در کلاس ما همه شاگرد اول هستند (به یاد شهدای غزه)

[مرصاد]

بسم الله
اينجا هوا هميشه سرد است و من هميشه در انتظار گرما...
اينجا فقط بوي خاک و خون مي آيد...
به مدرسه ميروم...
در مدرسه کلاس رياضي وعلوم وهنر نداريم...
بابا رفت...
بابا رفت ولي نيامد...
برادرم به دنيا آمد ولي روز بعد از دنيا رفت...
جمله سازي را با اين کلمات را حفظ هستم...
پدر...مادر...خون...شهادت...رفتن...بغض...تنهايي...ترس...
به ما فقط درس شهادت ياد ميدهند...
در کلاسمان همه شاگرد ممتاز هستند...
بعد از مدرسه با بچه ها بازي ميکنيم ولي نه آن بازي هاي قديمي بلکه بازي با خون...
و هر کسي که در بازي برنده شود جايزه اش مدال افتخاري است که خدا به او ميدهد و کنار اسمش مينويسيم...
شهيد...
اينجا چيزي براي خوردن نداريم ولي غذاي روحمان توکل به خداست و
برايمان کافي است...
روزهايمان را با گريه و شبهايمان را با ترس تمام ميکنيم...
اسم اينجا را که يادت هست...
غزه...
اين قسمت ماست و سپاس گذار خدا هستيم...
برادرانم در اينجا به خاک و خون کشيده ميشوند و در آن طرف عبا پوشان عربي به فکر اقتصاد دشمنان ما هستند...
اينجا خون و شهادت تنها کلماتي هستند که بر زبان هايمان جاري است...
هر روز که از خواب بلند ميشوم باورم نميشود که زنده هستم...
و چه سخت است اين زندگي برايمان که هر روز از تعداد خانواده ام کم ميشود...
من اين روزها و شبها را دوست ندارم...
ما همچنان به مبارزه ادامه خواهيم داد و پيروزي براي ماست...
ما غيرت داريم و ناموس خود يعني وطنمان را از گرگ ها نجات خواهيم داد...
در اخر نامه ام ميخواهم سوالي بپرسم...
آيا هنوز بوي مظلوميت را حس نکردي؟؟
نمي دانم نامه ام به دستت ميرسد يا نه ولي اميد وارم در نامه بعدي از پيروزي وطنم برايت با ذوق و شوق فراوان بنويسم...
منم مثل تو طلب باران يا باراني شدن ميکنم...
اين هم پاياني مثل پايان نامه هاي تو...