مناظره برزين وبابابزرگ ..( آيا درغدير علي به ولايت رسيد؟)

[dadashee]

با سلام به دوستان گرامی ..
متن ذیل بر گزیده مناظره بین جناب برزین و بابابزرگ است که متاسفانه بجهت هنگ شدن سیستم در لحظات پایانی امکان ذخیره نبود.. این موضوع را بابابزرگ درهنگام قفل شدن سیستم به مدیر مناظره تلفنی اطلاع داده بود) ( البته ممکن است جناب برزین ذخیره کرده باشد که دراین صورت از ایشان دعوت میشود متن را عینا دراینجا قراردهد.)
لکن بحمدالله اصلا مناظره بدین صورت بود:
برزین: موضوع مناظره : ولایت علی در روز غدیر..
بابا بزرگ جناب برزین با درود..
شما شروع میکنید یا من؟
برزین : درود بر شما بابابزرگ ... شما بگویید ..
بابابزر گ.... غدیر خم نام واحه‏یی در سه میلی جحفه است که قبایل خزاعه و کنانه در زمان جاهلیت در آن جا منزل می‏کردند.
حدیث غدیر که قوی‏ترین نص و معتبرترین سند ولایت و خلافت علی (ع) است بدین شرح است: رسول الله (ص) در اواخر سال دهم هجری که دوران غزوات سپری شده و اکثر قبایل عرب به اسلام گرائیده بودند عازم حج گردید...
رسول الله (ص) در مدینه به جامه احرام در آمد و روز پنجشنبه پنج روز مانده از ذی‏قعده بعد از نماز ظهر از شهر بیرون آمد و به ذوالحلیفه بیرون مدینه منتقل گردید. چون امر شده بود که هر کس بتواند باید که در این سفر همراه باشد با آن که بیماری حصبه (یا آبله) در منطقه مدینه شیوع داشت و عده‏ای بیمار بودند لااقل 90 هزار ـ یا 114 یا 124 هزار ـ نفر به معیت رسول الله (ص) عزیمت کردند. تعدادی هم بین مدینه و مکه ضمیمه شدند مانند عشایر سر راه و آنان که همراه امیرالمؤمنین (ع) و ابوموسی اشعری از یمن باز می‏گشتند .
خطبه غدیر، در راه بازگشت به مدینه (روز 18 ذیحجه سال دهم هجرت) وقتی رسول خدا (ص) به منزل غدیر خم رسید فرشته خدای بر او نازل گشت و این آیه را در شأن امیرالمؤمنین علی (ع) ابلاغ نمود:
یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک و ان لم تفعل فما بلغت رسالته و الله یعصمک من الناس... (مائده، 67)
یعنی: ای پیغامبر فرستاده، برسان آن چه فرو فرستاده شده است به تو از خدای تو اگر نرسانی چنان است که هیچ یک از پیغامهای خدا را نرسانیده باشی. خدا ترا از مردمان نگاه می‏دارد... برای اجرای امر الهی رسول خدا دستور داد حاجیانی را که از پیش رفته بودند و آنان که هنوز حرکت نکرده بودند توقف کنند سپس فرمود در محل غدیر خم، محوطه‏ای را که پنج درخت سمره (خارین) در اطراف آن بود از خس و خاشاک ستردند و روی درختها سایبان گستردند. روز پنجشنبه هجدهم ذی حجة رسول الله (ص)، نماز ظهر را پیشاپیش مسلمانان در آن محل بگزارد. آفتاب به قدری سوزنده بود که مردم قسمتی از ردای خود را زیر پا می‏افکندند و قسمتی را روی سر می‏کشیدند. بعد از نماز بر منبری از جهاز شتران که در وسط جمعیت آماده شده بود بالا رفت و خطبه مبسوطی در شرح وظائف مسلمانان و مناقب اهل بیت ایراد نمود متن کامل این خطبه را سپهر در ناسخ التواریخ (1/495) نقل کرده است. در پایان خطبه، رسول الله (ص) دو بازوی علی را گرفته برافراشت به طوری که زیر بغل هر دو پیدا شد. آن گاه فرمود:
ایها الناس من اولی الناس بالمؤمنین من انفسهم؟ ای مردم چه کسی از جان مردمان به ایشان از خودشان (نزدیکتر) و سزاوارتر است؟ همه گفتند : خدای و رسول او بهتر می‏دانند.
