آیات متناقض

[ستاره]

salam salam
2ta chiz ro nemifahmam
1chera 1ja to quran ensan ro be onvane yek magham vala matrah mikone o ye ja be onvane ye mojode past
2chera to quran ye ja gofte roze ghiamat 50000sale o ye ja gofte kole ghiamat 10000 sal
age momkene kamel o jame tozih bedid

[kamal804]

:motehayer:salam salam:gig:

2ta chiz ro nemifahmam
1chera 1ja to quran ensan ro be onvane yek magham vala matrah mikone o ye ja be onvane ye mojode past

با سلام
بالا بودن مقام انسان به اعتبار درجه ایمان و میزان تقوای اوست «ان اکرمکم عندالله اتقاکم» و پستی او به واسطه عدم ایمان به خداوند است « اولئک کالانعام بل هم اضل» و همچنین سایر صفتهای منفی که در قرآن برای انسان ذکر شده مثل هلوع ، جزوع ، منوع ، اهل خسران، ضعیف و .... مخصوص جنس انسان منهای ایمان است. پس اعتبار ها فرق می کند.

2chera to quran ye ja gofte roze ghiamat 50000sale o ye ja gofte kole ghiamat 10000 sal
age momkene kamel o jame tozih bedid

قیامت دارای پنجاه محل توقف و مرحله است و هر مرحله ای هم هزار سال طول می کشد که جمعا می شود پنجاه هزار سال اون ده هزاری هم که تو متن نوشتی فکر کنم اشتباه تایپی باشد.

[rana_]

انسان موجودي چند بعدي است كه مي تواند گاه تا حد ملائك تقرب يابد و بالا رود حتي فراتر و گاهي به خاطر پيروي از اميال و هوسها و شيطان به درجه انحطاط و سقوط برسد فكركنم دليل سوال اولت اين باشد

[بچه با حال]

من سوال اين دوست جديدمون رو كه در برخي از سايت هاي مدعي هم مطرح شده ، به طور كامل و دقيقتر مطرح مي كنم :
در سوره سجده آيه 5 ميگويد : روز قيامت برابر با هزار سال شما انسانهاست و در سوره معارج آيه 4 ميگويد : روز قيامت برابر با پنجاه هزار سال است . آيا اين نقض در گفتار نيست ؟


قبل از بيان جواب به نکته اي در زبان عربي اشاره ميکنيم

نکته : در زبان عربي گفته شده کلمه يوم دو معنا دارد . يکي به معناي يک روز که همان دوازده ساعت است و يکي به معناي روزهاي زياد به هر مقدار که باشد کما اينکه حضرت علي عليه السلام در نهج البلاغه ميفرمايند : الدهر يومان يوم لک و يوم عليک فاصطبر عليهما يعني روزگار دو روز است ؛ روزي به نفع تو و روزي بر عليه تو پس صبر کن بر هر دوي آنها .... همچنانکه ميبينيد کلمه يوم در اين حديث به معناي دوازده ساعت نيست بلکه به معناي سالهاي زياد است . در قرآن هر جا از قيامت تعبير به يوم کرده است مراد همان روز گار ميباشد که به سالهاي ما انسانها حدود پنجاه هزار سال ميباشد .

جواب شبهه : مدت بر پائي قيامت پنجاه هزار سال است که در روايات آمده است در پنجاه موقف صورت ميگيرد . بنا بر اين آيه 5 سوره سجده در بيان هر موقف است که هزار سال طول ميکشد و آيه 4 سوره معارج در بيان تمام مواقف پنجاه گانه است که پنجاه هزار سال طول ميکشد .

