زندگی نامه*شهید عليرضا نوری *

[سفیر]

بسم الله الرحمن الرحیم

***شهید عليرضا نوری (قائم مقام فرمانده لشگر27محمد رسول الله(ص)***

در مهر ماه ۱۳۳۱ در محلة "سردار" در شهرستان "ساری" متولد شد. او پنجمين فرزند خانواده بود. هنگام تولد، پدرش به حج مشرف شده بود و پدر بزرگش اذان و اقامه در گوش او قرائت کرد. در سه سالگی به کودکستان رفت . از کودکی با پدرش به مسجد می رفت و با تقليد از پدرش نماز می خواند. بسيار پر جنب و جوش بود و با همة بچه های محله ارتباط بر قرار می کرد و به کارهای دسته جمعی علاقه مند بود. کنجکاو بود و به ساختن وسايل و اسباب بازی بسيار علاقه داشت. گاهی در مغازه به پدرش کمک می کرد؛ به مطالعه و ورزش می پرداخت و در شنا و ورزش رزمی مقامهايی سب کرد.
در سال ۱۳۳۷ به مدرسه ابتدايی رفت. بسيار با استعداد بود و دوران ابتدايی و راهنمايي را با موفقيت به پايان رسانيد و سپس در دبيرستان "شريف" شهرستان "ساری" ادامه تحصيل داد. در سال ۱۳۵۰ آخرين سال تحصيلی را می گذراند که پدرش را از دست داد. درگذشت پدر اگر چه غمی جانکاه و سنگين برای او بود ولی با بردباری به تحصيل ادامه داد و در همين سال موفق به اخذ ديپلم رياضی شد.
با فرارسيدن دوران خدمت سربازی به مدت دو سال در ارتش خدمت کرد و پس از پايان خدمت در سازمان محيط زيست مشغول به کار شد. در سال ۱۳۵۴ با شرکت در آزمون سراسری در دانشکده پلی تکنيک در رشته مهندسی راه و ساختمان پذيرفته شد. پس از مدتی به استخدام راه آهن در آمد؛ ابتدا در راه آهن ساری بود ولی بعدها به تهران منتقل شد و در قسمت پل سازی و ساختمان راه آهن به عنوان تکنسين مشغول شد.
عليرضا در کنار امور فنی دارای طبع شعر نيز بود و سروده هایی از او باقی مانده است.
عليرضا نوری در مهر ۱۳۵۵ با خانم "طوبی عرب پوريان" در مراسمی ساده ازدواج کرد.
در سالهای سخت مبارزه با طاغوت، همراه با مردم مسلمان در مبارزات شرکت کرد و حضور موثر داشت.
پس از پيروزی انقلاب اسلامی به کمک چند تن مسئوليت حفاظت و نگهداری از تاسيسات راه آهن را به عهده گرفت. اولين هسته مقاومت با عنوان کميته انقلاب اسلامی راه آهن را تشکيل داد و فرماندهی آن را متقبل شد. در کنار آن انجمن اسلامی کارکنان راه آهن را راه اندازی کرد. با آغاز تحريکات گروهکهای ضد انقلاب در انفجار لوله های نفتی در جنوب کشور عليرضا به اتفاق جمعی از همکاران به جنوب عزيمت کرد و کميته انقلاب اسلامی را در راه آهن ناحيه جنوب تشکيل داد. پس از تثبيت اوضاع در راه آهن جمهوری اسلامی و سپردن مسئوليتها به افراد متعهد و کاردان، در سال ۱۳۵۸ به عضويت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد. پس از گذراندن آموزش های لازم به عنوان فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مستقر در راه آهن انتخاب شد.

