرآن و روايات امامان: دو گونه پيوستگي دربارة قرآن وجود دارد: 1. پيوستگي در قرائت: پيامبر(ص) ميفرمايد: قرآن را نه پراكنده قرائت كن و نه با سرعت و پشت سر هم، بلكه به هنگام برخورد با عجايب قرآن، توقف كنيد و بينديشيد و دلها را با آن تكان دهيد، و هرگز نبايد همّت شما اين باشد كه به سرعت، سوره را به پايان رسانيد. 2. پيوستگي در نزول: قرآن كريم ـ بر اساس آية بيان شده (فرقان،32) ـ داراي نزولي پي در پي و پيوسته بود تا آن كه در مدت 23 سال، نزول آن به پايان رسيد.
فوايد فراواني در اين گونه نزول وجود دارد كه ما به دو مورد آن اشاره ميكنيم:

1. اين گونه نزول، سبب ارتباط دائم و مستمر پيامبر(ص)با مبدأ وي بود اين گونه ارتباط دائمي، قلب او را قويتر، و ارادة او را نيرومندتر ميساخت و تأثيرش در برنامههاي تربيتي او انكارناپذير بود. 2. ادامه پيوستگي وحي، بيانگر ادامة رسالت و سفارت پيامبر6 است، و جايي براي وسوسة دشمنان نخواهد داشت كه بگويند او يك روز، از سوي خدا مبعوث شد، سپس خدايش او را ترك گفت

[سرباز اسلام]

واژه (قرآن ) در لغت عرب ، به معناى (قرائت و خواندن ) است . گويند: (( قرء قرء و قرائة و قرانا الكتاب اى : نطق بالمكتوب فيه ...)) ، اين معنا در خود آيات قرآن كريم نيز به كار رفته است ، در سوره قيامت ، چنين آمده است :
(( لا تحرك به لسانك لتعجل به ان علينا جمعه و قرانه فاذا قراناه فاتبع قرانه )) .
يعنى : (زبانت را به خواندن قرآن حركت مده تا در خواندن آن عجله كنى ، كه خواندن و جمع آن بر عهده ماست . و چون ما آن را خوانديم ، از خواندن آن پيروى كن (و همانطور بخوان كه ما خوانده ايم ).
پس در اين دو مورد، واژه (قرآن ) مصدر و به معناى (خواندن ) آمده است . و اينكه خداوند متعال اين كلمه را براى كتاب خود نام نهاده است ، شايد بدين جهت باشد كه (قرآن ) به معناى (كتاب خواندن ) است . هميشه بر سر زبانها باشد. و دائم آن را بخوانند. و معانى آن را در دل داشته باشند. در اين صورت ، قرآن كه مصدر است به معناى مفعول ؛ يعنى (مقرو) است .
برخى نيز گفته اند كه معناى لغوى (قرآن ) به معناى (جمع كردن ) است ؛ چون در (( قراء قرانا الشى ء يعنى : اى جمعه وضم بعضه الى بعض )) . پس در اين صورت بايد مصدر به معناى فاعل باشد. و قرآن ؛ يعنى : (جمع كننده حقايق و سخنان الهى ) ولى معناى اول مقبولتر است . و خود قرآن مجيد نيز آن را تاءييد مى كند. مرحوم علامه طباطبائى نيز در تفسير الميزان آن را پذيرفته است . اما مرحوم طبرسى ، در ذيل آيه شريفه (( شهر رمضان الذى انزل فيه القرآن )) ، قول دوم را پذيرفته است اما در مقدمه در (فن رابع ) هر دو قول را - بدون ترجيح يكى بر ديگرى - نقل كرده است . ولى از اينكه قول دوم را با لفظ (قيل ) آورده ، ظهورش ‍ در تاءييد قول اول مى باشد.

[سلمان فارسي]

بسم الله الرحمن الرحیم

خواندن حروف و کلماتی که کنار هم جمع می شوند را قرائت گویند ،
و قرآن در اصل ، مصدر است و به کتابی که بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نازل شده اختصاص پیدا کرده است و چنان که برخی علما گفته اند : وجه نامگذاری این کتاب مقدس در بین کتاب های آسمانی ،به قرآن آن است که این کتاب ، جامع فواید و آثار تمامی کتب آسمانی است ، بلکه جامع آثار تمامی علوم است .

مفردات راغب ، ماده « قرأ » .

[سلمان فارسي]

بسم الله الرحمن الرحیم

اقوال در معانی « قرآن » عبارت است از :
۱- قرآن اسم خاص کتاب مسلمانان و لفظی جامد است .( شافعی )
۲- قرآن هم ریشه با « قرینه » و معنای آن ، همانند بودن آیاتش با یکدیگر است . ( فراء )
۳- قرآن ، مشتق از « قرن » است ، زیرا حروف ، آیات و سوره های آن ، مقرون به یکدیگرند . ( اشعری و جمعی دیگر )
۴- قرآن ، کلمه ای است مهموز و از ماده « قرء » به معنای جمع ، مشتق شده است ، زیرا جامع ثمرات کتب آسمانی گذشته است . ( ابن اثیر و زجاج )
۵- قرآن ، کلمه ای است مهموز و از ماده « قرأ » به معنای تلاوت و قرائت ، مشتق شدا است ( لحیانی و جمعی دیگر )
دلایلی وجود دارد که قول پنجم را تأیید می کند .

[rana_]

قرآن به معناي خواندي است از اقرا مي آيد به معناي "خواندني "

[مجیب]

روشن ترین و مناسب ترین معنا برای قرآن، اشتقاق آن از ماده قرأ به معنای تلاوت كردن است.