(ماخذ : سلسله دروس تفسير دکتر محمد علي انصاري ذيل تفسير سوره مبارکه مومنون)


ملاحظه : يکي ديگر از شبهاتي که سايت افشا در زمينه شبهات قراني مطرح کرده آنست که در سوره قمر آيه 19 گفته شده که : قوم عاد در يوم النحس ( يعني در يک روز نحس ) به هلاکت رسيدند و در سوره فصلت آيه 16 گفته شده در ايام النحسات ( يعني در چند روز نحس ) به هلاکت رسيدند . جواب اين شبهه همانست که در مقدمه گفتيم . يعني کلمه يوم در آيه 19 سوره قمر به معناي يکروز دوازده ساعته نيست بلکه بمعناي روزهاي زياد است که در سوره فصلت از آن تعبير به أَيَّامٍ نَّحِسَاتٍ شده است (در افشا به اشتباه ال بر سر ايام نحسات و نيز النحس در قمر / 19 آورده شده)‌.

[هدی]

chera 1ja to quran ensan ro be onvane yek magham vala matrah mikone o ye ja be onvane ye mojode past

بله كاملا صحيح است . ما در قرآن كريم آياتي داريم كه از يكسو از انسان تجليل كرده و او را تحسين مي نمايد و از سوي ديگر آياتي داريم كه انسان را ملامت نموده و مورد سرزنش قرار مي دهد و... از آيات دسته اول مي توان به اين آيات استناد نمود:
وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا ( اسراء /70)
و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركبها] برنشانديم و از چيزهاى پاكيزه به ايشان روزى داديم و آنها را بر بسيارى از آفريده‏هاى خود برترى آشكار داديم
وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلاَئِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُواْ أَتَجْعَلُ فِيهَا مَن يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاء وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ (بقره/30)
و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت من در زمين جانشينى خواهم گماشت [فرشتگان] گفتند آيا در آن كسى را مى‏گمارى كه در آن فساد انگيزد و خونها بريزد و حال آنكه ما با ستايش تو [تو را] تنزيه مى‏كنيم و به تقديست مى‏پردازيم فرمود من چيزى مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد
و از آيات دسته دو نيز مي توان به ايات ذيل استشهاد كرد :
إِنَّ الإِنسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ ( ابراهيم /34)
قطعا انسان ستم ‏پيشه ناسپاس است
إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا( احزاب/72)
راستى او ستمگرى نادان بود
أَوَلَمْ يَرَ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِيمٌ مُّبِينٌ (يس/77)
مگر آدمى ندانسته است كه ما او را از نطفه‏اى آفريده‏ايم پس بناگاه وى ستيزه‏جويى آشكار شده است
اما چرا اينگونه است ؟

[هدی]

از انجا كه انسان داراي دو بعد الهي و حيواني است ، آنگاه كه در مسير الهي قرار مي گيرد و تلاش مي كند و اعمالش مطابق با دستورات دين و خواسته الهي است ، از ملائكه برتر مي شود زيرا او بر خلاف ملائكه قوه ي غضب و شهوت و نيز اختيار دارد و با وجود اينكه مي تواند گناه كند اما تقوا نموده و عبوديت الهي را محقق مي گرداند لذا از ملائكه و نيز ساير مخلوقات در رتبه بالاتري قرار مي گيرد .
اما زماني كه بر اساس غريزه اوليه و خوي پست حيواني عمل مي كند و به فرامين الهي پشت مي نمايد ، از حيوانات پست تر مي شود زيرا حيوانات علاوه بر اينكه واجد قواي شهوت و غضبند ، فاقد عقل نيز هستند لذا انساني كه عقل دارد ، با سقوط در ورطه شهوات و ... از حيوان پست تر خواهد شد .
در واقع اين دو گانگي در معرفي انسان ، به ابعاد وجودي انسان بازگشت مي كند و ناظر به دو بعد الهي و حيواني است كه در وجود بشر به وديعت نهاده شده است .