منبع

[سفیر]

با آغاز جنگ تحميلی عليرضا با استفاده از تجربياتی که در دوران سربازی کسب کرده بود يک گروه هفتاد و دو نفره از پرسنل راه آهن را آموزش نظامی داد و به نام هفتاد و دو شهيد کربلا راهی جبهه های جنوب کرد. اين گروه در محور سوسنگرد و بستان استقرار يافت. محاصره سوسنگرد توسط همين نيروهای اعزامی شکسته شد.
قبل از اينکه در پايگاه ابوذر مشغول کار شود مسئوليت رياست راه آهن را به او پيشنهاد کردند ولی نپذيرفت و در پاسخ گفت: «در اين شرايط که بچه ها به جبهه می روند، پيشنهاد مسئوليت برای من امتحان است که کدام را انتخاب کنم. من جبهه را می پذيرم.»
پس از شکست محاصره سوسنگرد در سال ۱۳۵۹ در حماسه ديگری به نام عمليات امام علی (ع) شرکت کرد که در کوههای اللّه اکبر در غرب سوسنگرد انجام گرفت. در اين عمليات از ناحيه پا به سختی مجروح شد و علاوه بر آن دوازده ترکش به قسمتهای مختلف بدنش اصابت کرد.
او را به بيمارستان شيراز منتقل کردند، پزشکان تصور می کردند که او شهيد شده است و مهر شهيد به سينه او زدند. پس از مدتی متوجه شدند هنوز جان دارد و می توان او را نجات داد. بلافاصله به تهران انتقال يافت و تحت مرقبتهای ويژه قرار گرفت و بهبود يافت. پس از بهبودی با عکسی که در بيمارستان از او در زمانی که مهر شهيد به سينه داشت، گرفته بودند، عکس جديدی انداخت که بسيار ديدنی بود. يکی از خواهرانش گفت: خوشا به حالت امتحان الهی را به بهترين نحو پاسخ گفتی. با لبخندی جواب داد: خواهرم هنوز خيلی مانده است. نوری که حدود شش سال در مناطق جنگی بود .به گفته مادرش پنجاه بار زخم برداشت که چهار بار جراحت او شديد بود. هر بار که مجروح می شد سه الی چهار ماه در بيمارستان يا منزل بستری بود.
علاوه بر اين در جريان عمليات والفجر در سال ۱۳۶۱ دست راستش بر اثر انفجار مين قطع شد. اما هيچ يک از اين آسيبهای جدی او را تلاش و فداکاری باز نداشت

[سفیر]

عليرضا نوری در طول سالهای انقلاب و جنگ مسئوليتهای متفاوتی داشت از جمله:
۱.راه اندازی کميته انقلاب اسلامی در راه آهن مرکز،
۲.راه اندازی کميته انقلاب اسلامی در ناحيه راه آهن جنوب،
۳.مسئول سپاه پاسداران راه آهن و تلاش در استقرار آن،
۴.فرماندهی گروه ۷۲ نفر از راه آهن برای جبهه های جنوب،
۵.فرمانده گردان شهيد علم الهدی،
۶.فرماندهی عمليات امام مهدی (عج) و امام علی (ع)،
۷.جانشين فرمانده تيپ عمار لشکر ۲۷ محمد رسول اللّه،
۸.رئيس حراست راه آهن جمهوری اسلامی،
۹.جانشين فرمانده پايگاه ابوذر که در راه اندازی اين پايگاه نقش مهم و کليدی داشت،
۱۰.فرماندهی نيروهای قدس در اجرای مانور طرح لبيک يا خمينی،
۱۱.فرماندهی لشکر ابوذر در عمليات خيبر،
۱۲.راه اندازی و تاسيس پادگان نيروهای آموزشی مستقر در اتوبان قم،
۱۳.رئيس ستاد لشکر ۲۷ محمد رسول اللّه،
۱۴.فرمانده عمليات منطقه ۱ ثاراللّه تهران،
۱۵.قائم مقام فرماندهی لشکر 27 محمد رسول اللّه
۱۶.مسئول قرارگاه رمضان در جنوب.