{ اشاره به آیه: النبی اولی بالمومنین من انفسهم .. پیامبر از مومنین به خودشان سزاوارتر به فرمان دادن است. } هیچ کس از مفسرین دراین آیه اولی را به معنی دوست نگرفته از سنی و شیعه.
پیغمبر فرمود: ان الله مولای و انا مولی المؤمنین و انا اولی بهم من انفسهم، فمن کنت مولاه فعلی مولاه
یعنی خدای مولی و سرور من است و من مولی و سرور مؤمنانم و بر مؤمنان از جانشان به ایشان سزاوارترم . هر که را من مولی و سرورم پس علی نیز مولی و سرور او است (این سخن را سه بار و به قول امام احمد بن حنبل چهار بار مکرر فرمود) سپس گفت: خدایا طرفدار کسی باش که طرفدار علی باشد و خصم آن باش که با او بستیزد. دوست بدار هر که او را دوست دارد. و دشمن بدار هر که او را دشمن دارد و یاری کن هر که او را یاری کند و خوار بدار هر که او را خوار بدارد و بگردان حق را با او هر جا که او می‏گردد به هوش باشید باید هر کس در اینجا حاضر است این سخن را به غایبان برساند .
(اسباب النزول، واحدی، 150؛ فضائل الخمسة، فیروزآبادی، 1/388؛ تفسیر کشف الاسرار، میبدی، 3/181؛ و عموم تفاسیر شیعه مانند تفسیر ابوالفتوح و مجمع البیان، وافی، مجمع الزوائد، هیثمی، 9/156؛ ثمار القلوب، ثعالبی، 511) .
به محض این که خطبه و ابلاغ رسول الله (ص) به پایان رسید هنوز مردم متفرق نشده بودند که این آیه نازل گشت:
«... الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا ...» یعنی: امروز دین شما را برای شما به کمال رساندم و نعمت خود را بر شما تمام کردم و از این که اسلام دین شما است خشنود گشتم (مائده، 3) .
پیغمبر (ص) پس از دریافت این وحی فرمود: «الله اکبر علی اکمال الدین و اتمام النعمة و رضی الرب برسالتی و الولایة لعلی بعدی» از همه بزرگتر است آن خدایی که دین را کامل و نعمت را تمام فرمود و از رسالت من و ولایت علی بعد از من خشنود است. سپس سراپرده ویژه‏ای برافراشتند و به امر رسول الله (ص) مردان و زنان، از جمله زنان پیغمبر (ص) در محضر او با علی بیعت کردند. بعد از این مراسم، بزرگان صحابه به تهنیت علی پیش آمدند.
مقدم بر همه ابوبکر و عمر بودند که گفتند: «هنیئا لک (به قولی بخ بخ لک) یا ابن ابی طالب، اصحبت مولی کل مؤمن و مومنة» گوارا باد ترا ای پسر ابوطالب. به به از این نعمت صبح می‏کنی و شام می‏کنی در حالی که مولای همه مردان و زنان با ایمان شده‏ای. ابن عباس گفت: به خدا سوگند که اکنون پیمان تو بر گردن همه واجب گردید.
(فیض القدیر، 6/217؛ کنزالعمال، 8/60؛ الریاض النضرة، 2/170، 217؛ المسند، احمد بن حنبل، 4/281؛ ذخائر العقبی، طبری، 68؛ تاریخ بغداد، خطیب بغدادی، 8/290؛ اعیان الشیعه، 1/290 به بعد؛ الغدیر، 2/43 به روایت از مرزبانی و ابن مردویه اصفهانی و ابونعیم اصفهانی و جلال الدین سیوطی و هشت محدث دیگر سنی و بیست و شش محدث شیعی) .

