******* قرآن و استمرار إمامت *******

[سيد حسين]

قابل توجه رفقاي عزيز:
به نظر حقير در اين دوران بيشترين چيزي كه كمبودش احساس مي‏شود حاضر و ناظر ديدن امام زمان است، لذا اين عنوان را گذاشتم تا با كمك دوستان اين حس را در خودمان بيشتر ايجاد كنيم كه:

بيائيد امام زمان را حاضر و ناظر بدانيم.

ضمنا محور بحثهاي ما قرآن است

حتما در مطالبتان از قرآن استفاده نمائيد

براي شروع سراغ سوره دخان مي‏رويم

خداوند متعال در سوره دخان مي‏فرمايد:
حم* والكتاب المبين* إنا أنزلناه في ليلة مباركة إنا كنا منذرين* فيها يفرق كل أمر حكيم* أمرًا من عندنا إنا كنا مرسلين {سورة الدخان44 : 1 - 5}
ترجمه:
حم و كتاب مبين براستي ما آن را در شبي مبارك نازل كرديم چرا كه ما انذار دهنده‌ايم در آن شب هر امر با حكمتي از يكديگر جدا مي‏شود، امري كه از نزد ماست چرا كه ما إرسال كننده‏ايم، در حالي كه رحمتي از جانب پروردگارت مي‏باشد.

با يك تأكيد مي‌فرمايد: كتاب مبين را در شب مباركي نازل كرديم

همانطور كه مي‌دانيد إنّ حرف تأكيد است و متكلم مع الغير بودنش دليل عظمت است

در ادامه آيه سوم با سه تأكيدمي‌فرمايد:
ما انذار كننده هستيم
إنا حرف تأكيد، كنا ماضي استمراري، منذرين اسم فاعل براي تأكيد.
در ادبيات عرب وقتي اسم فاعل استفاده شود دليل ثبات واستمرار است
منذر يعني انذار كننده
اما در مقابل نزول قرآن بصورت فعل ماضي آمد، نازل شد
يعني در عصر رسالت قرآن نازل شد، عصر نزول سپري شد، اما ما همچنان انذار كننده هستيم، به اسم فاعلي آمدن كلمه انذار تأكيد و استمرار عمل إنذار است.

إنزال تمام شد ولي إنذار باقي است، آنهم فقط توسط ما.
إنزال با يك تأكيد و انذار با سه تأكيد، چرا كه استمرار كار خوب از شروعش مهم‏تر است.
سؤال اينجاست كه خداوند بعد عصر رسالت به چه وسيله بندگان را انذار مي‌كند؟
چه كسي عهده‏دار مسئوليت انذار از جانب خداست؟
جواب اين سؤال در آيه بعدي است: إنا كنا مرسلين همانا فقط ما فرستنده هستيم.
با دقت در آيات فوق نتائج زير به دست آمد:
1- إنذار كننده بعد پيامبر نيز وجود دارد.
2- به غير پيامبر هم لفظ رسول (نه به معناي اصطلاحي داراي شريعت بودن) اطلاق مي‏شود.
3- إنذار كننده بايد توسط خداوند فرستاده شود.

حال كه انذار دائمي و از جانب خداست، سراغ آيات ديگري مي‌رويم ببينيم اين برداشت صحيح است؟
ادامه دارد

[سیب سرخ]

یا رحمان

منتظر ادامه بحث هستیم هنوز

[صالح]

با سلام خدمت هه دوستان

ما مسلمانیم و طبق آموزهای قرآن، خدا را صاحب همه حقوق می‏دانیم:
ذلک بأن الله هو الحق، حج/6، حج/62، لقمان/30.

و او حق انحصاری انتخاب خلیفه را از آنِ خود می داند و بس:
إنی جاعل فی الارض خلیفة، بقره/30،من در روى زمين، جانشينى [نماينده‏اى‏] قرار خواهمداد.
یا داود إنا جعلناک خلیفة فی الارض، ص/26،اى داوود! ما تو را خليفه و (نماينده خود) در زمين قرارداديم‏.
و به حضرت ابراهیم فرمود:
إنی جاعلک للناس إماما، بقره/124،من تو راامام مردم قرار دادم.

به کلماتإنّیوإنّاهمچنینجاعلوجعلناکوجاعلکدر آیات فوق دقت کنید، جعل خلیفه بعنوان یک سنت دائمی، مؤکدا در انحصار خداست.
حتی پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم نیزهیچگونه حقی برای انتخاب خلیفه ندارد، چون حقِ او نیست، رسالت و نبوت و وصایت و اصل دین تماما از آنِ خداست.

با توجه به مطالب فوق جواب سؤالی که مطرح شده واضح است، چراکه انتخاب خلیفه و مرشد دینی توسط خداوند متعال، یا مصلحت داشته یا نداشته، اگر مصلحت نداشته نعوذبالله لغو را به خدا نسبت دادیم و اگر مصلحت داشته که قطعا چنین است، این مصلحت هچنان باقی و مستمر است، نیاز مردم به منذر الهی، مشمول مرور زمان نمیشود و در همه زمانها این نیاز به نبی یا وصی وجود دارد.

البته استمرار امامت بحث بسیار مفصلی است، فعلا به همین مقدار بسنده میشود تا نظر سائر کاربران نیز مطرح شود.
موفق باشید.