نزديكي خدا به ما

[seiid]

نزديکي خدا به ما

مردي زمزمه مي کرد: خدايا با من حرف بزنيد …
… و چلچله کوچکيآواز خواند، اما مرد نشنيد.

آنگاه مرد صدا زد: خدايا با من حرف بزنيد …
… و رعد و برقي در آسمان درﺧﺷﻴد،اما مرد آن را گوش نکرد.

مرد به اطرافش نگاهي کرد و گفت: خداوندا، بگذاريد شما را ﺑﺑﻴﻧﻢ …
… و ستاره هادرخشانتر از ﻫﻣﻴﺸﻪ مشغول نورافشاني شدند، اما مرد توجهي نکرد.

مرد فرياد کشيد: خدايا معجزه اي نشانم بدهيد …
… و کودکي متولد شد.

… اما مرد نفهميد.

او گريست و با التماس گفت: خدايا مرا لمس کنيد و اجازه بدهيد که بدانم شما اينجاييد …
… خداوند در کمال مهرباني و آرامش مرد را لمس کردند، اما مرد پروانه اي را کهروي شانه اش نشسته بود احساس نکرد…

… آره خدا از اوني که فکرش رو مي کني به ما نزديکتره فقط مشکل اينجاست که مااحساسمون رو از دست داديم.

[meshkaat]

بنام خدا
کسی که روزی پنج بار با او تکلم کند، از تنهایی درمی‏آید، کلیم خدا می‏شود، احساس پوچی نمی‏کند، گرفتار افسردگی نمی‏شود و احساس بی‏پناهی و بی‏همدمی نمی‏کند.
این گفتگو به ما امید می‏دهد،
نشانه معرفت و محبت ما هم به شمار می‏آید.
خداوند، آن سوی خط تماس است. دوست دارد همیشه، حتی در خوشیها و راحتیها هم سراغ او برویم و با او در تماس باشیم، نه فقط وقتی که گرفتار می‏شویم و به دردسر می‏افتیم! این پیشنهاد و دعوت مصرانه اوست.
بی‏معرفتی است که فقط وقتی «مضطرّ» می‏شویم و مشکلی برایمان پیش می‏آید و در کارمان گِرِهی می‏افتد به یاد او بیفتیم و از «اورژانس دعا» استمداد کنیم و با کدِ «اللّهم» با مرکز امداد او تماس بگیریم، یا بخش فوریتهای امداد الهی را به کمک بخوانیم و انتظار کمک فوری هم داشته باشیم!
او خدای همه ما، در همه جا و در همه حالات است، نه فقط خدای لحظات گرفتاری و بیماری و درماندگی و اضطرار!
گاهی ما از سر نیاز، با او تماس می‏گیریم، ولی او همیشه گوش به زنگ ماست و صدای ما را هم دوست دارد بشنود.
او همیشه پیام می‏دهد و دعوت می‏کند، ولی ماییم که گاهی حوصله حرف زدن با او را نداریم. او زنگ می‏زند، ولی ما گوشی را برنمی‏داریم، یا گوشی را می‏گذاریم، یا اصلاً غافلانه دوشاخ را می‏کشیم که زنگ تماس او را نشنویم. و ... او حق دار گله کند.
راستی ... چه کسی به این رابطه نیازمند است؟ ما یا خدا؟
و چه کسی این رابطه را بر هم می‏زند؟ خدا یا ما؟

[meshkaat]

بنام انيس دلها
در میدان گسترده انس با خدا، دعا و ذکر و نماز، خطوط ارتباطی ما با فرماندهیِ کائنات است. بدون این رابطه، پیام او به ما نمی‏رسد و ما در محاصره شیطان قرار می‏گیریم و اسیر نفس می‏شویم.
هرگز نباید ارتباط ما با «برج مراقبت» قطع یا ضعیف شود. در جبهه معنوی، شیطان می‏کوشد این رابطه را قطع کند، یا روی خطّ نیایش، «پارازیت ریا» بیندازد، سیمهای نیایش و دعا را قیچی کند، پیوند ما را با خدا، حتی با مردم و خویشاوندان هم بر هم زند. «صله رحم» هم نوعی ارتباط درون مرزی است، که اگر قطع شود، زمینه برای جدایی و کینه و بدبینی فراهم می‏شود. پس، خطوط داخلی را
هم باید سالم و برقرار نگه داشت. نباید گذاشت انس ما با خدا ضعیف شود،
مکالمه ما با مرکز، نباید قطع و وصل شود یا صدایش خِش خِش داشته باشد.
باید «دلِشِ» رحمت‏گیر خود را بر بام بلند «نیایش» نصب کنیم و دریافت‏کننده دل را روی طول موج «اجابت» تنظیم کنیم، تا امواج لطف الهی را صاف دریافت کند و صدای استجابت دعا به گوش دلمان برسد.
«امّن یجیب»، رمز استجابت دعاست. اگر صدای رحمت و اجابت به ما نرسد، باید دید کدام نقص فنی در رابطه پیش آمده است؟
اشکال از گیرنده ماست، نه از فرستنده حق!
باید دید کدام گناه و غفلت، موجب قطع این تماس شده است؟
اگر خط ارتباطی ما با مرکز ملکوت قطع باشد، اگر صدایمان به کانون اجابت نرسد، باید علت‏یابی کرد و عامل قطع رابطه یا نرسیدن صدا یا نشنیدن جواب را پیدا کرد.