اسناد غدیر :
اولا: اسناد حدیث غدیر نیز بر سایر احادیث نبوی برتری و امتیاز دارد. بیش از صد و ده تن از اصحاب پیغمبر و هشتاد و چهار تن از تابعین و سیصد و شصت تن از ثقات محدثین آن را روایت کرده‏اند (الغدیر، 1/14)
ثانیا) حدیث غدیر در صحیح ترمذی و سنن ابن ماجه و سنن دارقطنی و مسند ابن حنبل که هر چهار از اصول موافق اهل سنت به شمار می‏رود مسطور است (فضائل الخمسه، 349) ؛
حدیث من کنت مولاه فعلی مولاه که در حدیث غدیر آمده در سایر احادیث صحیح نیز آمده است.
مانند حدیث بریدة بن الحصیب و حدیث اعمش و حدیث ابن عباس (المستدرک علی الصحیحین، 3/110؛ فیض القدیر، 6/218؛ حلیة الاولیاء، 6/4 و 23؛ مسند، ابن حنبل، 5/358؛ کنز العمال، 6/152؛ ذخائر العقبی، 1، 86؛ مجمع الزوائد، 9/119) ؛
در فرهنگهای عربی مولی به بیست و هفت معنی آمده است: پروردگار، انعام دهنده، انعام داده شده، آزاد کننده، آزاد شده، پسر، عمو، پسر عمو، خواهرزاده، شریک، بنده، مالک بنده، هم سوگند، یار، تابع، همسایه، مهمان، ولی، ناصر، داماد، عهده‏دار امر، سزاوارتر، خویشاوند، آقا، متولی، فقید و دوستدار .
برزین :...
داستان هیجان انگیزی بود... ولی.. اصل داستان از این قرار بود بود که علی در یمن بود وبرای مناسک حج برگشت وکسی را بجای خود دریمن برگزید ...
نماینده علی به بعضی از مسلمین متاعی داد از جمله لباس ... مردم از علی نگران شدند و بد گویی میکردند ...
پیامبر برای اینکه از علی دفاع کند درروز غدیر خم مردم را جمع نمود در این حدیث : من کنت مولاه فهذا علی مولاه ..را بیان نمود.
برزین :... من حدیث غدیر و تبریک ابابکر به علی باعبارت( هنئیا لک یا علی بن ابیطالب اصبحت موال کل مومن مومنه = تبریک باد بر تو ای علی ابن ابیطالب که مولای هر مومن ومومنه شده ای..) را رد نکردم....
خلاصه:
1- بنا براین هر دو طرف مناظر ه (برزین وبابابزرگ ) به وجود اصل جریان غدیر با هم توافق کامل دارند. یعنی شیعه و سنی این جریان وحدیث را نقل نمودند.
2- اما ادعای بابابزرگ بر این است که: شیعه کلمه ( مولی ) دراین جمله پیامبر را به معنی سرور و حاکم بعد از خود معرفی نموده.
ولی ادعای برزین این است که : پیامبر براساس بدگویی بعضی مردم یمن از علی و در مقام دفاع از علی میخواست بگوید باید اورا دوست داشته باشند..
به همین دلیل اهل سنت میگویند (مولی) دراین کلام پیامبر بمعنی دوست است نه سرپرست.
درحقیقت بابابزرگ بر اساس عقیده شیعه : مولی را به معنی سرپرست معنی کرده . و برزین براساس عقیده اهل سنت : مولی را بمعنی دوست معنی کرده.
حال این سوال میماند که:
چه قرائن ودلائلی میتواندبر ادعای بابابزرگ یا برزین گواهی بدهد؟
اگر طرفين موافقند اعلان آمادگي نمايند.. برای جلسه بعد....