40 روز ترك گناه

[helen]

سلام.ميشه در مورد اينكه گفته ميشه اگه گناهي رو 40 روز ترك كنيد بعد براتون ملكه ميشه يا به حكمت ميرسيد يا ميگن زشتي گناه رو ميبينيد توضيح بديد.مثلا اينكه شرايطش چيه .بايد قلبا ترك كرد يا ميشه فقط انجام نداد اما در دل ميل به اون گناه ميتونه باشه؟ ممنون

[شهيدان]

سلام.ميشه در مورد اينكه گفته ميشه اگه گناهي رو 40 روز ترك كنيد بعد براتون ملكه ميشه يا به حكمت ميرسيد يا ميگن زشتي گناه رو ميبينيد توضيح بديد.مثلا اينكه شرايطش چيه .بايد قلبا ترك كرد يا ميشه فقط انجام نداد اما در دل ميل به اون گناه ميتونه باشه؟ ممنون

اولياى دين براى دستيابى انسانها به ره‏آورد سير و سلوك و بهره مندى از نتايج اخلاص راههايى را به ما ارائه كرده‏اند كه بهترين آنها(اربعين گيرى) يا (چله گرفتن) است و منظور از اربعين‏گيرى اين نيست كه انسان، چهل روز از مردم و كار اجتماعى، جدا شود؛ بلكه مقصود اين است كه چهل روز از ما سواى خدا جدا شود و با اين كه مشغول كار است، آن را جز به دستور خدا و براى رضاى او انجام ندهد.
در حديث مزبور رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: كسى كه چهل شبانه‏روز، با اخلاص در راه خدا قدم بردارد، خداى سبحان چشمه‏هاى حكمت را از قلب او بر زبانش جارى مى‏كند. حرفهاى صحيح و نو از قلم و زبان او شنيده و استفاده مى‏شود و نو آوريهاى زيادى دارد كه در كتابها و سخنان ديگران نيست؛ چون اين چشمه جوشان حكمت در دلهاى ديگران نيست .
)اربعين گرفتن) به اين معنا نيست كه انسان چهل شبانه‏روز، كوشش كند تا به مقام اخلاص برسد و نيز به اين معنا نيست كه چهل شبانه روز، يكسان، همه كارها را با اخلاص براى خدا انجام بدهد، بلكه برداشت اولى از نصوص اربعين‏گيرى اين معناست كه او چهل شبانه روز، همراه با حصول اخلاص است؛ يعنى شخص در چهل شبانه روز با اخلاص همراه است و اگر چهل شبانه روز، همه كارها را با حد معين از اخلاص انجام بدهد، مستلزم توقف و سكون در اخلاص مى‏شود؛ بلكه معنايش آن است كه انسان، چهل شبانه روز در درجات چهل‏گانه خلوص حركت كند؛ زيرا اخلاص درجاتى دارد. بنابراين، اخلاص روز اول، ابتدايى‏ترين و اخلاص روز چهلم، عاليترين درجه اخلاص است.
غرض آن كه در معناى حديث اربعين‏گيرى سه احتمال مى‏رود كه تنها معناى سوم صحيح است:
.1 در مدت چهل شبانه روز اصلا خلوص حاصل نباشد و فقط بعد از چهل روز، پديد آيد.
.2 از ابتدا تا پايان اخلاص باشد، ليكن در حد خاص و بدون افزايش.
.3 خلوص در همه اين چهل شبانه روز حاصل باشد، ولى تكامل روزافزون داشته باشد.
درروايت(من أخلص لله أربعين صباحا...)، اشاره به دو نكته سودمند است:
.1 حضرت رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم در اين حديث فرمودند: «أربعين صباحا» و نفرمودند: (اربعين مساء) يا «عشية» ذكر كلمه صباح در اين حديث شريف بدين معناست كه انسان سالك به سوى خدا، بايد تصميم را از شب بگيرد و سفرش، را مانند سفرهاى ظاهرى، ازصبح شروع كند و اين نكته با معارفى كه قرآن كريم در باره شب و بركات آن به بشر آموخته نيز، هماهنگ است؛ نشئه شب از نظر قرآن كريم براى كسب «پايگاه محكم» و «سخن مستحكم» مناسبتر است:
إن ناشئة اليل هى أشد وطئا و أقوم قيلا
.2 گرفتن اربعين و چهل روز مواظبت و پرهيز از حرام و مكروه و انجام دادن واجب و مستحب، اگر براى جوشش و ريزش چشمه‏هاى حكمت باشد، اخلاص نيست و «مشوب» است و در حقيقت، آن شخص مانند گدايى است كه به «شرط مزد» ، كار كرده است و بنابراين، او مخلص نيست، بلكه اجير و مزدور است.
(برگرفته از كتاب: مراحل اخلاق در قرآن ص 253
نويسنده: آيت الله جوادى آملى)

