قرآن از ديدگاه دانشمندان اسكاتلندى

[baquran]

قرآن از ديدگاه دانشمندان اسكاتلندى

20- توماس كارلايل

Thomas Carlayle

فيلسوف، مورخ و نويسنده اسكاتلندى (1795 - 1881 م)

هنگامى كه ما قرآن مجيد را مطالعه مى‏كنيم مى‏بينيم اين كتاب علاوه بر آن كه وحى آسمانى است از نظر كلمات و تركيب بليغ‏ترين كتاب است. هيچ كس قرآن را با دقت نمى‏خواند مگرآنكه مى‏بيند حقايقى اصيل در برابر وى آشكار است و در مى‏يابد كه اين كتاب وابسته به اصلى حقيقى و به مبدئى عالى و مقدس پيوسته است و ترديدى نيست كه گفتار حقيقى و درست نفوذ خاصى بر دل ها دارد و حق آنست كه تمام كتاب ها در برابر قرآن ناچيز و كوچك‏اند و اين كتاب از هرگونه عيب و نقص و اصول ناپسند پاكيزه و مبرا است

پی نوشت====

اعتراف دانشمندان بزرگ، ص 47

قرآن و كتابهاى ديگر آسمانى، ص 299

تاريخ قرآن زنجانى، ص 152

تاريخ و علوم قرآن، ص 188

قدمى در شناخت قرآن، ص 44

قرآن و ديگران، ص 20

مناظره دكتر و پير، ص 122

پنجگام، ص 199

************************************************** ************

راكستون اسكاتلندى 21-

rockeston

ساليان دراز در جستجوى حقيقت بودم تا اينكه حقيقت را در اسلام يافتم سپس قرآن مقدس را ديدم و شروع به خواندن آن كردم او بود كه تمام سئوالات مرا جواب گفت!!

قرآن ابهت و ترس در انسان الهام مى‏كند و در عين حال ثابت مى‏نمايد كه هر چه مى‏فرمايد راست است

پی نوشت=====

اسلام‏شناسى غرب، ص 60

نظريه دانشمندان جهان درباره قرآن و محمد (ص)، ص 37

قرآن و ديگران، ص 29

************************************************** ************

22- پرفسور رابرتسون

robertson

كشيش اسكاتلندى، (1328 - 1376 م)

قرآن مقدس در مورد دوروئى، كينه، تكبر، غرور، بى عدالتى و انواع آن بسيار سخت گير و در مورد صفات نيك از قبيل صبر، حق‏شناسى، صداقت و ترس از خدا بسيار مصر و جدى است

پی نوشت=====

{P - اسلام‏شناسى غرب، ص 56

قرآن و ديگران، ص 12

طبقات مفسران شيعه، ج 1، ص 174

فائده و لزوم دين، ص 187

درسهائى از مكتب اسلام، سال 13، ش 2

[baquran]

23- روبرستن سميث

roberston smith

مستشرق اسكاتلندى (1856 - 1911 م)

از بهترين لذتها، تنها اين است كه: پيامبر با قرآنش آمد و در حالى كه اين كتاب نشانه‏اى است از بلاغت و دستورى است بر شرائع و نماز و دين در آن واحد

پی نوشت=====

نظريه دانشمندان جهان درباره قرآن و محمد (ص)، ص 32

قرآن و ديگران، ص 42