چهل پند از امیر مومنان، علی (علیه السلام)

[ramila]

چهل پند از امیر مومنان، علی (علیه السلام(

1-توکل در امور
2-شرکت در خیر
3-چشم پوشی از انتقام
4-یاری به مظلوم
5-پایداری در حوادث
6-خوشرویی با همسر
7-ملایمت با نادان
8-تامل در جواب
9-احترام به مهمان
10-جوانمردی با فرد شکست خورده
11-دلجویی از غریبان
12-دوری از شهوت
13-اندازه در معاش
14-راستی در گفتار
15-پیش دستی در سلام
16-نوازش بر یتیمان
17-احترام به پدر و مادر
18-دوری از کبر
19-پرهیز از غیبت
20-پیروزی در جهاد
21-اصرار در اطاعت
22-مخالفت با نفس
23-سعی در اخلاص
24-مصاحبت با افراد نیک
25-وفای در عهد
26-تفکر در امور
27-شکر در نعمت
28-بخشش با قدرت
29-عیادت از مریض
30-ایثار به افراد مسکین
31-خدمت به خلق
32-ادب در کلام
33-عطا در مقام
34-صبر در مصیبت ها
35-مهربانی با مردم
36-دادرسی در داوری
37-نظافت در پوشش
38-کناره جویی در بخل
39-پرهیز از خشم
40-استقامت در کار

[*صافات*]

ای انسان، از کسانی مباش که:



بدون اینکه نیکی کنند، امید رستگاری آخرت را دارند و با آرزوی دراز امید توبه.


در دنیا همچون وارستگان سخن می­گویند و همچون دلبستگان عمل می­کنند.


اگر به آنان بخشیده شود سیری ندارند و اگر از آنان بازداشته شود، خرسند نمی­شوند.


نهی می­ک نند و نهی نمی ­پذیرند.


دیگران را فرمان می­ دهند به آنچه خود عمل نمی­ کنند.


نیکوکاران را دوست دارند، اما همچون آنان عمل نمی ­کنند.


گناهکاران را دشمن می دارند و خود یکی از آنانند.


مرگ را به سبب بسیاری گناه، ناخوش دارند.


چون بیمار شوند از کارهای ناپسند خود پشیمان می­شوند و چون سلامتی را بازیابند، به کار ناپسند می­پردازند.


اگر در آسایش باشند، خودپسند می­شوند و چون به سختی گرفتار شوند، مایوس می گردند.


چون آنان را بلایی رسد دست به دعا بردارند و چون آسایشی یابند، مغرورانه سرپیچی کنند.


گمانشان بر آنان چیره است و آنچه یقینی است بر آنان دسترسی ندارد.


بر دیگری به کوچکترین گناه ترسان شوند و خود به بیش از آنچه که او دست زده است، دست می­زنند.


چون بی­نیاز شوند، سرمستی و فتنه­انگیزی کنند و چون نیازمند شوند، مایوس و ذلیل گردند.


چون دست به کاری زنند، کوتاهی کنند و چون چیزی خواهند، زیاده­روی کنند.


چون شهوت به آنان روی آورد، گناه را پیش کشند و توبه را پس اندازند.


چون درد و رنجی روی آور شود، از چارچوب دین فراتر روند.


پند را به توصیف می نشینند و خود پند نمی گیرند.


در نصیحت­گری مبالغه می کنند و خود موعظه نمی شوند.


در گفتار راهنمایند و در کردار کم کارند.


به ناپایدار چشم و هم چشمی دارند و در پایدار سهل انگارند.


غنیمت را غرامت می شمرند و غرامت را غنیمت می دانند.


بر مرگ ترسانند و به چاره­ای دست نمی­زنند.


گناه کوچک دیگران را بزرگ می­شمارند و بزرگتر از آن­را که خود مرتکب شده­اند را کوچک.


طاعت کوچک خویش را بزرگ شمارند و بزرگتر از آن را که دیگران آورده­اند کوچک.


مردم را طعنه زنند و عیب خویش را پنهان کنند.


بیهوده گذراندن با ثروتمندان را بهتر از همنشینی نیک با نیازمندان دانند.


به سود خویش بر دیگران حکم کنند و به سود دیگری برخود حکم نکنند.


دیگران را راهنمایی کنند و خود را گمراه.


خواهان آنند که از آنان فرمانبری شود ولی خود سرکشی می­کنند.


وفادار می خواهند ولی خود وفا نمی کنند.


بر مردم به چیزی جز خدای ترسانند و از خدا بر مردم نترسند.