[mmb]

سلام

کسی که سالهاست گناهش، عادت به گناه است می تواند انتظار توفیق چله گیری داشته باشد؟

با تشکر

[.:MONTAZER:.]

در ناامیدی بسی امید است....

هیچ وقت از رحمت خدای مهربان قافل نشوید...
او قادر متعال است...

[sara.m]

البته اراده هم باید داشته باشه

[mmb]

سلام دوست عزیز

اراده همون توفیق نیست؟

با تشکر

[.:MONTAZER:.]

خیر!
توفیق یعنی نگاه ویژه پروردگار...
اینکه شما تصمیم گرفته اید گناهی را ترک نمایید یعنی توفیق آن حاصلتان شده است...حالا با اراده تان باید آن را به سرانجام برسانید...
اراده و سرد نشدن و امید به رحمت خدا!

[ceramic]

چله توفیق خاص می خواهد .

فکر می کنید این طور نیست ؟

خودتان امتحان کنید ، متوجه خواهید شد .

[mmb]

سلام دوست گرامی

الهی شکر که اینگونه مسائل برای شما ساده به نظر می آید. با یک چله گیری یک خوبی در ما ملکه می شود و با چله چله گناه ...
شاید بتوانم منظورم را با یک مثال به صورت بهتری بیان کنم.
فرض کنید با سوزنی هر روز به چشم خود آسیب برسانید.بعضی روزها آهسته تر و بعضی روزها محکم تر. در بیشتر اوقات می دانید که آسیب می بینید ولی ادامه می دهید. چون عادت کرده اید به خوشی و درد و افسوس بعد از این ضربه ها. البته اوایل کار بسیار سخت و چندش آور به نظر می رسد، ولی بعدا عادت می کنید. عاقبت کار معلوم است. اگر یکدفعه کور نشوید به مرور زمان می شوید. حال من حال دوم است! به مرور ... .
دیگر تصاویر زیبا نمی بینید، سعی می کنید با لمس کردن، بوئیدن، چشیدن و گوش کردن جبران مافات کنید. اما بعد از مدتها آزمون و خطا به این نتیجه می رسید که درک روی زیبا با چشم، به هیچ وجه، با چیز دیگری قابل جایگزین نیست. ولی چه حاصل چشم دیدن ندارید، حق دیدن ندارید. در جوانی پیر شدید و دیگر توان رفتن پیش طبیب را ندارید. طبیب ما عین درمان است. فقط کافی است حضرت او را دریابیم. سوال از اینجا شروع می شود.
آیا پیرمرد ما باید اراده کند تا پیش طبیب برود تا بینا گردد؟ (پیرمرد بیچاره می داند که طبیب، عین درمان است ولی پای رفتن ندارد.)
آیا طبیب باید پیرمرد را دریابد؟
خواستن توانستن است؟
اگر طبیب بداند که او پس از خوب شدن دوباره کج می رود باز هم ... ؟

کاش وقتی چشمی داشتیم قدمی برمی داشتیم.

امیدوارم روزی بتوانم آنچه می خواهم بگویم را بیان کنم.
خیلی بهم خرده نگیرید از آدم خراب توقع خرابی داشته باشید.

والسلام

[ansarivali]

اراده اگه واقعی باشه وبا بی ذاری واقعی از گناه وقصد عملی ودائمی برای ترک گناه واحیانا جبران خرابیهای گذشته باشه همون توفیقه الهیه که همیشه نصیب آدم نمیشه.پس هنوز تاخیلی دیر نشده وبه قولی جونیه دلمون از دستمون نرفته ،اراده مون رو قوی تر از قبل کنیم تا شاید لایق توفیق ومدد الهی هم بشیم