هرگز در پی جايگاه و سازمانی و مقام و منزلت نبود. آنچه که او را به پذيرش تصدی امور وا می داشت احساس مسئوليت بود.
خصوصيات روحی و اخلاقی بسيار جالبی داشت. انسان دوستی و مهربانی او زبانزد بود. هر کس يک بار او را می ديد، شيفته ويژگی اخلاقی او می شد. پرکاری، پشتکار، نشاط و شادابی، اميدوار، ايثارگری، گذشت، مبارزه پی گير، حسن ظن، دلسوزی مردم، ساده زيستی، داشتن و علم و دانش، توانمدی در فن بيان، صبوری، مقاوم در کارهای سخت و دشوار، داوطلب برای انجام کارهای خطرناک، هوش و استعداد از بارزترين ويژگيهای عليرضا بود.
در کنار کارها سخت هراز گاهی شعری می سرود که از عشق و شور سرگشتگی روح او حکايت داشت.
در نوآوری و ابتکار استعدادی خاص داشت و معمولاً در کارها از ابتکار خود استفاده می کرد. حميد آخوندی در بيان خاطره ای در اين باره می گويد: «ذهن و فکر مهندسی در کارهای فنی و مهارت و خلاقيت خاص داشت تا بدان حد که برای خود دست مصنوعی مکانيکی ساخت.» در بسياری از زمينه های ديگر نيز دارای خلاقيت بود.

[سفیر]

وصيت نامه خود را در تاريخ ۳ دی ۱۳۶۵نوشت و ديدگاهها و عقايد خويش را در آن بيان کرد.

عليرضا نوری سرانجام در ۹ بهمن ۱۳۶۵ در منطقه عملياتی جنوب شلمچه در حالی که نيروهای بسيجی را در عمليات کربلای ۵فرماندهی و هدايت می کرد، بر اثر اصابت ترکش به ناحيه سر و سينه به شهادت رسيد.

سيد مهدی حسينی درباره نحوه شهادت وی می گويد:
در ۹ بهمن ۱۳۶۵ بعد از عمليات کربلای ۵ به همراه راننده اش برای نجات يک مجروح راننده را به کنار می کشد و خود به جای راننده می نشيند. اما در ادامه راه در اثر انفجار خمپاره و اصابت ترکش به ماشين و سر و صورت و سينه به شهادت می رسد.
در جريان عمليات کربلای ۵ عليرضا، قائم مقامی فرمانده لشکر۲۷ رسول اللّه را برعهده داشت.
در تاريخ ۶ بهمن ۱۳۶۵ سه روز قبل از شهادت خبر شهادتش را به همسرش می دهد و توصيه می کند که برای او گريه نکنند و بر مصيبت امام حسين (ع) و زينب کبری گريه کنند.

منبع

[سفیر]

آثار باقی مانده از شهید


در يکی از نامه های عليرضا آمده است:
هميشه به خاطر داشته باش و به فرزندانم هم تذکر بده که شوهر تو و پدر فرزندانت برای دفاع از حريم اسلام که تنها طريق نجات بشريت از دست شيطان است و برای اجرای دستور حجت خدا امام زمان و نايب بر حقش امام خمينی رهبر انقلاب اسلامی عازم جبهه شد.
به فرزندانم بگومبادا يک لحظه امام را تنها بگذارند .بگو که امروز راه نجات انسانها به دنبال امام رفتن است و راه رهبر را پيمودن. بگو که هميشه برای امام دعا نمايند؛ برای سربازان اسلام در جبهه ها دعا نمايند؛ برای تعجيل در ظهور حضرت وليعصر امام زمان(عج) دعا نمايند که دعا دری است به سوی بهشت و آمرزش که خداوند تبارک و تعالی برای بندگان قرار داده. ساعت حدود يازده شب است، امروز هنگام نماز مغرب و عشا يک نوحه خوان در نمازخانه نوحه جانانه ای خواند و همه گريه می کردند. من به ياد گناهانم افتادم، نمی دانم چقدر سخت است که انسان نداند عاقبتش با اينهمه بار سنگين گناهان چه خواهد شد. من هم همچون ديگران گريه کردم خداوند تبارک و تعالی از سر تقصيرات ما بگذرد. تو هم برای همة رزمندگان از جمله شوهرت که افتخار سربازی و نوکری امام زمان (عج) و نايبش امام خمينی عزيز را دارد، دعا کن.
امروز چشم محرومين و مستضعفين به انقلاب اسلامی ايران به رهبری امام خمينی عزيز و سربازان اسلام و مجاهدان واقعی اسلام در جبهه ها دوخته شده، امروز وظيفه سنگين بر دوش فرد فرد ما سنگينی می کند. بر دوش پدران و مادران که بايد برای امام زمان (عج) سرباز تربيت نمايند. تو هم موظفی که فرزندانم را طوری تربيت کنی که سرباز و نوکر امام زمان (عج) بشوند. دخترم را طوری تربيت کن که همچون حضرت فاطمه (س) بشود، همچون زينب (س) رزمنده بشود و عفيف و شجاع، او هم سربازان شجاع و پاک تحويل جامعه بدهد. نمی دانی چقدر لذت دارد که انسان خودش را در روحانيت جبهه ها حس می کند، همة شور و عشق رفتن به کربلا را دارند، دايم در نمازها نوحه می خوانند. برای اباعبداللّه الحسين(ع) سينه می زنند، برای ظهور و کمک امام زمان (عج) در جبهه ها سينه می زنند، اينجا شور و حالی ديگر است، انشاءاللّه قسمت همة عاشقان حسين(ع) شود . . .
انشاءاللّه خداوند همه فرزندان اسالم را از مقربين در گاهش قرار بدهد. حجاب را دقيقاً رعايت کن و در برابر مردان نا محرم غير از برادرانت که محرم هستند کمتر صحبت کن. سعی کن بيشتر شنونده باشی مگر اين که بخواهی از يک حقی يا از اسلام دفاع نمايی، آن وقت مانعی ندارد.همواره خداوند را در نظر داشته باش که او آفريدگار جهان و جهانيان است و مهربان ترين مهربانان است.

