آيا درست است شفاي چشمان راهبه كور توسط سر امام حسين ؟

[Masoomi]

آیا درست است که سر بریده امام حسین (ع) چشمان نابینای یک راهبه کور را شفا بخشیده است ؟

سوال شما به اينجا منتقل شد تا دوستان پاسخي مناسب تهيه فرمايند

[صالح]

پرسش:
آیا درست است که سر بریده امام حسین (علیه السلام) چشمان نابینای یک راهبه کور را شفا بخشیده است؟

پاسخ:
هر واقعه ای اگر محال نبوده و به لحاظ عقلی امکان تحقق داشته باشد، می توان به دنبال اثبات آن نیز بود، شفا یافتن توسط سر مقدس امام حسین (علیه السلام) نیز یکی از آن ها است. زیرا جنبه شفابخشی سر مقدس امام حسین بر خلاف قانون علیت و مخالف قانون خلقت نیست.
علاوه بر محال نبودن، شواهد قرآنی نیز تأثیر شفا یافتن را تأیید می کند مثلا پیراهن حضرت یوسف چشمان نابینای پدر را شفا می دهد.(1)
وقتی یک پارچه ای که چند ساعتی همراه بدن ولی الله (حضرت یوسف) بوده، تأثیر شفا بخشی داشته باشد، قطعا بدن ولی الله می تواند چنین خاصیتی داشته باشد.
پس از دیدگاه عقل و قرآن هیچ منعی برای شفا دادن نیست.
اما آن چه درباره سر مقدس امام حسین و راهبه نقل شده، به سخن گفتن سر آقا با راهبه پرداخته، و او را دعوت به دین مبین اسلام نموده است. طبق آن چه نقل شده راهبه مسلمان می شود و از امام می خواهد شفیع روز جزا شود ... .(2)؛ و سخنی از شفاء راهبه نیست، و صد البته سخن گفتن سر جدا شده بسیار مهم تر از جنبه شفا بخشی اوست!

امام حسین همه چیزش برکت دارد، کیمیایی است برای خلایق، یکی از آنها خاک عزای امام حسین (و نه ترتب مجاور پیکر آقا) است که چشمان آیة الله بروجردی را شفا داد.

آیت الله بروجردی عزاداری خامس آل عبا و سایر ائمه اطهار (علیهم السلام) را هر سال در خانه خودشان برگزار می کردند، در بروجرد هم این وضع برقرار بوده است، در تمام ایام مصیبت و سوگواری ائمه (علیهم السلام) متاثر و منقلب بودند.

هنگامی که وُعاظ و سخنوران دینی موعظه میکردند یا مصیبت میخواندند به دقت گوش می دادند و زود منقلب شده اشک از دیدگان فرو می ریختند ، در این حالت بدنشان هم به سختی تکان میخورد ،

زمانی که در بروجرد اقامت داشتند ، مبتلا به چشم درد سختی می گردند ، به طوری که اطباء از معالجه چشم ایشان عاجز می شوند ، در آن موقع ماه محرم فرا می رسد، در بروجرد رسم است که عزاداران در روز عاشورا خرد و کلان گِل به سر و روی خود می مالند؛ چون در روز عاشورای آن سال هیئت عزاداران به دین گونه طبق معمول هر سال برای عرض تسلیت به خانه آن فقید سعید، وارد می شوند ؛ آن مرحوم با تمام علماء و مردم حاضر در مجلس روضه از جا برخاستند تکیه به دیوار می دهند.

خودشان می فرمودند :
«آن روز خیلی منقلب بودم، منظره آن عزاداران سخت مرا منقلب کرد، همان طور که جمعیت سینه زن از کنار من عبور می کردند دست بردم مقداری گِل خشکیده از روی لباس آن ها برداشته به قصد استشفا بر چشم بیمار خود مالیدم، همان روز احساس کردم که درد چشمم تخفیف یافته و کم کم کاملا خوب شد.»

یکی از نزدیکان ایشان نیز بعد از نقل این داستان که ما مکرر از علمای معتبر شنیده ایم اضافه می کرد که من خود شاهد این موضوع بودم و از آن روز تا روزی که آیت الله فقید در قید حیات بودند، دیگر عارضه چشم درد برای ایشان روی نداد و در دید چشم ایشان نقصانی پدید نیامد، اکنون که رشته سخن به این جا کشید بد نیست بدانید که چند سال پیش یکی از جرائد تهران "روزنامه دنیا" نوشته بود :
در دنیای پزشکی آیت الله بروجردی اولین پیرمرد هشتاد ساله ای است که بدون عینک مطالعه می کند ، و اظهار تعجب زیاد کرده بود که چطور می شود مردی که شب و روز با کتاب و مطالعه و قلم و نوشتن سر و کار دارد هیچ گونه تغییری در دید چشمش پیدا نشود.؟

ما و تمام کسانی که از نزدیک ایشان را می دیدیم و از فیض محضرشان بهره مند بودیم، نیز با نهایت شگفتی از این لحاظ به ایشان می نگریستیم .
با این که دو سه ماه گذشته هشتادو نه سال از عمر پر افتخارشان می گذشت و شبانه روز بیش از ده ساعت وقت ایشان صرف مطالعه می شد و غذای مقوی و کافی هم میل نمی فرمودند، و استراحتی نداشتند، و شب و روز کار می کردند، با این حال کتاب و نامه و نوشته ها را از فاصله دور گرفته می خواندند، و حتی قرآنی که ایشان تلاوت می کردند یک نسخه قدیمی بود که در اوائل تغییر خط کوفی به نسخ ریز نوشته شده بود که درست خوانده نمی شد، ولی ایشان به آسانی از روی آن تلاوت می کردند.

به هر حال آنچه مسلّم است دید چشم ایشان تعجب آور بود، گمان نمی کنم، جز آن ایمان عمیق که آیت الله فقید به منبع غیب و وسائط فیض حق داشته اند، علت دیگری داشته باشد.(3)

____________
(1) یوسف/ 93 - 96.
(2) بحار الانوار ج 45، ص 304.
(3) به نقل از : مفاخر اسلام ( از تالیفات حجت الاسلام مرحوم علی دوانی ره ) جلد 12 { شرح حال زندگی آیت الله بروجردی (ره) } صفحه 358 الی 360.