دغدغه‏هاى يك پايه چهارمى

[talabeh]

نان و قلم

بدو... بدو... بدو... حالا بپر
حالا گازشو بگير كه ديره، داره غروب مى‏شه.
مواظب باش! بوق بزن بچه نپره جلوت.
يادت نره نون بخرى.
راستى اين پسره چى مى‏گفت؟ شور و نشاط طلبگى؟ توليد علم؟ آموزشِ پژوهش‏محور؟...
رسيدى به پل. چند تا پا بزن جون بگيره. حواست باشه نونوايى رو رد نكنى.
اوناها اونم نونوايى.
اوه چقدر شلوغه!
چاره‏اى نيست بايد وايسى.
فراد رو بگو كه مهمون دارى. چى مى‏خواى بذارى جلوشون؟
عدس پلو؟
آره خوبه.
راستى عدس كيلويى چنده؟
ولش كن.
بحث امروز چى بود؟
«دعوا سر اين بود كه امر به چيزى، نهى از ضدش رو اقتضاء مى‏كنه يا نه؟
اول گفتن كه ضد دو جوره:
ضد عام
ضد خاص...»
ـ آقا برو جلو. برو جلوتر.
ضد عام چى بود؟
«ترك امر، كه عدميه، در مقابل فعل كه وجوديه.»
ضد خاص چى بود؟
«هر معاند وجودى رو بهش مى‏گن ضد خاص.»
ـ آقا برو جلو ديگه.
راستى قبض برق چرا اين دفعه اينقدر زياد اومده؟! هشت هزار تومن؟!
مگه دو تا لامپ و يك يخچال چقدر مصرف داره؟
ـ چند تا نون مى‏خواى؟
ـ دَ... دَه تا
راستى كنار عدس پلو مى‏خواى ماست بذارى يا تخم مرغ؟
ماست چقدر گرون شده؟! يه سطل فسقلى پونصد تومن.
به كى مى‏رسه؟
تخم مرغ صرفش بيشتره. جلو پدر زن، مادر زنت هم زياد كم نميارى.
حالا نونا رو جمع كن.
بدو... بدو... كه خيلى دير شد.
هنوز نه خريدى كردى، نه شام خوردى، نه درس خوندى، نه به حرف‏هاى زنت گوش دادى.
بيچاره اونم گير تو افتاده، نمى‏دونه چى كار كنه.
اول برو دكان على آقا ميوه بخر.
ـ خوب على آقا چقدر شد؟
ـ يك و نهصد و پنجا، شما يك و نهصد بده.
خوب اين هم خريد يك روزمون، دو تومن پَر.
بپر رو موتور كه دير شد. پا بزن... پا بزن...
خوب اينم كوچه. بپيچ تو.
ـ اوه حسين آقا! سلام.
ـ عليكم السلام و رحمة اللّه‏، چطورى آق مهدى؟
ـ خدا رو شكر. راستى امروز شهريه گرفته‏ام، حساب كتاب كنم، كرايه رو ميارم خدمتتون.
ـ حالا چه عجله‏ايه؟
ـ اختيار دارين، وظيفه‏اس.
ـ راستى امسال چى كار مى‏خواين بكنين؟ مى‏مونيد يا افتخار نمى‏دين...؟
ـ شما شرايط جديد رو بفرمائين، ما ببينيم مى‏تونيم خدمتتون بمونيم يا نه.
ـ بابا اين حرفا چيه. ما با شما اين حرفا رو نداريم.
ـ نه، بالاخره شما حقتونه، خونه تونه...
ـ راستش ما كه خجالت مى‏كشيم بگيم، ولى اگه بتونى ده تومن اضافه كنى، خوبه.
ـ ده تومن؟!
ـ آره ديگه. خودت كه اوضاع رو مى‏بينى.
ـ ... حالا فكرامو بكنم، بهتون خبر مى‏دم.
بى‏خيال حالا يه طور مى‏شه ديگه. خودتو جمع و جور كن، نفس بگير، برو تو خونه ...
از جواب سلامش معلومه كه پكره. حواست باشه كه حرفهاشو خوب گوش كنى. اون بيشتر از اينكه بخواد مشكل‏هاش رو حل كنى، احتياج داره حرف‏هاشو بزنه. ظرفيتت رو ببر بالا، تا مى‏تونى. نقطه عطف همه فشارها همين جاست. سخته ولى شدنيه...
اوه، سه ساعت طول كشيد! اما عيبى نداره بجاش آروم شد.
يه چيزى بخور بچسب به درس.
پا شو، پا شو، روى كتاب خوابت برده.
بلند شو چراغ رو خاموش كن بعد بخواب.
نوشته‏هاتو كه خوندم، دنبالت گشتم، پيدا كردمت و بهت گفتم: مگر فقط تو مشكل دارى؟ مگر علماى قديم بدون مشكل بودن كه اراده‏شان دل سنگ رو آب مى‏كرد؟ مگر اين جور نيست كه تو سختى‏هاست كه طلبه ساخته مى‏شه؟ مگر نبايد با مشكلات كنار بيايى و صبر كنى؟ مگر...
و توگفتى: باشه من صبر مى‏كنم، سعى مى‏كنم، خيلى هم سعى مى‏كنم ولى به هر حال مشكلات كم نيست. فكر نمى‏كنى زمانه هم عوض شده؟
... خيلى با هم حرف زديم راجع به همين نان و قلم. گفتيم و شنيديم، باز هم مى‏گوئيم و مى‏شنويم...