دعوت عملي

[ناصح]

بسم الله الرحمن الرحیم

يك روز امام حسن مجتبي(ع) سواره از راهي مي گذشت. مردي شامي سر راه آن حضرت را گرفت و فحش و ناسزاي زيادي به امام داد!وقتي كه حرف هايش تمام شد، امام حسن(ع) رو به او كرده و به وي سلام داد! آنگاه لبخندي بر چهره اش نقش بست و افزود: گمان مي كنم در اينجا غريبي، مرد! اين طور نيست؟
به هر حال اگر از ما چيزي بخواهي به تو خواهيم داد. اگر گرسنه اي سيرت مي كنيم. اگر برهنه اي مي پوشانيمت. اگر نيازي داري، بي نيازت مي كنيم. اگر از جايي رانده شده اي پناهت مي دهيم و اگر حاجتي داشته باشي، آن را برآورده مي كنيم. هم اكنون بيا و مهمان ما باش. تو تا هنگامي كه در اينجا هستي، مهمان مايي...
مرد شامي با ديدن اين همه دلجويي و محبت و نوازش از سوي امام حسن(ع) در مقابل آن همه ناسزاگويي او، به گريه افتاد وگفت: شهادت مي دهم كه تو خليفه خدا در زمين هستي. و خداوند بهتر مي داند كه مقام خلافت و رسالت را در كجا قرار بدهد. و به چه كساني عطا كند. من پيش از اين دشمني تو و پدرت را به سختي در دل داشتم. اما اكنون تو را محبوبترين خلق خدا مي دانم... مرد شامي، از آن پس از دوستان و معتقدين به امام حسن(ع) به شمار آمد و تا زماني كه در مدينه به سر مي برد، همچنان مهمان آن بزرگوار بود.(1)

1- مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 42

[askari110]

در روایت داریم «كونوا دعاة الناس بغیر السنتكم.» یعنی :مردم را با غیر زبانهایتان (وبا عملتان)به اسلام دعوت کنید.چرا که این تبلیغ با عمل است که اثرپذیر است.