[meshkaat]

بنام خدا
گاهی حال دعا نیست و رابطه برقرار نمی‏شود.
عامل این بی‏توفیقی و ناکامی در تماس، یا کثرت گناهان است، یا قساوت دل، یا دنیازدگی، یا غفلت از خدا، یا همنشینان و دوستان بد، یا غذاهای حرام و لقمه‏های مشتبه، یا اشتباه بودن شماره، یا نقص فنی دستگاه زبان و قلب، یا بی‏دقتی ما در شماره‏گیری، یا قطع تلفن از مرکز برای تنبیه تماس‏گیرنده خطاکار!
گاهی گناه، موجب قطع این خط و اختلال در تماس می‏شود، خطوط تماس را می‏پوساند و صدایمان به خدا نمی‏رسد.
برای وصل مجدد خط، هم پرداخت هزینه لازم است، هم تعهد.
هزینه‏اش، توبه و استغفار و اصلاح و عمل صالح است، تعهدش هم آن است که قول بدهیم از حلم و صبر و ستاریت الهی سوء استفاده نکنیم، و الا همیشه در معرض خطر اختلال و قطع ارتباطیم.
پس باید آسیب‏شناسی خطوط تماس از یادمان نرود.
باید دید کجای خط پوسیده است؟ اشکال از ناحیه ماست، یا به خاطر کاهش عنایت خداست، و چرا؟ و چگونه می‏شود آن را ترمیم و اصلاح کرد؟ ما اگر بخواهیم و مایل باشیم، ارتباط خیلی آسان و بی‏خرج است.
تنها با یک سکه یا کارت نیست که می‏توان شماره گرفت و حرف زد؛
گاهی یک استغفار، یک «یا ربّ» خالصانه، یک دل شکسته، یک قطره اشک، یک نماز بی‏ریا، یک دعای خالص، یک توسل جانانه، یک آهِ برخاسته از دل، ما را به خدا وصل می‏کند. او منتظر یک بهانه برای لطف و احسان است.
گاهی هم برای تماس با خدا باید از کد ارتباطی «اهل‏بیت» بهره گرفت. پیش‏شماره ارتباط با خداوند، حمد و ثنا و صلوات است. عترت پیامبر(ص) ما را به خدا وصل می‏کنند. اگر محبت و معرفت «اهل‏بیت» را داشته باشیم، «آل محمد» به ما خط می‏دهند و در شبکه ملکوتی خدا مشترک افتخاری می‏شویم. آن گاه می‏توانیم با چهارده خط مستقیم با خدا مرتبط شویم.
«ولایت»، تلفن همراه ما برای تماس با شبکه معنویت و عبودیت است.
خداوند هم همیشه در دسترس بندگان است و همه راهها به سوی او باز است و اصلاً به تعداد شماره نفسهای مردم، خط تماس با خدا وجود دارد.
قلب ما صفحه نیازمندی‏هاست و باید شماره تلفنهای لازم در آن ثبت شود.
به هر حال ... حیف است که در جهان ارتباطات، با خدا و رسول و اهل‏بیت، رابطه نداشته باشیم.
منبع:http://www.hawzah.net

[hossein777]

چطور میشه به خدا نزدیک شد ؟

[rana_]

خداوند از رگ گردن به ما نزديكتر است

[seiid]

درود خدا به همه عاشقان قرآن و عترت
خداقوت مومنان خدا

من يه سوال داشتم
ما وقتي كه يه شخص بزرگ و مقامي بالا دارن با احترام و شما شما صحبت مي كنيم

از خداي عزوجل كسي بزرگتر نيست و هيچ مقامي والاتر از مقام خداي مهربان وجود ندارد
پس چرا به بنده خدا احترام مي گذاريم و شما شما صحبت مي كنيم ولي خداي متعال رو مثلا مي گيم خدايا به اميد تو ، چرا نگوييم خدايا به اميد شما، از بدي ودشمن به شما پناه مي برم؟
ياعلي
التماس دعا