[هدی]

پرسش:
چرا در قرآن ایات متناقضی در مورد انسان وجود دارد؟يك جا انسان را به عنوان يك موجود والا مطرح می كند و يك جا او را به عنوان موجودي پست.؟

پاسخ:
بله كاملا صحيح است. ما در قرآن كريم آياتی داريم كه از يك سو از انسان تجليل كرده و او را تحسين می نمايد و از سوی ديگر آياتی داريم كه به ظاهرانسان را ملامت نموده و مورد سرزنش قرار می دهد و... از آيات دسته اول می توان به اين آيات استناد نمود: «وَ لَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَ حَمَلْنَاهُمْ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَ رَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلْنَاهُمْ عَلَى كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا»؛ و به راستى ما فرزندان آدم را گرامى داشتيم و آنان را در خشكى و دريا [بر مركب ها] برنشانديم و از چيزهاى پاكيزه به ايشان روزى داديم و آن ها را بر بسيارى از آفريده‏ هاى خود برترى آشكار داديم.(1)

«وَ إِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلاَئِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُواْ أَتَجْعَلُ فِيهَا مَن يُفْسِدُ فِيهَا وَ يَسْفِكُ الدِّمَاء وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ»؛ و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت من در زمين جانشينى خواهم گماشت [فرشتگان] گفتند آيا در كسى را مى‏ گمارى كه در آن فساد انگيزد و خون ها بريزد و حال آن كه ما با ستايش تو [تو را] تنزيه مى‏ كنيم و به تقديست مى‏ پردازيم فرمود من چيزى مى‏ دانم كه شما نمى‏ دانيد.(2)

و از آيات دسته دو نيز می توان به آيات ذيل استشهاد كرد:
«إِنَّ الإِنسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ»؛ قطعا انسان ستم ‏پيشه ناسپاس است.(3)
«إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا»؛ راستى او ستمگرى نادان بود.(4)
«أَوَلَمْ يَرَ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِيمٌ مُّبِينٌ»؛ مگر آدمى ندانسته است كه ما او را از نطفه‏ اى آفريده‏ ايم پس به ناگاه وى ستيزه‏ جويى آشكار شده است.(5)

بايد گفت از آن جا كه انسان داراي دو بعد الهی و حيوانی است، آنگاه كه در مسير الهی قرار می گيرد و تلاش می كند و اعمالش مطابق با دستورات دين و خواسته الهی است، از ملائكه برتر می شود زيرا او بر خلاف ملائكه قوه غضب و شهوت و نيز اختيار دارد و با وجود اين كه می تواند گناه كند اما تقوا نموده و عبوديت الهی را محقق می گرداند لذا از ملائكه و نيز ساير مخلوقات در رتبه بالاتری قرار می گيرد.
اما زمانی كه بر اساس غريزه اوليه و خوی پست حيوانی _بخوانید طبیعت انسانی - عمل می كند و به فرامين الهی پشت می نمايد ، از حيوانات پست تر می شود زيرا حيوانات علاوه بر اين كه واجد قوای شهوت و غضبند، فاقد عقل نيز هستند لذا انسانی كه عقل دارد، با سقوط در ورطه شهوات و ... از حيوان پست تر خواهد شد .
در واقع اين دو گانگی در معرفی انسان، به ابعاد وجودی انسان بازگشت می كند و ناظر به دو بعد الهی و حيوانی است كه در وجود بشر به وديعت نهاده شده است.
به عبارتی این آیات که ظاهرا تکریم دارد یا به ظاهر مذمت دارد از انسان به ما هو انسان تکریم میکند ربطی به شخص ندارد. جائی که انسان را مورد مذمت قرار می دهد طبیعت انسان منظور است طبیعت انسان هلوع بودن و جزوع بودن است ولی انسان به ما هو انسان مورد تکریم است ظلوم وجهول بودن مذمت نیست بلکه درباطنش تمجید و تکریم است یعنی انسان این قابلیت را دارد که بسیار عادل باشد بسیار عالم باشد ولی نقطه مقابلش حرکت می کند.

ــــــــــــــــــــ
(1) اسراء/ 70.
(2) بقره/ 30.
(3) ابراهيم/ 34.
(4) احزاب/ 72.
(5) يس/ 77.

كليدواژه: تحسين انسان، تكريم بشر، پست تر از حيوان، انسان موجودی دو بعدي، بعد الهی و بعد حيوانی