حجاب را دقيقاً رعايت کن و در برابر مردان نا محرم غير از برادرانت که محرم هستند کمتر صحبت کن. سعی کن بيشتر شنونده باشی مگر اين که بخواهی از يک حقی يا از اسلام دفاع نمايی، آن وقت مانعی ندارد.همواره خداوند را در نظر داشته باش که او آفريدگار جهان و جهانيان است و مهربان ترين مهربانان است.

[سفیر]

قطعه ای که شهید درباره استغاثه از حضرت صاحب الامر (عج) سروده چنين است

آيد نسيم بيداد
آهسته با دلی شاد
ظلم و ستم بنايش
در سرزمين اجداد
مهدی برس به فرياد
اينجا زمان گنه شد
برتن جان گنه شد
دستی دگر نمانده
تا بر کند زبنياد
مهدی برس به فرياد
مشرک در اين ميانه
با آب و تازيانه
ما را به صد بهانه
داده به دست جلاد
مهدی برس به فرياد
آيد يکی ز سويی
بر خود نهد برويی
نمای که من همانم
آماده بهر ارشاد
مهدی برس به فرياد
ياران تو سراسر
با چهره های مضطر
شمشير بر کشيده
دارند چشم امداد
مهدی برس به فرياد
ايمان ز ما جدا نی
ما را ز تو سوا نی
مال و ريا و تزوير
حاکم شده قلمداد
مهدی برس به فرياد

منبع

[سفیر]

سروده شهید:


طفل بغلی سخن را به من آموخت
افسوس که تيری به عبث حنجره اش دوخت
شاهنشه دين ناله بر آورد، خدايا
کز ناله او رعشه بيفتاد به دلها
امروز چه روزی است؟ بلاخيز، بلاخيز
امروز چه روزی است؟ غم انگيز، غم انگيز
دل پاره شده، خون بچکد، ديده بسوزد
هفتاد و دو لب را کفر ظلم بدوزد
از غيب ندا آمد کی مرغ خوش آواز
روح از بدن زاغ رها گشته زآغاز
دل داده به باد و پر مشکين زتنش ريخت
اين مرثيه ات ولوله در عرش برانگيخت
رو، نوحه سرايی تو هم گشته قبولی
برما شده معلوم که امروز ملولی
ای خلق دوستی کن بر حق نظر انداز
چون هرگره ات جز به حقيقت نشود باز
نوری جگرش سوخت و چشمش گره ها بفت
با بوی حسين آمد و با خوی حسن رفت

منبع